Οι extreme επιλογές του Γκουαρντιόλα

Χωρίς βέβαια να μειώνει το γεγονός αυτό την επιτυχία της ομάδας του Ντι Ματέο. Η τύχη, βέβαια, φέρθηκε σκληρά στους Καταλανούς. Τώρα που όλα κρίθηκαν και η Μπαρτσελόνα έχασε πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να βγει το συμπέρασμα πως πλήρωσε πολύ σκληρά την επιλογή του Πεπ να παίξει με τρεις αμυντικούς και χωρίς μπακ. Τον τραυματισμό του Βίγια και την προσπάθεια που έκανε ο Πεπ να ενσωματώσει στην ομάδα τον Σεσκ που δεν έδεσε με το παιχνίδι της Μπάρτσα.

Στο παιχνίδι με την Τσέλσι ο Γκουαρντιόλα κατέβασε για δεύτερο σερί αγώνα την ομάδα του χωρίς μπακ. Ο λόγος ήταν πως γνώριζε οτι η Τσέλσι θα αφήσει μπροστά τον Ντρογκμπά, ο οποίος δεν θα βγει στο πλάι και οι υπόλοιποι θα δημιουργήσουν δύο ζώνες άμυνας.

Για να ανοίξει εύκολα και χωρίς να χρειάζεται κάποια εξεζητημένη ατομική ενέργεια ο Πεπ επέλεξε το εκκεντρικό 3-3-4. Στην πράξη η αλήθεια είναι πως του βγήκε. Μιλάω για το πρώτο ημίχρονο όπου η Μπαρτσελόνα μπόρεσε να απλώσει πολύ το παιχνίδι της και στο 43ο λεπτό πήρε εύκολα σκορ πρόκρισης. Επαναλαμβάνω, όμως, η τύχη ήταν πολύ σκληρή με τον Πεπ αυτήν την εβδομάδα.

Αν δούμε τον τρόπο που έχασε τους στόχους της σε αυτά τα τρία παιχνίδια μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει πως η ομάδα του πλήρωσε τους κενούς χώρους που άφησε στο πλάι η τακτική του Πεπ. Στο 1-0 της Τσέλσι ο Ραμίρεζ παίρνει το κενό χώρο που αφήνει η τοποθέτηση του Άλβεζ υπερβολικά ψηλά και έδωσε την ευκαιρία στον Ντρογκμπά να πετύχει ένα εύκολο γκολ.

Το Σάββατο, οι Οζίλ, Ρονάλντο αναδεικνύουν την τρύπα που φέρνει η επιλογή του Πεπ να παίξει χωρίς κανένα αριστερό μπακ και κάνουν το 1-2. Τον ίδιο χώρο ο Πεπ τον άφησε κενό και την Τρίτη με τον Ραμίρεζ να τον εκμεταλλεύεται και να ξαναβάζει την Τσέλσι σε σκορ πρόκρισης.

Ο τρόπος που μπαίνουν αυτά τα τέρματα υποδηλώνουν την ευθύνη του προπονητή, καθώς οι κενοί χώροι υπάρχουν βάση τακτικής. Η αδικία για τον Γκουαρντιόλα αλλά και για την ομάδα του είναι στο γεγονός πως αυτούς τους χώρους τους αξιοποίησαν οι αντίπαλοί τους στο απόλυτο ποσοστό του 100%.

Η Μπαρτσελόνα ακόμα και σε κάμψη δεν έδινε τη δυνατότητα στον αντίπαλο να πάρει μπάλα. Η αδυναμία, το κενό βάσει τακτικής υπήρχε αλλά δεν αξιοποιήθηκε τόσο, ώστε να δικαιολογείται αυτό το συνολικό αποτέλεσμα που άφησαν αυτά τα τρία παιχνίδια.

Αναγνωρίζω το έργο του Γκουαρντιόλα και το γεγονός πως σε αυτά τα τρία παιχνίδια η λέξη ατυχία φαντάζει αρκετά επιεικής. Όμως, δεν παύει η ομάδα του να πλήρωσε κάποιες εξεζητημένες επιλογές του. Καταλαβαίνω να θες πλάτος με την Τσέλσι αλλά δεν έχεις να ανατρέψεις και κανένα 4-0 για να χρειάζονται 4 παίκτες στην ευθεία της περιοχής του αντιπάλου, αφήνοντας με αυτον τον τρόπο ένα τόσο μεγάλο αμυντικό κενό.

Δεν κατάλαβα ποτέ ούτε όταν κέρδιζε για ποιο λόγο ο Πεπ παράτησε το 4-3-3 και πήγαινε διαρκώς σε εξεζητημένες και δύσκολες ακόμα και για τη δική του ομάδα τακτικές. Ειδικά μετά την ήττα και τον τρόπο που ήρθε αυτή από τη Ρεάλ ήμουν σίγουρος πως θα επιστρέψει σε άμυνα τεσσάρων. Δεν το έκανε. Η λογική έλεγε πως θα πήγαινε με τους έμπειρους ποδοσφαιριστές του.

Όμως, ξεκίνησε με τον Κουένκα, άφησε εκτός τον Άλβεζ και τον Πέδρο δεν τον έβαλε ούτε αλλαγή. Ακόμα και να δεχτούμε πως ο Πεπ θα ξέρει κάτι καλύτερα (όπως ξέρει) για την κατάσταση του Πέδρο, είναι παράλογο που όταν αποφάσισε να αποσύρει τον Κουένκα επέλεξε τον Τέγιο αντί του Πέδρο.

Η επιλογή Τέγιο κόστισε στο ντέρμπι με τη Ρεάλ, όπου η ομάδα δημιούργησε φάσεις γι' αυτόν αλλά τις εκτέλεσε άθλια. Η απόφασή του να παίξει ξανά με άμυνα τριών και να εμπιστευτεί πάλι τον Τέγιο έβγαλε έναν αχρείαστο εγωισμό που τελικά στοίχισε. Επίσης, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι δυνατόν στο ντέρμπι που κρίνει το πρωτάθλημα να κατεβάσει την ομάδα του χωρίς καθαρό στόπερ και στη ρεβάνς ημιτελικών Τσάμπιονς χωρίς καθαρό ακραίο μπακ.

Για να μην παρεξηγηθώ, η εβδομάδα που πέρασε δεν μειώνει στο μυαλό μου την αξία του Γκουαρντιόλα. Η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό δικό του δημιούργημα. Απλά πιστεύω πως πλήρωσε το γεγονός ότι πήγε να τελειοποιήσει την ομάδα του και για να το πετύχει αυτό πήγε σε εξεζητημένες επιλογές. Επιλογές οι οποίες άφηναν αχίλλειο πτέρνα στην ομάδα του. Και στα κρίσιμα παιχνίδια την πλήρωσε σε υπερβολικό και πολύ άδικο βαθμό.

Η Μπαρτσελόνα κατάφερε την τελευταία πενταετία να νικήσει το ποδόσφαιρο της αμυντικής τακτικής. Παίζοντας την τέλεια επίθεση, η οποία βασίζεται στην τακτική συμπεριφορά. Για να νικήσει έπρεπε να διαλύσει τον αντίπαλο. Να του πάρει τη μπάλα πάνω από 70%, να τον βάλει μέσα στο τέρμα του, να τον αναγκάσει να παίξει αμυντικά και να τον μικρύνει πολύ, καθώς θα ηττηθεί χωρίς να προσπαθήσει να παίξει ποδόσφαιρο. Φέτος δεν ήταν τέλεια ομάδα και έχασε τους δύο μεγάλους της στόχους παρότι παραμένει καλύτερη από τους αντιπάλους της.