Εκλογές

Όταν μου έλεγε κάποιος πως θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία στο μυαλό μου δεν ερχόταν η λέξη φασίστας, ούτε ένιωθα περίεργα αν συναναστρεφόμουν με έναν κομουνιστή.  Με έκπληξη λοιπόν διαπιστώνω πως τα στερεότυπα του μακρινού παρελθόντος ακόμα μας κυνηγάνε.

   Η γενιά η δική μου αλλά και οι νεότερες στα πιο παραγωγικά μας χρόνια νιώθουμε το χειρότερο συναίσθημα. Το μέλλον μας είναι αβέβαιο και στις καλύτερες περιπτώσεις κρίνεται από ένα τηλέφωνο. Μιλάω για τις καλύτερες περιπτώσεις αναφερόμενος σε αυτούς που ακόμα έχουν δουλειά. Όσοι απολαμβάνουν αυτήν την πολυτέλεια πέρα από τις μειώσεις που έχουν στους μισθούς, ζούνε με το φόβο μήπως κάποια στιγμή χτυπήσει το τηλέφωνο και ακούσουν την άσχημη λέξη. Η λέξη απολύεσαι είναι σαν την κακιά αρρώστια που για χρόνια δεν θέλαμε να την πούμε. Δυστυχώς αυτοί που την έχουν ακούσει, γνωρίζουν πως η επιστροφή είναι δύσκολη.

  Ο τρόπος που διαχειρίστηκε το πολιτικό μας σύστημα το Ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα, άφησε τη χώρα μας χωρίς παραγωγή, χωρίς θέσεις εργασίας και με ένα τεράστιο, δυσβάσταχτο απεχθές χρέος. Χρέος για το οποίο δεν ευθύνονται οι πολίτες, δεν γίνεται να εξυπηρετηθεί και οι πολιτικοί που εμείς εκλέξαμε δεν προσπάθησαν καν να διαπραγματευτούν και να βρουν μια δίκαιη πολιτική λύση που θα ανακούφιζε τον Έλληνα. Παρότι φώναζε όλη η Ευρώπη πως αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα σήμαινε καταστροφή για όλη την Ευρωζώνη, η πολιτική ηγεσία δεν είχε το απαιτούμενο θάρρος η την βούλησην για να διεκδικήσει μια ευνοϊκή ρύθμιση. Αντί να καθησυχάσουν τον Έλληνα πολίτη, την εργαζόμενη Ελληνική οικογένεια και να δημιουργήσουν ένα plan b το οποίο θα ήταν όχημα για μια σθεναρή στάση, αυτοι εκβίασαν τον Έλληνα και παρδόθηκαν άνευ όρων στα θέλω των δανειστών. Έκαναν ένα νόμισμα να φαντάζει ισχυρό σαν θρησκεία και μέσα από διλήμματα ευρώ ή απόλυτη εξαθλίωση  κατάντησαν τον περήφανο Έλληνα φοβισμένο και αναξιοπρεπή. Που να αναζητά την τροφή του από τα συσσίτια και να τρέμει μην του κόψουν το ρεύμα. Νέους ανθρώπους με πτυχία και μεταπτυχιακά να μην μπορούν να εργαστούν. Που έχουν φτάσει στο σημείο να ζητάνε τσάμπα εργασία. Όσοι δεν το γνωρίζεται μην σας φαίνεται παρατραβηγμένο. Υπάρχει κόσμος που έχει απηυδήσει που δεν βρίσκει δουλειά και επειδή φοβάται πως αν συνεχίσει να μην εργάζεται με το βιογραφικό που θα έχει σε ένα δύο χρόνια αποκλείεται να ξανβρεί, προσπαθεί να χωθεί κάπου άμεσα απλά για να έχει σαν κέρδος μια παραπάνω σειρά στο βιογραφικό του. Με την ελπίδα πως θα του φανεί χρήσιμο αν αλλάξουν τα πράγματα.

  Φανταστείτε πόσο σκληρό είναι γι αυτόν που αγαπά τη χώρα του, το σπίτι του, την οικογένειά του, τους φίλους του, να ακούει από τους δικούς του ανθρώπους πως η λύση που του προτείνουν είναι να ξενιτευτεί. Πολλές φορές έχω κάνει και εγώ το λάθος να δώσω την συγκεκριμένη συμβουλή σε ανθρώπους που αγαπάω. Μετά το μετανιώνω αλλά δυστυχώς σήμερα για πολλούς αυτή η λύση φένετε πως αποτελεί μονόδρομο. Στο ερώτημα αν υπάρχει λύση σε όλα αυτά, σίγουρα απάντηση δεν έχω. Αυτό που ξέρω είναι πως κάποιοι έβαλαν την υπογραφή τους χωρίς να ρωτήσουν κανέναν στην παράδοση της χώρας μας και δεν αντέχω την Κυριακή να δικαιωθούν όλοι όσοι στήριζαν την καταστροφή μας. Αυτοι που θεωρούν λογικό να φτασουν οι μισθοι στα 400 ευρω οταν η βενζίνη εχεί φτάσει στα 2,00 ευρώ. Δεν μπορώ να φανταστώ πως την Κυριακή το βράδυ δεν θα δικαιωθεί ο κόσμος που ήταν το καλοκαίρι στις πλατείες αλλά η Τρέμη, ο Καψής, ο Παπαδημητρίου και ο Πρετεντέρης. Πρέπει να αποφασίσουμε ποιανού το μέρος θα πάρουμε. Δεν μπορώ ούτε έχω σκοπό να επηρεάσω κανέναν. Απλά θα σας θυμίσω τι είχε γίνει τον Μάρτιο του 1987. Τότε οι οι Τούρκοι ανακοίνωσαν την έξοδο του ερευνητικού σκάφους «Σίσμίκ» στα χωρικά μας ύδατα κοντά στην Κω. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να έχει τεράστιες ευθύνες για εδώ που φτάσαμε όμως ήταν ηγέτης. Δεν φοβήθηκε και πήρε το ρίσκο να δώσει 48 ώρες προθεσμία στους Τούρκους. Ανακοινώνοντας πως αν δεν υποχωρήσουν θα το βυθίσει. Σίγουρα δεν ήθελε πόλεμο, αλλά δεν γινόταν με άλλον τρόπο να προστατεύσει την πατρίδα του. Το αποτέλεσμα; Το Σισμίκ λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία έκανε μεταβολή. Αν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε είχε μια στάση σαν αυτή που κρατούν σήμερα οι πολιτικοί μας το Σισμίκ θα έφτανε στον Πειραιά. Νομίζω πως το παράδειγμα αυτό απαντά σε πολλά εγκλωβιστικά ερωτήματα όσων επιμένουν πως η πολιτική που ακολουθείται είναι αναγκαστική. Των ίδιων δηλαδή που πίεζαν τον πρόεδρο της Κύπρου Παπαδόπουλο να αποδεχτεί το σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς για τους Κύπριους την κρίσιμη περίοδο της ιστορίας τους βρήκαν ηγέτη με ανάστημα. Εμείς τον ΓΑΠ, εναν συνταγματολόγο που οι νόμοι του κρίνονται αντισινταγματικοί και έναν κολοτούμπα.
Καλή ψήφο