Ο πρώτος επαγγελματίας μπασκετμπολίστας με ένα πόδι στο Onsports (photos+videos)

Η ζωή τού έπαιξε άσχημο παιχνίδι, αλλά εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Όλοι άνθρωποι θέλουν να γίνουν ήρωες, όμως οι περισσότεροι δεν βρίσκουν τον τρόπο. Εκείνος κατάφερε να υπερπηδήσει τα εμπόδια που του παρουσιάστηκαν μπροστά του και να ζήσει όπως ήθελε ο ίδιος παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα δεν τον βοηθούσαν.

Ο Σκοτ έχασε το πόδι του από καρκίνο σε ηλικία 14 ετών. Παρόλα αυτά, η δύναμη της θέλησης τού επέτρεψε να συνεχίσει να αγωνίζεται για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και έτυχε αναγνώρισης.

Τα χρήματα δεν σημαίνουν τίποτα για αυτόν μπροστά στις αξίες κάθε ανθρώπου και της ζωής, αλλά το γεγονός ότι έλαβε ανταμοιβή για να παίξει μπάσκετ λέει πολλά για τη δουλειά που έκανε ακόμη και αν δεν είναι σαν τους περισσότερους ανθρώπους.

Θεωρείς ότι η διαφορετικότητα, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, θετική ή αρνητική, είναι κάτι καλό για έναν άνθρωπο;

«Η διαφορετικότητα είναι καλή. Όλοι στον κόσμο είναι διαφορετικοί και μοναδικοί με το δικό τους τρόπο. Είμαστε όλοι φτιαγμένοι με την εικόνα του Θεού και κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ιδιαίτερες ικανότητες, διαφορετικές από τους άλλους. Όταν αγκαλιάσεις τις διαφορές σου, τότε μπορείς να έχεις αυτοπεποίθηση στον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα που είσαι παθιασμένος με αυτά».

Πώς θα περιέγραφες το AMP Basketball;

«Το Amp 1 Basketball είναι μια οργάνωση, όπου οι άνθρωποι με ελλιπή άκρα παίζουν όρθιο μπάσκετ. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Το μήνυμα που προσπαθούμε να περάσουμε στους ανθρώπους είναι αυτό του να ξεπερνούν τις αντιξοότητες και να μην τα παρατάνε ποτέ. Εναποθέτοντας την πίστη σου στο Θεό και δουλεύοντας σκληρά μπορείς να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή. Είναι μια ιδιαίτερη ομάδα από την άποψη ότι όλοι έχουν ξεπεράσει τη δική τους αντιξοότητα στη ζωή τους και μαζευόμαστε για να μοιραστούμε το ίδιο μήνυμα, το οποίο εγώ νιώθω ότι είναι δυνατό, αλλά η δουλειά είναι όλη του Θεού. Έκανε αυτό πραγματικότητα και απίστευτα πράγματα με το Amp 1. Στο τέλος της μέρας, ελπίζω ότι οι άνθρωποι δε θα βλέπουν μόνο τους ανθρώπους με ελλιπή άκρα να παίζουν μπάσκετ εναντίον ικανών σωμάτων σε ένα υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο, αλλά τον Χριστό να δουλεύει μέσα από εμάς. Είμαστε απλά ένα εργαλείο για αυτόν για να χρησιμοποιήσει».

Πόσα χρόνια σού πήρε και πώς, να ζήσεις με το θεωρητικό μειονέκτημά σου και να το εκμεταλλευτείς, έτσι ώστε να κάνεις κάτι το ξεχωριστό όπως είναι το να είσαι ο πρώτος επαγγελματίας μπασκετμπολίστας χωρίς ένα πόδι;

«Δεν ξέρω ακριβώς πόσα χρόνια. Είναι σίγουρα μια διαδικασία δουλειάς και ακόμα είναι. Δε θεωρώ τον εαυτό μου με ειδικές ανάγκες ή με αναπηρία. Επίσης, δε νιώθω ότι έχω ένα μειονέκτημα. Είμαι ευλογημένος, εξαιρετικά ευλογημένος. Το μόνο πράγμα που έχω κάνει είναι εξάσκηση, εξάσκηση, εξάσκηση και βάζω όλη την πίστη μου στην εμπιστοσύνη μου στον Θεό, ο οποίος έβαλε το πάθος του να είμαι αθλητής στην καρδιά μου για κάποιο λόγο. Χάρη σε αυτόν είχα εγώ την ευκαιρία να παίξω σε επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ. Κανείς δεν είναι τέλειος και υπάρχει πάντα κάποιος χειρότερος από εσένα και κάποιος καλύτερος. Όταν το γνωρίζεις αυτό και απλά συγκεντρώνεσαι σε αυτό που μπορείς να κάνεις και βάζεις τον εαυτό σου κάτω από τον Θεό, θα σε πάει σε μέρη που δεν είχες ονειρευτεί ποτέ».

Ποια μότο σε βοήθησαν στις πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής σου, σε έκαναν πιο δυνατό και να θέλεις να συνεχίσεις να παλεύεις;

«Αγαπώ την Αγία Γραφή: 2 Corithians 5:7 «Ζούμε από την πίστη, όχι από την όραση». Όλα όσα κάνω και προσπαθώ να κάνω δεν έχω ιδέα πώς θα γίνουν ή θα έρθουν. Αλλά όταν έχω όραμα ή νιώθω κάτι στην καρδιά μου, προσπαθώ να βάζω τα δυνατά μου για να βάζω όλη την πίστη και εμπιστοσύνη μου σε αυτό και να συνεχίσω να ακολουθώ τον Θεό σε αυτό το μονοπάτι. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν κάτι να συμβαίνει ή τα αποτελέσματα αμέσως, τα παρατάνε ή χάνουν την ελπίδα. Ελπίζω ότι όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν την ιστορία μου και αυτή της ομάδας μου, δε θα τα βάλουν τόσο εύκολα κάτω και θα ζουν από την πίστη, όχι από την όραση».

Σκέφτηκες ποτέ την αυτοκτονία ή ακόμα και να την επιχειρήσεις; Είναι μια σκληρή ερώτηση, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με τέτοια σοβαρά προβλήματα που το κάνουν.

«Ποτέ δε σκέφτηκα την αυτοκτονία. Σκέφτομαι το θάνατο πολύ. Κάθε μέρα για την ακρίβεια. Όταν είχα καρκίνο, φοβόμουν να πεθάνω και περίμενα να πεθάνω. Αλλά τώρα που έχω επιβιώσει, τείνω να σκέφτομαι το θάνατο με την έννοια ότι το αύριο δεν είναι εγγυημένο. Δεν παίρνω τα πράγματα δεδομένα και ξέρω ότι τελικά όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Νιώθω τον Θεό να με έκανε να περάσω τον καρκίνο για κάποιο λόγο και θέλω να τον δοξάσω σε όλα αυτά που κάνω τώρα. Έχω πάθει κατάθλιψη στο παρελθόν και στενοχωριόμουν κάποιες στιγμές επειδή είχα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά είναι αυτή η συνεχής σχέση μου με αυτόν, που παίρνω γαλήνη γνωρίζοντας ότι αυτή η ζωή είναι μόνο προσωρινή και με τα πράγματα που έχω περάσει, τα οποία οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να τα βλέπουν ως άσχημα. Ο Θεός έχει ένα πλάνο με όλα και αν είμαι ακόμη εδώ, τότε πρέπει να με έχει εδώ για κάποιον λόγο».

Θα ήθελα να δεις αυτό το βίντεο και να μου πεις τι νιώθεις (http://www.youtube.com/watch?v=2VAC3_vPC5Q). Είναι από το ελληνικό All Star Game πέρσι. Ένας παίκτης σε αμαξίδιο χορεύει τον πιο παραδοσιακό χορό στην Ελλάδα που ονομάζεται Ζεϊμπέκικο. Το ξέρεις; Μπορείς να το συγκρίνεις με αυτό (http://www.youtube.com/watch?v=9H-b3O2LVkE);

«Φίλε, είναι πραγματικά ταλαντούχος. Απλά σου δείχνει ότι η αναπηρία είναι θέμα μυαλού. Απλά επειδή κάποιος είναι σε αναπηρικό καροτσάκι ή θεωρείται ανάπηρος στα μάτια της κοινωνίας δε σημαίνει ότι είναι. Υπάρχουν άνθρωποι αρτιμελής που δεν κάνουν τίποτα. Εδώ κολλάει το «είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός». Όλοι είναι διαφορετικοί και έχουν τα δικά τους ταλέντα. Δε μοιάζουν όλοι μεταξύ τους ακριβώς και δεν κάνουν όλοι τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Το αγκαλιάζει, είναι διαφορετικός και δεν τον ενοχλεί και του απονείμω τα εύσημα για αυτό. Οι άνθρωποι χρειάζεται να σταματήσουν να ανησυχούν για αυτό, να σκέφτονται ή να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με άλλους ανθρώπους και απλά αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να είσαι ο εαυτός σου».

Θα ήθελα να σου ζητήσω να αναλύσεις τον τίτλο του βιβλίου σου για την εμπειρία σου από τη ζωή: «Stand Up: I Lost My Leg To Cancer Not My Dream» (Μετάφραση: Ανύψωση: Έχασα το πόδι μου από καρκίνο, όχι το όνειρό μου).

«Το Stand Up αναφέρεται στο να ανασυντάσσεσαι. Να μην αφήνεις τους άλλους ανθρώπους να σου λένε τι μπορείς ή τι δεν μπορείς να κάνεις. Μην ακούς τους άλλους ανθρώπους, μόνο τον Θεό. Έχασα το πόδι μου στη μάχη με τον καρκίνο, αλλά αυτό ήταν μόνο, απλά το πόδι μου. Χάνοντας ένα άκρο, δεν πρέπει να αλλάζει το πάθος σου ή τα όνειρά σου. Οπότε, απλά επειδή ο καρκίνος μού πήρε το πόδι μου για πάντα, δε σημαίνει ότι μου πήρε το όνειρο από εμένα».

Ποια ήταν η αιτία της ασθένειάς σου όταν ήσουν 10 ετών; Ήταν της μοίρας;

«Ήταν απλά ένα άσχημο πράγμα που συνέβη. Ποτέ δεν θα μάθω ακριβώς πώς το έπαθα».

Πώς σε βοήθησε το μπάσκετ να ξεπεράσεις το θυμό και την κατάθλιψη;

«Το μπάσκετ είναι μια διέξοδος για εμένα, όπου δε σκέφτομαι τίποτα όταν είμαι στο παρκέ. Δε βλέπω ούτε τις κερκίδες, ούτε τους ανθρώπους που παρακολουθούν γύρω. Είναι σα θεραπεία για μένα, απλά να καθαρίζω το μυαλό μου και να κάνω κάτι που αγαπώ».

Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία από τη ζωή σου που έχει να κάνει με το μπάσκετ ξέχωρα από όσα γνωρίζουμε;

«Για χρόνια, έμπαινα στο γυμναστήριο στο νοσοκομείο που δούλευα, όταν έκλεινε και σούταρα για ώρες. Το έκανα αυτό κάθε Σαββατοκύριακο. Κανείς δεν το ήξερε. Αλλά απολάμβανα να είμαι σε ένα άδειο γυμναστήριο, μόνος μου, να σουτάρω και να μη σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Και πάλι, ήταν η θεραπεία μου».

Είπες ότι: «αν με πλήρωναν 20.000 δολάρια το χρόνο, θα ήμουν χαρούμενος επειδή παίζω μπάσκετ. Παίζω μπάσκετ δωρεάν και είμαι χαρούμενος». Μπορείς να το εξηγήσεις αυτό;

«Αν δεν κάνεις κάτι που βασίζεται μόνο στην αγάπη που έχεις για αυτό δε θα πάρεις ποτέ ικανοποίηση. Τα χρήματα είναι η ρίζα όλου του κακού και όταν οι άνθρωποι κάνουν πράγματα για τα λεφτά ή νιώθουν ότι αξίζουν περισσότερα, δε θα είναι ποτέ αρκετά. Οι άνθρωποι αρχίζουν να τα θεωρούν δεδομένα και θέλουν να κερδίζουν όσα περισσότερα μπορούν για να ζουν άνετα. Για μένα, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Τίποτα στη ζωή δεν είναι παντοτινό, όλα είναι προσωρινά. Εγώ προσπαθώ και παίζω και κάνω πράγματα για κάποιο σκοπό, όχι για κάτι υλιστικό. Τα πράγματα που κάνω στη ζωή μου, δε σκέφτομαι πώς ή τι πρέπει να πληρωθώ για αυτά. Τα κάνω επειδή πρώτα από όλα τα αγαπάω και δεύτερο, θέλω να τα κάνω για να βοηθάω άλλους ανθρώπους και τελικά να τους δείχνω αυτό που ο Θεός έχει καταφέρει να κάνει μέσα από εμένα. Για εμένα, είναι πιο δυνατό και έχει περισσότερο νόημα από έναν παίκτη που σκοράρει 30 πόντους, παίρνει 8 ριμπάουντ και μοιράζει 10 ασίστ σε ένα ματς και είναι γνωστός σαν ένας πολύ καλός παίκτης, κάποιος που συνεχίζει να ξεπερνά τις αντιξοότητες, αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις όσα εμπόδια και αν εμφανιστούν και δείχνει καρδιά και πάθος σε όλα όσα κάνει μέσα και έξω από το παρκέ. Εγώ προσπαθώ να είμαι ο δεύτερος επειδή ξανά, αυτή η ζωή στη γη είναι προσωρινή και εγώ θέλω να αγγίξω και να εμπνεύσω ζωές με την ιστορία μου και όχι απλά να είμαι γνωστός σαν ένας καλός μπασκετμπολίστας με ένα πόδι».

Πώς ήταν το πρώτο σου ματς σαν επαγγελματίας μπασκετμπολίστας;

«Ήταν δυνατό. Είμαι ένας κοντός λευκός παίκτης με ένα πόδι. Οπότε ήταν όλα εναντίον μου. Αλλά ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Με έκανε σίγουρα καλύτερο σαν μπασκετμπολίστα, να παίζω με παιδιά αυτού του επιπέδου. Θα ήθελα να βάλω όλα τα σουτ μου, αλλά τουλάχιστον έβαλα πέντε πόντους. Κοιτώντας πίσω στον αγώνα, νιώθω ότι πήγε όπως έπρεπε. Έχασα κάποια σουτ, χτυπήθηκα σκληρά κάποιες φορές και κατέληξα στο να βάλω μερικά σουτ. Το παιχνίδι βασικά αντιπροσώπευσε όχι μόνο τη ζωή μου, αλλά νιώθω ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να το σχετίσουν με τη ζωή τους επίσης. Θα αντιμετωπίσεις προκλήσεις στη ζωή σου που είναι δύσκολες ή που θεωρείς ότι δεν μπορείς να κάνεις (για μένα αυτό ήταν, να παίξω το ματς, όντας ο μόνος μη αρτιμελής παίκτης στην αναμέτρηση). Δε θα σου έρθουν όλα όπως θέλεις ή με τον τρόπο σου (έχασα κάποια σουτ, χτυπήθηκα κάποιες φορές, αλλά επέστρεψα και συνέχισα να παλεύω σκληρά και να προσπαθώ). Δε θα είναι όλοι υποστηρικτικοί σε εσένα σε όσα κάνεις (ένιωσα ότι υπήρχαν κάποια παιδιά που δε με ήθελαν εκεί). Αν μείνεις αφοσιωμένος σε αυτό και δουλέψεις σκληρά, θα ανταμειφθείς (εγώ έβαλα τελικά κάποια σουτ)».

Μπορώ να καταλάβω ότι βλέπεις τα σπορ με ένα διαφορετικό τρόπο και αν όλοι οι άνθρωποι ήταν έτσι, ο κόσμος ίσως να ήταν πολύ καλύτερος. Μπορείς να πεις κάτι που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να δουν τα σπορ με τον τρόπο σου;

«Για εμένα, ο αθλητισμός έχει πολλά καλά μαθήματα ζωής. Σου μαθαίνει για την ομαδική δουλειά, χτίζει χαρακτήρα, ξεπερνάς τις αντιξοότητες, αφοσιώνεσαι κτλ. Βλέπω τα σπορ σα μια διέξοδο να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Όπως είπα, δεν παίζω μόνο για εμένα. Παίζω, ναι, επειδή αγαπώ τον αθλητισμό, αλλά τα σπορ είναι ένας τρόπος για εμένα να φτάσω στους άλλους ανθρώπους για να μοιραστώ την ιστορία μου. Θα προκαλούσα αθλητές να παίζουν για ένα σκοπό, εκτός από τους εαυτούς τους. Ναι, παίξε επειδή το αγαπάς, αλλά παίξε με ένα σκοπό σπουδαιότερο από τον εαυτό σου».

Πώς μπορεί να αγαπάς δύο διαφορετικά σπορ, όπως το μπάσκετ και το μπέιζμπολ;

«Τα αγαπώ και τα δύο. Έτσι είναι. Το μπέιζμπολ ήταν η πρώτη μου αγάπη και μου λείπει πολύ».

Θεωρείς ότι θα μπορούσες να παίξεις σε κάθε πρωτάθλημα που είναι επαγγελματικό ανεξαρτήτως του επιπέδου μπάσκετ;

«Δε μου αρέσει να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους αθλητές. Είμαι αυτός που είμαι. Με το πόδι μου να λείπει, το κάνω με την καρδιά μου».

Έχεις κάποια συγγένεια με τον Λαμάρ Όντομ;

«Όχι. Πολλοί άνθρωποι έχουν το ίδιο επώνυμο».

Παρακολουθείς ΝΒΑ; Ποιες ομάδες και παίκτες σε έχουν εμπνεύσει;

«Αγαπώ το ΝΒΑ. Είμαι μεγάλος φαν των Ντάλας Μάβερικς. Αγαπώ τον Ντιρκ (Νοβίτσκι) και τον τρόπο που κινείται εντός και εκτός παρκέ. Παίκτες σαν και αυτόν και τον Ρέι Άλεν που δεν είναι στα φλας και απλά παίζουν το παιχνίδι τούς σέβομαι και τους βλέπω».

Δείτε τα βίντεο και τις φωτογραφίες με τον Σκοτ Όντομ: