Ο απολογισμός του Παγκρατίου…

Ο πρόεδρος της ομάδας, ο προπονητής και ο Έλληνας παίκτης μίλησαν στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας και έκαναν τον απολογισμό της πορείας της ομάδας στην κατηγορία.

Ο πρόεδρος Δημήτρης Παπακυριάκης τόνισε ότι είναι περήφανος που υπηρετεί την ομάδα του Παγκρατίου:
«Η φετινή χρονιά ήταν σίγουρα η δυσκολότερη που έχω βιώσει στα 14 χρόνια που βρίσκομαι ως παράγοντας στο Παγκράτι. Αν και σχεδιάστηκε σωστά από οικονομοτεχνική άποψη με γνώμονα την προσθήκη του Νίκου του Μπογονικολού στο αγωνιστικό κομμάτι και την βεβαιότητα που μας έδιναν οι προύχοντες της πολιτείας ότι θα λαμβάναμε την επιχορήγηση οπόταν και θα εξοφλούσαμε τα χρέη μας με συνέπεια ο ΑΟΠ την επόμενη χρονιά να είναι το πιο υγιές σωματείο κι έτοιμο να διεκδικήσει με υγεία μεγάλα πράγματα, στην πράξη δεν λειτούργησε τίποτα σχεδόν από ότι σχεδιάστηκε. Πριν δύο μήνες η ομάδα ήταν κατεστραμμένη οικονομικά, όλοι εμείς εξουθενωμένοι, μαραζωμένοι  φευγάτοι, και πάνω απ'όλα ανυπόληπτοι ενώ η ομάδα αποψιλωμένη από τους γνωστούς ριψάσπιδες, φάνταζε σαν περιοδεύων θίασος. Τα εναπομείναντα παιδιά, οι προπονητές τους και τα γνωστά παιδιά που παρέμειναν κοντά στην ομάδα και ο Νίκος βέβαια που στη δεδομένη στιγμή βοήθησε οικονομικά την ομάδα παρά τις πολύ δύσκολες στιγμές του και μόνον από την τσέπη του χωρίς καμία χορηγία και βοήθεια από κανέναν πέτυχαν αγωνιστικά κάτι μαγικό. Πολλοί αντίπαλοί μας γιατί το φετινό πρωτάθλημα ήταν αδυσώπητο, προσπάθησαν να σπιλώσουν αυτή την προσπάθεια. Δεν πειράζει. Είμαι βέβαιος ότι και για τη δική τους την ομάδα κάποια στιγμή θα ήθελαν να ζήσουν το ίδιο και τους εύχομαι ολόψυχα να το βιώσουν διότι όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ αυτή τη στιγμή και από οιοδήποτε μετερίζι αξίζουν τουλάχιστον τον σεβασμό μας. Αυτή την στιγμή παραμένουμε σε πολύ δύσκολη θέση. Και πρέπει να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες. Αν δείξουμε σθένος ομοψυχία κι αγάπη όπως κάναμε όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κάποια τύχη να τα καταφέρουμε. Είμαι περήφανος που υπηρέτησα μέχρι σήμερα αυτό το σωματείο, γιατί ότι έκανα το έκανα παρέα με πολλούς. Μόνος μου δεν θα έκανα τίποτα. Κι αυτό για μένα είναι πλούτος. Ελπίζω σύντομα να φτάσουμε στην κορυφή της ανηφόρας τόσον εμείς όσο και το μπάσκετ που τόσο αγαπάμε. Καλό καλοκαίρι σε όλους».

O Τόλης Κουτρούλιας έκανε έναν μίνι απολογισμό της χρονιάς και των δυσκολιών που πέρασε στο Παγκράτι αλλά και το θαύμα της παραμονής που πέτυχε η ομάδα.
«Όταν ήρθα φέτος στο Παγκράτι ήξερα μέσα μου πως θα ήταν μια δύσκολη χρονιά και όσο περνούσε ο καιρός τόσο και οι φόβοι μου επιβεβαιώνονταν.
Η ομάδα μαζεύτηκε ουσιαστικά την τελευταία στιγμή, χωρίς προετοιμασία, με μπαλώματα στις θέσεις που έπρεπε να έχουν γίνει μεταγραφές, πράγμα για το οποίο ουσιαστικά δεν έφταιγε κανένας.
Μετά από τρεις προπονήσεις ξεκίνησε το πρωτάθλημα στην έδρα μας, με την πιο δυνατή ομάδα, εκείνη την στιγμή, της κατηγορίας (Ίκαροι Σερρών), ενώ και στο δεύτερο παιχνίδι ήρθε η ήττα, εκτός έδρας, απέναντι σε μια ομάδα με περίεργο ροστερ (Πέραμα) και με διαιτησία 70-30. Κάπως έτσι και με πολλούς τραυματισμούς συνεχίστηκε η σεζόν ως το παιχνίδι με το Λαύριο.
Εκεί δυστυχώς ο μίνι εσωτερικός εμφύλιος, που τόσο καλά κρύβαμε κάτω από το χαλί, και τα άσχημα αποτελέσματα είχαν σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Τάκη Καλατζή, ενός προπονητή που αγαπάει πραγματικά το Παγκράτι.
 Στην συνέχεια ήρθε ο Κώστας Σορώτος, ο οποίος με την επίμονη προπόνηση και προσπάθεια κατάφερε να αλλάξει την ψυχολογία με την ομάδα να κρατιέται ζωντανή μέχρι τα Χριστούγεννα.
Τότε είδα το φοβερό...άνδρες να κρύβονται πίσω από τραυματισμούς και «παιδάκια» που δεν έχουν παίξει πουθενά να κάνουν απεργία. Κάπου εκεί έφτασε στο τέλος και ο Σορώτος, γιατί η ομάδα βγήκε ουσιαστικά εκτός ρυθμού. Είμαι 36 χρονών, και μαζί με τους υπόλοιπους 5,6 παίκτες κάναμε προπονήσεις για να μην διαλυθεί τελείως η ομάδα, και όλα αυτά με το κακό πρόσωπο του κόσμου του Παγκρατίου, δηλαδή λαϊκά δικαστήρια, το «παλιό» Παγκράτι σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και τον πρόεδρο να είναι από αεροπλάνο σε αεροπλάνο για δουλειές. Και εμείς στην μέση να παίρνουμε κάποια χρήματα ως έναντι, πολύ προπόνηση και απογοήτευση στο ζενίθ.
Προς το τέλος Ιανουαρίου με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος ώστε να συζητήσουμε τι μέλλει γενέσθαι. Δηλαδή αν θα το διαλύσουμε η αν θα συνεχίσουμε έστω και έτσι. Με σεβασμό στον εαυτό μου, στο άθλημα που αγαπάω και στο Παγκράτι είπα να συνεχίσουμε και υποσχέθηκα ότι θα προσπαθήσω να πείσω 7,8 άτομα να τελειώσουμε αξιοπρεπώς την χρονιά. Αμέσως και ο ίδιος συμφώνησε ενώ όταν με ρώτησε την γνώμη μου για τον Δημήτρη Λιόγα του είπα αμέσως ΝΑΙ γιατι ξέρω πως είναι μαχητής.
Ο Λιόγας ήρθε και προσπάθησε να μαζέψει ότι μπορούσε. Είχα μαζί του και τον Άκη Παπαδάκη ο οποίος αμέσως βοήθησε την ομάδα με την εμπειρία του στο Παγκράτι. Βέβαια οι τραυματισμοί μας έκοβαν συνέχεια τα φτερά, αλλά εμείς εκεί. Πίστεψα μετά το εντός έδρας παιχνίδι με το Πέραμα θα καταφέρναμε να κάνουμε 2 ως 4 νίκες. Δυστυχώς, και με την διοίκηση απούσα χάσαμε και τα τέσσερα παιχνίδια, είτε από ελλείψεις λόγω τραυματισμών, είτε από διαιτητικές «σφαγές» είτε από κακή ψυχολογία.
Σε εκείνο το σημείο κάποιοι παίκτες δεν άντεξαν άλλο, έφυγαν και μείναμε 6,7 παίκτες...και από θαύμα αναγεννηθήκαμε μέσα από τις στάχτες μας. Το ένστικτο της επιβίωσης μας έκανε να θέλουμε να δίνουμε το 100% που είχαμε, ώστε να μην διασυρθούμε, διαλυθούμε και ξεφτιλιστούμε, ενώ αγωνιζόμασταν χωρίς πλεϊ μέικερ.
Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν το πιστεύαμε αρχικά, αλλά νικήσαμε την ΑΕΚ, μετά εκτός την ΑΕΚ Άργους , θυμηθήκαμε την γλυκιά γεύση της νίκης και πεισμώσαμε. Ακόμα και στην Λευκάδα, αν δεν γλίστραγε η μπάλα από το χέρι του Δημάκου, ο οποίος φέτος από αντράκι και ρολίστας έγινε άνδρας και σούπερ παίκτης, θα κερδίζαμε.
Ο κόσμος του Παγκρατίου έδειχνε το καλό του πρόσωπο, αυτό που σε κάνει να θέλεις να παίζει για αυτούς, για την κερκίδα, για την ομάδα. Μας έσπρωχνε μας δυνάμωσε μας στήριξε.
Στην συνέχεια υπήρξαν τρία παιχνίδια κλειδιά. Με τον Αμύντα, μόλις με έξι παίκτες κερδίσαμε με 21 πόντους διαφορά την ομάδα που παλεύαμε για την σωτηρία, πράγμα που δεν τους δίνει το δικαίωμα να γκρινιάζουν.
Το δεύτερο παιχνίδι κλειδί, για το οποίο ακούστηκαν πολλά υπονοούμενα, ήταν το παιχνίδι με τον Απόλλωνα στην Πάτρα. Όποιος ήταν στο γήπεδο θα έβλεπε πόσο σκυλιασμένα έπαιξε ο Απόλλωνας και πώς έγινε «μνημόσυνο» η φιέστα, την στιγμή που σχεδόν το μισό γήπεδο, από τους 2500 χιλιάδες κόσμο έφυγε εκνευρισμένο από την Περιβόλα πριν τελειώσει το παιχνίδι.
Το τρίτο και σημαντικότερο παιχνίδι ήταν αυτό στην Κηφισιά, όπου μας περίμεναν υποψιασμένοι ώστε να παίξουν το παιχνίδι στα ίσια και να δώσουν απαντήσεις...δεν τα κατάφεραν όμως.
Η ομάδα είχε ρυθμό, κίνητρο, αγωνιστική ταυτότητα, ο πρόεδρος έκανε ότι μπορούσε και ο κόσμος ήταν δίπλα μας. Έχω κερδίσει στην καριέρα μου Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή αλλά τις νίκες αυτές τις χάρηκα περισσότερο γιατί είχαν στοιχεία Δαυίδ εναντίον Γολιάθ.
Ήμουν έτοιμος να τελειώσω αυτό το παιχνίδι που λέγεται μπάσκετ με άσχημες εικόνας, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που η γεύση που μου άφησε τελικά η φετινή σεζόν ή μάλλον το φετινό θαύμα ήταν πολύ γλυκιά.
Θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο, τους κόουτς Τάκη Καλατζή, Μιχάλη Κουρή, Κώστα Σορώτο, Δημήτρη Αποστολόπουλο, Δημήτρη Λιόγα και Άκη Παπαδάκη, τους «τρελούς» οπαδούς της ομάδας μας, τους φυσιοθεραπευτές μας, και τους ήρωες συμπαίκτες μας που έσωσαν την προσπάθεια στήριξαν αυτή την υπερπροσπάθεια».

Ο προπονητής της ομάδας, Δημήτρης Λιόγας δήλωσε ότι είναι χαρούμενος και τυχερός που συνεργάστηκε με παίκτες-νικητές:
«Είμαι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για τη φετινή μου συμμετοχή στο Παγκράτι. Η ομάδα κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις αντιξοότητες και πέτυχε να προοδεύει καθημερινά, ώστε να φτάσει στο στόχο της, κάνοντας μια ξέφρενη πορεία μέχρι το τέλος. Αυτούς τους τρεις μήνες είχα την τύχη  να συνεργαστώ με παίκτες νικητές, που πραγματικά αγαπούν το μπάσκετ και είχαν τον αθλητικό εγωισμό να μην εγκαταλείψουν την μάχη, ακόμα κι όταν η παραμονή έδειχνε ακατόρθωτη. Έμαθα πολλά απ' αυτούς, τους χειροκροτώ και τους σέβομαι. Ευχαριστώ τους Άκη Παπαδάκη και τον Θοδωρή Σχίζα με τους οποίους δουλέψαμε μαζί καθημερινά. Η συμβολή τους ήταν ανεκτίμητη. Επίσης ευχαριστώ τον φυσιοθεραπευτή μας Γιώργο Κάκια , και τον θρυλικό φροντιστή της ομάδας μας, τον πασίγνωστο ως Γκάς, όπως επίσης και τον Δημήτρη Παπακυριάκη με τον οποίο μας συνδέει μια μακρόχρονη πορεία, τους ανθρώπους της διοίκησης αλλά και τους απλούς φιλάθλους της ομάδας που μας υποστήριζαν και μας εμψύχωναν με το παραπάνω. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Κο Μπογονικολό, που με πίστεψε και με έφερε στο Παγκράτι, και με άφησε να δουλέψω όπως εγώ ήθελα. Έτσι με την αμέριστη υποστήριξη του στην ομάδα και σε μένα προσωπικά καταφέραμε να φτάσουμε στον στόχο μας. Εύχομαι και ελπίζω αυτή η επιτυχία να αποτελέσει τη βάση για την επόμενη μέρα του Παγκρατίου. Εύχομαι πραγματικά τη νέα χρονιά να δημιουργηθεί μια δυνατή και ισχυρή ομάδα».