Με την… αύρα του Τάκη

Ας ξεκινήσω με την εισαγωγή για τους μη μυημένους. Η 7η Μαϊου (του 1989), η ΑΕΚ είχε γκρεμίσει τα πέτρινα χρόνια. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, που ήθελαν να δώσουν το πρωτάθλημα στον Ρουμπίνια και στην παρέα του. Τα πάρτι στον πύργο της Αίγινας, οι τούρτες με τα τέσσερα γκολ, ο Ντέταρι που ακόμα πανηγυρίζει για γκολ που δεν επέτρεψε ο Μανωλάς να μπει, οι δηλώσεις του Γούναρη για την…αρσενική ομάδα.

Κι όλα αυτά, μόλις ένα χρόνο μετά την καραμπινάτη και αποδεδειγμένη υπόθεση δωροδοκίας που έστησαν ο Κοσκωτάς και η παρέα του. Τότε, η ΑΕΚ κατάφερε να τους χαλάσει την ιστορία. Με το γκολ του Τάκη, έπειτα από εκείνον τον απίστευτο συνδυασμό με τον Οκο, να μένει βαθιά χαραγμένος στη μνήμη.

Φέτος δεν υπήρχε Τάκης, αλλά υπήρχε Ακης. Και αυτός δεν σκοράρει συχνά, αλλά όταν το κάνει η ΑΕΚ δεν χάνει. Στην ίδια εστία με τότε. Με διαφορετικό αντίπαλο, αλλά με την ίδια λογική. Μπορεί να μην κρίνεται ένα πρωτάθλημα, αλλά αν η Ενωση καταφέρει να εξασφαλίσει φέτος την θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και να δώσει ελπίδα στον εαυτό της, θα πρόκειται για επιτυχία μεγάλης βαρύτητας.

Όπως σας έλεγα και πριν από λίγες ημέρες, το θέμα της πρώτης θέσης είναι στα χέρια της ΑΕΚ. Αν ο Κωστένογλου και οι παίκτες του έβγαζαν από πάνω τους μιζέρια και λάθος σκέψεις, αν έπαιζαν στο γήπεδο με πάθος και αποφασιστικότητα, κανείς εκ των τριών αντιπάλων δεν μπορεί να τους ανακόψει. Δεν μπορεί η ΑΕΚ να χάνει τέσσερις φορές από τον ΠΑΟΚ, να μην νικά τον Ατρόμητο, να σέβεται τόσο τον ΠΑΟ.

Γιατί αν δεν υπήρχε σεβασμός, εκτιμώ πως το σκορ θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Αν οι παίκτες του Κωστένογλου πίστευαν περισσότερο στον εαυτό τους και κυνηγούσαν τα γκολ. Οποτε ήθελαν, σκόραραν εξάλλου. Η γκολάρα του Κλωναρίδη (παγκόσμιας κλάσης), το δοκάρι του Λεονάρντο πείθουν για του λόγου το αληθές. Η ΑΕΚ έκανε ό,τι ήθελε απέναντι στον αντίπαλο της και το 2-0 την αδικεί.

Όπως και ο Σιδηρόπουλος βέβαια, στη καταφανέστατη παράβαση του Βύντρα. Διότι, όταν σταματά με το χέρι τη μπάλα, δεν μπορεί ο διαιτητής να δίνει…κόρνερ. Επρεπε να δώσει ή πέναλτι (όπως και νομίζω πως είναι), ή φάουλ. Αλλά ο Σιδηρόπουλος έκλεισε τα μάτια, όπως έκανε και σε άλλες περιπτώσεις όπου φάνηκε πως ήθελε να κρατήσει το παιχνίδι.

Βέβαια, αγγίζοντας τα όρια του γραφικού, ο Φερέιρα είπε πως η ΑΕΚ έκανε…καθυστερήσεις. Για μια ομάδα που δεν έκανε σε όλο το ματς μια κλασική ευκαιρία, για μια ομάδα που δεν μπορούσε να μπει στη περιοχή του αντίπαλου, ο Πορτογάλος είπε πως ήταν καλύτερη και πως είναι άδικο το αποτέλεσμα. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Η ΑΕΚ κυριάρχησε επειδή είχε μυαλό και αποφασιστικότητα. Ελεγξε απόλυτα τη μπάλα στη μεσαία γραμμή, με τον σούπερ Γεωργέα και τους εξαιρετικούς Μάκο και Καφέ. Είχε τον Λυμπερόπουλο να απασχολεί όλη την «πράσινη» άμυνα, τον Καράμπελα να εξαφανίζει τον Χριστοδουλόπουλο. Τον Λεονάρντο να βρίσκει ξανά τον εαυτό του, τον Κωνσταντόπουλο εγγύηση κάτω από τα δοκάρια.

Ηταν φανερό πως η ΑΕΚ ήθελε περισσότερο το παιχνίδι και το έδειξε από την αρχή. Πήρε προβάδισμα, δεν πιέστηκε ποτέ από τον αντίπαλο της. Και η κίνηση με τον Κλωναρίδη από τον Κωστένογλου, ήταν φανερό πως θα κλείδωνε το ματς. Ηταν απλά θέμα χρόνου να ταλαιπωρήσει ο μικρός τον βετεράνο Σεϊταρίδη και να βρει διάδρομο για να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα. Μόνο που φάνηκε πως δεν ήθελε απλά ένα γκολ, αλλά μια γκολάρα που θα μνημονεύεται για καιρό.

Ο Κλωναρίδης δείχνει πως θα πάρει στο μυαλό και στα συνθήματα των φίλων της ΑΕΚ τη θέση του Χάρη Κοπιτσή. Με δύο γκολ τη τρέχουσα περίοδο, ο μικρός επιβεβαιώνει το σπάνιο ταλέντο που διαθέτει. Και βέβαια, αξίζουν εύσημα στον Κωστένογλου που καθιέρωσε αυτό το σπάνιο ταλέντο, βρίσκοντας παράλληλα και τη θέση που του ταιριάζει μέσα στο γήπεδο.
Τα σπουδαία έρχονται. Τα δύο κολλητά ματς με την ομάδα του Δώνη είναι εξαιρετικά κρίσιμα. Άλλίμονο ακόμα και αν συζητείται κάτι λιγότερο από τις δύο νίκες. Κατά την άποψη μου μάλιστα, αν έρθουν οι έξι βαθμοί, τότε η ΑΕΚ θα είναι αυτή που θα κρατά το μέλλον στα χέρια της.