Σκαριόλο στο Onsports: «Θαύμα, μετάλλιο για Ελλάδα» (photos+videos)

Ο Ιταλός τεχνικός εξηγεί γιατί μετά από τους θριάμβους με την εθνική Ισπανίας, τα χρυσά μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ (2009 στην Πολωνία και 2011 στη Λιθουανία) και το ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο, δεν πήρε τίτλους και στους συλλόγους που εργάστηκε, την Αρμάνι Μιλάνο (2011-2013) και τη Λαμποράλ Κούτσα (2013-2014).

Έπειτα από 11 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας στους πάγκους, ο 53χρονος κόουτς από την Μπρέσια, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα ενός έτους προκειμένου να δει το μπάσκετ από μια άλλη οπτική γωνία, εκμεταλλευόμενος και τις διασυνδέσεις του, για να δοκιμάσει κάτι καινούριο πάνω στο αντικείμενό του.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής, Φώτης Κατσικάρης, είναι φίλος του, αλλά ο Σκαριόλο πιστεύει ότι ανεξάρτητα με τη δουλειά που θα κάνει ο Έλληνας κόουτς στην Ελλάδα, εξαρτάται από τους παίκτες αν η ελληνική ομάδα θα κάνει κάτι καλό στο Μουντομπάσκετ, όπου βλέπει ότι ο τίτλος θα κριθεί μεταξύ ΗΠΑ και Ισπανίας.

Ποια είναι τα πλάνα σας για την επόμενη χρονιά μετά από την παρουσία σας στη Λαμποράλ Κούτσα;

«Έχω αποφασίσει να μείνω εκτός για έναν χρόνο. Θα γράψω κάποια άρθρα για τη Marca, τη μεγαλύτερη αθλητική ισπανική εφημερίδα και θα καλύψω το Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ για το BeinSports, το αθλητικό κανάλι του Αλ Τζαζίρα, από το Κατάρ. Θα βγάλω λόγους σε εταιρίες και σεμινάρια προπονητικής σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, και ίσως να κάνω λίγο περισσότερο τηλεόραση, αλλά η πρόθεσή μου είναι να μην προπονήσω φέτος. Θέλω να αναλύσω το μπάσκετ από μια διαφορετική οπτική γωνία, γιατί μετά από έντεκα σερί χρόνια νιώθω ότι θα είναι καλό να έχω έναν χρόνο εκτός».

Δεν είχατε προτάσεις;

«Ελπίζω ότι θα μπορέσω να διατηρήσω το όνομά μου με αυτή την απόφαση. Φυσικά, αν έρθουν οι Μαϊάμι Χιτ, ίσως να ήταν μια πρόταση που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν θα το έκανε. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής, αλλά η σκέψη μου είναι να μείνω εκτός για μία σεζόν. Θα πάω αρκετές φορές στην Ισπανία, έχω κάποιες επαφές στο ΝΒΑ, όπου μπορώ να μείνω μαζί τους για λίγο. Θα είναι μια διαφορετική διαδικασία, αλλά θα είναι ενδιαφέρουσα».

Οπότε, σκέφτεστε και το ΝΒΑ; Βλέπουμε πολλούς Ευρωπαίους προπονητές να στρέφονται όλο και περισσότερο εκεί. Ο Ετόρε Μεσίνα και ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι μερικά χαρακτηριστικά ονόματα.

«Ναι. Φυσικά, πολλοί από εμάς έχουν ευκαιρίες. Μετά, εξαρτάται από τη στιγμή, την ομάδα και κάποιες συγκυρίες. Για παράδειγμα, για τον Ντέιβιντ ήταν ευκαιρία να πάει ως πρώτος προπονητής στην ομάδα με την νούμερο ένα επιλογή στο ντραφτ και τον Λεμπρόν Τζέιμς. Αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι σπάνιο. Εγώ πιο ρεαλιστικά θα έκανα κάτι σαν αυτό που έκανε ο Έτορε. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να έχεις μια πολύ ενδιαφέρουσα μπασκετική πρόταση. Γιατί τα χρήματα δεν είναι πρόβλημα όταν πας στο ΝΒΑ σαν βοηθός προπονητής, αλλά η μπασκετική πρόταση θα πρέπει να έχει ενδιαφέρον. Ποιους συνεργάτες θα έχεις, ποιον σαν πρώτο προπονητή. Για παράδειγμα, ο Ετόρε στο Σαν Αντόνιο έχει αρμοδιότητες στο σταφ της ομάδας που είναι μια σπουδαία ευκαιρία. Εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ σε μια επισφαλή ομάδα, με έναν πρώτο προπονητή που δεν θα σεβόμουν απόλυτα και με προϋποθέσεις που δεν θα ένιωθα μέσα στον τρόπο σκέψης μου ή στον τρόπο που βλέπω το μπάσκετ. Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων».

Είχατε ποτέ πρόταση από την Ελλάδα;

«Ποτέ δεν απαντάω σε αυτού του είδους τις ερωτήσεις! Αν είχα πρόταση θα το είχα υπόψη μου και θα το σκεφτόμουν, αλλά δεν έχω, οπότε δεν υπάρχει κάτι να σκεφτώ».

Αλλά θα θέλατε να εργαστείτε στην Ελλάδα μια μέρα; Είτε για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, είτε για την ελληνική εθνική ομάδα;

«Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον. Όποτε έρθει ένας σοβαρός μάνατζερ ή αθλητικός διευθυντής, με ενδιαφέρον, θα το σκεφτόμουν και θα το είχα υπόψη. Αλλά το να ασχολείσαι με φήμες είναι χαζό, επειδή αυτό γίνεται με εκατοντάδες δουλειές και δεν είναι δικό μου θέμα. Ευτυχώς, μπορώ να παίρνω αποφάσεις που με κάνουν να νιώθω άνετα και όχι να κάνω αυτό που έχω ανάγκη. Δεν χρειάζεται να δουλέψεις επειδή το χρειάζεσαι, μπορείς να το επιλέξεις και ίσως αυτή η τελευταία μου επιλογή, μπορεί να μην είναι η καλύτερη, επειδή είναι μια δύσκολη στιγμή που η ομάδα βίωνε, αλλά θέλω να είμαι 100% σίγουρος ότι αυτή είναι η καλύτερη επιλογή».

Ποια είναι η άποψή σας για το ελληνικό μπάσκετ, την ελληνική εθνική ομάδα και τους δύο μεγάλους συλλόγους του μπάσκετ της χώρας, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, που συνδυάζουν εννιά τίτλους Ευρωλίγκας;

«Λοιπόν, η ελληνική εθνική ομάδα είναι κορυφαία ομάδα. Περνούν κάποιες δυσκολίες τα τελευταία χρόνια, δεν κατακτούν τα χρυσά που έπαιρναν παλιά, αλλά υπάρχει πολλή ταλέντο. Έχουν έναν εξαιρετικό προπονητή. Τους περιμένω να έχουν μια καλή πορεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αναφορικά με τους συλλόγους, το ελληνικό μπάσκετ είναι περισσότερο από ποτέ χωρισμένο στα δύο με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και όλους τους άλλους, αλλά μπορείς να βρεις καλούς παίκτες που είναι στην αρχή της καριέρας τους στην Ευρώπη ή που κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Είναι μια ενδιαφέρουσα αγορά με υποσχόμενους παίκτες που δεν είναι αστέρια ακόμα. Οι κορυφαίες ομάδες, περισσότερο ή λιγότερο, θα μείνουν πάντα στην κορυφή για ακόμη περισσότερα χρόνια. Τη μία φορά μπορείς να κερδίσεις, την άλλη να χάσεις την επόμενη χρονιά, να πας στα πλέι οφ ή όχι. Αλλά θα είναι στην κορυφή».

Από τους Έλληνες προπονητές ποιους θεωρείται ως τους καλύτερους;

«Δεν μπορώ να πω κάποιον. Νιώθω πιο κοντά, προσωπικά, με τον Φώτη Κατσικάρη. Και για οικογενειακούς λόγους επίσης. Έχουμε μια πάρα πολύ καλή σχέση και τον θεωρώ σπουδαίο τεχνικό. Αλλά δεν είναι ωραίο να πω ποιος είναι ο πρώτος και ποιος ο δεύτερος, ο Πεδουλάκης ή ο Μπαρτζώκας. Υπάρχουν πολλοί καλοί προπονητές. Η σχέση μου με τον Φώτη είναι καλύτερη από οποιονδήποτε άλλον, αλλά έχω καλές σχέσεις με όλους».

Μετά από τον Πεδουλάκη και τον Αλβέρτη ο Παναθηναϊκός έχει έναν καινούριο προπονητή. Θεωρείτε ότι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό να «χτίσει» μια ομάδα με νεαρούς Έλληνες παίκτες, κάτι που αποτελεί το νέο πρότζεκτ του συλλόγου;

«Ο Ντούσκο είναι ένας σπουδαίος προπονητής. Ίσως να μπορέσει να κατευθύνει το είδος του μπάσκετ που εκπροσωπεί σε αυτό που θα παίζει η ομάδα. Φυσικά, ο σύλλογος είναι πολύ περισσότερο σημαντικός από τον προπονητή κατά τη γνώμη μου. Πόσο σταθεροί είναι, πόσο καλές είναι οι αποφάσεις που παίρνουν. Αυτό είναι πιο σημαντικό από το να έχεις έναν περισσότερο παίκτη στο ρόστερ ή έναν λίγο καλύτερο προπονητή. Αυτό είναι το κύριο ζήτημα. Αλλά εντός και εκτός παρκέ, ο Ντούσκο είναι ένας τεχνικός με πολλές εγγυήσεις ότι η ομάδα του θα είναι ανταγωνιστική».

Για το Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ της Ισπανίας, ποια είναι η άποψή σας; Οι ΗΠΑ έχουν σημαντικές απουσίες, ενώ η Ισπανία «κατεβαίνει» με όλα τα «όπλα» της. Πιστεύετε ότι ο τίτλος θα κριθεί ανάμεσα σε αυτούς τους δύο;

«Όλοι μιλούν για τις ΗΠΑ και την Ισπανία και βασικά συμφωνώ, αλλά υπάρχουν ταλαντούχες και δυνατές ομάδες που μπορούν να ξεχωρίσουν, όπως η Βραζιλία. Αργά ή γρήγορα πρέπει να κάνουν το κάτι παραπάνω, επειδή η ισορροπία το απαιτεί αυτό. Πάντα ήταν κοντά στη διάκριση και φέτος μπορεί να είναι η χρονιά τους. Μετά, είναι η Ελλάδα, η Λιθουανία και η Αργεντινή, τις οποίες πρέπει πάντα να τις σέβεσαι γιατί είναι από τους δυνατότερους αντιπάλους στον κόσμο. Επίσης η Γαλλία, ακόμη και χωρίς τον Πάρκερ. Αλλά οι ΗΠΑ και η Ισπανία μοιάζουν ένα επίπεδο πάνω από όλους».

Μου είπατε ότι είστε πολύ κοντά με τον Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος είναι ο νέος προπονητής της Εθνικής Ελλάδας. Πιστεύετε ότι μπορεί να «οδηγήσει» την Ελλάδα σε ένα μετάλλιο μετά από πέντε χρόνια;

«Λοιπόν, πιστεύω ότι το μετάλλιο για την Ελλάδα θα είναι ένα απίστευτο αποτέλεσμα! Όχι ένα απλά καλό αποτέλεσμα, αλλά απίστευτο! Και νομίζω ότι το θέμα δεν θα είναι ο Φώτης, αλλά οι παίκτες που παίζουν. Αυτό που θα κάνουν στο παρκέ θα είναι πιο σημαντικό από αυτό που ο Φώτης μπορεί να κάνει εκτός αυτού. Το μετάλλιο θα είναι ένα απίστευτο αποτέλεσμα για την Ελλάδα».

Εσείς είχατε Έλληνες παίκτες στις ομάδες σας, όπως τον Μπουρούση και τον Φώτση. Ποιον θεωρείται τον καλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα;

«Δεν μου αρέσει να λέω ποιος είναι ο καλύτερος και ποιος δεύτερος. Δεν είμαι αυτού του είδους ανθρώπου που θέλει να κατηγοριοποιεί τους άλλους. Για παράδειγμα, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, που δεν παίζουν για την εθνική ομάδα, είναι ακόμα οι πιο καθοριστικοί. Αλλά μου αρέσουν και οι νέες γενιές που ίσως δεν είναι έτοιμοι ακόμα να γίνουν κορυφαίοι παίκτες. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, ο Μπουρούσης και ο Φώτσης, είναι στα σίγουρα καλοί, έμπειροι, σοβαροί και ταλαντούχοι παίκτες. Υπάρχουν όμως πολλοί. Ο Κουφός είναι εξαιρετικός παίκτης επίσης. Για ομάδες σαν και αυτές, τους χρειάζεσαι όλους έτοιμους και υγιείς. Και μετά μπορείς να δεις τι μπορείς να κάνεις. Για παράδειγμα, η Ισπανία έχει όλους τους παίκτες της φέτος για πρώτη φορά, στο απόγειο της ωριμότητάς τους, κάτι που είναι καλό για τον προπονητή για μια διοργάνωση όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο».

Εσείς ήσασταν προπονητής μιας εθνικής ομάδας, της Ισπανίας. Ποια είναι η γνώμη σας για τους παίκτες που λένε όχι στις εθνικές τους ομάδες, κάτι που είχαμε φέτος στην Ελλάδα με τον Κουφό;

«Δεν είναι όλες οι καταστάσεις το ίδιο. Κάποιος χρειάζεται να ξεκουραστεί και να μείνει ένα καλοκαίρι εκτός για να αποθεραπευτεί. Φυσικά, δεν μου αρέσουν οι παίκτες που δεν έχουν σοβαρό λόγο για να μην κατεβαίνουν με την εθνική τους ομάδα. Αλλά όταν υπάρχει σοβαρός λόγος πρέπει να το σεβαστείς, επειδή είναι επαγγελματίες, ζουν από τα σώματά τους και νομίζω ότι δεν έχει να κάνει μόνο με τους παίκτες. Για παράδειγμα, η Ισπανία είναι ιστορικά μία από τις ομάδες που οι λιγότεροι παίκτες λένε όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή η ομοσπονδία κάνει μια απίστευτη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια για να τους κάνει να νιώθουν άνετα και τους βοηθούν. Νομίζω ότι μεγάλο μέρος των ευσήμων της επιθυμίας των Ισπανών παικτών να θέλουν να παίξουν στην εθνική ομάδα και να μην σταματούν στα πρώτα προβλήματα που έχουν, ανήκει στη δουλειά της ομοσπονδίας».

Μετά από την επιτυχία που είχατε στην εθνική Ισπανίας η θητεία σας σε Αρμάνι Μιλάνο και Λαμποράλ Κούτσα δεν συνοδεύτηκε από τίτλους. Μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό;

«Ο πρώτος χρόνος στην Αρμάνι ήταν πολύ καλός. Παρά τον μεγάλο ανταγωνισμό που είχαμε από τους ανταγωνιστές μας όπως η Σιένα ή ο χρόνος, φτάσαμε στο Τοπ 16, νικήσαμε τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα και φτάσαμε στον τελικό του πρωταθλήματος με τη Σιένα. Αυτός ο πρώτος χρόνος στην Αρμάνι ήταν πραγματικά καλός. Ο δεύτερος στην Αρμάνι και φέτος στη Λαμποράλ ήταν διαφορετικά. Για το Μιλάνο είναι πολύ εύκολο να το εξηγήσω. Η ομάδα δεν ήταν καλά χτισμένη. Μαζί, ο σύλλογος και ο προπονητής, κάναμε λάθη. Ίσως πάρθηκαν κάποιες λάθος αποφάσεις. Στη Λαμποράλ, κατά τη γνώμη μου, το επίπεδο της ομάδας που είχαμε με τα αποτελέσματα, συμβάδιζαν. Τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο.

Το επίπεδο της ομάδας, και αυτό είναι μια κοινή γνώμη, ήταν αυτό: βάλαμε όλους τους παλιούς καλούς παίκτες στην αρχική πεντάδα και υπογράψαμε παίκτες που δεν είχαν ξαναπαίξει στην Ευρωλίγκα. Ο σύλλογος βιώνει μια δύσκολη οικονομικά κατάσταση. Είχαμε και πολλούς τραυματισμούς από την έναρξη της σεζόν, κάτι που ήταν απίστευτο, αλλά παίξαμε καλά και πήγαμε εκεί που έπρεπε βάσει της ικανότητας της ομάδας. Εξελίξαμε παίκτες που δεν έπαιζαν πολύ την προηγούμενη χρονιά όπως ο Ερτέλ, ο Πλάις και ο Ντιοπ. Θεωρώ ότι βάσει δυνατοτήτων, αυτό που κάναμε στη Βιτόρια ήταν μια απόλυτα εξαιρετική δουλειά».

Πολλοί σας κριτικάρουν για τον τρόπο με τον οποίο παίζουν μπάσκετ οι ομάδες σας. Εσείς τι έχετε να τους πείτε;

«Όλοι πρέπει να αποδέχονται, όταν κάνεις αυτού του είδους τη δουλειά, ότι ο κόσμος ίσως να έχει διαφορετική γνώμη. Οπότε, οι ομάδες μου κάποιες φορές παίζουν εξαιρετικό μπάσκετ και κάποιες φορές κακό, όπως όλοι. Δεν χρειάζεται να λαμβάνεις υπόψη την άποψη των άλλων, πρέπει να έχεις τη δική σου γνώμη, έχεις το τεχνικό σου τιμ, τους παίκτες, τους βοηθούς προπονητές και πρέπει να σκέφτεσαι τη δική σου άποψη. Εμένα δεν με νοιάζει. Κανείς δεν κάνει τη δουλειά μου σε κορυφαίο επίπεδο. Δεν είναι σημαντικό αυτό που λέει ο κόσμος».

Θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα. Έρχεστε για διακοπές; Έχετε φίλους Έλληνες;

«Από τη στιγμή που είμαι από την Ιταλία, συνήθως περνώ τις διακοπές μου το καλοκαίρι στην Ιταλία, τη χώρα μου. Αλλά αγαπάω την Ελλάδα. Η Αθήνα είναι μια απίστευτη πόλη, τα νησιά είναι φανταστικά. Έχω πολλούς πολύ καλούς φίλους, επίσης εκτός μπάσκετ. Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους είναι Έλληνας. Ζει στο Ντουμπάι, αλλά είναι Έλληνας. Μου αρέσουν οι Έλληνες και νιώθω ότι με κάποιον τρόπο οι Έλληνες, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί είναι ίδιοι».

Δείτε τα σχετικά βίντεο και φωτογραφίες με την καριέρα του Σέρτζιο Σκαριόλο: