Χωρίς αντίσταση

Το σκορ του αγώνα μπορεί να μην το μαρτυρά, αλλά η διαφορά των δύο ομάδων ήταν τεράστια. Είναι να απορεί κανείς με το τι συμβαίνει στο αγγλικό ποδόσφαιρο και μια τόσο μέτρια ομάδα, όπως η φετινή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διεκδικεί το πρωτάθλημα, μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Ο Σερ Άλεξ στο ντέρμπι που κατά ένα μεγάλο ποσοστό θα έκρινε τον τίτλο κατέβασε ενδεκάδα Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά του παλιού Τσάμπιονς Λιγκ, αυτού που διεξαγόταν πριν μια δεκαετία. Το ρόστερ του και οι ιδέες του τόσο φτωχές που απέναντι στη Σίτι που ξεχειλίζει από ποιότητα χρησιμοποίησε τον Σκόουλς στον άξονα και τον Γκιγκς στα αριστερά. Αποτέλεσμα των επιλογών ο Ζαμπαλέτα να πιάσει τρομακτική απόδοση σύμφωνα με τις δυνατότητές του και η Σίτι να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο χώρο του κέντρου.

Το θέαμα να βλέπεις τους Τουρέ, Μπάρι να συγκρούονται με τους Σκόουλς, Γκιγκς ήταν λυπηρό για τους δύο μεγάλους παίκτες. Όπως ήταν αδύνατον ο Έβρά να αντιμετωπίσει τον Νασρί και ο Τζόουνς το Σίλβα.

Ο Μαντσίνι χρησιμοποίησε μια διάταξη, η οποία έμοιαζε με 4-4-2, αλλά με τον τρόπο που αγωνίζονται οι Αγκουέρο, Τέβες που έπαιζαν στην επίθεση και οι Νασρί, Σίλβα που βρισκόντουσαν στα δύο άκρα το κέντρο γέμιζε. Για την ακρίβεια η Σίτι είχε άνετη κατοχή και πολλούς τρόπους να απειλήσει.

Οι ευκαιρίες της, πάντως, δεν ήταν ανάλογες με την εικόνα του παιχνιδιού όπως και το τελικό σκορ, κυρίως λόγω του παραπάνω άγχους που σου δίνει το να διεκδικείς έναν στόχο για πρώτη φορά. Στον αγωνιστικό χώρο, πάντως, η Γιουνάιτεντ διασύρθηκε όσο και στο πρώτο παιχνίδι που έχασε με 1-6.

Γιατί συνιστά αγωνιστικό διασυρμό επί 90 λεπτά να μην μπορείς να χτίσεις μια επίθεση. Δεν μιλάω για ευκαιρία (οι φίλοι της Γιουνάιτεντ δεν έκαναν ούτε αχ). Στο ντέρμπι τίτλου είδαμε μια τόσο έμπειρη ομάδα που υποτίθεται πως ξέρει να διαχειρίζεται τέτοιου είδους παιχνίδια να μην δημιουργεί μια σωστή επίθεση σε ολόκληρο των αγώνα. Η Σίτι δεν έπιασε καμία σούπερ εμφάνιση.

Δεν έβγαλε ρυθμό στην κατοχή της, που να δικαιολογεί την ολοκληρωτική παράδοση της Γιουνάιτεντ. Εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη των δύο αμυντικών μέσων της και των δύο στόπερ της. Ο Μάρινερ άφησε τους Λέσκοτ, Κομπανί, Τουρέ, Μπάρι να εκμεταλλευτούν τα σωματικά τους προσόντα και δεν τούς τιμωρούσε που κέρδιζαν όλες τις μονομαχίες στο κέντρο. Κερδισμένες μάχες που σταμάταγαν στο ξεκίνημά τους όλες τις επιθέσεις της Γιουνάιτεντ και έδιναν τη δυνατότητα στη Σίτι να ψάχνει με ηρεμία τον τρόπο για να δημιουργήσει επιθέσεις.

Το γκολ μπήκε από μια κεφαλιά του Κομπανί. Στο πρώτο ημίχρονο, όμως, τις επιθέσεις τις έχτιζε η Σίτι με κάτω τη μπάλα. Κυρίως απειλούσε από την πλευρά που αμύνονταν για τη Γιουνάιτεντ οι Γκιγκς, Εβρά. Ο Ζαμπαλέτα όπως ανέφερα και παραπάνω βρήκε μέτρα να ανεβαίνει διαρκώς στην επίθεση και το γεγονός αυτό ελευθέρωσε τον Νασρί. Ο Γάλλος εξτρέμ πέρναγε όποτε ήθελε τον Εβρά, τον οδήγησε σε ένα εφιαλτικό βράδυ και δημιούργησε προϋποθέσεις, για να πάρει η ομάδα του μια εύκολη νίκη.

Η Γιουνάιτεντ ήταν τόσο παθητική στις ορέξεις της Σίτι που η τακτική του Μαντσίνι να αγωνιστεί με τους Τουρέ, Μπάρι στον άξονα, τους Τέβεζ, Αγκουέρο ψηλά και με τους Νασρί, Σίλβα στα δύο άκρα έμοιαζε αψεγάδιαστη.

Επαναλαμβάνω, όμως, πως δεν υπήρχε η παραμικρή αντίσταση και όλοι έβγαζαν μόνο τα πλεονεκτήματα τους χωρίς να φανεί καμία αδυναμία. Η κατοχή ήταν εύκολη και ο τρόπος που έλεγχαν το παιχνίδι οι Νασρί, Σίλβα επέτρεπαν στο να δημιουργηθούν δίδυμα που έβγαζαν ποιοτικούς συνδυασμούς. Οι Κλισί, Σίλβα συνήθως με τον Αγκουέρο και οι Ζαμπαλέτα, Νασρί με τον Τέβες.

Αναφέρομαι κυρίως στο πρώτο ημίχρονο που η Σίτι έψαχνε το γκολ της νίκης. Στην επανάληψη που η Γιουνάιτεντ κυνήγησε την ισοφάριση ο Σερ Άλεξ έβγαλε τον Παρκ για να βάλει τον Γουέλμπεκ κάνοντας ακόμα πιο αδύναμο τον άξονα της ομάδας του και η Σίτι απλά δεν μπόρεσε να σκοτώσει τον αντίπαλό της.

Πήρε, όμως, το πιο άνετο 1-0 που θυμάμαι και ετοιμάζεται τώρα για τον πραγματικό τελικό. Αυτόν της Κυριακής στο Σεντ Τζέιμς Παρκ με τη Νιούκαστλ. Πέρα από οπαδικές προτιμήσεις θα συνιστά σκάνδαλο η φετινή Γιουνάιτεντ να πάρει το πρωτάθλημα.