Είναι τα πρακτορεία μέρος για κορίτσια;

Θες που από μικρή με έπαιρνε η γιαγιά μου για να παίξει ΠΡΟ-ΠΟ; (Ναι, καλά διάβασες, ΠΡΟ-ΠΟ). Θες που η μαμά μου συχνά πυκνά μου λέει στο τηλέφωνο: «Τζόκερ να παίξεις»; (Για ζακέτα ούτε λόγος). Θες που ένας φίλος και παλιός συμμαθητής έχει το πιο ωραίο πρακτορείο κοντά στο πατρικό μου και περνάω που και που για ένα «γεια»;

Τέλος πάντων, αιτίες και αφορμές υπάρχουν. Ωστόσο, με το Πάμε Στοίχημα δεν… το έχω. Για παράδειγμα, τις προάλλες πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Κυριάκο. Παραμονή του τελευταίου ματς με τον Ολυμπιακό, στο ΟΑΚΑ. Του λέω: «Μπορείς να μου παίξεις ένα Πάμε Στοίχημα, 20 ευρώ, ότι ο Ρίβερς θα βάλει πάνω από 12 πόντους; Και θα στα δώσω αύριο στο γήπεδο». Την άλλη μέρα όχι απλά δεν του τα έδωσα, αλλά μου έδωσε και 18 ευρώ όταν τελείωσε ο αγώνας. Εντάξει, σκέφτηκα. Θα μάθω να το κάνω μόνη μου.
Το λέω, λοιπόν, στη Μίκα (κάθεται δίπλα μου στο γραφείο), ενθουσιάζεται, «πάμε παρέα», μου λέει. Ενθουσιάζομαι κι εγώ με τη σειρά μου (που θα έχω παρέα), «πάμε κοντά στο σπίτι μου» της λέω (το εργένικο, όχι το πατρικό), «πάμε» μου λέει και κάπως έτσι παρκάραμε έξω από το πρακτορείο του Σπύρου (εκεί τον γνωρίσαμε).

Απορία πρώτη: Τι επιλογές έχουμε για να παίξουμε στοίχημα; «Μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, τένις, πρωταθλήματα από όλο τον κόσμο, με λίγα λόγια» μου είπε ο Σπύρος. «Έχει ακόμα και κατηγορίες που μπορεί να ενδιαφέρουν περισσότερο μια γυναίκα, όπως Κινηματογράφο ή Eurovision» συμπλήρωσε. Κοιταχτήκαμε με τη Μίκα. «ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ EUROVISION», κάναμε την «εξήγηση». «This Is Love» λοιπόν και αγαπημένη Demy για την οποία και θα στοιχηματίσουμε, είπαμε στον Σπύρο.
 
Πρώτα μας έδωσε ένα περιοδικό («Κουπόνι», το λένε) και μας είπε ότι αυτό είναι απαραίτητος οδηγός για να δούμε τους κωδικούς (τους ποιους;). Μας εξήγησε πώς συμπληρώνουμε τις στήλες. «Εύκολο» είπε η Μίκα και γούρλωσα τα μάτια. «Η συμπλήρωση είναι λίγο περίπλοκή» παραδέχτηκε ο Σπύρος και σταμάτησα να αισθάνομαι ξανθιά (όχι ότι δεν είμαι…).
Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι. Ανοίξαμε από ένα «Κουπόνι», συμπληρώσαμε τις στήλες στο δελτίο. Πρώτη σηκώθηκε η Μίκα να πάει στο ταμείο (είπαμε, τα έμαθε πιο εύκολα), πετάγομαι εγώ: «Καλά, πόσο κοστίζει ένα δελτίο;;;» (έντρομη, κοιτώντας πόσα είχα συμπληρώσει στο δελτίο μου μέχρι εκείνη τη στιγμή). Αυτό με τις γυναίκες που ψωνίζουν και δεν τις νοιάζει η τιμή μέχρι το τέλος; Έπος. Ξεκινάει από 0,25 ευρώ. Ορίστε, έμαθα.
 
Να μην τα πολυλογώ, σηκώνομαι κι εγώ, προσπαθεί ο Σπύρος να περάσει το δελτίο της Μίκας, «δεν περνάει» (lol). «Έχετε παίξει αγώνα με τον ίδιο κωδικό χωρίς να έχετε παίξει ένα συγκεκριμένο σύστημα». WHAT; Αυτά γιατί δεν τα είπες νωρίτερα, αγόρι μου; Δεν έδωσα καν το δικό μου (δεν θα γίνω εγώ ρεζίλι), επέστρεψα στη θέση μου και έφτιαξα τέσσερα ξεχωριστά δελτία (χωρίς τη βοήθεια του Σπύρου, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ, μου φώναζα).

Ποιος θα κατακτήσει την πρώτη θέση στη φετινή Eurovision, σε ποια θέση θα βρεθεί η Ελλάδα, ποιοι θα είναι στην πρώτη τριάδα, είχαμε τόσες επιλογές για να ποντάρουμε!
Όση ώρα βρισκόμασταν στο πρακτορείο (μία ώρα και δέκα λεπτά μόνο…) μπήκε και βγήκε πολύς κόσμος (εννοείται οι μισές ήταν γυναίκες -μόνες τους), η Μίκα «έξυσε» (και κέρδισε), εγώ χάιδευα έναν σκύλο (κλασικά), γενικώς περάσαμε πολύ ωραία!

Όχι μόνο τα μάθαμε όλα (καλά, όλα δεν ορκίζομαι), όχι μόνο παίξαμε (και με καλές αποδόσεις, τύπου 6,50), όχι μόνο γνωρίσαμε τον υπομονετικό Σπύρο (ευχαριστούμε Σπύρο!), αλλά και φωτογραφηθήκαμε (γυναίκες, τι περίμενες;). Είχαμε πρόγραμμα.