Για τον τελικό του Κυπέλλου

Κι ήταν απολύτως ταιριαστό να είναι ο καλός στρατιώτης Φουστέρ αυτός που θα γλιτώσει τον Βαλβέρδε από το να δει άλλον έναν τελικό του να κρίνεται στα πέναλτι. Ο Φουστέρ νομίζω πως έχει ήδη γίνει συνώνυμο του προπονητή του. Ο ιδιαίτερος τρόπος παιχνιδιού του, σε μια θέση που όλοι μας έχουμε συνηθίσει διαφορετικούς ποδοσφαιριστές με άλλα στοιχεία, προκάλεσε και προκαλεί ακόμα συζητήσεις σε τέτοιο βαθμό, που είναι νομοτελειακό πως το όνομά του θα ακούγεται κάθε φορά που προκύπτει κουβέντα για τον Βαλβέρδε.

Επιλογές Ερνέστο

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως οι αρχικές επιλογές του προπονητή του Ολυμπιακού στο τελευταίο του επίσημο παιχνίδι με την ομάδα ήταν μια τελευταία πιστοποίηση χαρακτήρα. Αντιθέτως με τα “βάζει τους δικούς του, τους Ισπανούς” που έχουν γραφτεί και θα γράφονται ακόμα για καιρό, ο Βαλβέρδε ήταν (ή έστω προσπάθησε να είναι) πολύ δίκαιος στη διαχείριση των παικτών του.

Αν όλα αυτά που κάποιοι πιστεύουν γι’αυτόν ήταν αλήθεια, τότε δεν θα ήταν βασικός ο Χολέμπας (του Λίνεν), αλλά ο Ισπανός Μαρκάνο, και δεν θα ξεκινούσε ο δανεικός Μακούν, αλλά ο “αγαπημένος” Φουστέρ. Ο απόλυτα δίκαιος Βαλβέρδε ήταν λογικό να επιβραβεύσει τον Μακούν, του οποίου η άνοδος ήταν καθοριστική στην ανάκαμψη του Ολυμπιακού μετά τον Γενάρη, και να επιλέξει τον ενεργητικό Χολέμπας για να πάρει την πλευρά του επικίνδυνου Μπρίτο.

Επιπλέον, ο Ερνέστο μας αποχαιρέτησε με ένα ακόμα δείγμα του πόσο αδιάφορος είναι για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις δημοσιογραφικές συζητήσεις. Ακριβώς επειδή δεν νοιάστηκε ποτέ για τίποτε, δεν ασχολήθηκε με την οπαδική υστερία του Τύπου σχετικά με τον Φετφατζίδη και έδωσε φανέλα βασικού στον Αμπντούν, τον παίκτη που θα είχε χαθεί, αν ο Βαλβέρδε ενδιαφερόταν για όσα γράφει ο Τύπος και συζητάει ο κόσμος.

Εικόνα Ερνέστο

Εκτός από τις αρχικές επιλογές και η εικόνα στο χορτάρι μοιάζει να ήθελε να αποτελέσει “αντιπροσωπευτικό δείγμα” του Ολυμπιακού του Βαλβέρδε. Ενέργεια, κυριαρχία κι επιθετικότητα στο πρώτο ημίχρονο, πιο παθητική και προβληματική εικόνα στην επανάληψη.

Στα πρώτα 45’ ο Ολυμπιακός ήταν “ο γνωστός”. Άψογο μοίρασμα από τον Ορμπάιθ, τρεξίματα και ενέργεια από τον Μανιάτη, passing game με τη μία από τον Μακούν, μεγάλη συμμετοχή στο παιχνίδι με κούρσες και σέντρες από τον Τοροσίδη, ρήγματα και “τρομοκρατία” από το δίδυμο του Μιραλάς με τον Τζιμπούρ, ασφάλεια πίσω από τα προσόντα του Αβραάμ και του Μέλμπεργκ.

Χάρις σ’αυτά, η ερυθρόλευκη κυριαρχία ήταν εμφανής κι ήταν λογικό να επιβραβευτεί με καλές φάσεις, ένα κερδισμένο πέναλτι και ένα γκολ με συμμετοχή πολλών ποδοσφαιριστών. Ναι, σίγουρα ο Ολυμπιακός δεν διέλυσε τον αντίπαλο με τα γνωστά του, σαρωτικά διαστήματα, αλλά τελικός ήταν, όχι αγώνας πρωταθλήματος στο Φάληρο, κι ο Ατρόμητος δεν είναι ομάδα που διαλύεται “έτσι απλά”.

Τόλμη Δώνη
    
Η εικόνα άλλαξε πολύ στην επανάληψη και θα ήταν άδικο να διαβάσουμε την αλλαγή κοιτώντας πάλι προς την πλευρά του Ολυμπιακού κι όχι αυτή του Ατρομήτου. Ο Δώνης είναι προπονητής που σπάνια έχει κατηγορηθεί για φόβο ή διστακτική προσέγγιση του αγώνα, αντιθέτως πολλές φορές κρίνεται για τη υπέρμετρη τόλμη και την επιθετικότητά του.

Πιστός στο προφίλ του, δεν παρατάχθηκε με τρεις μέσους, αλλά όπως κι ο ίδιος είπε στην συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα, η διάταξη έμοιαζε περισσότερο με 4-4-2, αφού ο Τάτος ήταν πιο κοντά στον Μήτρογλου, παρά στο δίδυμο του Ιγκλέσιας με τον Δημούτσο. Η θαρραλέα προσέγγιση κάθε άλλο παρά απέδωσε στο πρώτο ημίχρονο, αφού ο Ατρόμητος και μπάλα δεν κράτησε και μεγάλη πίεση δέχθηκε και δεν κατάφερε να βγει οργανωμένα μπροστά.

Ο Ατρόμητος άλλωστε δεν είναι ομάδα των αντεπιθέσεων. Ακόμα κι απέναντι στις μεγαλύτερες ομάδες, η ομάδα του Δώνη δεν απειλεί πολύ με επιθέσεις λίγων παικτών, αλλά το κάνει κυρίως κρατώντας την μπάλα και χτίζοντας επιθέσεις με ανεβάσματα πολλών παικτών. Στα πρώτα 45’ λεπτά, είχε μόνο ένα σουτ από σόλο του Μήτρογλου απέναντι σε πολλούς αντιπάλους και η μόνη φάση με συμμετοχή πολλών παικτών ήταν στο 37’, όταν ο Μπρίτο έστειλε άουτ την μπάλα με κεφαλιά μετά από σέντρα του Επστάιν.

Ιγκλέσιας και Δημούτσος
    
Στην επανάληψη, όμως, το σκηνικό ήταν διαφορετικό. Προφανώς κι η αλλαγή εικόνας οφείλει μεγάλο μέρος στην πτώση της απόδοσης του Ολυμπιακού, όμως, ο Ατρόμητος τα οφείλει όλα στην απόδοση των δύο μέσων του, του Ιγκλέσιας και του Δημούτσου. Οι δυο τους έκαναν μεγάλο ματς, με τον πρώτο να παίξει εκπληκτικά κάθετα και να πατάει και στις δύο περιοχές και τον δεύτερο να τρώει το γήπεδο με τρεξίματα χωρίς μπάλα, αλλά ταυτόχρονα να είναι ο μοναδικός παίκτης που έκανε μέτρα στον άξονα μ’αυτήν.

Έτσι, ο Ατρόμητος ισορρόπησε, παρότι δεν πήρε καμία βοήθεια στην επανάληψη από τον παρτενέρ του Μήτρογλου, αφού ο Τάτος δεν έκανε τίποτα μέχρι να γίνει αλλαγή κι ο Καραμάνος προσπάθησε, αλλά χωρίς χειροπιαστό αντίκρυσμα. Ίσως η τύχη του Ατρομήτου να ήταν καλύτερη, αν οι κανονισμοί για συμμετοχή δύο παικτών μικρής ηλικίας δεν άφηναν τον Αναστασάκο εκτός αποστολής.

Δίδυμα

Ο Ατρόμητος έδειχνε πως είναι ικανός να βρει κάποιο γκολ και το βρήκε απολύτως δίκαια, έστω και με την αρνητική συμμετοχή του Χολέμπας στη φάση. Η ατυχία του Δώνη ήταν πως το μοναδικό του δίδυμο που έκανε εξίσου καλό ματς ήταν αυτό των μέσων. Ο Τομάς έκανε καλό ματς στην άμυνα, με καλά διωξίματα στις σέντρες και την καίρια επέμβαση στην φάση του Μιραλάς, αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον Φυτανίδη, που ταλαιπωρήθηκε κι έκανε και το πέναλτι.

Με τον ίδιο τρόπο, ο Οικονόμου δεν έκανε το ίδιο ματς με τον Σκόνδρα, ο Μπρίτο δεν φάνηκε όσο ο Επστάιν, κι ο Μήτρογλου ανταποκρίθηκε επί 120’ στον πολύ δύσκολο ρόλο του, αλλά στην πραγματικότητα δεν πήρε ποτέ την βοήθεια που του άξιζε από τον κοντινό του παίκτη. Αν ένα δίδυμο είχε μιμηθεί την ισάξια απόδοση των Δημούτσο-Ιγκλέσιας ή αν είχαν βοηθήσει λίγο περισσότερο οι αλλαγές, ίσως ο Ατρόμητος να έφτανε μέχρι και την ανατροπή.

Σκληρό φινάλε

Δεν το πέτυχε, αλλά αντιθέτως τιμωρήθηκε σκληρά. Θα ήταν πιο “λογικό” ο Ατρόμητος να χάσει το Κύπελλο από την ορμή που έδωσε ο Φετφατζίδης και τα δύο τετ-α-τετ του Μιραλάς. Η μπάλα, όμως, ήταν σαφές πως δεν ήταν με τον Δώνη, αλλά ήθελε να κλείσει το μάτι στον Ερνέστο. Έτσι, παρότι ο έλληνας τεχνικός έσπευσε να βάλει τον Ζουέλα για να επιτηρεί τον Φουστέρ, ο Βαλβέρδε ήταν αυτός που είδε το δικό του παιδί να του χαρίζει το νταμπλ με ένα ακόμα κρίσιμο γκολ, σήμα-κατατεθέν.