Συγνώμη/ωδή στον Τουρέ

Ο λόγος για τον Γιάγια Τουρέ. Δεν πίστευα σ’αυτόν όταν πήρε τη μεταγγραφή από την Μπαρτσελόνα στην Σίτι. Δεν έχω το έχω γράψει ποτέ σε site ή στην εφημερίδα. Με θυμάμαι, όμως, να το συζητάω τότε στην πλατεία με τον Τσάρλι και τους υπόλοιπους, και σίγουρα το είχα αναφέρει αρκετές φορές στο ραδιόφωνο.

“Τι παίκτης είναι;”

Δεν είναι πως δεν τον εκτιμούσα ως ποδοσφαιριστή, ίσα-ίσα. Θυμάμαι να με ρωτάει ο Τσάρλι την άποψή μου για τον Τουρέ μετά το πρώτο φιλικό με τον Ολυμπιακό, που δεν το είχε παρακολουθήσει, και να του λέω το πρώτο πράγμα που λες όταν βλέπεις τον Γιάγια. “Δεν ξέρω τι είναι, αλλά είναι πολύ καλός”. Ακολούθησε μια ολόκληρη κουβέντα όπου προσπαθούσα μάταια να του εξηγήσω τι σημαίνει το “δεν ξέρω τι είναι”.

Όταν τον είδε κι αυτός ν’αγωνίζεται, κατάλαβε. Πολύ βαρύ σκαρί, τρομερή δύναμη, ένα κάπως ράθυμο τρέξιμο, αλλά και εκπληκτική επαφή με την μπάλα, τρεξίματα μ’αυτήν και διάθεση να παίξει και ψηλά στο γήπεδο. “Ένα δεκάρι φυλακισμένο σε σώμα μπασκετμπολίστα”, αυτό λέγαμε συχνά στις πολλές συζητήσεις για τον Τουρέ. Πολύ σπάνια περίπτωση ποδοσφαιριστή, μέσος που όμως φαινόταν απολύτως λογικό που κάποτε έπαιζε σέντερ φορ και ως τέτοιον τον είχε δοκιμάσει κι ο Βενγκέρ όταν ήθελε να τον πάρει στην Άρσεναλ από την Μπέβερεν.

Άνοδος, καθιέρωση, μεταγγραφή

Οι συζητήσεις για το στιλ του και τη θέση του συνεχίστηκαν, αλλά παράλληλα παγιώθηκε κι η αίσθηση πως ο Τουρέ “δεν ήταν για εδώ”. Όντως, δεν ήταν, εύκολα πήρε μεταγγραφή στη Μονακό και σχεδόν εύκολα βρέθηκε σ’έναν χρόνο να πιάνει το λιμάνι της Βαρκελώνης, στο μεγαλύτερο βήμα της καριέρας του.

“Κούμπωσε” σχεδόν τέλεια ως αμυντικός μέσος στο 4-3-3, σε μια ομάδα που από το εξάρι της απαιτεί πρώτα καλό passing game και τακτική εγρήγορση, παρά τρεξίματα, έκρηξη και τάκλινγκ. Τον ήξερε πια όλη η Ευρώπη κι όταν ο Γουαρδιόλα αποφάσισε πως ο Μπούσκετς θα πάρει το ρόλο του, η Μπαρτσελόνα δεν έχασε την ευκαιρία να τον πουλήσει κι ο Τουρέ δεν έχασε την ευκαιρία να τ’αρπάξει από τη Σίτι και να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην Πρέμιερ Λιγκ.

Οι σκέψεις

Εκεί τον “μέτρησα” λάθος. Παρότι τον εκτιμούσα πολύ σαν ποδοσφαιριστή, παρότι μ’άρεσε η σπανιότητά του, παρότι τον είχα θαυμάσει από κοντά να στέκεται με θαυμαστή ψυχραιμία και ως στόπερ απέναντι σε Ρούνεϊ και Ρονάλντο στον τελικό της Ρώμης το 2009. Πίστευα και έλεγα πως θα σταθεί κατώτερος των περιστάσεων στην Πρέμιερ Λιγκ, δεν θα κάνει τη διαφορά που προσδοκάται απ’αυτόν κι ανταποκρίνεται στην αμοιβή του και το συνολικό κόστος της μεταγγραφής.

Πιθανότατα ήμουν επηρεασμένος από την νεοπλουτίστικη συμπεριφορά της Σίτι, που δεν μου ήταν και πολύ συμπαθής. Είχα, όμως, και δύο βασικές σκέψεις. Πρώτον, πίστευα πως ο ρυθμός του πρωταθλήματος θα εκθέσει τον βαρύ Τουρέ, που δεν θα είναι ο ίδιος χωρίς το “αγωνιστικό περιβάλλον της Μπαρτσελόνα” γύρω του. Δεύτερον, εν πολλοίς επηρεασμένος από την πατρική-φιλοχρηματική σχέση του Τουρέ με τον Σέλουκ, είχα αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Τουρέ θα τα δώσει όλα για να ανέβει επίπεδο και να ανταποκριθεί. Είτε από αδυναμία, είτε από αδιαφορία, πίστευα πως ο Τουρέ δεν θα κάνει διαφορά, παρά μόνο θα σταθεί αξιοπρεπώς.

Απαντήσεις

Κι όπως λένε και στο Νησί, boy, was I wrong. Λάθος, σε όλα.

Πρώτον, ο Τουρέ, αφού πέρασε ένα διάστημα προσαρμογής, έδειξε πως μπορεί να σταθεί στους ρυθμούς του Νησιού, ακόμα και χωρίς τον Τσάβι, τον Ινιέστα και τον Ντέκο μπροστά του. Παρότι είναι πολύ πιο βαρύς από τον Βιεϊρά (αυτόν που θυμίζει περισσότερο), ο Τουρέ κατάφερε να κυριαρχεί σε ολόκληρα 90λεπτα και μάλιστα με αγωνιστική συμπεριφορά πολύ πιο ενεργητική κι επιθετική στο χορτάρι απ’αυτήν που είχε ο Βιεϊρά στα καλά του χρόνια.

Και έκανε τη διαφορά ακόμα κι όταν ο Μαντσίνι τον πήρε από τη θέση πίσω από τον φορ, όπου έπαιξε την περσινή σεζόν, και τον έφερε στη θέση του κεντρικού χαφ. Κι ο Τουρέ έκανε παπάδες, ακόμα και στους αγώνες που είχε δίπλα του μόνο τον επίσης βαρύ Μπάρι και δεν είχε τα τρεξίματα του Ντε Γιονκ ή την παρουσία ενός τρίτου χαφ, του Μίλνερ.

Ηγέτης

Όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατά, αν ο Τουρέ δεν με είχε βγάλει λάθος και στο θέμα της νοοτροπίας. Σε ένα ρόστερ ακριβοπληρωμένων αστέρων, ο Τουρέ πήγε εξαρχής στην πλευρά αυτών που έχουν τη δίψα να πετύχουν και μέσα στο χορτάρι, όχι μόνο στην τράπεζα και στο lifestyle. Έδειξε αμέσως πως έχει μέσα του φλόγα, όχι μόνο να δουλέψει για να φτάσει ψηλά, αλλά και για να ηγηθεί, να πάρει το τιμόνι στα δύσκολα.

Αυτός ήταν που πήρε τη Σίτι πάνω του στην ιστορική νίκη στον περσινό ημιτελικό Κυπέλλου με την Γιουνάιτεντ, όχι μόνο με το νικητήριο γκολ, αλλά με τη συνολική του εμφάνιση στον αγώνα. Και εννοείται πως αυτός ήταν και που σκόραρε στον τελικό, για να διασφαλίσει πως η Σίτι δεν έριχνε την καρδάρα, δεν θα σκόρπαγε το ιστορικό μομέντουμ της νίκης επί της Γιουνάιτεντ, με μια απώλεια του τροπαίου από τη Στόουκ. Η Σίτι έψαχνε πέρσι το breakthrough, το πρώτο καθοριστικό σημείο που η πορεία της θα γίνει πιο ανοδική, και ο Τουρέ ήταν αυτός που βγήκε μπροστά και φρόντισε να βρει η ομάδα του το πρώτο σκαλοπάτι.

Παρών και φέτος

Έτσι, δεν θα μπορούσε να μην δώσει το παρών και στα φετινά δύσκολα. Ο Κομπανί πέτυχε το γκολ, αλλά η πληθωρική παρουσία του Τουρέ ήταν αυτή που σημάδεψε το 1-0 επί της Γιουνάιτεντ. Σ’έναν συγκλονιστικό λόγω της σημασίας αγώνα, σε μια ατμόσφαιρα που το άγχος ήταν τόσο ορατό όσο θα ήταν η ομίχλη ανάμεσα στους παίκτες, ο Τουρέ ήταν η αιχμή της Σίτι, αυτός που κυριάρχησε εμφατικά στο χορτάρι.

Έμενε το πολύ δύσκολο εμπόδιο της Νιουκάστλ, σ’ένα must-win παιχνίδι απέναντι σε αντίπαλο με υψηλό κίνητρο και δίψα. Κάποια στιγμή μετά 50’-55’, ο Τουρέ βρέθηκε χαμηλά και στο πλάι, να επιτηρεί τον Μπεν Αρφά. Ο εκρηκτικός 25χρονος τον εξέθεσε και τον ξάπλωσε στο χορτάρι, ο Τουρέ σηκώθηκε φανερά βαρύς και κουρασμένος.

“Πάρε το ματς”

Η παρέμβαση του Μαντσίνι ήταν καθοριστική. Ο Ιταλός είδε πως ο Τουρέ είχε τρέξει πολύ απέναντι σε Καμπάιγ και Τιοτέ, αλλά ταυτόχρονα ήξερε πολύ καλά πως αν υπήρχε κάποιος να του πάρει το ματς, αυτός ήταν ο Γιάγια. Δεν τον έκανε αλλαγή, αντίθετα τον έφερε πιο ψηλά στο γήπεδο και προσέθεσε πίσω του τα τρεξίματα του Ντε Γιονκ. “Είσαι σκασμένος, το ξέρω, σου μικραίνω το γήπεδο, ανέβα ψηλά στην περιοχή και πάρε το ματς”.

Κι ο Τουρέ, το πήρε. Πρώτα έκανε το πολυπόθητο 0-1, μ’αυτό το χτύπημα έξω από την περιοχή, οκτώ λεπτά μετά την μετατόπισή του από τον Μαντσίνι. Το άγχος και η κούραση τον νίκησαν όταν βρέθηκε φάτσα με το 2-0 που θα τους γλίτωνε από το άγχος του φινάλε, αλλά ο Γιάγια είχε ακόμα δυνάμεις και φλόγα μέσα του, έκανε ένα τελευταίο σπριντ για να γράψει με ψυχραιμία το 2-0.

Ιστορία

Αποφάσισα να γράψω το κείμενο από τη στιγμή που έκανε χθες το 1-0, με την προϋπόθεση βέβαια πως η Σίτι θα έπαιρνε το ματς. Λίγο πριν το ξεκινήσω σήμερα, διάβασα τις Δευτεριάτικες δηλώσεις αυτού του ποδοσφαιριστή που δεν μοιάζει με κανέναν απ’όσους έχουμε δει: “Πάντα έλεγα πως έχω έρθει εδώ για να γράψω ιστορία, παρότι κάποιοι έλεγαν πως ήρθα για άλλους λόγους”.

Εδώ και αρκετό καιρό, το λένε λίγοι. Πλέον, δεν το λέει κανένας.