Παναγιωτόπουλος: «Δεν υπάρχει γυναικείο και αντρικό μπάσκετ, υπάρχει μπάσκετ»

Ίσως είναι άγνωστος στο μεγαλύτερο μέρος του μπασκετικού οικοσυστήματος, αλλά ήδη έχει προλάβει να «χτίσει» ένα καλό όνομα σε επίπεδο ακαδημιών. Πρόκειται για τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος μόλις στα 22 του χρόνια, έχει δημιουργήσει έναν θετικό «θόρυβο» γύρω από το όνομα του, έχοντας δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής στον ΔΑΣ Δραπετσώνας, ενώ από τα 18 του είναι και στο προπονητικό πρόγραμμα της ΕΣΚΑΝΑ.

Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος μας μίλησε για τη μέχρι πρότινος καριέρα του, τα όνειρα του, το μπάσκετ αντρών και γυναικών αλλά και για το αν τα δυο επαγγέλματα (δημοσιογραφία και προπονητική) συνδυάζονται.

Καταρχήν να σε αποκαλώ «Πάνο» ή «κόουτς»;

(Γέλια) Το Πάνο η αλήθεια είναι πως το προτιμώ!

Το λέω με αφορμή και τη προπονητική και τη δημοσιογραφική σου ιδιότητα. Αλήθεια, να το πάρουμε λίγο ανάποδα, πως αποφάσισε να ακολουθήσεις δύο τέτοια επαγγέλματα;

Η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν ήταν σχεδιασμένο. Στα 18 μου λίγες ημέρες πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις αρρώστησα στο στομάχι. Ήταν μια πολύ επώδυνη καθημερινή κατάσταση που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια. Η προπονητική ήρθε στα 18 μου. Ο τότε προπονητής μου στη Δραπετσώνα, κ. Σάκης Καλλιπολίτης, κάτι είχε δει σε ‘μένα και με έβαλε σε αυτό το μονοπάτι που η αλήθεια είναι πως δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Η δημοσιογραφία ήταν κάτι που ήθελα από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Ήρθε κάτι ως αναμενόμενο. Δεν σκέφτηκα ποτέ τι ήθελα να σπουδάσω, ήξερα ότι η δημοσιογραφία είναι αυτό που μου ταιριάζει.

Άρα τη προπονητική τη «χρωστάς» στον Σάκη Καλλιπολίτη;

Ουσιαστικά, ναι. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με πίστεψε, με γαλούχησε, με είχε από κοντά. Εκείνος και η Δραπετσώνα ολόκληρη μου έδωσαν τα απαραίτητα εφόδια για να ονειρεύομαι και να δουλεύω πάνω σε αυτό που θέλω και αγαπώ. Στη Δραπετσώνα έπαιζα από το 2008 έως το 2019, είναι η ομάδα μου και πάντα θα είναι η ομάδα μου. Ακόμη και τώρα που χώρισαν οι δρόμοι μας, όποτε μπορώ θα πηγαίνω να βλέπω αγώνες.

Είσαι μόλις 22 και παρόλα αυτά το όνομα σου «παίζει» δυνατά -τουλάχιστον σε επίπεδο ακαδημιών-. Πως το σχολιάζεις αυτό;

Για να είμαι ειλικρινής από εσένα το ακούω αυτό (γέλια)! Εγώ προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Να βοηθήσω τα παιδιά, να είμαι κοντά τους και να τα εξελίξω στο μέτρο του δυνατού. Από ‘κει και πέρα, ο καθρέπτης μας είναι το γήπεδο.

Μετά από δέκα και βάλε χρόνια, θα έχεις διαφορετικό μπασκετικό σπίτι.

Ναι, στη Δραπετσώνα βρισκόμουν από το 2008 με ένα μικρό διάλλειμα τεσσάρων μηνών το 2017 μέχρι και σήμερα. Προπονητικά, όμως, είμαι από το 2018 μέχρι και φέτος. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα στα 22 μου να δω και κάτι διαφορετικό, να αποκτήσω εμπειρίες και παραστάσεις. Η Δραπετσώνα θα ‘ναι για πάντα το σπίτι μου.

Πέρυσι σε είδαμε και στον Πανελευσινιακό, πως προέκυψε η προσέγγιση;

Τον περασμένο Δεκέμβριο είχα ένα τηλεφώνημα από τον Πανελευσινιακό για να αναλάβω το τμήμα των Νεανίδων. Μίλησα πρώτα με την Δραπετσώνα όπου ήμουν και αφού πήρα το «ΟΚ», δέχτηκα την πρόταση. Ήταν μια περίεργη σεζόν γιατί προλάβαμε να παίξουμε τέσσερις αγώνες με πολλά αγωνιστικά προβλήματα. Την ίδια στιγμή ήρθε και ο κόουτς Κάργιαννης στο γυναικείο και ουσιαστικά με πήρε μαζί του και στο γυναικείο τμήμα.

Τη νέα χρονιά θα έχεις «διπλό» πονοκέφαλο, συνεχίζεις κανονικά στον Πανελευσινιακό αλλά θα σε δούμε και στην Ελευθερία Μοσχάτου.

Ναι, η πρόταση της Ελευθερίας Μοσχάτου ήρθε πριν 15-20 μέρες και δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ δεύτερη φορά, το «ναι» ήταν δεδομένο. Στη συνάντηση μου με τον κ. Ρηγόπουλο, είδα οργανωμένο πλάνο ανάπτυξης του μπάσκετ, μια τρομερή οργάνωση σε όλα τα επίπεδα, πίστη για τη σπουδαία δουλειά που γίνεται αλλά αυτό που με κέρδισε είναι η καθημερινή του ενασχόληση.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Σε μια από τις συναντήσεις μας, τον είδα να κουβαλάει εμπόδια, βοηθώντας τον άνθρωπο που είχε αναλάβει να τα μεταφέρει από το ένα γήπεδο στο άλλο. Στη τελετή λήξης τον είδα να παίζει μαζί με τα παιδιά. Ξέρετε καλύτερα από μένα πως για έναν παράγοντα που βάζει χρήματα, δεν είναι συνηθισμένη μια τέτοια εικόνα.

Οι κορασίδες και οι παγκορασίδες που θα έχω τη νέα χρονιά στο Μοσχάτο είναι σε ένα καλό επίπεδο και επειδή είδα σχετικά βίντεο αγώνων σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια, η βελτίωση τους είναι τεράστια. Για αυτό υπεύθυνος είναι ο προπονητής που είχαν τα κορίτσια πέρυσι, ο κ. Γκόρος που έκανε εξαιρετική δουλειά και αυτή θα πρέπει να συνεχίσουμε.

Όσο για τον Πανελευσινιακό τα λόγια είναι περιττά. Οι άνθρωποι με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, τα όποια προβλήματα που είχαμε στις αρχές εξαλείφθηκαν και είμαι ευγνώμων σε όλους. Ο Νίκος Βούλγαρης, ο οποίος είναι προπονητής του αντρικού και υπεύθυνος του αναπτυξιακού προγράμματος είναι συνέχεια δίπλα μου, με συμβουλεύει και με βοηθά οποιαδήποτε στιγμή τον χρειαστώ. Ο κ. Φιλίππου ο πρόεδρος μας είναι πάντα εκεί για εμάς. Ο κ. Μεγαλούδης (γενικός αρχηγός γυναικείου), ο κ.Νιόκος (γενικός γραμματέας) και η κ. Πραμαντιώτη (υπεύθυνη γυναικείου) είναι εκεί κάθε μέρα για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Είναι η ψυχή της ομάδας. Ενώ ο coach Κάργιαννης, πρόκειται για έναν πολύ έμπειρο τεχνικό που ξέρει καντάρια μπάσκετ. Με έχει εμπιστευτεί και χωρίς κόμπλεξ μου έχει δώσει πολύ χώρο στο γυναικείο τμήμα. Του είμαι ευγνώμων.

Σε τόσο μικρή ηλικία πως προέκυψε να είσαι προπονητής και στην ΕΣΚΑΝΑ;

Από τα 18 μου χρόνια συμμετείχα σε δράσεις και εκδηλώσεις της ΕΣΚΑΝΑ, όπως τα All Star Game. Από τα 18 μέχρι τα 20 όποτε με χρειαζόντουσαν, ήμουν εκεί. Από πέρυσι είχα μια πρόταση από τον κ. Τσουμπρή, υπεύθυνο -πλέον- του αναπτυξιακού της ΕΣΚΑΝΑ, να είμαι επίσημα προπονητής στο αναπτυξιακό της Ένωσης. Η χαρά και η τιμή ήταν μεγάλη, καθώς θεώρησα ότι αναγνωρίστηκε η όποια δουλειά μου μέσα στο γήπεδο.

Πάμε στο άλλο κομμάτι της ζωής σου. Από πότε ασχολείσαι με τη δημοσιογραφία;

Με τη δημοσιογραφία ασχολούμαι από αρκετά μικρός. Από τα 15-16 άρχισα να γράφω σε κάποια ερασιτεχνικά blogs και μετά σε σάιτ. Όπως είπα, ήταν μια φυσική εξέλιξη. Θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπω από πολύ μικρός ειδήσεις, συνεντεύξεις και λοιπά, πράγματα που σίγουρα τα μικρά παιδιά δεν τα προτιμούν (γέλια). Ακόμη και τώρα παρακολουθώ αρκετές ενημερωτικές εκπομπές, δελτία ειδήσεων, κάποιες συγκεκριμένες ενότητες εκπομπών κτλπ.

Πιστεύεις δημοσιογραφία και προπονητική μπορούν να συνυπάρξουν;

Υπήρξαν άνθρωποι που το έκαναν πράξη, οπότε γιατί όχι; Σίγουρα δεν συνηθίζεται αλλά προσπαθώ να το συνδυάσω. Εφόσον υπήρξαν άνθρωποι που το συνδύασαν και τα πήγαν εξαιρετικά και στους δύο τομείς, γίνεται. Απλά θέλει έναν καλό προγραμματισμό.

Μπάσκετ γυναικών ή μπάσκετ αντρών και γιατί; Σε ρωτάω και προπονητικά και δημοσιογραφικά.

Δυστυχώς ή ευτυχώς κάθε τι που λέω εμπεριέχει και τις δυο μου ιδιότητες και πίστεψε με δεν το κάνω επιτηδευμένα. Είναι λάθος να διαχωρίζουμε το άθλημα. Δεν υπάρχει γυναικείο και αντρικό μπάσκετ, υπάρχει μπάσκετ. Το λάθος το κάνουν οι προπονητές και από εμάς ξεκινάει και όταν λέω «εμάς» εννοώ τόσο τους δημοσιογράφους όσο και τους προπονητές.

Τι εννοείς;

Θα στο θέσω με ένα παράδειγμα για να το καταλάβεις και εσύ και ο κόσμος καλύτερα. Υπάρχει ένα τμήμα παγκορασίδων και ένα τμήμα παμπαίδων που είναι η ίδια ηλικία. Ας θεωρήσουμε πως όλα τα παιδιά έχουν παίξει 4-5 χρόνια μπάσκετ και πλέον είναι αγωνιστικό τμήμα. Υπάρχουν ομάδες που στα κορίτσια τους συμπεριφέρονται λες και είναι 5χρονα και 6χρονα. Δηλαδή μόνο παιχνιδάκια για αρχάρια παιδιά, ενώ στο αντίστοιχο τμήμα αγοριών, με τις ίδιες δυνατότητες (εξαιρούμε τη σωματική διάπλαση που διαφέρει προφανώς) μαθαίνουμε give and go, πάσα, τη τεχνική σουτ, spacing κτλπ, δηλαδή τους μαθαίνουμε μπάσκετ. Όταν καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι ίσοι, τότε θα δούμε ουσιαστική εξέλιξη.

Πάμε τώρα στο δημοσιογραφικό κομμάτι. Υπάρχει σε εξέλιξη το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων Γυναικών. Μέσα έχουμε τεράστια ταλέντα, όπως η Μποσγανά, η Χατζηλεοντή, η  Μπουντούρη, η Πολυμένη, η Στεργάκη, η Μιχαηλίδου… Πόση προβολή έχει πάρει από τα μέσα; Ελάχιστη; Μηδαμινή; Στο αντίστοιχο πρωτάθλημα Νέων Ανδρών θα διαβάζαμε μέχρι και αναλύσεις για τους αντιπάλους της Εθνικής μας. Πρέπει να υπάρχει ίδια ακριβώς αντιμετώπιση, τόσο στη δουλειά και στην οργάνωση, όσο και στην προβολή.

Όνειρο σου δημοσιογραφικά και προπονητικά;

Δουλεύω καθημερινά και στα δύο. Προσπαθώ να διαβάζω, να ενημερώνομαι, να βλέπω άλλους προπονητές πως δουλεύουν, να παίρνω στοιχεία που θα με βοηθήσουν. Όνειρο είναι κάθε χρόνο να είμαι όλο και καλύτερος, τίποτε άλλο. Έχω μότο ότι οι καλοί ποτέ δεν χάνονται. Οπότε, ο χρόνος θα δείξει.