Το δις εξαμαρτείν…

Μπορείτε ελεύθερα να γράψετε και να πείτε ότι θέλετε από κάτω. Ξέρετε κατά βάθος και σεις όμως, πως δυστυχώς για μια ακόμα φορά σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, αυτά που κουβεντιάζουμε εδώ πέρα βγήκαν και πάλι στο χορτάρι.

Επί της ουσίας, για μια ακόμα φορά προπονητής και παίκτες στον Παναθηναϊκό μοιάζουν να είναι αλλού για αλλού. Αλλά όσο κι αν σαν φαίνεται περίεργο, δεν φταίνε αυτοί. Καλά κάνουν για μένα. Καλά κάνουν και κοροϊδεύουν όλη την κοινωνία, γιατί περί αυτού πρόκειται τελικά.
‘Όταν για μια σειρά λόγους, έχουν βγει όχι μόνο λάδι όλη τη χρονιά παρ’ ότι από το καλοκαίρι χάνουν τον ένα στόχο μετά τον άλλο, αλλά έχουν ανακηρυχθεί και σε… αφανείς ήρωες ταυτόχρονα, καλά κάνουν.

Όταν για μια ακόμα φορά, μόλις έρχονται παιχνίδια που έχουν βαθμολογική σημασία και η ομάδα κυνηγάει ένα στόχο και εμφανίζονται όλοι να χάνουν από τα τρίτα της απλήρωτης, διαλυμένης και σε χειρότερη μοίρα από τον Παναθηναϊκό για να μην ξεχνιόμαστε, ΑΕΚ και η πρώτη δήλωση του προπονητή είναι, έχουμε ακόμα παιχνίδια θα παλέψουμε για να μην χάσουμε την πρώτη θέση, καλά κρασιά.

 Αλλά σας το ξαναλέω. Δεν φταίνε αυτοί. Βρήκαν και τα κάνουν. Βρήκαν ένα σύλλογο, που κανείς δεν έχει μάθει να ζητάει ευθύνες από κανένα που βρίσκεται σ’ αυτόν. Ένα σύλλογο που δεν χρειάζεται να είσαι καλός στην δουλειά σου και να προσφέρεις, αλλά απλά να έχεις καλές σχέσεις με ΜΜΕ και οπαδούς. Ένα σύλλογο που όλοι σε κάθε πόστο έχουν έξω-έξω την δικαιολογία και το πώς θα ρίξουν ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους.

Από κει και πέρα μην περιμένετε και τίποτε διαφορετικό.

Όταν δυο μήνες εδώ πέρα χτυπιέμαι σε κάθε δεύτερο άρθρο, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει προπονητής και παίκτες να μας εξηγήσουν από την μεριά τους και άσχετα με όλα τα άλλα, πως μια διαφορά συν πέντε έγινε μείον εφτά σε ένα μήνα μέσα στο πρωτάθλημα, μου την πέφτατε όλοι από κάτω, μην τυχόν και θίξουμε τις ιερές αγελάδες, ή μην τυχόν και βρεθεί να φταίει σ’ αυτό το σύλλογο και κάποιος άλλος για κάτι, εκτός από τον… τρισκατάρατο.

Όταν γράφω τις ενστάσεις μου, για το πώς έγινε ξαφνικά και αφού χάθηκε το πρωτάθλημα, ρίχνουμε τριάρες σε κάθε –αδιάφορο παιχνίδι- κατά ριπάς και πάλι από κάτω τα μπινελίκια. Όταν ακόμα και μετά το προχθεσινό τραγικό παιχνίδι με τον Ατρόμητο, χτυπάς καμπανάκια και λες μην τυχόν και πετάξουν και πάλι την διαφορά γιατί αυτοί για όλα είναι ικανοί, το πρώτο μήνυμα που έρχεται είναι «ρε Γκόντζο τι θέλεις τώρα τον… Νιόπλια» και το επόμενο αφορά την… ΓΗΠΕΛ και πράσινα άλογα, μην έχετε παράπονο.
Η ουσία είναι, ότι σ’ αυτό το σύλλογο, την ομάδα και το συμφέρον της την έχουν γράψει όλοι στα παλιά τους τα παπούτσια και απλά την χρησιμοποιούν κάθε φορά κατά το δοκούν ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις της.

Και μπορεί φυσικά ακόμα και τώρα ο καθένας να πει ότι γουστάρει. Όμως εγώ ένα ξέρω. Πως όποιο στόχο έβαζε φέτος η ομάδα, τον έχανε τον ένα μετά τον άλλο. Από τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και του ΟΥΕΦΑ, μέχρι το κύπελλο και το πρωτάθλημα και τώρα πια μια ανάσα και από την πρώτη θέση στα πλέϊ-οφ.
Τώρα πως γίνεται μετά απ’ αυτά, να είναι ταυτόχρονα και όλοι επιτυχημένοι από τον προπονητή μέχρι τον τελευταίο αναπληρωματικό και να ξημεροβραδιαζόμαστε κιόλας από την… αγωνία μην μας φύγουν, εγώ ειλικρινά αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω.

Και δεν πάω μακριά. Δεν χρειάζεται πια. Για όποιον επιμένει να βλέπει καθαρά ποδοσφαιρικά την εικόνα, ένα πράγμα φαίνεται. Πως ο Παναθηναϊκός με εξαίρεση ενάμιση μήνα στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και τρία ματσάκια αφού έχασε το πρωτάθλημα, δεν έχει αρχή και τέλος μέσα στο γήπεδο. Δεν είναι ποδόσφαιρο αυτό που επιχειρεί να παίξει. Δεν συμπεριφέρεται και σαν ομάδα και ατομικά, σαν ποδοσφαιρική ομάδα.

Και δεν ξέρω αν γι’ αυτή την εικόνα έχει ευθύνη κι ο προπονητής. Θεωρητικά στον Παναθηναϊκό… απαγορεύεται να πεις κάτι σχετικά, γιατί αυτό σημαίνει ότι θέλεις το κακό του συλλόγου να κάνεις κριτική στο δάσκαλο. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε το –θεωρητικά αδύνατο- ότι ο προπονητής δεν έχει καμιά ευθύνη για την εικόνα της ομάδας. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι έχει ευθύνη για τις δηλώσεις και τις επισημάνσεις που κάνει για τα παιχνίδια της ομάδας και που δημιουργούν εντελώς λάθος εικόνα και αιτίες, τόσο στον κόσμο όσο και στην ίδια την ομάδα και τους παίκτες.

Δεν μπορεί δηλαδή η εξήγηση μετά την ήττα από την ΑΕΚ, να είναι μας χάλασαν όλα τα σχέδια οι τραυματισμοί. Δηλαδή τι σόι λογική είναι αυτή καις ε ποιο ποδόσφαιρο απαντιέται; Πως αν κάτι μας στραβώσει μέσα στο γήπεδο, δεν έχουμε κανένα πλάνο αντίδρασης; Ή ότι έχουμε κάνει κάποιο συμβόλαιο να μας πηγαίνουν όλα όπως τα σχεδιάσαμε, αλλιώτικα αν κάτι αλλάξει ότι και να γίνει δεν φταίμε ποτέ;

Και η ΑΕΚ δηλαδή που έκανε και αυτή δυο αναγκαστικές αλλαγές, πως μπόρεσε και… αντέδρασε; Χάρις στις σαφέστατα… πιο καλές σχέσεις με το Θεό του Κωστένογλου;

Ούτε μπορεί για το ματς που είδαμε και που ο Παναθηναϊκός δεν έχει κάνει ούτε μια κλασσική ευκαιρία, να λες, το αποτέλεσμα δεν ήταν σωστό και μας αδικεί.

Είναι χειρότερο κι από την ήττα σαν λογική αλλά και σαν συνέπεια, να κάνει αυτές τις «διαπιστώσεις» μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι, ο προπονητής.

Επαναλαμβάνω λοιπόν, πως ειλικρινά δεν ξέρω τι σόι δουλειά κάνουν στην Παιανία, δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να χρεώσω στον προπονητή την παντελή ανυπαρξία πλάνου μέσα στο γήπεδο και στοιχειώδους φυσικής κατάστασης των ποδοσφαιριστών.

Αλλά για την νοοτροπία της δικαιολογίας και της έλλειψης αυτοκριτικής και συναίσθησης των ατομικών ευθυνών και υποχρεώσεων του καθενός στην ομάδα, έχει τεράστια ευθύνη.

Αν προλάβουν όλοι στον Παναθηναϊκό, να τα ξανασκεφτούν και να καταλάβουν πως πρέπει να συμπεριφερθούν –και δεν εξαιρώ εδώ ούτε τον κόσμο- έχει καλώς. Μπορεί να προλάβει ο Παναθηναίκός να σώσει την παρτίδα.