«Μάλλον η Ελλάδα δεν με ήθελε»

Ο 42χρονος τεχνικός ο οποίος οδήγησε τον Αθηναϊκό στο τριπλ κράουν την περσινή σεζόν και πλέον κάθεται στον πάγκο της Εθνικής Λετονίας και της πολωνικής Γκντίνια, συνεχίζει να διαπρέπει, αλλά εκτός συνόρων…

Τα παιδιά του ζωγραφίζουν ελληνικές σημαίες ή τον Παρθενώνα και του τα χαρίζουν με τη λήξη του αγώνα, ενώ όταν κυκλοφορεί στο δρόμο του φέρονται σαν να είναι… βασιλιάς! Τέτοιας υποδοχής τυγχάνει ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος στην Πολωνία και τη Γκντίνια την πόλη που λατρεύει το μπάσκετ, όπως τονίζει ο προπονητής που υποχρέωσε άπαντες να στρέψουν το βλέμμα τους στη γυναικεία ομάδα του Αθηναϊκού την περσινή αγωνιστική σεζόν με τα κατορθώματά της.

Τα αποτελέσματα της δουλειάς δεν άργησαν να γίνουν γνωστά και εκτός συνόρων και η ξενιτιά ήταν φυσική εξέλιξη ή μάλλον… αναγκαστική! «Ήθελα να μείνω στην Ελλάδα, μα μάλλον η Ελλάδα δεν με ήθελε άλλο», αποκαλύπτει ο προπονητής της Εθνικής Λετονίας και της πολωνικής Γκντίνια και παράλληλα τονίζει ότι στο εξωτερικό τον Έλληνα προπονητή τον σέβονται και δεν τον απαξιώνουν όπως συνηθίζεται στη χώρα μας. Οι προτάσεις που του μετέφερε ο εκπρόσωπός του Γιώργος Δημητρόπουλος ήταν άκρως δελεαστικές και ειδικά αυτή από την Εθνική Λετονίας προκάλεσε αίσθηση, αφού πρόκειται για μια χώρα με παράδοση στο γυναικείο μπάσκετ και με ισχυρό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Ήδη μετράει έναν τίτλο επί πολωνικού εδάφους, την κατάκτηση του κυπέλλου, ενώ έχει βάλει πλώρη για την κορυφή και του πρωταθλήματος. Η ομάδα του παραμένει αήττητη μέσα στο 2011 και θεωρείται ως το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου.

-Το «τα πήρες όλα κι έφυγες»… Θα σου ταίριαζε γάντι μετά την κατάκτηση του τριπλ κράουν πέρυσι με τον Αθηναϊκό. Θεωρείς ότι ήταν άθλος να κάνετε τον κόσμο στην Ελλάδα να ρίξει μια ματιά στο γυναικείο μπάσκετ;

«Σίγουρα ήταν άθλος. Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα στον χάρτη του γυναικείου μπάσκετ στην Ευρώπη σχεδόν δεν υφίσταται, ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή μόνο η παρουσία της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 2009 της έδινε κάποια αίγλη. Φυσικά και το επίπεδο της οργάνωσης αλλά και της αγωνιστικής αξίας του πρωταθλήματος δεν πρόσδιδε ότι κάποιο στιγμή θα στηθεί ένα σκηνικό θριάμβου!»

-Ήρθε αυτή η επιτυχία, υπάρχει και μια αξιοπρόσεκτη παρουσία της Εθνικής γυναικών, μπορούμε να πούμε ότι κάτι γίνεται στο γυναικείο μπάσκετ ή πρόκειται για μεμονωμένες επιτυχίες, μια καλή γενιά και κάποιες συγκυρίες που δύσκολα θα έχουν συνέχεια;

«Πολύ φοβάμαι ότι είναι μεμονωμένες επιτυχίες από συγκυρίες και ικανότητα κάποιων ανθρώπων που είχαν την τύχη να συναντηθούν, να συνεργαστούν άψογα και να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους. Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι μετά από αυτή την επιτυχία μας πολλά κοριτσάκια την άλλη μέρα γράφτηκαν σε ομάδες μπάσκετ. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να τα κρατήσουμε και μαζί τους να διαγράψουμε την επόμενη μέρα».

-Ήταν φυσική εξέλιξη για σένα η… ξενιτιά σε χώρες που έχουν δυνατό μπάσκετ στις γυναίκες; Πώς και «καταδέχτηκαν» να στρέψουν το ενδιαφέρον τους σε έναν Έλληνα προπονητή;

«Ίσως ναι, ίσως όχι, η αλήθεια είναι ότι ήθελα να κάτσω στην Ελλάδα, μα μάλλον η Ελλάδα δεν με ήθελε άλλο! Δυστυχώς η κατάσταση είναι τέτοια στην χώρα μας που έχει στρέψει πολλούς ανθρώπους προς τον δρόμο της ξενιτιάς, και όχι μόνο στον χώρο του μπάσκετ. Πάντως να γνωρίζεται ότι ο τίτλος του Έλληνα προπονητή είναι πολύ πιο σεβαστός στο εξωτερικό απ' ό,τι στην χώρα μας τον οποίο απαξιώνουν όλοι».

-Στην Πολωνία, με την ομάδα σου την Γκντίνια ήδη κατέκτησες τον πρώτο σου τίτλο. Έχεις βάλει στόχο κι εκεί την… συλλογή τίτλων;

«Γιατί όχι; Όταν ήρθα βρήκα μια ομάδα η οποία ήδη είχε κάνει 8 ήττες και κινδύνευε να μείνει εκτός playoffs. Τώρα όλοι μας έχουν σαν το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου καθώς είμαστε η μοναδική αήττητη ομάδα στο 2011 με εμφατικές διαφορές στα σκορ αλλά και σπουδαίο μπάσκετ. Ας ελπίσουμε να έχουμε την υγειά μας όλοι για να έχουμε την δύναμη να παλέψουμε γι αυτά που μας αξίζουν!»

-Συμμετέχοντας πια και στο ευρωπαϊκό All Star Game πιστεύεις ότι έχεις καθιερωθεί και διεθνώς ως ένας «αναγνωρίσιμος» προπονητής;

«Δεν το γνωρίζω, κι ούτε που με ενδιαφέρει. Απλά το μόνο που με νοιάζει είναι να δουλεύω με τις παίχτριές μου στο παρκέ όσο το δυνατόν πιο σκληρά κι από κει και πέρα ο καθένας μας θα πάρει αυτό που του αξίζει, μα όπως είπα και πριν μεγαλύτερη σημασία έχει το να κάνω αυτό που αγαπάω».

-Μίλησέ μας λίγο για την ομάδα σου, συμμετείχε στην Ευρωλίγκα… τι προσδοκίες έχεις…

«Δυστυχώς όταν έφτασα στην ομάδα είχε ήδη αποκλειστεί από την επόμενη φάση, και παρότι παίξαμε πολύ καλά στα επόμενα παιχνίδια δεν γινόταν να ανατρέψουμε το μαθηματικά δεδομένα. Ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε πιο δυνατοί και να καταφέρουμε να περάσουμε τουλάχιστον στους 8».

-Πέρα από το κι εκεί παίζουν… γυναίκες, το γυναικείο μπάσκετ έχει κάποια σχέση με το πρωτάθλημα στην Ελλάδα; Και τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη σου στη χώρα μας; Υπάρχει κάτι υλοποιήσιμο και ρεαλιστικό;

«Αν ξεκινήσω να λέω για τις διαφορές και το τι πρέπει να αλλάξει στη χώρα μας θα μας πάρει πολλές μέρες συζητήσεων. Κατά την γνώμη μου το γυναικείο μπάσκετ απλά ακολουθεί την κατηφόρα στην οποία κατρακυλάει και το αντρικό μπάσκετ, η βιτρίνα της χώρας μας. Νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα για να σταματήσει αυτή η κατηφόρα ξεκινώντας από θεσμικά πλαίσια, κι απ' ότι καταλαβαίνετε αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο του μπάσκετ αλλά γενικότερα της κατάστασης στην Ελλάδα».

-Στην Πολωνία έχει μεγαλύτερη απήχηση για παράδειγμα;

«Όχι απλά έχει απήχηση, αλλά είναι ένα εντελώς διαφορετικό πρωτάθλημα από όλα τ άλλα στην Ευρώπη, με δικούς του δυνατούς χορηγούς, με απίστευτο φανατικό κοινό και πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Σχεδόν όλα τα γήπεδα είναι γεμάτα και το θέαμα είναι πάρα πολύ καλό».

-Γενικώς ασχολούνται με το μπάσκετ στην Πολωνία; Στην πόλη σας υπάρχει και η Πρόκομ, νιώθεις ότι είσαι στην μπασκετική… μητρόπολη της χώρας;

«Το λατρεύουν το μπάσκετ στην κυριολεξία. Πραγματικά είμαι στην μητρόπολη του μπάσκετ της Πολωνίας, εδώ το μπάσκετ είναι νούμερο ένα σπορ στην καρδιά των ανθρώπων. Οι παίκτες /ριες είναι αναγνωρίσιμοι παντού και όλοι μας φέρονται σαν τους βασιλιάδες που βγήκαν την βόλτα τους!!!».

-Συμπεριφέρονται επαγγελματικά στους επαγγελματίες στην ομάδα ή υπάρχουν «ασθένειες» που ταλαιπωρούν το ελληνικό μπάσκετ;

«Δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν ότι οι παίχτριες δεν είναι επαγγελματίες και δεν τυγχάνουν τέτοιας συμπεριφοράς. Και φυσικά δεν περνάει καν από το μυαλό τους να χρωστάνε κάπου. Ίσως διότι ο λόγος είναι πολύ απλός: Διότι υπάρχουν νόμοι και εφαρμόζονται, και οι παραβάτες δεν τυγχάνουν ευνοϊκής μεταχείρισης».

-Στο Ευρωμπάσκετ του 2009 ήταν φανερό ότι ο Πολωνός κάνει κέφι το μπάσκετ, αλλά του λείπουν οι επιτυχίες για να το καθιερώσει στις συνήθειές του…

«Η αλήθεια όμως είναι πως τους λείπει το κάτι παραπάνω για να φτάσουν στην κορυφή, αυτό το κάτι παραπάνω το οποίο συναντάς στις φυλές της Νότιας Ευρώπης. Ίσως είναι το ταμπεραμέντο, ίσως είναι και κάνα δυο άλλα πράγματα, πρόκειται όμως για μια πολύ μεγάλη χώρα με πολύ υλικό και αν καταφέρουν κάποτε και υπερσκελίσουν αυτά τα εμπόδια θα μιλάμε για μια δύναμη η οποία θα μείνει για καιρό στην κορυφή, αν και προσωπικά τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το αντρικό μπάσκετ δεν νομίζω πως αυτή η καταξίωση θα έρθει και πολύ γρήγορα».

-Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου; Και κυρίως, ο χώρος του γυναικείου μπάσκετ μπορεί να τις καλύψει ή έχεις στο μυαλό σου την επιστροφή στο αντρικό;

«Φιλοδοξίες έχω πολλές, μα κυρίως να βρίσκομαι στον χώρο του μπάσκετ και να κάνω αυτό που αγαπάω. Αν αυτό είναι αντρικό ή γυναικείο ή μίνι δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Απλά όπως όλοι οι άνθρωποι αρκετές φορές ακολουθούμε την ματαιοδοξία μας και βαδίζουμε τον δρόμο με τα πολλά λεφτά και την δόξα».

-Αλήθεια, είναι τελικά δύο… διαφορετικά αθλήματα; Σε νοοτροπίες, συμπεριφορές ή απλά στην Ελλάδα τα θεωρούμε έτσι λόγω του χαμηλού επιπέδου του γυναικείου;

«Όχι, το άθλημα είναι ένα. Ασθένειες οι οποίες πλήττουν παίκτες/ριες λόγω κακής νοοτροπίας υπάρχουν παντού. Όταν όμως μπαίνει το εγώ κάτω από το εμείς και υπάρχουν βασικοί κανόνες συμπεριφοράς και δουλειάς, τότε οι ομάδες δουλεύουν ρολόι στα πάντα».

-Προσαρμόστηκες εύκολα στα νέα δεδομένα;

«Απόλυτα. Γενικά προσαρμόζομαι εύκολα σε νέα δεδομένα αφού από τα 17 μου έφυγα από την Ελλάδα και γενικά περιπλανώμαι».

-Στον τρόπο ζωής στην Πολωνία; Τι σου λείπει από την Ελλάδα, πέρα από τους δικούς σου ανθρώπους;

«Πλέον σχεδόν παντού ακολουθούν ένα δυτικό τρόπο ζωής, εδώ δεν μου λείπει τίποτα. Μέχρι και αρκετοί Έλληνες υπάρχουν και ελληνικά εστιατόρια. Φυσικά το δυσαναπλήρωτο κενό έρχεται με την έλλειψη των αγαπημένων προσώπων, οικογένεια, στενοί συγγενείς φίλοι κλπ.».

-Ο κόσμος της Πολωνίας σε έχει αγκαλιάσει; Οι φίλαθλοι της ομάδας…

«Έχω μείνει έκπληκτος, σε σημείο που να ντρέπομαι και να αισθάνομαι λίγο άβολα με τον τρόπο που μου εκφράζουν την αγάπη τους και τον θαυμασμό τους. Ίσως οι πιο ωραίες στιγμές είναι που κατά την διάρκεια των παιχνιδιών υπάρχουν αρκετές ελληνικές σημαίες στο γήπεδο, η μουσική του Ζορμπά ξετρελαίνει τους φιλάθλους στα time out και πολλά παιδάκια από σχολεία, διότι έχουμε πολλά στα γήπεδα, ζωγραφίζουν ελληνικές σημαίες ή τον Παρθενώνα και μου τα δίνουν ως δώρα μετά την λήξη του αγώνα».

-Πώς είναι για έναν Έλληνα προπονητή να κοουτσάρει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας άλλης χώρας και στην περίπτωσή σου την Εθνική Λετονίας;

«Είναι λίγο περίεργα διότι πάντα σαν ξένος αντιμετωπίζεσαι με καχυποψία και πάντα είσαι με την πλάτη στον τοίχο σε άσχημα αποτελέσματα. Ευτυχώς από την αρχή της καριέρας μου ήμουν συμβιβασμένος με την ιδέα ότι «είσαι όσο καλός προπονητής όσο τα τελευταία σου αποτελέσματα», επομένως δεν ασχολούμαι με το τι λένε οι άλλοι, απλά ακολουθώ τον δικό μου δρόμο και τα δικά μου πιστεύω. Ευτυχώς η ομοσπονδία της Λετονίας, οι παίχτριες αλλά και γενικότερα ο κόσμος με αντιμετωπίζει με πολύ μεγάλο σεβασμό και κυρίως με πολύ μεγάλη αγάπη».

-Η Εθνική Λετονίας θα παίξει αντίπαλος της εθνικής μας στο Ευρωμπάσκετ, πώς νιώθεις γι αυτό; Και ποια είναι τα προγνωστικά σου τόσο για την δική σου ομάδα όσο και για την Ελλάδα;

«Υπήρξε ένα σοκ για μένα και για τον Μίσσα στο άκουσμα της κλήρωσης, καθόμασταν δίπλα δίπλα και δεν πιστεύαμε αυτό που αντικρίζαμε. Εγώ θα πρέπει να κάνω πέτρα την καρδιά μου και για 40 λεπτά να είμαι επαγγελματίας. Όμως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του αγώνα δεν θα είναι κάτι που θα μου δώσει χαρά.
Η ομάδα μου η Λετονία έχει σαν σκοπό να αναγεννηθεί καθώς τα αποτελέσματα στους Ολυμπιακούς και στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ δεν ήταν καλά, γι αυτό άλλωστε έγινε και η αλλαγή προπονητή, χωρίς όμως ακόμα να γνωρίζουμε ποια θα είναι αυτή η θέση η οποία θα μας αφήσει ικανοποιημένους. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, νομίζω η παρουσία του Μίσσα στην ομάδα δίνει σιγουριά και την καθιστά σαν ένα αντίπαλο που καμία μα καμία ομάδα δεν θέλει αντίπαλο. Κλειδί όμως θεωρώ το κατά πόσο θα ενισχυθεί με την Ντάγκλας και την Μέρφυ διότι αυτόματα γίνεται μια ομάδα φαβορί ίσως και για μετάλλιο».

-Είναι ένα στοίχημα για σένα να κληθείς στην Εθνική Ελλάδας και να βοηθήσεις να έχει συνέχεια η ανοδική πορεία που διακρίνουμε τα τελευταία χρόνια;

«Δεν θα το έλεγα στοίχημα, όμως θα ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά να μπορέσω να βοηθήσω στην ανοδική πορεία που έχει η εθνική ομάδα».

-Η φιλοσοφία σου ως προπονητής ποια είναι;

«Πολύ σκληρή προπόνηση, περισσότερη απ΄ ότι πιστεύει ο παίκτης ότι βρίσκονται τα όρια του. Αγάπη και σεβασμός στον παίκτη, ζεστή καρδιά στην άμυνα-κρύο αίμα στην επίθεση, αλλά και γενικότερη και πλατύτερη μόρφωση σε παίκτες».

-Με λίγα λόγια πώς θα μας περιέγραφες μια τυπική σου μέρα στην πόλη που ζεις. Κάποιες διεξόδους χαλάρωσης διασκέδασης, κάποια πράγματα ή συνήθειες που θα ξένιζαν έναν Έλληνα…

«Δυστυχώς οι προπονητές δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο. Ατελείωτες ώρες παρακολούθησης βίντεο αντιπάλων αλλά και της ομάδας μου, ακόμα και από προπόνηση μας. Κι επειδή πιστεύω ότι η επιμόρφωση δεν σταματά ποτέ, παρακολουθώ και παιχνίδια αντρικού Ευρωλίγκας ή ελληνικού, ισπανικού, ιταλικού πρωταθλήματος. Στην καλύτερη μου στιγμή χαλάρωσης να πάω μετά από κάποιο παιχνίδι για φαγητό στο El Greco το ελληνικό εστιατόριο του φίλου μου Φίλιππα ή στο Santorini».