ΝΒΑ: Μετά τον Ντάνκαν οι αυθεντικοί superstars μειώθηκαν δραματικά!

Ήταν μια χρονιά βάλσαμο για το ΝΒΑ. Είδαμε τον Λεμπρόν Τζέιμς να επιστρέφει με το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο Κλίβελαντ, τους φοβερούς και τρομερούς (μέχρι να «σκάσουν» στα πλέι οφ) Ουόριορς να πετυχαίνουν το καλύτερο ρεκόρ του στην ιστορία του ΝΒΑ και πιο πρόσφατα τον Κέβιν Ντουράντ να αφήνει τους Θάντερ προκειμένου να διεκδικήσει το πρωτάθλημα πλάι στον Στεφ Κάρι την επόμενη σεζόν.

Για όποιον όμως ξεχνάει, αυτή η σεζόν στιγματίστηκε και από την αποχώρηση του Κόμπι Μπράιαντ με το περίφημο «Mamba Out» να αναμένεται να μπει παρέα με τον θρύλο των Λέικερς στο Hall of Fame, όποτε έρθει η σειρά του. Τότε το αίσθημα ήταν ότι οι «λιμνάνθρωποι» αλλάζουν… σελίδα, και κάθε αγώνας που έπαιζαν ήταν γιορτή απέναντι στον άνθρωπο των 5 δαχτυλιδιών. Ή μάλλον ενός παίκτη που συνέχισε με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομιά που άφησε ο Μάικλ Τζόρνταν και αποτέλεσε έναν εκ των πραγματικών (και τελευταίων) superstars της λίγκας.

Τότε δεν το βλέπαμε επειδή ήταν μόνο ένας. Από χτες όμως συνειδητοποιούμε ότι ΝΒΑ αλλά και το μπάσκετ γενικότερα έμεινε φτωχότερο από ότι ήταν. Από χτες λοιπόν το ΝΒΑ μετράει δύο σταρ λιγότερους. Ή μάλλον όχι απλώς σταρ, αλλά ανθρώπους που βοήθησαν το ΝΒΑ να εξελιχτεί σε αυτό που είναι σήμερα.

Ο Τιμ Ντάνκαν ήταν αντικειμενικά ένας ηγέτης καμία σχέση με τους άλλους. Δεν είχε το ύφος του σταρ (βλ. το αντιπαθητικό βλέμμα των Μπράιαντ ή Λεμπρόν) και που σε εκνεύριζε που… δεν εκνευριζόταν! Ως προς τον τρόπο παιχνιδιού του από την άλλη , ένας παίκτης που ίσως και να βαριόσουν να βλέπεις. Είτε ήσουν μέσα είτε έξω από το γήπεδο, ήσουν βέβαιος για το τι θα κάνει στη συνέχεια της φάσης. Δεν έκρυβε καμία έκπληξη.

Αυτή ήταν όμως η «μαγκιά» του. Ακόμα και αν μέχρι και ο τελευταίος «άσχετος» φίλαθλος ήξερε (πόσο μάλλον αυτοί που τον μάρκαραν) πώς θα επιτεθεί, κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Ήταν ένας αυθεντικός πρωταγωνιστής ο οποίος ήρθε στο Σαν Αντόνιο και το γιγάντωσε σε όλους τους τομείς. Αρχικά τοποθετήθηκε πλάι στον «ναύαρχο» Ντέιβιντ Ρόμπινσον και πήρε τίτλο. Ήρθαν μετά και οι Πάρκερ-Τζινόμπιλι και άρχισαν τα πραγματικά «όργια». Πέντε δαχτυλίδια και ένα που χάθηκε στο… νήμα για το πολυσυζητημένο «no foul» στον Ρέι Άλεν.

Πλέον όμως με την απόσυρσή του συνειδητοποιούμε πως κοιτάζουμε στη δεξαμενή των ΝΒΑερς προσπαθώντας να δούμε ποιος θα αποτελέσει τον νέο Ντάνκαν. Ποιος όμως; Ο Όλντριτζ ήρθε να πάρει τη θέση του στους Σπερς αλλά ποτέ δεν θα θεωρηθεί ο νέος Ντάνκαν. Ή όπως για τον Ντάνκαν, το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και για τον Κόμπε, τον Βινς Κάρτερ ή τον Ντιρκ Νοβίτζκι. Μέχρι και τον Τζινόμπιλι ο οποίος του χρόνου (λογικά) θα σταματήσει.

Μπορεί να αδικώ ορισμένους παίκτες ωστόσο ακόμα δεν μου έρχεται να πω, ποιος θα είναι ο επόμενος… Άντονι Ντέιβις. Ο επόμενος Καρμέλο, ο επόμενος Ρόουζ, ή ο επόμενος Μπος! Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως, αλλά είναι πολύ μακριά από αυτό. Ο μόνος που ενδεχομένως το κατάφερε αυτό είναι ο Λεμπρόν που φέτος κατάφερε να κάνει ακόμα και τους haters (μαζί και εμένα) να τον παραδεχτούν. Μπορεί και ο Κάρι να το κάνει στο μέλλον, αλλά και αυτός απέχει ακόμα.

Βλέποντας τα χρόνια να μην είναι πολλά ακόμα για τους Γκαρνέτ, Πιρς, Νοβίτζκι, Ρέι Άλεν, Τόνι Πάρκερ, Γκασόλ με πιάνει μια μελαγχολία, ότι το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα (μην αρχίσω τώρα και για τον Διαμαντίδη) δεν θα είναι όπως παλιά. Ας ελπίσουμε να έχουμε ακόμα πολλά πράγματα να δούμε από πολλούς στο (κυρίως) έμμεσο μέλλον.