6 Μαϊου 2007- Η δικαίωση των... καταφρονεμένων

Υπάρχουν πολλά τα οποία μπορούμε να θυμηθούμε. Προτιμώ όμως να σταθώ σ' εκείνη τη χρονιά, που είναι κάπως... παρεξηγημένη και οι περισσότεροι την έχουν προσπεράσει χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θεωρούσαν ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάρει το τρόπαιο και το πήρε.
 
Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω θα καταλάβουμε ότι εκείνη η χρονιά δεν ήταν και τόσο εύκολη για τον Παναθηναϊκό. Το αντίθετο... Το καλοκαίρι οι «πράσινοι»... πληγώθηκαν από δύο αιφνίδιες αποχώρήσεις: Του Λάκοβιτς και του Σπανούλη... Ο Σλοβένος «πέταξε» για τη Μπαρτσελόνα όταν στον Παναθηναϊκό θεωρούσαν δεδομένη την παραμονή του, αλλά ο ίδιος προτίμησε να κλείσει τα τηλέφωνα και να εξαφανιστεί. Ο Σπανούλης έκανε χρήση της «οψιόν» που του έδινε το δικαίωμα να πάει στο ΝΒΑ την τελευταία μέρα!
 
Όσοι ήταν και τότε μέσα στα πράγματα θυμούνται ότι η συγκεκριμένη ιστορία μόνο ευχάριστη δεν ήταν για τον Παναθηναϊκό. Το 2006, για να καταλάβετε, Λάκοβιτς και Σπανούλης είχαν ταυτόχρονη παρουσία στο παρκέ για 26 λεπτά ανά αγώνα κατά μέσο όρο.
 
Ο Παναθηναϊκός πρόλαβε να κάνει την κίνηση- ματ με την απόκτηση του Ραμούνας Σισκάουσκας. Στους γκαρντ έφερε ένα σπουδαίο όνομα από το ΝΒΑ, τον Τόνι Ντελκ. Επίσης απέκτησε τον Σάνι Μπετσίροβιτς ο οποίος την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει εκπληκτική χρονιά με τη Φορτιτούντο κι επανερχόταν σε υψηλά στάνταρντς μετά από σοβαρούς τραυματισμούς κι επεμβάσεις. Στις αρχές του αιώνα, υπενθυμίζουμε, ο Μπετσίροβιτς ήταν από τα TOP ονόματα στα «νέα προϊόντα» της Ευρώπης, αλλά οι τραυματισμοί τον «διέλυσαν».
 
Όσο κυλούσε ο χρόνος, φαινόταν ότι ο Ντελκ δεν... τράβαγε. Μπροστά στον κίνδυνο να μπει ο Διαμαντίδης στη... γυάλα (ο Παναθηναϊκός «έτρεμε» τότε μην τυχόν και πάθει έστω και γρίπη ο ηγέτης του) ο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να ρισκάρει. Απέκτησε τον Μίλος Βούγιανιτς ο οποίος κουβαλούσε επίσης σοβαρά προβλήματα τραυματισμών στο γόνατο και χειρουργικές επεμβάσεις. Στο πρώτο δίμηνο, απλώς ακολουθούσε το πρόγραμμα της ομάδας για να επανέλθει...
 
Πως τα... έφερε η ζωή λοιπόν; Στο φάιναλ φορ της Αθήνας, ο Μίλος Βούγιανιτς αποδείχθηκε κλειδί με τα σουτ του τόσο στον ημιτελικό με την Τάου (κυρίως) όσο και στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
 
Ο Σάνι Μπετσίροβιτς ήταν εξαιρετικός, απέδειξε ότι εκείνη την εποχή ήταν ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης στο πικ εν ρολ κι επανήλθε σε υψηλό επίπεδο. Τότε έκανε πράξη αυτό που είχε υποσχεθεί στον Θανάση Γιαννακόπουλο όταν υπέγραψε: «Δώσε μου τη φανέλα με το 7 που φορούσε ο Λάκοβιτς κι εγώ θα κάνω τον κόσμο του Παναθηναϊκού να τον ξεχάσει».
 
Ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς, στα 34 χρόνια του και στο πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας του (!) κι αυτός με background σοβαρών τραυματισμών αποδείχθηκε «μαέστρος» της ρακέτας. Ειδικά στον τελικό χόρεψε όλους τους ψηλούς τη ΤΣΣΚΑ δείχνοντας ότι το μπάσκετ είναι πρώτα στο μυαλό και μετά στο (ταλαιπωρημένο του) κορμί.
 
Την ίδια στιγμή ο Ραμούνας Σισκάουσκας αναδεικνυόταν σε μορφή του τελικού, ο Δημήτρης Διαμαντίδης έπαιρνε το ρόλο του ηγέτη χωρίς... δεύτερη κουβέντα και μαζί τον τίτλο του MVP του φάιναλ φορ και ο Μάικ Μπατίστ πατούσε για τα καλά σε υψηλό επίπεδο, δικαιωμένος για την προ...διετίας «οικονομική υποχώρηση» προκειμένου να μάθει δίπλα στον Ομπράντοβιτς.
 
Και κάτι τελευταίο: Οι δύο πιό ακριβές μεταγραφές της σεζόν, ο Τόνι Ντελκ και ο Ρομπέρτας Γιαβτόκας έπαιξαν μόλις 10'15'' συνολικά στα δύο ματς του φάιναλ φορ.
 
Επιτρέψτε μου λοιπόν να επιμένω ότι εκείνο το τρόπαιο, ανεξάρτητα από το ότι γινόταν στο «σπίτι» του Παναθηναϊκού το φάιναλ φορ, δεν ήταν και τόσο δεδομένο.