Δικαιουλάκος: «Σαν αγώνας ΝΒΑ»

Ο 44χρονος τεχνικός, που είναι παράλληλα και ομοσπονδιακός στην Εθνική Γυναικών, τα τελευταία χρόνια με την πορεία του και τις επιτυχίες του αποτελεί μόνιμη διαφήμιση των Ελλήνων προπονητών στο εξωτερικό. Πλέον, βρίσκεται στη Ρωσία και με δηλώσεις του στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ μίλησε τόσο για το νέο κεφάλαιο της επαγγελματικής ζωής του όσο και τις δυσκολίες που βιώνει στο Όρενμπουργκ, αλλά και το πολύ υψηλό επίπεδο της λίγκας. Αναλυτικά τα όσα είπε…

Για τη συνεργασία του με τη Ναντέζντα: «Πάντα μετράει η καθοριστική και αστραπιαία επέμβαση των μάνατζέρ μου και τους ευχαριστώ για αυτό, αλλά λίγο πολύ το περίμενα να συνεργαστούμε κάποια στιγμή. Με γνώριζαν αρκετά καλά, αφού έτυχε σχεδόν κάθε χρονιά να παίζουμε αντίπαλοι και να χάνουν, είτε ήμουν στον Αθηναϊκό είτε στη Φενέρμπαχτσε είτε με τη ρουμανική Ταργκοβίστε όπου και πάλι η ομάδα μου τους κέρδισε. Να χάσει μια ρωσική ομάδα από ρουμανική ήταν έκπληξη μεγάλου μεγέθους και κάτι το οποίο τους πείραξε πολύ, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τις μετοχές μας. Οι συνθήκες στην ομάδα είναι εκπληκτικές. Το γήπεδο είναι ιδιοκτησία της ομάδας, με όλα τα απαραίτητα, γυμναστήριο, φυσιοθεραπευτήριο και τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα. Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά θα λειτουργήσουν με απώτερο σκοπό τα καλά αποτελέσματα, γιατί μόνο αυτά μετρούν»..

Για το ρωσικό πρωτάθλημα: «Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Στη Ρωσία και την Τουρκία παίζουν οι καλύτερες παίκτριες της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Γήπεδα γεμάτα και πολιτισμένα, πάντα με τσιρλίντερ (στην ομάδα μου παρουσιάζονται είκοσι τσιρλίντερ και χορεύτριες σε κάθε ματς, με δεκάλεπτο χορευτικό σόου). Αυτό το αναφέρω για να σας δώσω να καταλάβετε τη σπουδαιότητα και το κύρος του πρωταθλήματος, που είναι σαν ένας αγώνας ΝΒΑ. Γενικά, το μπάσκετ που παίζεται είναι διαφορετικό από άλλες χώρες, όμως είναι λογικό κάθε χώρα να έχει ένα δικό της στιλ. Στη Λετονία μόνο συνάντησα κάτι παρόμοιο με το ρωσικό στιλ, καθώς κι εκεί έπαιζαν με πολλά περιφερειακά σουτ, αδύναμες άμυνες και πολύ transition game, αλλά εδώ πρέπει να προσαρμοστώ και στη νοοτροπία των παικτριών οι οποίες έχουν πολλά θετικά αλλά και πάρα πολλά αρνητικά. Το μεγάλο στοίχημα για εμένα είναι να καταλάβω πόσο θα πρέπει να προσαρμοστώ εγώ και πόσο να προσαρμόσω εκείνες σε εμένα».

Για τη μάχη που δίνει η ομάδα του στην Ευρωλίγκα: «Την ομάδα την παρέλαβα σε άσχημη θέση, καθώς είχε 0/4. Στο πρώτο παιχνίδι χάσαμε από τη φιναλίστ της Ευρωλίγκας και πρώην ομάδα μου, Φενέρμπαχτσε, μέσα στην Κωνσταντινούπολη για δύο πόντους. Παρότι χάσαμε και πήγαμε στο 0/5 αμέσως φάνηκε ότι άλλαξε η ατμόσφαιρα, κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε στα επόμενα δύο ματς που κερδίσαμε εύκολα. Ο όμιλος μπερδεύτηκε πολύ, όλοι έκαναν γκέλες, οπότε πάμε από την αρχή αλλά με περισσότερη αισιοδοξία, καθώς ξαφνικά από μια κακή ομάδα βάσει εικόνας γίναμε ένα από τα φαβορί για να περάσουμε στον επόμενο γύρο».

Για τους στόχους που υπάρχουν: «Είναι δύσκολο να τεθεί κάτι. Πάντα αναφέρω ότι στόχος μας είναι η επόμενη προπόνηση, ο επόμενος αγώνας. Δεν μου αρέσει να μιλάω για στόχους. Κάποιοι τραυματισμοί, ατυχίες της ομάδας ή των αντιπάλων αυτόματα αναπροσαρμόζουν τους ρεαλιστικούς στόχους προς τα πάνω ή προς τα κάτω, άρα γιατί να συζητάμε για κάτι μεταβλητό το οποίο μπορεί να αγχώνει και τους παίκτες; Κοιτάμε ως στόχο μόνο πώς θα βελτιωνόμαστε σε κάθε προπόνηση και πώς θα μένουμε στο πλάνο του παιχνιδιού. Στο τέλος κάνουμε ταμείο».

Για το ρόστερ της ομάδας του: «Δεν θα ήθελα να μιλήσω για το τι παρέλαβα. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δείχνουν ότι η ομάδα πέρασε μεγάλη κρίση, η οποία μάλλον οφείλεται στην κακή χημεία. Δυστυχώς, στην παρούσα φάση δεν έχουμε το πράσινο φως από τη διοίκηση για να προβούμε σε αλλαγές, άρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φτιάξω ένα σύνολο που θα παίζει μπάσκετ με απόλυτη πειθαρχία και να τους εμφυσήσω μεγάλη αυτοπεποίθηση».

Για την πόλη του Όρενμπουργκ κι αν έχει προσαρμοστεί: «Είναι δύσκολη η ζωή στη Ρωσία. Χιόνια, χιονοθύελλες, ενώ ξημερώνει στις 11.00 και πάμε στην  πρωινή μας προπόνηση όντας έξω σκοτάδι. Το δυσκολότερο από όλα είναι τα οκτάωρα ταξίδια με τρένα και αεροπλάνα. Η διαφορά ώρας όταν παίζουμε στην Ευρώπη είναι πέντε ώρες. Για να καταλάβετε, όταν παίζουμε στην Ισπανία στις 21.00 είναι σαν να παίζουμε στις 2-4 τα ξημερώματα της Ρωσίας και όπως είπε η Ζωή Δημητράκου ζούμε σε ένα συνεχόμενο jet lang. Ας μην παραπονιόμαστε, όμως, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Τουλάχιστον είναι η Δημητράκου μαζί και λέμε και μια καλημέρα στα ελληνικά».

Για τις ευχές που κάνει, εν όψει του νέου έτους: «Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το μπάσκετ στην Ελλάδα να μη σταματήσει να αναδεικνύει νέους παίκτες, νέους προπονητές, νέα πρόσωπα και σε συνδυασμό με την εμπειρία των παλαιοτέρων να συνεχίζουν να κάνουν την Ελλάδα περήφανη! Υγεία κι ευημερία σε όλους».

Δείτε βίντεο από όλο τον πλανήτη.