«Να κάνω έστω ένα παιδί να πει “θέλω να γίνω αρχηγός της ΑΕΚ”»

Αναλυτικά η συνέντευξη του αρχηγού της ΑΕΚ στο sportsrabbi.com...

Παρόλο που έχεις γεννηθεί στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μπορούμε να σε αποκαλούμε Έλληνα παίχτη;

«Βεβαίως. Είμαι Σέρβος, αλλά ως παίχτης μεγάλωσα εδώ, εδώ έπαιζα όταν ξεκίνησα την καριέρα μου. Τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στην καριέρα μου ήταν για την Ελλάδα και το ελληνικό μπάσκετ. Οπότε, υποθέτω, μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι».

Μετακόμισες στην Ελλάδα σε πολύ νεαρή ηλικία. Έχεις αναμνήσεις από την Σερβία;

«Φυσικά. Μετακομίσαμε με την οικογένεια μου το 1991 και ήμουν 5 χρονών. Ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία ξέσπασε, και ήταν δύσκολο τα πρώτα χρόνια να πηγαινοερχόμαστε, αλλά μπορούσαμε να το κάνουμε λόγω της οικογένειας μας και των ριζών μας. Στον ελεύθερο χρόνο που είχα, ήμουν πάντα στο Βελιγράδι, οπότε έχω αναμνήσεις και καλή σχέση με την χώρα γέννησής μου».

Ποιες επιδράσεις είχε ο πόλεμος σε εσένα, στην οικογένειά σου και στον πατέρα σου, Ντράγκαν, ο οποίος ήταν μπασκετμπολίστας και είναι προπονητής, σωστά;

«Προφανώς διαμόρφωσε τις καριέρες και των δυο μας, και αρχικά του πατέρα μου. Αυτός ήταν ο λόγος που ο πατέρας μου έπρεπε να βγάλει την οικογένεια έξω από την χώρα της οποίας το μπάσκετ ήταν εξαιρετικά εξελιγμένο. Οι γιουγκοσλαβικές ομάδες κυριαρχούσαν στην Ευρώπη, είτε στην Γιουγκοπλάστικα είτε στην Παρτιζάν και μέχρι τις αρχές του 1990 είχαν κερδίσει 4 πρωταθλήματα. Ήταν σπουδαίο πράγμα. Οπότε οι μόνοι λόγοι να φύγεις εκτός χώρας, είναι λόγοι τελείως άσχετοι με το μπάσκετ. Τελικά, κατέληξε πολύ καλά για τον πατέρα μου, καθώς έκανε μια αξιοσέβαστη καριέρα προπονητή στο ελληνικό μπάσκετ. Παράλληλα με την καριέρα του, το ελληνικό μπάσκετ εξελίχθηκε πολύ τη δεκαετία του 90' και εγώ ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά για πρώτη φορά το 2003 οπότε διαμόρφωσε την καριέρα αλλά και τον τρόπο ζωής μου. Ποτέ δεν είναι εύκολο να πάρεις μια τέτοια απόφαση, αλλά γι'αυτό είναι η οικογένεια».

Ποια ήταν τα πρότυπα σου μεγαλώνοντας στο γήπεδο;

«Προέρχομαι από μπάσκετική οικογένεια, αλλά το μπάσκετ δεν με έσπρωξαν «με το ζόρι». Ήταν κάτι που βγήκε φυσικά σε εμένα, αλλά και στον μεγαλύτερο αδερφό μου τον Μίλος. Παλιά παίζαμε και ποδόσφαιρο, όπως και άλλα αθλήματα, αλλά το μπάσκετ ήταν πάντα αυτό που με τραβούσε πιο πολύ, και όχι επειδή το έβλεπα σπίτι. Όταν ήμουν μικρός δεν έβλεπα καν τους αγώνες. Το μπάσκετ ήταν κάτι φυσικό για εμένα και το αγαπάω πολύ. Όταν ξεκίνησα να παίζω, ο Πέτζα Στογιάκοβιτς ήταν πραγματικά ενα πρότυπο, όπως και ο Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς, ο οποίος έβαλε 93 πόντους για την Γιουγκοσλαβία έναντι της Λιθουανίας στο Ευρωμπάσκετ του 2005. Αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνάς ποτέ».

Σχετικά με το ΝΒΑ;

«O Μάικλ Τζόρνταν, χωρίς δεύτερη σκέψη. Πιστεύω είναι ομόφωνη επιλογή όλων. Όλοι θέλαμε να «Γίνουμε σαν τον Μάικλ». Όμως μ'άρεσει πολύ να βλέπω τον Ρέτζι Μίλερ να παίζει. Μου αρέσει πολύ να σουτάρω και αυτός ήταν ο παίκτης που προσποιόμουν ότι ήμουν όταν έπαιζα έξω στον δρόμο.»

Θυμάσαι τον αγώνα του ενάντια στους Νικς;

«Αυτές είναι θρυλικές στιγμές τις οποίες έχω δει ξανά και ξανά. Το NBA της δεκαετίας του 90 δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά. Υπήρχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα τότε, το οποίο λείπει απο τους σημερινούς αγώνες και δυστυχώς δεν νομίζω να επιστρέψει ξανά.»

Σκέφτηκες ποτέ να προσπαθήσεις να πας στο NBA; Ήταν ένα όνειρο σου;

«Ρεαλιστικά ήταν. Αλλά δεν ήταν ποτέ σταθερό. Είμαι τύπος που του αρέσει να πηγαίνει βήμα-βήμα. Όταν ξεκίνησα τις προσπάθειες να μπω στην πρώτη ομάδα, αυτός ήταν και στόχος μου τότε. Όταν τον πέτυχα, ο στόχος μου ήταν να ξεκινήσω να παίζω. Όταν ήμουν 17, υπέγραψα με τον Παναθηναϊκό, που ήταν μια μεγάλη ομάδα, με ένα συμβόλαιο 4 χρόνων. Αλλά, δεν είχα άμεσα σχέδια και φιλοδοξίες να πάω στο NBA, ήθελα να εγκαθιδρύσω τον εαυτό μου εδώ. Δεν κατάφερα να πάω στο ΝΒΑ, αλλά έτσι πήγε η ζωή. Κάποια στιγμή στη νεανική μου ηλικία ήταν ένας στόχος μου, αλλά ποτέ δεν είπα οτι αν δεν τα καταφέρω εκεί δεν θα έχω καταφέρει τίποτα. Ποτέ δεν είχα αυτόν τον τρόπο σκέψης. Απλά ήθελα να παίξω, και νομίζω πως αυτό το κατάφερα στα 15 χρόνια μου ως επαγγελματίας.»

Κατά την θητεία σου στον Παναθηναϊκό κερδίσατε 2 Ευρωλίγκες ωστόσο δεν έπαιξες κάποιο ρόλο στους τελικούς. Αυτό είναι κάτι που σε ενόχλησε ή σε στεναχώρησε; Από τη μία είσαι νικητής αλλά από την άλλη δεν είχες τη δυνατότητα να βοηθήσεις έμπρακτα στην κατάκτηση. Πως σε έκανε να νιώσεις αυτό ως επαγγελματίας;

«Αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση. Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα μου. Προφανώς είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν μέρος της ιστορίας σε ένα πολύ σημαδιακό και σημαντικό στόχο που είχε η ομάδα. Πιθανώς αν κάποιος άλλος ήταν στην θέση μου δεν θα ένιωθε έτσι αλλά μιλάμε για εμένα και δεν ένιωσα λυπημένος ή ότι ζήλεψα. Αντίθετα, ένιωσα κάτι πολύ δυνατό μέσα μου να λέει «Το θέλω αυτό μία μέρα, θέλω να νιώσω αυτό που νιώθουν και αυτοί» και αυτό επειδή δεν είχα τα ίδια συναισθήματα που είχε ο Σπανούλης και τα υπόλοιπα παιδιά εκείνη την στιγμή. Όταν δεν παίζεις καθόλου δεν έχεις την ίδια αδρεναλίνη που έχουν εκείνοι. Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτούς επειδή ήταν συμπαίκτες μου ενώ την ίδια στιγμή ένιωσα έναν ισχυρό κίνητρο να κάνω κάτι παρόμοιο μια μέρα μέρα στην καριέρα μου».

Ας πάμε στην χρονιά που πέρασε. Πως νιώθεις που κατέκτησε το Basketball Champions League και το Κύπελλο Ελλάδος τα οποία είναι μεγάλα επιτεύγματα τόσο για την ομάδα όσο και για σένα δίπλα στον πατέρα σου τον Ντράγκαν που ήταν και προπονητής σου;

«Ήταν σουρεαλιστικό. Ήταν σαν όνειρο. Πάλεψα τόσο σκληρά αλλά ας πάμε στην προηγούμενη ερώτηση. Το 2007 όταν κατακτήσαμε την Ευρωλίγκα ήταν στο ίδιο γήπεδο και τα συναισθήματα ήταν τα ίδια εκείνη τη στιγμή. Για να το ξαναζήσω έπρεπε να περάσουν 11 χρόνια μπροστά σε 20,000 κόσμο, να είμαι ο αρχηγός που σηκώνει το τρόπαιο και να παίζω και σημαντικό ρόλο στο ματς, ήταν σαν μία θάλασσα συναισθημάτων. Η ομάδα το άξιζε πάρα πολύ, όλοι δούλεψαν πολύ σκληρά για να πετύχουν αυτόν τον στόχο που πολύ δεν καταλαβαίνουν τον βαθμό δυσκολίας της διοργάνωσης του BCL. Υπήρχαν ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας όπως η Μονακό που δεν το έχει κατακτήσει ή η Μπεσίκτας που δεν έφτασε ποτέ στο Final-4 και αυτό λέει αρκετά για τον βαθμό της δυσκολίας. Με τον πατέρα μου να είναι εκεί ως προπονητής όλα έμοιαζαν με ταινία για εμένα. Όποτε γυρνάω πίσω και το σκέφτομαι μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση και ώθηση το να ξαναζήσω τις ίδιες στιγμές».

Έπειτα πήγες από τον Παναθηναϊκό στον Πανιώνιο εκεί όπου πήρες κάποια πολύτιμα λεπτά συμμετοχής και στη συνέχεια ακολούθησε η Ιταλία και η Σκαβολίνι Πεσάρο εκεί όπου υπέστη έναν τραυματισμό που δεν εκτιμήθηκε σωστά και έπεσες σε κώμα. Πως επέστρεψες έπειτα από κάτι τέτοιο;

«Ήταν μία τραγική ιστορία με χαρούμενο τέλος. Ήταν μία μία εμπειρία που μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά «Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και αυτό είναι ένα παράδειγμα του τι συνέβη. Η θνησιμότητα σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι 9 στις 10 φορές. Για να επιζήσω και να επιστρέψω από αυτό πρέπει να το πας βήμα-βήμα. Όταν αυτό μου συνέβη, ποτέ δεν σταμάτησα και άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή μου. Όταν επέζησα ύστερα από 2 μέρες σε κώμα και 50 μέρες στο νοσοκομείο, κοίταξα πίσω μου και είδα πως ποτέ δεν έκλαψα για εμένα ή έκανα σκέψεις για το ότι δεν θα ξαναπάιξω μπάσκετ ξανά. Ήμουν επικεντρωμένος να γίνω ξανά υγιής αρχικά στη συνέχεια να πάρω κιλά, να σηκώσω βάρη και μετά να τρώω περισσότερο. Είχα σοβαρό θέμα με το πεπτικό μου σύστημα και όλα τα όργανα που εμπλέκονται σε αυτό. Όταν όλα τελείωσαν, άρχισα να σκέφτομαι ξανά το μπάσκετ. Τα πήρα όλα βήμα προ βήμα για να με βοηθήσουν να βρω τον ρυθμό μου που είχα σαν μπασκετμπολίστας που σημαίνει η ρουτίνα μου. Μέχρι σήμερα πιστεύω πως αν δεν κρατούσα τη ρουτίνα και απλά περιπλανιόμουν δεν θα επέστρεφα ποτέ στο μπάσκετ. Ποτέ δεν παρασκεφτόμουν τα πράγματα και πάντα πίστευα πως είμαι ικανός να γυρίσω στα παρκέ και την καριέρα μου».

Έπειτα από μία τέτοια εμπειρία αποφάσισες να επιστρέψεις στην Ιταλία. Πως ένιωσες για αυτό;

«Πιστεύω πως αυτό με έσωσε πραγματικά. Οι γιατροί που με ανέλαβαν δεν είχαν ξαναχειριστεί αυτό το περιστατικό σε αγώνα και δεν ήξεραν τι να μου πουν να κάνω. Μπορούσαν να μου είχαν πει κάτσε στο κρεβάτι και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Εγώ όμως ήθελα να παίξω, ήθελα να προπονηθώ, όπως στην καθημερινότητα που είχα όλη μου τη ζωή, να γυμνάζομαι και να είμαι στο γυμναστήριο. Ήξερα πως αν πήγαινα στο σπίτι μου στο Βελιγράδι θα ήταν πιο άνετα για μένα και πιθανόν να μην υπήρχε η ίδια ώθηση για να δουλέψω και να επιστρέψω εκεί που ήμουν. Αποφάσισα να μείνω δίπλα στην ομάδα η οποία είναι αξιοσέβαστη και μου έδειξε πολύ αγάπη στον τραυματισμό μου. Δεν ήμουν μέλος της ομάδας όμως χρησιμοποιούσα τις εγκαταστάσεις και δούλευα με τους προπονητές και με βοήθησαν να νιώθω σαν επαγγελματίας αθλητής και όχι σαν ασθενής. Στο τέλος, αυτό σκεφτόμουν και με έκανε να συνεχίσω».

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου στιγμές ως παίκτης εκτός από τους προσωπικούς στόχους όπως τα Κύπελλα και οι τίτλοι. Υπήρχε κάποιος συμπαίκτης ο οποίος ήταν τρομερός ή κάποιος οπαδός που σου άγγιξε την καρδιά;

«Όταν ήμουν στην Πεζάρο και ανάρρωνα οι οπαδοί «αγκάλιασαν» εμένα κια την οικογένεια μου η οποία ήταν μαζί μου σε όλη αυτή την εμπιερία. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Οι φίλοι της Βαρέζε την πρώτη σεζόν όταν παρολίγο να κερδίσουμε το πρωτάθλημα και έπαιξα στον τελικό του Κυπέλλου ήταν απίθανοι απέναντι μου και ο δεσμός που είχα μαζί τους κρατάει μέχρι και σήμερα. Για συμπαίκτες δεν μ' αρέσει να τους ξεχωρίζω αλλά σίγουρα υπήρχαν ένας δύο. Ο ένας ήταν ο Μπράιντ Ντάνστον που παίζει στο Ισραήλ. Ήμουν κουμπάρος στον γάμο του το περασμένο καλοκαίρι. Είναι πολύ καλός μου φίλος, τρομερός παίκτης και επαγγελματίας. Παίξαμε μαζί στην Βαρέζε και κρατάμε καθημερινή επαφή. Ο άλλος είναι ο Βασίλης Ξανθόπουλος με τον οποίο είμαστε μαζί σε όλη την καριέρα μας. Αρχικά γνωριστήκαμε το 2004 όταν είμασταν παιδιά και παίζαμε στον Πανιώνιο όπου κάναμε μία καλή σεζόν και πήγαμε στην Ευρωλίγκα επειδή τερματίσαμε τρίτοι στο πρωτάθλημα κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις τότε. Τώρα είμαστε στην ΑΕΚ και είμαστε ικανοί να κάνουμε ότι κάναμε και πέρυσι. Έχουμε ένα πολύ δυνατό δεσμό, πραγματικά τον αγαπώ».

Καθώς ολοκληρώνουμε την συνέντευξη, πήρα ένα φυλλάδιο που λέει για την Ακαδημία της ΑΕΚ-Ντράγκαν Σάκοτα και πίσω υπάρχει μία φωτογραφία σου δίπλα σε ένα παιδάκι. Τι σημαίνει για σένα αυτό;

«Νομίζω πως αυτό είναι το όλο νόημα της ιστορίας μας. Αυτό είναι το κλειδί για τα πάντα. Υπάρχει μόνο μία λέξη που μπορώ να σκεφτώ μόλις το βλέπω αυτό και αυτή είναι η κληρονομιά. Κάθε σοβαρή ομάδα πρέπει να έχει ανθρώπου που πρέπει να σκέφτονται τι θα αφήσουν πίσω τους και πιστεύω πως είμαι ένας τέτοιος τύπος. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν παίκτη που μια μέρα όταν φύγω από την ομάδα θα έχω αφήσει κάτι πίσω μου. Θέλω έστω ένα παιδί να πάρει τη μπάλα και να πει «Θέλω να γίνω αρχηγός της ΑΕΚ και θέλω να σηκώσω το BCL ή το Κύπελλο Ελλάδος νικώντας τις δύο καλύτερες ομάδες της Ελλάδας» και επίσης να γίνω σαν τον πατέρα μου. Έχει πάρει το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ το 2002 και μετά επέστρεψε για να πάρει το νταμπλ. Είναι σίγουρα ένας από τους ανθρώπους που θέλει να αφήσει κληρονομιά πίσω του και θέλει να δουλέψει με νεαρά παιδιά καθώς αντιλαμβάνεται πως αυτά είναι το μέλλον του μπάσκετ. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Θέλει να είναι καλό παράδειγμα για τα παιδιά. Θα τους δώσουμε τη μπάλα στα χέρια και θα τα αφήσουμε να παίξουν».