Βασιλιάδες δίχως στέμμα (photos)

Άλλοι πάλι έμειναν στην ιστορία ακόμα και δίχως (δυστυχώς) το πολυπόθητο δαχτυλίδι στην τροπαιοθήκη τους και το Onsports σας παρουσιάζει παρακάτω τους 5(+1)καλύτερους παίκτες που δεν κατάφεραν ποτέ να κατακτήσουν την κορυφή του ΝΒΑ.

5. Patrick Ewing

Για τον Ewing θα γράφονται πάντοτε πολλά για τα κατορθώματα και το πώς επανέφερε τους Knicks στο προσκήνιο του ΝΒΑ, αλλά ταυτόχρονα και για την αποτυχία του να σηκώσει κάποιο τρόπαιο με την ομάδα του «Μεγάλου Μήλου». Η αδυναμία του να καταφέρει να πάρει κάποιο δαχτυλίδι είναι ίσως ο μόνος λόγος που οι Αμερικάνοι θεωρούν πως έκανε απλώς μια καλή καριέρα, και όχι μεγάλη όπως θα έπρεπε να είναι.

Ο θρυλικός center των Knicks ήταν ίσως ο καλύτερος παίκτης που έπαιξε ποτέ κολεγιακό μπάσκετ, όντας σχεδόν βέβαιο πως αν δήλωνε διαθεσιμότητα στο draft του 1984 θα επιλεγόταν πάνω από τον Michael Jordan. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας συμμετείχε 11 φορές σε All-Star Game, ήταν μέλος της αυθεντικής Dream Team του 92’, όντας «σαρωτικός» σε πολλές στατιστικές κατηγορίες. Μέσα στη γενικότερη επιτυχία του, υπήρξε και ιδιαίτερα… άτυχος καθώς η μοίρα του επιφύλαξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Κάθε χρόνο να προσπαθεί να προκριθεί απέναντι στους απροσπέλαστους τότε Bulls των Jordan-Pippen με αποτέλεσμα το «ταβάνι» του στην post season να είναι οι Τελικοί της Ανατολής.

Όταν ο Jordan αποσύρθηκε για πρώτη φορά το 94’, πολλές ομάδες ήταν εκείνες που ετοιμάστηκαν κατάλληλα για να αναλάβουν τα πρωτεία. Με τον Ewing να κάνει μεγάλη χρονιά οι Knicks προκρίθηκαν στους Τελικούς του ΝΒΑ, αντιμετωπίζοντας τους Rockets του Olajuon, με τον οποίο αναμενόταν να κονταροχτυπηθούν για τον τίτλο του MVP των Play Off. Δυστυχώς όμως για εκείνον το τελικό αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό με το αντίπαλο δέος Hakeem “The Dream” Olajuon να υπερτερεί σε όλες σχεδόν τις στατιστικές κατηγορίες (ο Ewing είχε 18.9 πόντους την ώρα που ο Olajuon είχε 26.9!) δίνοντας τον τίτλο στις «ρουκέτες».

Τα επόμενα χρόνια δεν μπόρεσε και πάλι να φτάσει μέχρι τέλους, με μοναδική εξαίρεση το 1999 όταν παρέα με τους Latrell Sprewell, Larry Johnson και Allan Houston θα έφτανε για μία ακόμα φορά στους Τελικούς, τους οποίους ωστόσο παρακολούθησε καθιστός λόγω τραυματισμού με τους Spurs των Duncan-Robinson να του στερούν το μοναδικό τρόπαιο που δεν κατάφερε να κατακτήσει ποτέ στην καριέρα του.

4. Αllen Iverson

Το πώς εξελίχτηκε η καριέρα του «κοντορεβιθούλι» σκόρερ του ΝΒΑ (χρεοκοπία και άλλες «αταξίες»), είναι απλώς μια μαύρη «τρυπούλα» μπροστά στα κατορθώματα με τα οποία ενέπνευσε χιλιάδες κόσμο του αθλητισμού και όχι μόνο. Οι σπουδαίες παραστάσεις του εναντίον των θηρίων του πρωταθλήματος τους οποίους κάθε βράδυ έκανε… χαζούς με τον τρόπο παιχνιδιού του τον κατατάσσουν δικαιωματικά ως έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.

Δυστυχώς για εκείνον όμως το supporting cast που είχε ενίοτε (ειδικά στη Philadelphia) δεν ήταν τόσο αξιόλογο ώστε να τον βοηθήσει να κατακτήσει την κορυφή. Το 2001 έφτασε πιο κοντά από ποτέ στο δαχτυλίδι, και παρότι βρέθηκε να προηγείται με 1-0 στη σειρά απέναντι στους Lakers των Kobe-Shaq, οι 76ers δεν κατάφεραν να αντέξουν την πίεση από έναν ανώτερο αντίπαλο και έχασαν με 4-1 τη σειρά. Έκτοτε ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει πιο κοντά στο πρωτάθλημα ούτε με τους Nuggets αλλά ούτε και με τους Pistons με τους οποίους ίσως είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει.

3. Elgin Baylor

Άλλος ένας πολύ σπουδαίος παίκτης που δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Οι μέσοι όροι του προκαλούν και δικαιωματικά ίλιγγο (μέσοι όροι καριέρας: 27,4 πόντοι, 13,5 ριμπάουντ και 4,3 ασίστ) καταφέρνοντας μάλιστα τη δεκαετία του 60’ να κερδίσει τρεις συνεχόμενες φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ με μέσους όρους 34.8, 38.3 και 34 πόντους αντίστοιχα! Όπως όμως και στην περίπτωση του Ewing, έτσι και ο Baylor είχε την ατυχία να πέφτει κάθε χρόνο απέναντι σε μια ομάδα-δυναστεία, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι σπουδαίοι Celtics των Russell-Auerbach. Από το 1958 μέχρι και το 1971 αγωνίστηκε στους Lakers (Minneapolis και Los Angeles) και παρέα με τον Jerry West είχαν δημιουργήσει ένα από τα καλύτερα δίδυμα της ιστορίας του ΝΒΑ.

Δυστυχώς για αυτόν πήρε την απόφαση να σταματήσει την καριέρα του μετά από εννιά παιχνίδια τη σεζόν 1971-72, βλέποντας τον φίλο του West, παρέα με τους Wilt Chamberlain και Gail Goodrich να κατακτά τον πολυπόθητο τίτλο στο τέλος της σεζόν εκείνης.

2. Stockton & Malone

Θα ήταν εύκολο να τους αναφέρουμε ξεχωριστά, ωστόσο το γεγονός ότι (σχεδόν) σε ολόκληρη την καριέρα τους ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον μας επιτρέπει να τους κατατάξουμε σαν «ένα». Ότι και να ειπωθεί για το συγκεκριμένο «δίδυμο» είναι λίγο καθώς τελειοποίησαν το pick n’ roll δίνοντας λάμψη στους Jazz για πρώτη φορά από το 1980, όταν και αποχώρησε ο μεγάλος Pistol Pete Maravich από τη Utah.

Όντας αμφότεροι μέλη της αυθεντικής Dream Team του 92’, μέχρι και το 1997 έπεφταν πάνω στο απροσπέλαστο συνήθως εμπόδιο των Houston Rockets, και όταν κατάφεραν να τους προσπεράσουν έπεσαν πάνω στους σπουδαίους Bulls εκείνης της εποχής. Τόσο στους Τελικούς του 1997 όσο και σε αυτούς του 1998 οι Bulls επικράτησαν και τις δυο φορές με τον Jordan να μην αφήνει τους συμπαίκτες του στη Dream Team να χαρούν κάποιο τίτλο.

Το 2003 όταν ο Stockton αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ο «ταχυδρόμος» ένωσε τις δυνάμεις του με τους Kobe Bryant, Shaquille O’Neal και Gary Payton με σκοπό την τελευταία του προσπάθεια για κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού. Οι Lakers έφτασαν εν τέλει με ευκολία στους Τελικούς εκείνης της σεζόν, ωστόσο με την ίδια ευκολία έχασαν το τρόπαιο από τους πιο αποφασισμένους Pistons με 4-1 τελικό σκορ, και τον Malone να αποχαιρετά το ΝΒΑ οριστικά με άδεια χέρια.

1. Charles Barkley

Όταν γίνονται κουβέντες και δημιουργούνται λίστες σχετικά με παίκτες που δεν έχουν κατακτήσει την κορυφή του ΝΒΑ, ο μεγάλος Sir Charles Barkley ποτέ δεν βρίσκεται κάτω από τη πρώτη θέση και όχι άδικα. Τα σωματικά του προσόντα ποτέ δεν ήταν τόσο ισχυρά όσο η θέληση που είχε να «κατασπαράξει» τον εκάστοτε αντίπαλο και να οδηγήσει την ομάδα του στην κορυφή. Με ύψος μόλις 1.98, το γεγονός ότι κατάφερε να μαζεύει 14,6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι τη σεζόν 1987 αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Ο ορισμός «κτήνος» είναι ίσως ο μόνος ο οποίος μπορεί να χαρακτηρίσει τον χαρισματικό και εκκεντρικό ταυτόχρονα forward ο οποίος την επταετία που αγωνίστηκε στους 76ers (1985-92) είχε κατά μέσο όρο 23,3 πόντους, 11.6 ριμπάουντ και 3.7 ασίστ.

Η απογείωσή του ωστόσο ήρθε από το 1992 κι έπειτα στους Phoenix Suns, στους οποίους ήταν ο απόλυτος ηγέτης οδηγώντας τους στους Τελικούς του ΝΒΑ του 1993 αναδεικνυόμενος μάλιστα MVP εκείνης της χρονιάς. Δυστυχώς όμως όπως για τους περισσότερους της παραπάνω λίστας, οι Bulls του Jordan αποδείχτηκαν απροσπέλαστοι επικρατώντας με 4-2 σε εκείνους τους τελικούς, με τον Barkley ωστόσο να παίζει εξαιρετικά απέναντι στον «Air» έχοντας 27.3 πόντους, 13 ριμπάουντ και 5.5 ασίστ.

Μετά από μία τετραετία ανομβρίας μετακόμισε στους Rockets των Olajuon-Drexler φτιάχνοντας την πρώτη αυθεντική «Big 3», ωστόσο η προσπάθειά του για τη κατάκτηση της κορυφής έμεινε ημιτελής, καθώς ο Stockton με τρίποντο στην εκπνοή έστειλε τους Jazz στους Τελικούς το 1997.