Ο βιασμός του αυτονόητου

Αν δεν είχε ανακαλύψει ο Γκράχαμ Μπελ το τηλέφωνο, θα πίστευα πως μόνο με αυτό το υπερατλαντικό ταξίδι θα μπορούσε να βρεθεί επαφή ανάμεσα στον Νικολαΐδη και στον Νοτιά. Αλλά επειδή βρισκόμαστε στην εποχή της επικοινωνίας, όπου τα τηλέφωνα, τα μέιλ, τα φαξ, ακόμα και οι τηλεδιασκέψεις βρίσκονται σε πλήρη έξαρση, φαίνεται απίθανο πως γίνεται τόση κουβέντα για μια συνάντηση. Συμφωνώ πως θα έχει ιδιαίτερη σημασία να τα πουν από κοντά, αλλά από την άλλη είναι περίεργο να μην μπορούν να τα πουν και να λύσουν τα ζητήματα τηλεφωνικά. Αν ο Νικολαΐδης θέλει να βρει τον Νοτιά, δεν χρειάζεται να πάει στην Νέα Υόρκη. Και αν ο Νοτιάς θέλει να βάλει χρήματα στην ΑΕΚ, δεν χρειάζεται να δεχθεί κατ' οίκον επισκέψεις για να πειστεί.

Ανάλογες απορίες μου προκαλεί και η αναφορά στις πληρωμές που θα κάνει ο Νικολαΐδης τον άλλο μήνα προς την εφορία για λογαριασμό της ΑΕΚ. Μα συγνώμη, ο Μάιος δεν είναι ο μήνας που όλη η πλάση περιμένει την επιστροφή του Νικολαΐδη; Για τις 9 Μαΐου ή στις 23 το αργότερο δεν έχει προγραμματιστεί η Γενική Συνέλευση που θα οριστικοποιήσει την επιστροφή; Δεν είναι εύλογο πως αν αναλάβει τη διοίκηση, πρώτη του κίνηση θα είναι να ρυθμίσει τις οφειλές προς την εφορία και ειδικά την δόση του "44" που μένει εκκρεμής εδώ και έξι μήνες; Ειδικά ο Νικολαΐδης, γνωρίζει πολύ καλά από πρώτο χέρι ποιες είναι οι απαιτήσεις και πόσο σημαντικό είναι να τηρείται αυτή η ρύθμιση. Είδηση θα ήταν αν αναλάμβανε άμεσα την πρωτοβουλία, ώστε να μην απειλεί το 44 ως δαμόκλειος σπάθη την ΑΕΚ.

Τα ίδια συνέβαιναν και λίγο καιρό πριν. Τότε που ο Νικολαΐδης είχε πρωτοβγεί και λέγοντας πως δεν επιθυμεί να γυρίσει, παραδέχθηκε πως η στοιχειώδης υποχρέωση των μετόχων ήταν να αναλάβουν τα χρέη που δημιούργησαν. Κανείς εξ αυτών δεν πήρε ελάχιστο ποσοστό ευθύνης, με εξαίρεση τον Παππά που μαζί με τους Χατζηιωάννου και Θανόπουλο έκλεισε το ομολογιακό δάνειο. Οι υπόλοιποι, δεν έδωσαν ευρώ. Και γι' αυτό η ομάδα αναγκάστηκε να πάει σε δάνεια, να υποθηκεύσει έσοδα της επόμενης περιόδου, να μπει σε νέες λογικές με δανεικά και αγύριστα.

Ή όπως συνέβη με την χαλαρή λογική αντιμετώπισης του θέματος Ψωμιάδη.

Όταν απέναντι σε έναν τύπο που δεν έχει βγάλει κανείς άκρη, που έχει βρει πόρτες, παράθυρα και οτιδήποτε μπορεί να σκεφτεί κάποιος για να ξεφεύγει από την ελληνική δικαιοσύνη, πίστεψαν ορισμένοι πως θα τέλειωναν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Πως είχαν τα λεφτά στην τσέπη, πως μπορούσαν να κάνουν υπολογισμούς με τα χρήματα αυτά. Είναι διαφορετικό θέμα η αισιοδοξία για την έκβαση της υπόθεσης και διαφορετικό η σιγουριά, έτσι όπως διαρρεόταν χωρίς καμία σκέψη.

Επανέρχομαι και στο θέμα του Κάρλος. Διάβασα σχόλια σας, αλλά και αναλύσεις για την υπόθεση. Άποψή μου, παραμένει η ίδια: η στάση της ομάδας απέναντι σε έναν παίκτη που δρα προκλητικά, όπως και αν λέγεται, δεν έχει να κάνει με την ικανότητα του προπονητή να οδηγήσει και να εμπνεύσει μια ομάδα. Πρόκειται για διαφορετικά πράγματα. Ο Κάρλος έπρεπε και καλώς τέθηκε εκτός ομάδας. Και δεν έχασε η Βενετιά βελόνι από την απώλεια. Αντίθετα, μπορεί να εμπνεύσει και κάποιους πιτσιρικάδες. Όσον αφορά τον Κωστένογλου, θα κριθεί από την επόμενη διοίκηση. Αλλά προφανώς και κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από τα έργα και τις ημέρες του.