Δημιούργημα Φαν Χαλ

Η ομάδα του Μουρίνιο την Τετάρτη το βράδυ είχε να παίξει έναν αγώνα που μόνο να της φέρει την απόλυτη επιβράβευση μπορούσε. Στη χρονιά είχε ήδη μπει σφραγίδα επιτυχίας τη στιγμή που αποκλείστηκε η Μπαρτσελόνα.

Οι Μερένχες το περασμένο Σάββατο σχεδόν κατέκτησαν το πρωτάθλημα και από τη στιγμή που οι Καταλανοί έμειναν εκτός Champions League ήταν σίγουρο πως ό,τι και να συμβεί η σεζόν θα κλείσει με πανηγυρισμούς και χωρίς το άγχος της Μπαρτσελόνα. Δηλαδή χωρίς τον φόβο ο εχθρός να πετύχει κάτι πιο σημαντικό από εμάς.

Φυσικά όπως ήρθαν τα πράγματα στον Μουρίνιο δόθηκε η ευκαιρία να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης με τρίτη διαφορετική ομάδα, ενώ θα ήταν η δεύτερη συνεχόμενη δουλειά του που το δεύτερο χρόνο θα κατακτούσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Επιτυχία που θα ήταν τεράστια, αλλά για μένα δεν την άξιζε.

Τη Ρεάλ τη βελτίωσε σίγουρα πολύ, αλλά δεν νομίζω πως την έκανε ποτέ καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Απλά επωφελήθηκε αρκετά από την πτώση που έχουν οι υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης και φάνταζε ως ο μοναδικός αξιόπιστος αντίπαλος της Μπάρτσα.

Βρήκε την ομάδα του Γκουαρντιόλα σε πτώση και τον προπονητή της σε μια περίοδο που είχε πολύ εξεζητημένες ιδέες. Του πήρε το πρωτάθλημα Ισπανίας και ξαφνικά βρέθηκε χωρίς τον μεγάλο αντίπαλο να μπορεί να πάρει το Ευρωπαϊκό. Σε όλη αυτήν την ιστορία της μεταξύ τους κόντρας ελάχιστοι είχαν υπολογίσει τη Μπάγερν.

Η ομάδα του Χάινκες επειδή μετέχει στην πιο χαμηλής δυναμικότητας Μπουντεσλίγκα ξεχνιέται. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα με ανασταλτικές αδυναμίες. Δεν μπορεί να μαρκάρει σε ικανοποιητικό βαθμό, όταν η μπάλα βγαίνει στο πλάι και δεν έχει τη δυνατότητα να βγάλει πολλά κλεψίματα, όταν τη μπάλα την έχει ο αντίπαλος. Σ' αυτά τα δύο παιχνίδια αποδείχθηκε πως η Μπάγερν δεν της ταιριάζει καθόλου.

Η πρόκριση πήγε στα πέναλτι, αλλά συνολικά η ομάδα του Χάινκες ήταν η καλύτερη σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Οι Βαβαροί ξαναμπήκαν στην ελίτ της Ευρώπης πριν δύο χρόνια με τον παρεξηγημένο Φαν Χαλ. Ο ιδιόρρυθμος Ολλανδός τεχνικός έφυγε με άσχημο τρόπο από τον πάγκο της Μπάγερν, αλλά είναι ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουν το ποδόσφαιρο που παίζουν σήμερα. Το καλοκαίρι του 2009 βρήκε μια ομάδα που έμοιαζε με ποδοσφαιρικό απολίθωμα.

Ο προκάτοχος του Κλίσμαν έπαιζε το παραδοσιακό 4-4-2 με δίδυμο καθαρών στράικερ. Ο Φαν Χαλ με το που ανέλαβε έβαλε βάσεις για να χτίσει κάτι καινούργιο. Τον Ιανουάριο του 2010 ο Τόνι έμεινε ελεύθερος και η Μπάγερν καθιέρωσε το 4-2-3-1. Ο λόγος που δεν το έκανε νωρίτερα ήταν πως οι Ρόμπεν, Ρίμπερι δεν ήταν διαθέσιμοι.

Εκείνη η χρονιά, όμως, ήταν Μουντιάλ και θέλοντας και μη από το Φεβρουάριο και μετά βρέθηκαν στη διάθεση του Φαν Χαλ. Μέχρι τότε ο Ολλανδός τεχνικός δούλευε πολύ τον Μίλλερ και είχε καθιερώσει σε ρόλο δεύτερου εσωτερικού χαφ τον Σβαιστάιγκερ. Ο πρώτος εκείνη την εποχή ήταν ένας άγνωστος νεαρός από τη Β ομάδα της Μπάγερν.

Ο Φαν Χαλ είχε μια απίθανη εμμονή στον 20χρονο τότε νεαρό επιθετικογενή χαφ παρότι στο γήπεδο η εικόνα του δεν τον δικαίωνε. Όταν, όμως, οι Ρόμπεν, Ριμερι μπήκαν στην ομάδα ο Φαν Χαλ μπόρεσε και έδειξε την δουλειά του. Δημιουργήσε μια επτάδα παικτών (υπολογίζω τον Λαμ και τους έξι παίκτες που παίζουν από τη μέση και μπροστά) που με τη λογική που σκεφτόταν αυτός το ποδόσφαιρο έφεραν τη Μπάγερν σε δύο τελικούς. Σ' αυτόν του Μπερναμπέου το 2010 και δύο χρόνια αργότερα με τον Χάινκες να εξαργυρώνει τη δουλειά του, στο σπίτι τους στο Μόναχο. Η διαφορά του Φαν Χαλ και του έμπειρου Αυστριακού είναι πως ο Χάινκες αποφεύγει τις τρέλες. Ο Ολλανδός είναι περίεργος άνθρωπος. Ξαφνικά εξαφάνιζε παίκτες από εκεί που ήταν βασικοί.

Αλλά όταν λέμε δεν τους χρησιμοποιούσε ποτέ εννοούμε ποτέ. Τους Τιμοτσουκ, Πράνιτς τους εξαφάνισε, ενώ δεν το είχε σε τίποτα σε ένα παιχνίδι που παίζονται τα πάντα να χρησιμοποίηση ποδοσφαιριστή χωρίς να τον έχει δοκιμάσει νωρίτερα ούτε σε ένα παιχνίδι. Για παράδειγμα στοίχισαν πολλές φορές τα πειράματα που έκανε στα μπακ, με τους άπειρους τότε Κοτέντο, Αλάμπα ενώ υπήρχε η προφανείς λύση του Πράνιτς. Πέρα από τις ανισόρροπες επιλογές που έκανε και του στοίχισαν τη θέση του, αυτός δίδαξε το ποδόσφαιρο που έπαιξε η Μπάγερν στα δύο παιχνίδια με τη Ρεάλ.

Καθιέρωσε τον Σβαιστάιγκερ στη θέση του εσωτερικού χαφ, έβαλε τους Ρόμπεν, Ριμπερί απέναντι τον έναν από τον άλλον να παίζουν με τα ανάποδά τους πόδια, έμαθε τη Μπάγερν να ακουμπά τη μπάλα στα πλάγια και τους Ρόμπεν, Ριμπερί να βγάζουν συνεχώς οι δυο τους συνεργασίες παρότι βάσει αρχικής τακτικής έχουν απόσταση. Πραγματικά δεν θυμάμαι άλλα εξτρέμ να συνεργάζονται τόσο πολύ μεταξύ τους στη διάρκεια ενός αγώνα. Η Μπάγερν που πήγε τελικό το 2010, είχε τους Λαμ, Ρόμπεν στα δεξιά, τον Σβαιστάιγκερ δίπλα από τον Φαν Μπόμελ, τον Ριμπερί δεξιά και τον Μίλλερ πίσω από τον Όλιτς.

Δεν πήρε τότε το ευρωπαϊκό καθώς πλήρωνε τις αμυντικές της αδυναμίες. Στο κέντρο της άμυνας υπήρχε το τραγικό δίδυμο των Φαν Μπόιτεν και Ντεμικέλις. Σήμερα ο Χάινκες έχει τον ίδιο κορμό ακολουθεί την ίδια ποδοσφαιρική λογική, μόνο που έχει καλύτερη άμυνα και η ομάδα του παίζει πιο ελεγχόμενα. Το φετινό δίδυμο των στόπερ δεν είναι κάτι το τρομερό αλλά σίγουρα οι Μπόατεν, Μπαντστούμπερ λειτουργούν καλύτερα από τους Βαν Μπόιτεν, Ντεμικέλις.

Επίσης, ο σημερινός Αλάμπα είναι καλύτερος από τον προ διετίας εαυτό του και πιο επιθετικός από τον Μπαντστούμπερ που έπαιζε συνήθως στα αριστερά. Όλα τα άλλα είναι του Φαν Χαλ. Ακόμα και ο Γκουστάβο στα χαφ είναι δική του επιλογή. Τον περασμένο χειμώνα και λίγο πριν αποχωρίσει έψαχνε αντικαταστάτη του Φαν Μπόμελ για τη θέση έξι και η επιλογή του όπως πάντα ήταν ιδιαίτερη. Επέλεξε τον Βραζιλιάνο Γκουστάβο που προερχόταν από δυο υπέροχες χρονιές ως στόπερ στη Χοφενχάιμ.

Η φετινή Μπάγερν που σε δύο παιχνίδια πήρε το σκαλπ του Μουρίνιο είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας, της δουλειάς του Φαν Χαλ που την καθοδηγεί με ηρεμία και χωρίς εντάσεις ο Χάινκες.