Η επανένωση της «χρυσής» ομάδας του 1987

Το «παρών» έδωσαν οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της μεγάλης επιτυχίας, με μοναδική απουσία αυτή του Νίκου Γκάλη.

Ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, δήλωσε σχετικά: «Η 14η Ιουνίου του 1987 είναι η εκκίνηση για πολύ μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού αθλητικού κινήματος. Το άθλημα έχει την οργάνωση για να εκμεταλλευτεί την μεγάλη επιτυχία και να έρθουν πολλές ακόμη στο μέλλον. Να είστε σίγουροι ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε επιτυχίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο».

Σχολιάζοντας την απουσία του Γκάλη είπε: «Οπωσδήποτε είναι μια σημαντική απουσία αλλά πρέπει να σεβαστούμε τους σοβαρούς λόγους που δεν κατέστη δυνατό να δώσει το "παρών". Θα πρέπει όμως να μην στεκόμαστε στους απόντες αλλά στους παρόντες. Απ΄ ότι ξέρω ο Γκάλης επικαλέστηκε θέμα με ένα ταξίδι. Είναι κρίμα που είμαστε εδώ και να μιλάμε γι΄ αυτούς που δεν είναι εδώ».

Ο «αρχιτέκτονας» της ομάδας, Κώστας Πολίτης, δήλωσε αρχικά: «Το έργο του προπονητή ήταν να βάλει τις βάσεις γι’ αυτή την ομάδα. Η Εθνική τότε είχε πολύ καλό κλίμα και ήταν ένα πολύ καλό σύνολο. Αυτό που έβαζε φτερά όμως στα πόδια των παικτών ήταν η συμπαράσταση του κόσμου. Δεν είναι πόλεμος, είναι μπάσκετ και στο μπάσκετ μπορεί ο καθένας να νικήσει τον οποιονδήποτε, όσο δυνατός κι αν είναι»

Και συνέχισε: «Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα φτάναμε μέχρι εκεί που φτάσαμε, αλλά πιστεύαμε στις δυνατότητες της ομάδας. Ο στόχος ήταν να φτάσουμε ως τα ημιτελικά, αλλά τρώγοντας μάς ήρθε η όρεξη. Θυμάμαι τη διαδρομή από το ξενοδοχείο ως το ΣΕΦ όπου χιλιάδες κόσμος από τα πεζοδρόμια μάς ζητούσε το Κύπελλο και μας έδινε κουράγιο. Όταν μπήκαμε στο γήπεδο δεν υπήρχε φόβος, δεν υπήρχε καμία Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ένωση. Ήμασταν σίγουροι ότι θα φτάναμε μέχρι το τέλος».

Από την πλευρά τους, οι παίκτες είπαν:

Παναγιώτης Φασούλας: «Η εθνική έμαθε σε όλους τους Έλληνες ότι με συλλογικότητα και ομαδικότητα μπορούν να κάνουν θαύματα. Αυτό ακριβώς έκανε και η ομάδα του 87΄. Ήταν μια πολύ σημαντική επιτυχία για όλο τον ελληνικό λαό και όλοι θυμούνται εκείνη τη βραδιά του Ιουνίου».

Νίκος Φιλίππου: «Πράγματι οι παρέες είναι εκείνες που γράφουν ιστορία. Τα παιχνίδια τα κερδίζεις και μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Το κλίμα στην ομάδα ήταν πολύ καλό. Είπα σήμερα πως ο Γκάλης με τον Γιαννάκη δεν μιλούσαν μεταξύ τους και το είπα για να δείξω ότι παρά γεγονός αυτό, υπήρχε πολύ καλό κλίμα στις τάξεις της ομάδας και όλοι δουλεύαμε έναν κοινό σκοπό».

Φάνης Χριστοδούλου: «Ο μπέμπης δεν μεγάλωσε, γέρασε. Ήταν μια ανεπανάληπτη επιτυχία για εκείνη την ομάδα και είμαστε πολύ χαρούμενοι που μετά από εκείνη την επιτυχία πολύς κόσμος ήρθε στο άθλημα και ακόμα και σήμερα το μπάσκετ παραμένει σε πολύ καλό δρόμο«Δεν μπορώ να ξεχάσω τη διαδρομή μετά τον τελικό από το ΣΕΦ προς το ξενοδοχείο. Υπήρχε πάρα πολύς κόσμος στους δρόμους, άλλοι με μηχανάκια, άλλοι με αυτοκίνητα, άλλοι με ασθενοφόρα. Ήταν πρωτόγνωρο αυτό που είχε συμβεί, όχι μόνο για τη χώρα, αλλά και για εμάς. Χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί 29 χρόνια μετά, ο Ελληνας παίζει ακόμα μπάσκετ».

Παναγιώτης Γιαννάκης: «Είχαμε ανέκαθεν ταλέντο ,αλλά όταν γίναμε ομάδα και το πιστέψαμε, καταφέραμε να πετύχουμε αυτή την πολύ μεγάλη επιτυχία. Στον Καμπούρη είπα απλώς να βάλει τις βολές. Σε μια παρέα και τόσο καλό κλίμα μπορούμε να τα λέμε αυτά τα πράγματα».

Αργύρης Καμπούρης: «Είναι πολύ μεγάλη χαρά να βρισκόμαστε όλοι μαζί μετά από τόσα χρόνια. Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που χάρη σε αυτή ήρθαν πολλά παιδιά κοντά στον αθλητισμό».