Γκάλης: «Ένας άντρας παίρνει την απόφαση» (photos)

Ο Νίκος Γκάλης γύρισε τον χρόνο πίσω και άνοιξε τη ψυχή του για τον Οκτώβριο του 1994 που αποχώρησε από τα αποδυτήρια του ΜΕΤΣ και έκλεισε το κεφάλαιο του στον Παναθηναϊκό μετά από μια «κόντρα» με τον Κώστα Πολίτη (σ.σ. δεν αναφέρθηκε ο ίδιος επί προσωπικού συνέντευξη): «Ο κάθε άντρας παίρνει μια απόφαση, αυτό έκανα και εγώ. Θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο αλλά ο άντρας παίρνει την απόφαση του», είπε και συνέχισε: «Εγώ δεν έχω κανένα παράπονο από τον Παναθηναϊκό, τους κύριους Γιαννακόπουλους, τον Μάνο (σ.σ. Παπαδόπουλο) που έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση, ήταν όλοι άψογοι μαζί μου».

Αναλυτικά η συνέντευξη του Νίκου Γκάλη στην «ΠΡΑΣΙΝΗ»

-Αν και έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από την ημέρα που αποφασίσατε να αποσυρθείτε από την ενεργό δράση όπου και να βρεθείτε ο κόσμος σας δείχνει την απίστευτη αγάπη του. Ακόμα και παιδιά μικρής ηλικίας. Αυτό πως το εκλαμβάνετε;

«Αυτό είναι φοβερό για εμένα. Στη σύγχρονη ζωή που ζούμε με το internet, το youtube και όλη αυτή την εξέλιξη της τεχνολογίας είναι φοβερό που συμβαίνει αυτό το πράγμα. Με σταματάνε παιδάκια στο δρόμο 7, 8 χρονών και μου ζητάνε αυτόγραφο. Και τους ρωτάω που με ξέρουν και μου λένε «Μου έχει πει και μου έχει δείξει ο μπαμπάς μου. Και σε βλέπουμε στο internet. Αυτό είναι κάτι που μου δίνει απίστευτη χαρά. Βλέπω ότι το πρόσωπο ενός παιδιού χαμογελάει και γίνεται ευτυχισμένο γιατί με γνώρισε. Παρόλο που δε με έχει ζήσει».

-Αν και αρχικά ξεκινήσατε στην Αμερική σαν πυγμάχος στην συνέχεια σας κέρδισε το μπάσκετ. Πως έγινε αυτό;

«Είναι αλήθεια ότι στην Αμερική ξεκίνησα σαν πυγμάχος. Μετά τις προπονήσεις, όμως, επέστρεφα σπίτι με αίματα και η μητέρα μου έβαζε τα κλάματα. Έτσι το ξανασκέφτηκα. Και μιας και ήμουν καλός και σε άλλα αθλήματα, προέκυψε το μπάσκετ. Εκτός από το μπάσκετ όμως έπαιξα και αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Η μητέρα μου με αυτό δεν είχε πρόβλημα αλλά η κλίση μου ήταν προς το μπάσκετ. Και κάπως έτσι ξεκίνησα».

-Μετά από όλα αυτά τα χρόνια και αυτήν την καριέρα τι ρόλο πιστεύετε ότι έπαιξε το μπάσκετ στη ζωή σας;

«Το μπάσκετ ήταν η ζωή μου. Δε μπορώ να πω κάτι άλλο. Εγώ ήμουν αθλητής πάντοτε. Δεν ήξερα κάτι άλλο. Ούτε επιχειρηματίας ούτε τίποτα. Εγώ ήξερα να είμαι αθλητής. Να είμαι στρατιώτης. Να προπονούμαι, να πηγαίνω στο γήπεδο και να δίνω όλον τον εαυτό μου στους αγώνες και ακόμα αυτό λατρεύω. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλα».

-Αυτό που σας λείπει πιο πολύ;

«Σίγουρα μου λείπει πάρα πολύ. Αν είσαι αθλητής η δράση είναι η ζωή σου. Όποιον αθλητή και να ρωτήσεις που έχει σταματήσει του λείπει η δράση. Προσπαθώ να κρατιέμαι σε καλή φυσική κατάσταση ακόμα και τώρα».

-Ακόμα και τώρα λένε πως αν ο Γκάλης έπαιζε ακόμα ένα ημίχρονο το… είχε.

«Κάτι θα έκανα… Κάτι θα έκανα. Δεν θα ήμουν αυτός που ήμουν, αλλά κάτι θα έκανα».

-Έχετε συνειδητοποιήσει τι πραγματικά έχετε καταφέρει μέσα σε όλη αυτήν την καριέρα σας;  

«Δεν είμαι χαζός και δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλάει για τον εαυτό του. Είμαι χαμηλών τόνων και το ξέρετε καλά. Απ ότι βλέπω από τον κόσμο και την αγάπη του προς το πρόσωπό μου λέω ότι έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Και μόνο που έχω βοηθήσει μικρά παιδιά για να τα στρέψω προς τον αθλητισμό και τα γήπεδα και το μπάσκετ, αλλά και την χαρά που έχω δώσει στον κόσμο αυτό μου δίνει τεράστια χαρά και με κάνει περήφανο».

-Όταν παίζατε Ευρώπη τότε ερήμωναν οι δρόμοι…

«Οι Πέμπτες τότε ήταν… Εκκλησία. Όλη η Ελλάδα ήταν Εκκλησία».

-Ποιο ήταν το… μυστικό σας για να φτάσετε στο κορυφαίο σημείο;

«Το μυστικό για όλους τους αθλητές είναι η προπόνηση. Πολλές φορές δεν μου έφτανε η προπόνηση της ομάδας και έπρεπε να την… συμπληρώσω από μόνος μου για να νιώθω εγώ καλά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δε πα να έχεις ταλέντο. Από μόνο του δεν φτάνει. Πόσα ταλέντα υπήρχαν και χάθηκαν. Αυτό που πρέπει να ξέρουν όλοι είναι ότι αν αφήσεις κάτι τότε θα σε αφήσει και αυτό».

-Ο τρόπος που τελειώσατε την καριέρα σας, σας έχει αφήσει μια… γλυκόπικρη ίσως γεύση; Θα θέλατε να ήταν αλλιώς τα πράγματα;

«Άκου να σου πω κάτι. Εγώ τότε πήρα μία απόφαση. Ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις για τον εαυτό του. Εγώ δεν έχω κανένα παράπονο από τον Παναθηναϊκό, ούτε από τους προέδρους, ούτε από την διοίκηση. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου ήταν άψογη. Οι πιο πολλοί γνωρίζουν τι έγινε… Κάθε άντρας παίρνει μια απόφαση για τον εαυτό του. Εγώ τότε πήρα μια απόφαση. Καλή ή σωστή ή κακή, φαίνεται μετά. Οπωσδήποτε όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει με έναν καλύτερο τρόπο».

-Βλέπουμε κάποιους αθλητές που λατρεύονται. Ένας από αυτούς είναι και ο Διαμαντίδης. Πιστεύετε ότι είναι ένας από τους παίκτες που άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης του μπάσκετ; Κάνοντας την άμυνα πιο ελκυστική;

«Ο καθένας έχει το στυλ του. Σίγουρα ο Διαμαντίδης ανήκει στους κορυφαίους όλων των εποχών. Μαζί και με άλλα παιδιά όπως ο Σπανούλης και άλλοι. Έχουν προσφέρει πάρα πολλά στο ελληνικό μπάσκετ και πιστεύω πως η Ελλάδα επειδή αγαπάει το μπάσκετ θα αρχίσει να βγάζει ταλέντα. Από το 87 που έγινε το μπαμ το μπάσκετ μπήκε στο πετσί του Έλληνα. Βλέπεις, στα σχολεία σπρώχνουν τα παιδιά στο μπάσκετ, ενώ παλιά δεν υπήρχαν μπασκέτες. Η Ελλάδα, πιστεύω εγώ, θα συνεχίσει να βγάζει ταλέντα».

-Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε πολλούς Έλληνες παίκτες να παίρνουν ευκαιρίες.

«Η κρίση έχει δώσει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Στα ελληνόπουλα. Όταν το παιδί μαθαίνει σωστά από μικρό γιατί να μην είναι αυτό που θα είναι ο καλός. Γιατί να μην είναι ο Έλληνας ο καλός και να είναι ο ξένος. Δεν κατάλαβα…»

-Ο Νίκος Γκάλης γιατί δεν έπαιξε στο ΝΒΑ;

«Δεν μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου. Ούτε που δεν έπαιξα στο ΝΒΑ. Είχα πολλές ευκαιρίες να γυρίσω πίσω στην Αμερική και να παίξω μπάσκετ. Αλλά δεν μετανιώνω. Πίστεψα ότι εγώ βοήθησα να γίνει εδώ κάτι σπουδαίο. Αγάπησα την Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα και δεν ήθελα να φύγω. Θα μπορούσα να γυρίσω και να δοκιμάσω την τύχη μου στην Αμερική. Αλλά και να μου δινόταν πάλι η ευκαιρία εγώ θα έκανα πάλι το ίδιο. Εδώ δημιουργήθηκε κάτι πολύ ωραίο από το μηδέν. Κάτι που αντέχει μέχρι σήμερα και θα αντέξει και στο μέλλον».

-Πως βλέπετε την προσπάθεια του Άρη να αρχίσει και πάλι από την αρχή;

«Ο Άρης έχει αύρα μπασκετική. Έχει κόσμο, που για εμένα είναι το πιο βασικό για μια μεγάλη ομάδα. Εκτός από το οικονομικό, το πιο σημαντικό είναι ο κόσμος. Ο Άρης είχε πάντα οπαδούς και στα ωραία χρόνια δημιουργήθηκαν και άλλοι. Εγώ αυτό που θέλω, με ωραία και τίμια πράγματα, είναι να μπορεί ο κόσμος να έρχεται στο γήπεδο με την οικογένειά του, να βλέπει ωραίο θέαμα και από εκεί και μετά βλέπεις αν μπορεί η ομάδα να πάει παραπέρα και να διεκδικήσει πρωταθλήματα και ευρωπαϊκά».

-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε στα μικρά παιδιά που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους;

«Αυτό που θέλω να πω στα μικρά παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ και τον αθλητισμό είναι πως άμα θέλουν να προχωρήσουν πρέπει να είναι στρατιώτες. Να έχουν υπομονή και να ακούν τον προπονητή τους. Που θα τους μαθαίνει πράγματα. Και φυσικά πολύ προπόνηση. Χωρίς προπόνηση δεν γίνεσαι παίκτης. Τον προπονητή κανονικά πρέπει να τον ακούς και όταν δεν πρέπει. Αλλά καμιά φορά οι άντρες δεν ακούν».

-Την προσπάθεια της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο πως την είδατε;

«Πολύ ωραία η Εθνική ομάδα. Και η δικιά μας και των Σέρβων. Αυτά είναι και θέματα στιγμής. Ήταν μια άτυχη μέρα για την ομάδα μας και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αποκλείστηκαν από την ομάδα που έφτασε στον τελικό. Πιστεύω ότι πήγε πολύ καλά και έχει πολύ μέλλον».