Παραιτήθηκε ο Κολτσιδόπουλος

Με μακροσκελή ανακοίνωση, που ανήρτησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας, εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση: «Με αυτή τη δημοσίευση στο συγκεκριμένο site, προσωπικά σαν πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου Χαλκίδας, έχοντας πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου, και μετά από ώριμη σκέψη, απευθυνόμενος σε όλους αυτούς που αγάπησαν ή που μίσησαν αυτήν την προσπάθεια, σε αυτούς που στήριξαν ή και που δημιούργησαν προβλήματα, και γενικά σε όλους τους Χαλκιδαίους φιλάθλους, θα επιθυμούσα να ανακοινώσω τα εξής: παραιτούμαι από την προεδρία του Γυμναστικού Συλλόγου Χαλκίδας και αποχωρώ οριστικά και από τον χώρο του μπάσκετ της Χαλκίδας, τουλάχιστον… Η απόφαση αυτή ανακοινώθηκε στο Δ.Σ. του συλλόγου που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 02/06 το βράδυ και έγινε αποδεκτή από τα υπόλοιπα μέλη στου Δ.Σ. Επίσης, επιλέγω τη σημερινή ημέρα 03/06 για να ανακοινώσω την παραίτησή μου, αρνούμενος για ηθικούς λόγους να παρευρίσκομαι για ακόμη μία φορά στις αίθουσες των δικαστηρίων, στην εκδίκαση της υπόθεσης της ΑΓΕΧ, θεωρώντας ότι η εκδίκαση αυτή ουσιαστικά «μηδενίζει» όλη τη φετινή υπερπροσπάθεια που καταβάλλαμε μαζί με τους συνεργάτες μου, για το μπάσκετ της πόλης μας!

Οι λόγοι είναι πολύ απλοί, και κατανοητοί και το κυριότερο υπαρκτοί, και όχι απλά δημιουργήματα της όποιας φαντασίας μου ή προσωπικής ολιγωρίας και ανεπάρκειας για τη συγκεκριμένη θέση και τις ανάλογες υποχρεώσεις. Και το κυριότερο δεν είναι λόγοι απλά υποκειμενικοί, και δεν προέρχονται από μια απλή συναισθηματική φόρτιση, αλλά συνεχόμενες αρνητικές και προσβλητικές προς το πρόσωπό μου καταστάσεις που με οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση… Η προσπάθεια που ξεκίνησα εδώ και δύο χρόνια, μαζί με τους επιτυχημένους συνεργάτες μου, αναλαμβάνοντας την ομάδα του Γυμναστικού, θεωρώ ότι είχε απόλυτο επιτυχές αποτέλεσμα, αφού σε δύο χρόνια καταφέραμε να πανηγυρίσουμε την άνοδο στη Γ’ Εθνική, αλλά επίσης και την παραμονή στην πρώτη χρονιά μας στη Γ’ Εθνική σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα 14 ομάδων από τις οποίες υποβιβάστηκαν οι 6 αλλά και η 7η μπορεί να έχει την ίδια τύχη. Όμως, αυτή η προσπάθεια, σε αυτήν την πορεία, δεν εκτιμήθηκε, από αρκετούς, που είχαν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και φιλοδοξίες, και όχι μόνο αυτό αλλά «καταπολεμήθηκε» ανηλεώς, και μάλιστα με «βολές κατά ριπάς», από αυτούς τους λίγους μεν αλλά δραστήριους και εκπαιδευμένους σε αυτόν τον «βρώμικο» πόλεμο!!! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ειδικά τον τελευταίο καιρό, να έχουν δημιουργηθεί «τραγελαφικές «»καταστάσεις, και αντί να ασχολούμαστε με το μπάσκετ να είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε καθημερινά σχεδόν ένα «θέατρο του παραλόγου» το οποίο περιελάμβανε από απολογίες σε συγκεντρώσεις γονέων αθλητών, μέχρι διασυρμούς της προσωπικότητάς μας σε ολόκληρη την πόλη ακόμη και στις δικαστικές αίθουσες!

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί απλά επιλέξαμε να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό και να προσφέρουμε σε αυτόν και στα μικρά παιδιά κυρίως με όλες τις απαιτούμενες οικονομικές και προσωπικές θυσίες. Βέβαια, όταν είσαι «μπροστά» σε τέτοιες προσπάθειες, είσαι υποχρεωμένος να αντέχεις όλα αυτά τα «χτυπήματα», και τα μπροστινά αλλά και τα πισώπλατα. Έτσι είναι ο αθλητισμός και γενικότερα η ίδια ή ζωή… Όμως, όλα αυτά μέχρι ενός σημείου. Όταν, η κατάσταση ξεφεύγει από μερικούς, και φτάνει μέχρι την απευθείας προσωπική απρόκλητη επίθεση, αντιπαράθεση και προσβολή ακόμη και σε δημόσιους χώρους, συνοδευόμενη από λόγια και εκφράσεις «πεζοδρομίου» τότε, αρχίζει και δημιουργείται, το αίσθημα της απογοήτευσης και της «αηδίας» όχι για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά για τον ίδιο τον χώρο τον οποίο προσπαθήσαμε να υπηρετήσουμε, με ανιδιοτέλεια, και αληθινά, ανθρώπινα και υγιή κίνητρα, και το κυριότερο χωρίς κανένα οικονομικό και προσωπικό όφελος! Όταν μάλιστα είσαι ένας άνθρωπος, που σε μια ολόκληρη πόλη, τόσα χρόνια, δεν έχεις δώσει δικαίωμα σε κανέναν να, σε αμφισβητήσει ούτε σαν προσωπικότητα, ούτε σαν οικογενειάρχη, ούτε σαν επιχειρηματία, τώρα να φτάνουν για προσωπικούς λόγους μέσα στο μπάσκετ να σε αμφισβητούν και το κυριότερο να σε «χλευάζουν» να σε βρίζουν και να σε κατηγορούν, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, από παρέες μέχρι και ΜΜΕ και στο τέλος να σου επιτίθενται κιόλας, τότε μάλλον αυτό ξεπερνάει τα όρια της ηθικής αλλά και της απλής ανθρώπινης υπερηφάνειας.

Προσωπικά, επιθυμώ να ελέγξω τα δικά μου «νεύρα» και να μην εμπλακώ και εγώ σε «τραμπουκισμούς» και δημόσιες επιδείξεις «ανδροπρέπειας». Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, θα επιθυμούσα να σημειώσω ότι η ενασχόλησή μου διοικητικά με το μπάσκετ και με την ομάδα του Γυμναστικού, αυτά τα δύο χρόνια, μου προσέφερε, πολύ λίγες χαρές, και αρκετές λυπηρές καταστάσεις που είχαν σαν αποτέλεσμα πρώτα σίγουρα την οικονομική, αλλά και την ψυχολογική φθορά, ακόμη και προβλήματα υγείας, αφού έφτασα στο σημείο μετά από αγώνα της ομάδας μου να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο Χαλκίδας, ένα ανθρώπινο γεγονός το οποίο ακόμη και αυτό το κατηγόρησαν και μάλιστα κάποιοι το δημοσίευσαν και σαν μια ψεύτικη και sic ενέργεια, εάν είναι δυνατόν! Όμως, προσπάθησα να «αντέξω» και να τελειώσω και την δεύτερη χρονιά, ελπίζοντας πάντοτε σε κάτι καλύτερο που θα άλλαζε τα δεδομένα, και την προσωπική μου ψυχολογία προς το καλύτερο… Ήθελα να προσφέρω, στο μπάσκετ της πόλης μου που τόσο αγαπώ και όχι να κάνω κακό σε κάποιους, και εάν κάποιοι θίχτηκαν από τις αποφάσεις μου και τις ενέργειές μου τους ζητώ δημόσια συγγνώμη! Τελικά, όμως, με «λύγισαν» οι ίδιες οι καταστάσεις, οι ίδιοι οι άνθρωποι που με «πολέμησαν» και με κατηγόρησαν, από τους οποίους παραδέχομαι ότι τελικά, νικήθηκα, αλλά όμως, τελικά όλοι αυτοί, παράγοντες, προπονητές, δημοσιογράφοι και οι πολύ λίγοι γονείς, που καταφέρθηκαν εναντίον μου ο καθένας για διάφορους πάντα προσωπικούς λόγους, ίσως να είχαν δίκιο και θα έπρεπε να τους ευχαριστήσω, αφού με οδηγούν σε μια απόφαση οριστικής αποχώρησης από τον χώρο, προσφέροντάς μου σίγουρα ένα μεγάλο καλό, την επανάκτηση της ψυχολογικής μου ισορροπίας την οποία είχα απολέσει τα τελευταία δύο χρόνια!

Ολοκληρώνοντας θα ήθελα σαν τελευταίο σχόλιο να τονίσω κάτι που έχει σχέση με τον αθλητισμό γενικότερα και όχι μόνο με το μπάσκετ. Αθλητές, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, προπονητές, γυμναστές, managers, σε αυτούς τους αθλητικούς χώρους μπορείς πολύ εύκολα να βρεις είτε από τη Χαλκίδα, είτε από άλλες περιοχές, και αυτό γιατί όλοι αυτοί αμείβονται και κατά κάποιον τρόπο (όσοι είναι πραγματικοί επαγγελματίες) κάνουν τη δουλειά τους. Τοπικούς αθλητικούς παράγοντες, όμως, που να έχουν την «τρέλα» και το πάθος με τον αθλητισμό της πόλης τους, να «ματώσουν» οικονομικά για αυτό, σε βάρος της δουλειάς τους, της οικογένειάς τους και ακόμη και της ίδιας της υγείας και της ψυχολογικής ισορροπίας τους, είναι πολύ δύσκολο να βρεις και τόσα χρόνια στη Χαλκίδα έχει αποδειχθεί ότι είναι δυσεύρετοι, απρόθυμοι, και απογοητευμένοι και όσοι έχουν απομείνει αυτήν τη στιγμή «εραστές του ονείρου» στην πόλη τους, σε όλα τα αθλήματα, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Αλλά και αυτοί με τις συνθήκες που διαμορφώνονται σιγά σιγά απομακρύνονται από τον χώρο του αθλητισμού και δυστυχώς, ειδικά με τις σημερινές δύσκολες οικονομικές συνθήκες, χωρίς αυτούς τους παράγοντες:

-Δεν υπάρχουν καλοί επαγγελματίες αθλητές.
-Δεν υπάρχουν προπονητές που να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
-Δεν έχουν υπόσταση οι managers.
-Δεν υπάρχει η στοιχειώδης οργάνωση στα σωματεία (αθλητικό υλικό, ιατρική περίθαλψη κ.λπ.).
-Δεν υπάρχουν με λίγα λόγια, σοβαρά σωματεία για να αθλούνται επίσης σοβαρά και σωστά τα μικρά παιδιά και οι αθλητές που έχουν κίνητρο και όραμα.
-Δεν υπάρχουν διακρίσεις για να προσελκύσουν τον φίλαθλο στα γήπεδα.
-Και τελικά δεν υπάρχει ανάπτυξη και αθλητική δημιουργία και παραγωγή, με αποτέλεσμα να απαξιώνεται ο χαλκιδαιικός αθλητισμός, όπως όλα τα τελευταία χρόνια σε όλα σχεδόν τα αθλήματα.

Εύχομαι προσωπικά και ολόψυχα, όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται παράγοντες και ιστορικές προσωπικότητες του μπάσκετ της Χαλκίδας, αλλά και σε αυτούς που ματώνουν και πονάνε πραγματικά να με διαψεύσουν και να συνεχίσουν αυτήν την προσπάθεια αναμόρφωσης του μπάσκετ στην πόλη μας, όπως ξεκίνησε πάλι, τα τελευταία χρόνια στη μετά ΑΓΕΧ-Σταμέλου εποχή, από την πολύ σοβαρή προσπάθεια του Νίκου Μπέλλου… Αφού κάποιοι από αυτούς δεν δέχθηκαν τη συγχώνευση, και τη συνεργασία, ώστε να δημιουργήσουμε μια ομάδα στην πόλη μας, δυνατή και ανταγωνιστική, με Χαλκιδαίους κυρίως παίκτες και να μην έχουμε σε μία μικρή πόλη δεκάδες ομάδες μπάσκετ και προτίμησαν άλλοι τις αίθουσες των δικαστηρίων και άλλοι να ακολουθούσουν τον δικό τους δρόμο, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και να «χαράξουν» την δική τους πορεία στον χώρο. Με έργα που να έχουν υπαρκτά αποτελέσματα και όχι με «παχυλές» υποσχέσεις και ανούσια λόγια. Εμείς σαν διοικητικό συμβούλιο του Γυμναστικού καταφέραμε τουλάχιστον να αφήσουμε παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, μια ομάδα σε εθνική κατηγορία έχοντας δημιουργήσει μια πανελλήνια αναγνώριση και αποδοχή από όλους τους μπασκετικούς, μια ομάδα που να αποπνέει υγεία, φερεγγυότητα, και το κυριότερο αξιοπρέπεια και μάλιστα χωρίς οικονομικές εκκρεμότητες. Για αυτό το λόγο θα επιθυμούσα προσωπικά να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και συνεργάτες μου, στο διοικητικό συμβούλιο, για τη στήριξή τους και την αμέριστη βοήθειά τους. Και ζητώ συγγνώμη σε μερικούς από αυτούς εάν μαζί με μένα, υπέστησαν και εκείνοι, ανάλογη ψυχολογική φθορά.

Καλό κουράγιο, λοιπόν! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Παρακαλώ κάποιους δημοσιογράφους, που θα ήθελαν με περισσή ευκολία να με κατηγορήσουν για οτιδήποτε έχει να κάνει με την ενασχόλησή μου με το μπάσκετ ή με την αποχώρησή μου πριν το κάνουν να επικοινωνήσουν μαζί μου να τους εξηγήσω όποια απορία έχουν!».