Ο Όσιμ, ο Ζοτς και οι… πόρνες μπάλες
Ένας μεγάλος κόουτς λέει πως οι προπονητές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Αυτούς που απολύθηκαν και αυτούς που πρόκειται να απολυθούν. Μέχρι να συμβεί το «μοιραίο» μεγάλο ρόλο παίζει ένας ακόμη παράγοντας: Η τύχη.
Ξέρεις πόσα συστήματα λειτούργησαν άψογα αλλά μια στραβοκλωτσιά έκρινε τελικά το ματσάκι; Ή το αντίθετο: Να πηγαίνουν όλα χάλια, πρώτα να κουτουλάς και μετά να βλέπεις αλλά με ένα λάθος του αντιπάλου να βγαίνεις εσύ νικητής; Είπαμε: Τύχη.
Η τύχη που ήθελε, για παράδειγμα, τον Ίβιτσα Όσιμ, στο μακρινό 1993, όταν ο Παναθηναϊκός (του) έκανε το 0-2 με τον Ηρακλή 3-2 σε δέκα λεπτά. Ναι, σε δέκα λεπτά. Τόσα αρκούσαν στον Βόσνιο κόουτς να πάρει μια νίκη που ενδεχομένως δεν την περίμενε ούτε ο ίδιος. Δέκα λεπτά και διακόσια καντάρια τύχης. Ο Όσιμ ήξερε πολύ-πολύ καλά ότι αν δεν ήταν τυχερός εκείνο το βράδυ, ακόμη κι αν είχε Θείες εμπνεύσεις στο τέλος θα ήταν ο χαμένος του αγώνα. Τελικά, λόγω τύχης, βρέθηκε από την Κόλαση στον Παράδεισο. Η μοίρα των προπονητών, που λένε.
Σε έναν άλλο «μεγάλο» προπονητή, πάλι, του μπάσκετ όμως, τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, του αρκούσαν δύο μεγάλα σουτ για να πάρει τα δύο πρώτα ευρωπαϊκά του. Ένα από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς κι έναν από τον Κορνήλιους Τόμπσον. Δύο «σκοτωμένα» τρίποντα που τον έφεραν στην κορυφή της Ευρώπης, πρώτα με την Παρτίζαν και μετά με την Μπανταλόνα. Αν δεν έμπαιναν, τα πλάνα με τα οποία ο… Δαυίδ θα σκότωνε τον Γολιάθ -στη μία περίπτωση την Μπανταλόνα και στην άλλη τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη- δεν θα έβγαιναν ποτέ αληθινά. Κι ας είχε σχεδιάσει ο Σέρβος όλο το παιχνίδι στο μυαλό του.
Είπαμε. Όσο καλά ή όσο άσχημα κι αν έχεις προετοιμάσει μία αναμέτρηση, πολλά θα κριθούν από το αν θα έχεις μαζί του την τύχη ή αν έχει αποφασίσει να σου… κατσικωθεί η γκαντεμιά. Σκέψου. Ο ένας με δυο σουτ βγαίνει πρωταθλητής Ευρώπης και ο άλλος για δύο σουτ μένει με το όνειρο.
Αλλά αν έχεις τύχη διάβαινε. Αν, πάλι, δεν έχεις, μείνε σπίτι σου… Και, γενικά, παίξε και κανένα ΣΚΡΑΤΣ!
