Με τα μάτια της Κέλλυς ο άθλος του ‘87
Η κόρη του Παναγιώτη Γιαννάκη γράφει για όσα έζησε εκείνο το μαγικό καλοκαίρι του 1987.
Ιούνιος 1987
Κλείνω τα μάτια και βλέπω στιγμές από εκείνο το μαγικό καλοκαίρι όπου το final countdown είναι σίγουρα το πιο εικονικό τραγούδι. Η βραδιά εκείνη ξεκινά για μένα με την αγκωνιά του Τσατσενγκο. Σοκ. Ζητάω από τη μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια να μην ξαναπάει ο μπαμπάς να παίξει. Με παίρνει αγκαλιά και μου ψιθυρίζει στα αυτί ότι ο μπαμπάς είναι φτιαγμένος από μέταλλο. Αντέχει. Δεν έχει εκπληρώσει ακόμη την υπόσχεση που έχει δώσει στην Ελλάδα και σε εμάς. Όλα θα πάνε καλά.
Σκουπίζω τα δάκρυα, σαν 5 χρόνο παιδί ένοιωσα φόβο. Αλλά ο μπαμπάς όπως πάντα σηκώθηκε, σκουπίστηκε και μπήκε μέσα να συνεχίσει να παλεύει. Fast forward, καθώς πέρναγε η βραδιά η αγωνία μεγάλωνε και η κορυφώσει ερχόταν. 5ο φάουλ. Γιατί; Τον βλέπω να βγαίνει έξω και να πηγαίνει πάνω κάτω. Ήμουν σίγουρη ότι είχε τρελαθεί. «Μάμα, τώρα τι θα κάνουμε; Αγάπη μου θα παλέψουν οι άλλοι!». Φάουλ στον Αργύρη. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Ένιωθες τις ελπίδες ενός ολοκλήρου έθνους να είναι στις πλάτες του Αργύρη. Θα τις βάλει λέω στη μαμά μου. Ήμουν σίγουρη, δεν ξέρω γιατί. Μέσα η πρώτη. Έκρηξη! Σηκώνονται όλοι! Φωνάζουν ναι! Δεν βλέπω. Είμαι μικρούλα. Κοιτάω τον ουρανό του ΣΕΦ και προσεύχομαι. Κλείνω τα μάτια, σιγή. Όλοι ορθοί. Και μέσα η δεύτερη βολή. Έκρηξη! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο κόσμος κλαίει, αγκαλιάζονται όλοι μεταξύ τους.
Εικόνες που μου έρχονται είναι τα δάκρυα συγκίνησης της μητέρα μου που με κράταγε στην αγκαλιά και το είμαστε πια πρωταθλητές να παίζει στα μεγάφωνα. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρωπης! Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι τα πανήγυρια στα βοηθητικά. Τραγούδια, σαμπάνιες, αγκαλιές το πρόσωπο του πατέρα μου με ένα χαμόγελο που το έχω ξαναδεί λίγες φορές έπειτα. Οι οικογένειες όλων έγιναν μια. Ο Νικ με παίρνει αγκαλιά και με βάζει μέσα στη κούπα που ήταν γεμάτη σαμπάνια και γελάει. Μετά στο δρόμο για το ξενοδοχείο τα γλέντια συνεχίστηκαν ο κόσμος παντού στους δρόμους ενωμένος με μια χαρά ατελείωτη. Σαν ένα όνειρο που φοβόμασταν όλοι ότι θα ξυπνήσουμε από αυτό. Η αρχή μόνο σε ένα υπέροχο ταξίδι που είχα την τύχη να ζήσω. Πόση ευλογία μπορεί να φέρει μια στρογγυλή μπάλα; Η ζωή μας χαμογέλασε και είδαμε κι άλλες επιτυχίες.
Αλλά αυτή η πρώτη ήταν μαγική...
