Εγέρθητος βλ@κ@ Έλληνα

Κι όμως ήταν βέβαιο ότι ο λαός της, τον οποίο στα μικράτα μου έμαθαν πως αναφέρεται πάντα μαζί με το σοφός, στις εκλογές της 6ης Μαίου θα τιμωρούσε την πολιτική και τους πολιτικούς των κομμάτων, ως βασικούς υπαίτιους για την κατάσταση της.

Με τα πρώτα αποτελέσματα των exit polls, στην πρώτη ανάγνωση τους, η πρόβλεψη έμοιαζε πως επιβεβαιώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο. 33,5% συνολικά τα δύο κόμματα ηγεσίας; 33,5% ο δικομματισμός όταν στην κυριαρχία του το ηττημένο κόμμα λάμβανε μεγαλύτερο ποσοστό; Τρίτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ και δεύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ, με τάσεις να διεκδικήσει ακόμη και την πρωτιά; Σίγουρα επτά κόμματα στη Βουλή; Ίσως και δέκα;

Η αποκαθήλωση των κομμάτων εξουσίας σε όλο της το μεγαλείο. Όμως την ώρα που μεταξύ κονιάκ και παξιμαδιού οι πράσινοιγαλάζιοι και οι γαλαζοπράσινοι (ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ) πολιτικοί προσπαθούσαν να ξεπεράσουν το σοκ της συντριβής τους, να βρουν τα αίτια της και μετρούσαν δειλά-δειλά τα... κουκιά για μια (νέα) συγκυβέρνηση, το σοκ από την αντίδραση του εκλογικού σώματος, για οποιονδήποτε διαθέτει ψύχραιμο μάτι, ήταν μεγαλύτερο.

Στις πιο κρίσιμες -μέχρι τις επόμενες- εκλογές στην Ιστορία της χώρας η αποχή μεγάλωσε αντί να μικρύνει ως και να μηδενιστεί. Αυξήθηκε κατά 10% σε σχέση με τις εκλογές του 2009 και από το 27% έφθασε το 37%. Τα 37 στα 100 άτομα δηλαδή του (σοφού) λαού μας έκρινα πως το σοφότερο ήταν να αναδειχθεί πρώτο κόμμα η αποχή και για αυτό δεν ψήφισαν!

Όμως και από τα υπόλοιπα 73 άτομα που πήγαν στις κάλπες κι αφού αφαιρεθούν όσοι επέλεξαν λευκό ή άκυρο (που δεν προσμετράται, όπως και οι ψήφοι των κομμάτων που περνούν το 3%) το 7% άνοιξε την πόρτα της Βουλής στη Χρυσή Αυγή και τους Νεοναζιστές! Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, γεννήθηκαν και περισσότεροι από 415.000 άνθρωποι που πόνταραν για ένα καλύτερο αύριο στα φασιστοειδή;

Όμως η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία. Είναι τώρα πια και η χώρα της ατιμωρησίας, η οποία προκαλεί ηθική παράλυση και εκτρέφει αντικοινωνικές συμπεριφορές. Και εδώ είναι το κρίσιμο ερώτημα: Οι εκλογές της 6ης Μαίου αποτύπωσαν μόνο την οργή και την αγανάκτηση του Έλληνα για τα μνημόνια, τη διαπλοκή και την διάβρωση του πολιτικού συστήματος ή και το πόσο ανιστόρητος, ανώριμος πολιτικά και μαλάκας έχει πλέον γίνει, ώστε να μην υπάρχει ελπίδα;

Ίσως είναι μεγάλες οι προσδοκίες για ένα λαό που έχει αποχαυνωθεί από τα τούρκικα σίριαλ. Που έχει κάνει πρότυπα του τον Γαβαλά, τον Ψινάκη, την Μπεζεντάκου, την Κορομηλά και τη Μενεγάκη. Που ακουμπάει στον τοίχο της Χατζηβασιλείου και κλαίει για τα «πακέτα» που μοιράζει. Που παρακολουθούσε με μανία τις εκπομπές της Τατιάνας, της Λαμπίρης και όλα τα reality. Που αναστενάζει, ή και πεθάνει στα γήπεδα.

Που να ξέρει τι πρεσβεύουν οι Χρυσαυγίτες; Τι φασιστικές συμπεριφορές έχουν. Τι έκαναν οι «πνευματικοί πατεράδες» τους, στους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας πριν από περίπου 70 χρόνια;

Προφανώς -θέλω να ελπίζω- τους έμειναν στο μυαλό επεισόδια σαν κι αυτό στο Μαρούσι σε βάρος του Πέτρου Ευθυμίου. «Ν’αγιάσει το χέρι τους. Αυτοί πρέπει να μπουν στη Βουλή για να ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα σε όσους τη χρειάζονται. Να φοβούνται, να τρέμουν τα λαμόγια που μας έχουν πιει το αίμα» ήταν πιστεύω η αντίδραση των περισσότερων και κάπως έτσι μου το εξήγησε την τάση του κόσμο προς την Χ.Α. το μοναδικό άτομο που γνωρίζω ότι σκεφτόταν να ρίξει τη ψήφο του στον πιο ακραίο και επικίνδυνο συνδυασμό.

Ενδεχομένως τώρα το επεισόδιο με τους δημοσιογράφους στις πρώτες δηλώσεις του βουλευτικού πλέον κ.Μιχαλολιάκου τους έδειξε πως ο ρόλος του «τιμωρού» για άτομα σαν κι αυτά δεν είναι ότι το σοφότερο. Πως είναι επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία...

Για αυτό είμαι βέβαιος πως μέσα από αυτή την επικίνδυνη και εύθραυστη Βουλή, κάτι νέο, σωστό και ελπιδοφόρο θα γεννηθεί στο σύντομο μέλλον. Κάτι άφθαρτο που θα δώσει νέο όραμα στον κόσμο θα προκύψει.

Νομοτελειακά! Βρισκόμαστε στη μέση ενός κύκλου που επαναλαμβάνεται. Η κρίση αξιών και ηθών, δημιουργεί οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση φέρνει ύφεση, ανέχεια, ανεργία, οργή και ακραίες τάσεις. Οι ακραίες τάσεις, τρόμο, εξαθλίωση, παρακμή. Η παρακμή τέλος, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, ακμή, πνευματική ανάταση, ανάπτυξη, ευημερία... Και μετά ο τροχός ξαναγυρίζει...

Υ.Γ: Τι εξόργισε περισσότερο τον κόσμο; Όχι τα μέτρα πιστεύω. Όχι η οικονομική αιμορραγία. Αποφάσισε να τους «μαυρίσει» για τον εμπαιγμό, την κοροϊδία, την αλαζονεία των μεγάλων κομμάτων και των πολιτικών τους, που έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες της καρέκλας, στερούμενοι ιδεολογίας, συνέπειας, φραγμών.

Ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης πήγαν από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ. Βουλευτής (Άρια Αγάτσα) πήγε από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ! Η Μπακογιάννη διαγράφτηκε από τη ΝΔ γιατί τάχθηκε υπέρ του μνημονίου αλλά μετά ο Σαμάρας διέγραψε όσους δεν ψήφισαν «Ναι, σε όλα» στο δεύτερο μνημόνιο! Ο Βενιζέλος πρωτοστάτησε για το μνημόνιο και προεκλογικά παρουσίασε σχέδιο απεμπλοκής από το ΔNT. Άλλοι εκλέχθηκαν να κυβερνήσουν κι άλλoι τοποθετήθηκαν στη συνέχεια (και μπορεί και αργότερα) ως πρωθυπουργοί χωρίς καμία εκλογική διαδικασία,. Ο κόσμος θέλει νέους υπεύθυνους πολιτικούς και τα κόμματα έκαναν διαγωνισμό για να γεμίσουν ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς και τραγουδιάρες!

Δεν λέω, αποτελεσματική η αποχαύνωση, αλλά όλα έχουν κάποτε ένα τέλος. Πόση κοροϊδία να άντεχε ακόμα κι αυτός ο λαός,πόσο ακόμη να τους στήριζε το σύστημα;