Ζομπανάκης: «Το μπάσκετ είναι… τζαζ» (videos+photos)

Συνέντευξη στους Δημήτρη Κοντό, Γιώργο Οικονόμου και Απόστολο Λιόγκα

Ο έρωτας και η τρέλα τις περισσότερες φορές πληρώνονται ακριβά, έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο Κωστής Ζομπανάκης προσπαθεί να κάνει γνωστή την ομάδα του Ρεθύμνου σε όλη την Ευρώπη, χωρίς να περιμένει ότι θα βγάλει χρήματα από το μπάσκετ. Ερωτευμένος με την πορτοκαλί μπάλα και την τζαζ μουσική ο ισχυρός άνδρας της κρητικής ομάδας κατάφερε να βάλει το Ρέθυμνο μέσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας και φυσικά δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Τεχνοκράτης, με πολλές γνώσεις στα οικονομικά και το μάρκετινγκ ο Ζομπανάκης δεν... χαλαρώνει ποτέ καθώς συνεχώς αναλύει τις ιδέες του για το καλό του αθλήματος. Ο μεγαλομέτοχος του Ρεθύμνου, είχε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα να πει μιλώντας αποκλειστικά στο Onsports για το πλάνο του, τους στόχους που έχει βαλει για το Ρέθυμνο ενώ τόνισε τη σημασία του πρωτοποριακού ανοίγματος το οποίο έκανε ο Παναθηναϊκός στην αγορά της Κίνας. Απολαύστε τον!

-Που στοχεύει να φτάσει το Ρέθυμνο, ποιο είναι το δικό σας πλάνο;

«Το Ρέθυμνο είχε ένα γκρουπ ατόμων πάρα πολύ καλών. Η βάση είναι ο Σαραντινός, ο Τριαντάφυλλος και ο Μαμαλάκης. Ειδικά ο Σαραντινός είχε ένα όραμα να προσφέρει κάτι στην πόλη. Αυτό που τους έλλειπε είναι η τεχνογνωσία ώστε να φέρουν εις πέρας αυτό το εγχείρημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι άξιοι. Αυτό έφερα εγώ, που είναι ένα μέρος της επιχειρηματικής μου εμπειρίας. Στο κάτω-κάτω η ομάδα είναι μια επιχείρηση. Μη κερδοφόρα μεν, επιχείρηση δε.  Το άλλο κομμάτι αφορά την εμπειρία μου από τους London Towers. Μπορεί το αγγλικό μπάσκετ να είναι πολύ πίσω, ωστόσο επειδή μιλάμε για Αγγλοσάξωνες βασίστηκαν εξ’ αρχής στο αμερικανικό μοντέλο.

Όταν μπήκα στην Κρίσταλ Πάλας και βγήκαμε πρώτοι δεν μπορούσαμε να ανέβουμε στην Α1. Ήρθε μια επιτροπή, είδε το γήπεδο, είδε το business plan και είπε όχι. Τη δεύτερη χρονιά, αφού πληρούσαμε όλα τα κριτήρια ανεβήκαμε στην πρώτη κατηγορία. Όλες αυτές οι εμπειρίες σε βοηθούν να πεις: “οκ, εδώ δεν έχουμε κάποιον να μας κρίνει, άρα πρέπει εμείς να κρίνουμε τους εαυτούς μας ”. Με τα στάνταρ που έχω βάλει εγώ και τα οποία ναι μεν είναι υψηλά, ωστόσο προσπαθούμε κάθε χρόνο να τα πετύχουμε. Πρώτος στόχος μας ήταν να γεμίσουμε το γήπεδο. Αν δεν γεμίσω το γήπεδο δεν θα έχω έσοδα από τα εισιτήρια και κατά συνέπεια δεν θα έχω σπόνσορες. Διότι οι σπόνσορες δεν έρχονται σε ένα άδειο γήπεδο. Όλα αυτά πάνε μαζί.

Άρα λέμε πως θα γεμίσουμε το γήπεδο. Το πρωτάθλημα δεν γίνεται να το πάρουμε ποτέ, διότι έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα. Και δεν το πάω στο πονηρό, αλλά στην έλλειψη του salary cup αυτά τα συστήματα που στην Αμερική δημιουργούν μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Σκοπός μας λοιπόν είναι ναι μεν να δημιουργήσουμε ένα καλό αγωνιστικό προφίλ, αλλά να προσφέρουμε και διασκέδαση. Διασκέδαση δεν είναι μόνο ο τρόπος που παίζεις, που για μένα είναι σημαντικός, ώστε και ένας μη ειδικός στο μπάσκετ να καταλάβει τι γίνεται και να ευχαριστιέται θέαμα, αλλά και όλη η ατμόσφαιρα εντός γηπέδου. Τώρα που έχουμε φτάσει σε ένα καλό αγωνιστικό επίπεδο και προσφέρουμε θέαμα, θέλουμε να παραμείνουμε εκεί και να συγκεντρωθούμε στην εμπειρία μέσα στο γήπεδο. Εννοείται πως πρέπει να επικεντρωθούμε στις σχέσεις μας με την πόλη. Αυτό θέλει πολλή σκέψη και δουλειά στο κομμάτι του μάρκετινγκ καθώς και το πως θα κάνεις το γήπεδο. Διότι αν δεν γεμίζεις αυτό το γήπεδο πως θα κάνεις σκέψεις να φτιάξεις άλλο μεγαλύτερο…».

- Διασκέδαση για τον κόσμο στο Ρέθυμνο ήταν η παρουσία του Μπρεντ Πέτγουεϊ. Τώρα είναι ο Αλεξάντερ Κουάμε, ένας παίκτης που η ομάδα τον ανακάλυψε και το Ρέθυμνο είναι εκείνο που μπορεί να τον συστήσει στην υπόλοιπη Ελλάδα και παράλληλα στην Ευρώπη. Είναι ένα στοίχημα για εσάς αυτοί οι παίκτες που προσφέρουν θέαμα και παράλληλα μ' ένα τριετές συμβόλαιο να σας δώσουν κάτι παραπάνω;

«Αυτό που κάναμε με τον Κουάμε είναι να ζητάμε από κάποιους αντζέντηδες να μας προσφέρουν παίκτες που είναι… out of the box, που δεν θα τους ψάξουν άλλοι. Βλέποντας, ας πούμε, ο Αλέξανδρος Κατσαρός τον Κουάμε σκέφτηκε πως “θα αρέσει στον Ζομπανάκη”. Τον είδαμε και είπαμε οκ. Έχει τρομερά αθλητικά προσόντα, αλλά παράλληλα και πολλά περιθώρια βελτίωσης. Βλέπετε, μπορεί να έχει το κορμί του Χάινς, όμως παράλληλα έχει και καλό χειρισμό της μπάλας. Μπάσκετ με τα ευρωπαϊκά δεδομένα δεν ξέρει αλλά θα μάθει σε εμάς. Πιστεύω ότι είναι ένα πείραμα που θα πετύχει. Το είδατε και εσείς πως βρίσκεται ήδη πάνω από τις προσδοκίες μας. Δεν μπορεί να σου δώσει 30 λεπτά ποιοτικά, γιατί χάνεται αμυντικά, αλλά για δέκα λεπτά μπορεί να σου κάνει… παππάδες. Να του δώσεις τη μπάλα, να του πεις “μεγάλε, κάνε ό,τι γουστάρεις”. Από την άλλη, πρέπει να πλαισιώσεις τον Κουάμε με παίκτες που ξέρουν μπάσκετ με την έννοια της στρατηγικής τακτικής. Διότι αν έχεις τέσσερις αμερικάνους σαν τον Κουάμε, δεν μπορείς να πας πουθενά».

 - Το Ρέθυμνο έκανε στην Ελλάδα το επόμενο βήμα καθώς έφτασε μέσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της χώρας. Με ποιο τρόπο μπορείτε ν' αγγίξετε την Ευρώπη; Αν όχι να παίξετε, να κάνετε κάτι ώστε το Ρέθυμνο ν' ακουστεί στην Ευρώπη;

«Εμείς έχουμε ακουστεί ήδη και θέλουμε να χτίσουμε επάνω σε αυτό μέσω των τουρνουά. Τώρα ακόμη είναι αρχή. Έχω αρκετές ιδέες που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Κατ’ αρχήν αισθάνομαι υπερήφανος για το γεγονός ότι προσκαλέσαμε τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, την Άλμπα Βερολίνου και την Αρμάνι Μιλάνο για το “Π. Οικονομάκης” και είπαν όλες κατευθείαν ναι. Το ότι δεν ήρθαν ήταν λόγω του προγράμματος που προέκυψε μετά την πρόσκληση που τους κάναμε. Δεν είναι μικρό πράγμα να σου λέει αμέσως “ναι” ένα κλαμπ σαν την Μακάμπι! Είναι μεγάλο κατόρθωμα. Πιστεύω ότι αυτό μας βάζει περισσότερο στο χάρτη παρά να συμμετάσχουμε στο Eurocup με την Αστάνα και την Αζόβμας. Δεν μας προσφέρει τίποτα. Επίσης απαιτεί περαιτέρω έξοδα τα οποία δεν μπορούμε να τα βρούμε και δεν τα βάζω εγώ. Και δεν τα βάζω διότι δεν πιστεύω ότι μπορεί να μου προσφέρει κάτι».

- Με τους στόχους που έχετε βάλει, πως ονειρεύεστε το Ρέθυμνο σε πέντε χρόνια;

«Θέλουμε να χτίσουμε ένα καινούριο γήπεδο και να είμαστε κοντά στις εξελίξεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που εγώ πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ ρευστό. Η δομή του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν είναι εμπορικά επιτυχημένη. Πολλές ομάδες δεν μπορούν να λάβουν μέρος. Εγώ πέρσι που είπα ότι: ”δεν πάμε Ευρώπη” θεωρήθηκα σχεδόν αιρετικός, φέτος είδαμε πολλές ομάδες που είπαν όχι».

-Με δεδομένο ότι έχετε ιδέες και καλές σχέσεις με τον κ. Μπερτομέου, η Ευρωλίγκα είναι το κορυφαίο προϊόν στην Ευρώπη, ωστόσο τα ποσά δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και το Τσάμπιονς Λιγκ. Πιστεύετε ότι υπάρχει άλλος δρόμος για το μάρκετινγκ και το κάλεσμα χορηγών στο μπάσκετ;

«Πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε τι είναι αυτό το προϊόν και που απευθύνεται. Ποδόσφαιρο δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Είναι εξειδικευμένο προϊόν το μπάσκετ. Όταν έχεις ένα εξειδικευμένο προϊόν πρέπει να έχεις ένα πλάνο για το που πας. Ποιος είναι ο πελάτης σου... Βάσει της εμπειρίας μου έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μπάσκετ είναι προϊόν μικρών πόλεων. Και δεν το λέω επειδή με συμφέρει, αλλά αυτό έχω δει. Τα πειράματα στις μεγάλες πόλεις όταν δεν πρόκειται για μικρή χώρα, απέτυχαν. Η Ζαλγκίρις για παράδειγμα είναι μια σε μεγάλη πόλη, αλλά σε μικρή χώρα. Μεγάλη πόλη σε μεγάλη χώρα δεν δουλεύει. Και να το πούμε και αλλιώς… Τα λεφτά που πρέπει να ξοδέψεις για να μπεις στο χάρτη μιας μεγάλη πόλης είναι δυσανάλογα με αυτά που ο εκάστοτε επενδυτής είναι πρόθυμος να ξοδέψει. Οπότε πας σε μικρές πόλεις βασιζόμενος στο λεγόμενο... the only game in town και μαρκετάρεις συνεχώς το προϊόν που έχεις στον εξειδικευμένο καταναλωτή που είναι αυτός της πόλης σου. Όσον αφορά στην Ευρωλίγκα πρέπει και αυτή να κάνει μια στοχευμένη στρατηγική για το μπάσκετ. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα. Πάντως, ιδέες υπάρχουν… ».

 - Αν ήσασταν πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, ποιες κινήσεις θα κάνατε για να βελτιώσετε το προϊόν;

«Θα έβαζα κάποια αντικειμενικά στάνταρ στις ομάδες. Από κάθε ομάδα θα ζητούσα συγκεκριμένα πράγματα. Ένα business plan. Τι εισιτήρια πουλάς και τι εισιτήρια πιστεύεις ότι θα πουλήσεις και πρέπει να με πείσεις γι’ αυτό. Δεύτερον, θα πρέπει να μου παρουσιάσεις το χορηγικό σου πρόγραμμα και πρέπει να με πείσεις γι’ αυτό. Τέλος είναι και το γήπεδο. Είναι ωραίο να λέμε ότι χρειαζόμαστε γήπεδο τριών ή πέντε χιλιάδων θέσεων, ωστόσο δημιουργούνται κάποια ζητήματα. Βασικά ότι δεν υπάρχουν τέτοια γήπεδα στην Ελλάδα και από εκεί και πέρα είναι ένα θέμα το πώς θα γεμίσεις ένα γήπεδο πέντε χιλιάδων. Πρώτα πρέπει να έχεις στόχο να γεμίσεις το γήπεδο που έχεις και μετά βλέπεις τα άλλα γήπεδα».

- Τα τελευταία χρόνια έχετε ρίξει το βάρος στο μάρκετινγκ κι έχετε πολλές γνώσεις σε αυτό το κομμάτι. Πώς κρίνεται την κίνηση του Παναθηναϊκού να γίνει ξανά πρωτοπόρος, κάνοντας άνοιγμα στην αγορά της Κίνας;

«Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ καλό. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα brand πανευρωπαϊκά γνωστό, τόσο λόγο του ποδοσφαίρου, όσο και λόγω του μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό και πρέπει να εξαπλώσει αυτό το brand με οποιονδήποτε τρόπο. Νομίζω πως η κίνησή του προς την Κίνα ήταν πολύ καλή».

 -Μπορεί, επιχειρηματικά ν' αποβεί συμφέρουσα η ενασχόληση με το μπάσκετ;

«Δεν μπορεί ποτέ να είναι συμφέρουσα η ενασχόληση με το μπάσκετ από τη στιγμή που δεν έχεις τη σπανιότητα. Αυτό γίνεται μόνο με σύστημα franchise, δηλαδή να έχεις κάτι που κανένας δεν μπορεί να έχει. Αν μπορούσες να έχεις σύστημα franchise γενικά θα είχε υπεραξία το κλαμπ σου. Και οι ομάδες του ΝΒΑ εκτός εξαιρέσεων δεν βγάζουν κέρδη που αντιστοιχούν στην επένδυσή τους. Πού βγάζεις λεφτά; Έχεις κάτι σπάνιο π.χ. τους Νιου Γιορκ Νικς που για να τους πάρει ένας πλούσιος για τους δικούς του λόγους, θα πληρώσει πολλά ώστε να το πάρει. Είναι σαν την πιο ωραία βίλα στις Κάννες. Κανείς δεν ξέρει την πραγματική της αξία αλλά για κάποιον πλούσιο κοστίζει κάποια τεράστια υπεραξία. Όταν δεν έχεις σύστημα franchise είναι πολύ δύσκολο να το δημιουργήσεις αυτό. Βέβαια σε κάποιες χώρες μπαίνουν κάποια άλλα ζητήματα που αφορούν την πολιτική ή και την κοινωνική υπεραξία. Όμως, το κόστος που απαιτείται είναι τελείως δυσανάλογο με τα έσοδα».

 -Τι σημαίνει το μπάσκετ για εσάς;

«Το μπάσκετ είναι για μένα κάτι που ερωτεύτηκα σε μικρή ηλικία και για το οποίο ξοδεύω πάρα πολύ χρόνο. Λιγότερο τώρα που μεγάλωσα αλλά και πάλι είναι πολύς. Πλέον έχω οικογένεια και αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το μπάσκετ, όμως, δεν παύει να είναι το χόμπι μου. Για παράδειγμα όταν είμαι στην Αθήνα μου αρέσει να πηγαίνω να βλέπω Φιλαθλητικό. Δηλαδή επιλέγω κάποια ομάδα στην Α2 που επιλέγω να δω,. Ή και κάποια ματς της Α1. Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία σχετικά με το ποια είναι η μόνη γηγενής κουλτούρα της Αμερικής. Αυτή είναι η τζαζ μουσική. Για μένα η μαύρη κουλτούρα της Αμερικής έχει προσφέρει δύο σημαντικά πράγματα: τη μαύρη μουσική, που είναι κάτι που λατρεύω και ακολουθώ και το μπάσκετ. Για μένα το μπάσκετ είναι τζαζ πάνω στο γήπεδο. Δηλαδή δημιουργώ μουσική όπως τη σκέφτομαι και όπως βγαίνει από την καρδιά μου».

Δείτε βίντεο και φωτογραφίες της συνέντευξης...