Να στείλει μήνυμα παντού
Επιστροφή στο γήπεδο λοιπόν στον Παναθηναϊκό. Σε όλα τα επίπεδα. Και για μια ακόμα φορά φέτος, με το ποδοσφαιρικό κομμάτι της ιστορίας σε δεύτερο –τουλάχιστον- πλάνο. Λογική εξέλιξη φυσικά.
Κι όπως πάντα, όλοι σχεδόν… περιμένουν το γήπεδο. Όχι για να δουν την ομάδα. Ή έστω, όχι μόνο για να δουν την ομάδα. Αλλά για να δουν ποιοι θα πάνε, τι θα πούνε, τι δηλώσεις θα γίνουν, τι θα ακουστεί στο γήπεδο και όλα τα σχετικά.
Αυτή πια είναι η λεγόμενη Παναθηναϊκή πραγματικότητα. Και απ’ αυτή την πραγματικότητα είναι που πρέπει να ξεφύγει μια και καλή ο σύλλογος, αν θέλει να δει άσπρη μέρα.
Και το λέω αυτό και για όσες νέες κινήσεις ακούγονται. Μηδέ εξαιρουμένης και αυτής του Αλαφούζου. Μια χαρά φαίνεται το σχέδιο από πρώτη ματιά. Και από συναισθηματικής ακόμα πλευράς. Το πόσο ρεαλιστικό είναι, θα εξαρτηθεί για μένα από δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι με τι υλικά θα πάει να υλοποιηθεί. Κι εδώ δεν χωράνε δεύτερες κουβέντες. Η πείρα της πολυμετοχικότητας και όσων έζησε ο Παναθηναϊκός αυτά τα χρόνια, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Οποιαδήποτε κίνηση και σκέψη, για να έχει ελπίδες να πετύχει, θα πρέπει πρώτα να καθαρίσει το τοπίο στον σύλλογο. Να δημιουργήσει υγιείς συνθήκες και να πάρει διαζύγιο από φαινόμενα, πρόσωπα και καταστάσεις που έκαναν μαύρη την εικόνα και την καθημερινότητα του Παναθηναϊκού όλο αυτό το διάστημα.
Το δεύτερο έχει συνδέεται με το πρώτο και έχει να κάνει με το τι είδους αντιστάσεις και τρικλοποδιές θα συναντήσει. Και εδώ δεν χωράει δεύτερη κουβέντα. Όλοι, λέει, περιμένουν το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, για να διαπιστώσουν αν θα γίνουν γεγονότα και… πράγματα, που θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά για οποιοδήποτε έχει σκοπό να κάνει κάτι επιτέλους για τον Παναθηναϊκό. Μια σειρά «φωτισμένα» μάλιστα ΜΜΕ και… πέννες, προαναγγέλουν και με σιγουριά μάλιστα ότι η ατμόσφαιρα θα είναι… καυτή. Πιαστ’ αυγό και κούρεφτο δηλαδή. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.
Καθώς θα ήταν ότι το χειρότερο μια…αναπαράσταση μίσους και χυδαιότητας, που το μόνο που θα έχει σαν αποτέλεσμα θα είναι και πάλι η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας απωθητικής για κάθε νορμάλ άνθρωπο.
Μπορεί φυσικά οι «πεφωτισμένο黨λειτουργοί της ενημέρωσης, απλά να εκφράζουν τις… ελπίδες τους. Παρ’ όλα αυτά, η πείρα έχει δείξει και έχει αποδείξει, πως ελάχιστες φορές… πέφτουν έξω.
Η πλάκα όμως είναι, πως έτσι κι αλλιώς, δεν έχει και μεγάλη σημασία πια. Όλο και πιο πολύ, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, αρχίζει και κρατάει αποστάσεις απ’ όλη αυτή την αρρώστια. Το μόνο θέμα είναι, ότι αυτές οι αποστάσεις, θα λειτουργήσουν αντικειμενικά και σαν αποστάσεις, από οποιαδήποτε εξέλιξη στον σύλλογο. Ακόμα και από θετικές εξελίξεις που θα ανοίγουν λίγο μια αχτίδα φωτός στο σκοτεινό τούνελ. Το ποιος ή ποιοι επιθυμούν την διατήρηση μιας τέτοια κατάστασης, δεν μπορώ πια να το ξέρω και δεν με νοιάζει να το μάθω κιόλας. Έτσι κι αλλιώς έχει περάσει προ πολλού ο καιρός, που απασχολούσε τον κόσμο και όλους μας, το ποιος, το γιατί και το παρασκήνιο της ιστορίας.
Εδώ που έφτασε ο Παναθηναϊκός, κανείς πια δεν έχει την όρεξη να το ψάξει. Το μόνο που ξέρει και που έχει σημασία για οποιονδήποτε, είναι αυτό που βλέπει και αυτό που καταλαβαίνει ο ίδιος.
Γι’ αυτό και επιμένω, ότι θα παίξει πολύς κόσμος μπάλα στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Και θα φανούν πολλά και από πολλούς. Η ουσία είναι, πως αν ο Παναθηναϊκός θέλει να δει ελπίδα και προοπτική και να βγει από το αδιέξοδο, αυτό πρώτος απ’ όλους, πρέπει να το δείξει ο κόσμος του Παναθηναϊκού.
Με την στάση του, αλλά κυρίως με την παρουσία του. Μια παρουσία, που θα πρέπει να δηλώνει ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι εδώ, θα είναι εδώ και θα αποτελέσει το στήριγμα και το εφαλτήριο οποιασδήποτε εξέλιξης μπορεί να βοηθήσει και ταυτόχρονα το εμπόδιο σε οποιονδήποτε θέλει και επιμένει να κρατάει τον σύλλογο σε κατάσταση ομηρίας και στην πορεία προς την ολοκληρωτική καταστροφή.
