ΝΒΑ: Τα καλύτερα «δίδυμα» στην ιστορία

Επομένως καταλήγουμε στον μαγικό αριθμό «2». Δύο παίκτες που ξεχωρίζουν σε μία ομάδα, όπως οι Curry-Thompson στους Warriors, Durant-Westbrook στους Thunder, Lebron-Irving στους Cavaliers κ.α.. Το ΝΒΑ διαχρονικά διαθέτει πολλά τέτοια «δίδυμα» τα οποία έγραψαν τη δική τους ιστορία στο πρωτάθλημα και το Onsports σας δίνει τη δυνατότητα να διαβάσετε ποια είναι τα δέκα καλύτερα όλων των εποχών μαζί με τα κατορθώματά τους.

10. Tim Duncan – David Robinson, 1997-2003 (San Antonio Spurs)

Η σεζόν 1996-97 ήταν απογοητευτική για τα «σπιρούνια» που τέλειωσαν τη χρονιά με ρεκόρ 20-62! Το γεγονός αυτό ωστόσο θα έφερνε σημαντικότατες εξελίξεις στο σύλλογο, οι οποίες αποδείχτηκαν καθοριστικής σημασίας στα επόμενα χρόνια της κυριαρχίας του. Αρχικά στο τιμόνι της ομάδας βρέθηκε ο πρώην assistant coach και general manager, Gregg Popovich, ενώ η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να έχουν την πρώτη επιλογή στο draft του 97’, με την επιλογή τους να ακούει στο όνομα «The Big Fundamental» ή αλλιώς Tim Duncan. O Popovich μάλιστα ήταν τόσο σίγουρος για την επιτυχία του Duncan που είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια του training camp πως «άμα προσπαθήσω να τον αλλάξω, το μόνο που θα καταφέρω είναι να τον καταστρέψω». Και ο Timmy δεν θα τον διέψευδε.

Παρέα με τον David Robinson δημιούργησαν ένα αχτύπητο δίδυμο κάτω από τα καλάθια, καταφέρνοντας την ερχόμενη σεζόν να πετύχουν τις περισσότερες νίκες (56) που είχε πετύχει ποτέ ο σύλλογος στην ιστορία του σε μια σεζόν. Οι διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν και το 1999 βρήκε τους Spurs στην κορυφή του ΝΒΑ, επικρατώντας με 4-1 νίκες των Knicks των Latrell Sprewell, Alan Houston και Larry Johnson. Οι «Δίδυμοι Πύργοι» θα κατακτούσαν και δεύτερο τίτλο το 2003 απέναντι στους New Jersey Nets των Jason Kidd και Kenyon Martin με 4-2 νίκες. Ήταν η τελευταία τους χρονιά καθώς ο «ναύαρχος» είπε «αντίο» στην ενεργό δράση, ωστόσο ήταν πλέον σαφές πως το «τρένο» είχε μπει… για τα καλά στις ράγες του.

9. Julius Erving – Moses Malone, 1982-86 (Philadelphia 76ers)

To 1982 οι 76ers αλλάζουν χέρια, με τον Harold Katz να γίνεται το μεγάλο αφεντικό στη Philadelphia, έχοντας ως όραμα να δει την ομάδα του στην κορυφή. Η μεγάλη του κίνηση το καλοκαίρι εκείνο είναι να φέρει πλάι στον αστέρα της ομάδας Julius Erving, τον Moses Malone, ο οποίος λίγα χρόνια νωρίτερα είχε καταφέρει να φτάσει τους Houston Rockets μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ. Με τον «Μωυσή» πλέον δίπλα του, ο Erving είχε τη δυνατότητα να φτάσει τους 76ers στην κορυφή.

Κατακτώντας την πρώτη θέση στη regular season πετυχαίνοντας 65 νίκες, οι Sixers φάνταζαν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο. Πριν την έναρξη των Play Off ζητήθηκε από τον Malone να κάνει μία πρόβλεψη για την επερχόμενη πορεία της ομάδας του, λέγοντας το αλησμόνητο λόγω της προφοράς του «fo,fo,fo», που σημαίνει «four, four, four». Η συγκεκριμένη δήλωση θεωρήθηκε αλαζονική με τους περισσότερους να πιστεύουν πως εννοούσε ότι η Philadelphia θα «σκούπιζε» όλους τους αντιπάλους της μέχρι να φτάσει στο τρόπαιο, ενώ εκείνος στην πραγματικότητα εννοούσε πως χρειάζονταν να πετύχουν απλώς τέσσερις νίκες απέναντι στον εκάστοτε αντίπαλο. Παρόλα αυτά η πρόβλεψή του παραλίγο να βγει σωστή καθώς κέρδισαν με sweep τόσο τους Knicks στον πρώτο γύρο, όσο και τους Lakers στους τελικούς (!) χάνοντας μόνο ένα παιχνίδι από το Milwaukee στους τελικούς της Ανατολής.

Το δίδυμο Erving-Malone συνέχισε να πρωταγωνιστεί μέχρι το 1986 όταν ο Katz, ανεξήγητα έστειλε με ανταλλαγή τον «Μωυσή» στη Washington λύνοντας την επιτυχημένη συνεργασία των δυο παικτών.

8. Lew Alcindor-Oscar Robertson, 1970-1974 (Milwaukee Bucks)

Ήταν η σεζόν 1970-71 όταν οι Milwaukee Bucks έγραφαν ιστορία, ως η ομάδα η οποία κατάφερε να διανύσει γρηγορότερα από κάθε άλλη τη διαδρομή από τη δημιουργία (1968) στην κορυφή σε διάστημα μόλις τριών σεζόν! Κύριοι υπεύθυνοι του συγκεκριμένου επιτεύγματος ήταν οι Lew Alcindor και Oscar «Big O» Robertson. Και αν ο Alcindor ήταν επιλογή της ομάδας στο draft του 1969, ο Robertson ήταν θείο δώρο καθώς έγινε ανταλλαγή από τους Cincinnati Royals με τις φήμες να αναφέρουν πως ο τότε προπονητής του, Bob Cousy τον… ζήλευε λόγω της δημοφιλίας του!

Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους, Alcindor και Robertson είχαν ως highlight τον τίτλο του 1971 και αλλά και την πορεία μέχρι τους τελικούς το 1974, όπου «έπεσαν» μαχόμενοι από τους Celtics με 4-3. Αυτό ήταν και το τελευταίο τους επίτευγμα, καθώς λίγες μέρες αργότερα Robertson ανακοίνωσε την απόσυρσή του, με την ομάδα να έχει κάθετη πτώση την ακόλουθη σεζόν (38-44 ρεκόρ). Η χρυσή εποχή των Bucks έλαβε και επίσημα τέλος το καλοκαίρι του 1975  με τον Alcindor ως Abdul-Jabbar πλέον να αποχωρεί για τους Lakers.

7. Joe Dumars-Isiah Thomas, 1981-1994 (Detroit Pistons)

Οι «Bad Boys» των Pistons οι οποίοι μεσουρανούσαν στα τέλη της δεκαετίας του 80’ ήταν κατά κύριο λόγο μία παρέα παικτών (βλ. Lambeer, Mahorn, Rodman, Salley), ωστόσο υπήρχαν δύο οι οποίοι ξεχώριζαν. Οι Joe Dumars και Isiah Thomas ήταν οι στυλοβάτες της εξαιρετικής αλλά και ταυτόχρονα πιο μισητής ομάδας για το υπόλοιπο ΝΒΑ, εξαιτίας του… βρώμικου τρόπου παιχνιδιού τους.

Οι δυο παίκτες έπαιξαν για όλη τη διάρκεια της καριέρας τους στους Pistons έχοντας ως μεγαλύτερο έπαθλο την παρουσία σε τρεις συνεχόμενους τελικούς (1988-90), όπου έχασαν μόνο τον πρώτο από τους Lakers με 4-3 έχοντας μάλιστα παράπονα από τη διαιτησία. Αυτό εν τέλει τους πείσμωσε, με αποτέλεσμα να ξαναβρεθούν στο διάβα των Lakers την επόμενη σεζόν παίρνοντας εκδίκηση με το εμφατικό 4-0! Τη χρονιά 1989-90 θα πετύχαιναν το repeat καθώς επικράτησαν των Portland Blazers με 4-1 ενώ προηγουμένως είχαν καταφέρει να αποκλείσουν τους Bulls στους τελικούς της Ανατολής, φέρνοντας μάλιστα τον Jordan στα όριά του!

Το δίδυμο χωρίστηκε το 1994 όταν ο Thomas ανακοίνωσε την απόσυρσή του, με τον Dumars να συνεχίζει μέχρι το 1999 όταν και τελείωσε την καριέρα του, ωστόσο παρέμεινε στην ομάδα εκτελώντας χρέη προέδρου μέχρι και το καλοκαίρι του 2014.

6. John Stockton-Karl Malone, 1985-2003 (Utah Jazz)

Ήταν η νύχτα του draft του 1984, όταν οι φίλαθλοι των Jazz θα αποδοκίμαζαν την επιλογή του άγνωστου point guard, John Stockton, χωρίς και οι ίδιοι να γνωρίζουν τι «θησαυρό» είχαν στα χέρια τους. Την επόμενη σεζόν το… γλυκό έδεσε αφού η επόμενη draft επιλογή τους ήταν ο Karl Malone, αποτελώντας το alter ego του θρυλικού playmaker. Οι δύο παίκτες ουσιαστικά τελειοποίησαν την έννοια του pick n’ roll, με το κλισέ «Stockton to Malone» να κυριαρχεί σε κάθε παιχνίδι που έπαιζαν.

Δυστυχώς για τους ίδιους είχαν την ατυχία να ανταγωνίζονται αρχικά τους Rockets των Olajuon-Drexler και έπειτα τους Bulls των Jordan-Pippen με αποτέλεσμα να μην καταφέρουν ποτέ να κατακτήσουν κάποιο τίτλο. Όταν πλέον κατάφεραν να ξεπεράσουν το φράγμα των Rockets το 1997, οι Bulls τους κέρδισαν στους Τελικούς με 4-2 νίκες. Το ίδιο έγινε και την επόμενη σεζόν, η οποία είναι και η τελευταία φορά που οι Jazz έφτασαν ποτέ σε τελικό. Το ντουέτο Stockton-Malone, διαλύθηκε το 2003 μετά την απόσυρση του πρώτου, ενώ ο «Mailman», παρέα με τον Gary Payton ενώθηκε με τους Bryant-O’Neal στην προσπάθειά του να κατακτήσει το μοναδικό τρόπαιο που λείπει από την τροπαιοθήκη του.

5. Kobe Bryant-Shaquille O’Neal, 1996-2004 (Los Angeles Lakers)

Το 1996 οι Lakers επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο, αποκτώντας τον θηριώδη Shaquille O’Neal από τους Orlando Magic, ενώ νωρίτερα είχαν προχωρήσει σε μια… ιδιαίτερη κίνηση που παραξένεψε κόσμο, στέλνοντας τον Vlade Divac στους Hornets για ένα 17χρονο παιδί ονόματι… Kobe Bryant. Πολύ σύντομα ωστόσο όλοι θα καταλάβαιναν πόσο σωστή κίνηση είχε κάνει ο άλλοτε θρύλος των Lakers, Jerry West.

Με τη διάλυση των Bulls το 1998, οι Lakers έγιναν η νέα κυρίαρχη δύναμη του ΝΒΑ κατακτώντας τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (2000-02) ενώ έφτασαν στους Τελικούς του 2004 απέναντι στους Pistons, όπου έχασαν τον τίτλο με 4-1. Αυτοί οι τελικοί αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα της ομάδας, καθώς οι κακές σχέσεις των Bryant-O’Neal έφεραν τον «Diesel» στην έξοδο, με αποτέλεσμα να περάσουν κάποια χρόνια μέχρι η ομάδα να ανακτήσει τη δυναμική της.

4. Larry Bird-Kevin McHale, 1980-1992 (Boston Celtics)

Το 1980 οι Celtics προχώρησαν στη δημιουργία της πρώτης αυθεντικής τους «Big 3», καθώς έχοντας στις τάξεις τους από το 1979 τον Larry Bird απέκτησαν τους Robert Parish από τους Warriors και τον Kevin McHale από το draft. Ο νυν προπονητής των Houston Rockets παρέα με τον Larry «Legend» ήταν οι κύριοι αστέρες της ομάδας οδηγώντας την στην κατάκτηση τριών τίτλων (1981, 1984 και 1986) και στη συμμετοχή σε δύο τελικούς (1985, 1987) την περίοδο που έπαιζαν μαζί.

Οι μάχες τους με τους Lakers των Magic Johnson και Abdul-Jabbar, ουσιαστικά απογείωσαν το άθλημα στις Η.Π.Α..Με τους δύο αυτούς σταρ οι Celtics θα μπορούσαν να κατακτήσουν περισσότερα πρωταθλήματα, ωστόσο οι τραυματισμοί τους (ειδικότερα του Bird) στάθηκαν σημαντικό εμπόδιο σε αυτό τον σκοπό. Το δίδυμο της επιτυχίας των Celtics θεωρητικά τελείωσε το 1992 με την απόσυρση του Bird, ουσιαστικά όμως αυτό είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα, όπου μετά τους τελικούς του 1988 οι σοβαροί τραυματισμοί αλλά και οι αποχωρήσεις σημαντικών συμπαικτών θα έκλειναν τον κύκλο εκείνης της σπουδαίας ομάδας.

3. Earvin «Magic» Johnson-Kareem Abdul-Jabbar, 1979-1989 (Los Angeles Lakers)

Το 1979 μαζί με τον Larry Bird, έρχεται στο ΝΒΑ ένας άλλος αστέρας του μπάσκετ, το αντίπαλο δέος του, o Magic Johnson. Αποτέλεσε επιλογή των Lakers στο νο. 1 του draft και ένωσε τις δυνάμεις του με τον Kareem Abdul-Jabbar δημιουργώντας ένα αχτύπητο δίδυμο κοντού (θεωρητικά πάντα)-ψηλού. Παρέα με τον Michael Cooper αρχικά, και αργότερα τους James Worthy και Byron Scott δημιούργησαν το περίφημο «Showtime».

Η «παρέα» τους τελείωσε με την απόφαση του Jabbar να αποσυρθεί σε ηλικία 42 ετών (!), έχοντας προηγουμένως κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα (1980, 1982, 1985, 1987, 1988), ενώ έπαιξαν ακόμα σε τρεις τελικούς (1984, 1986, 1989).

2. Bill Russell-Bob Cousy, 1956-1963 (Boston Celtics)

Οι Boston Celtics αποτελούν ίσως την πιο θρυλική ομάδα του ΝΒΑ. Και ο θρύλος τους οφείλεται αρχικά κυρίως σε δύο παίκτες. Στον «Χουντίνι» του μπάσκετ Bob Cousy και του θηριώδη center εκείνη την εποχή Bill Russell. Με τον Russell να αναλαμβάνει την άμυνα και τον Cousy την επίθεση οι «Κέλτες» δημιούργησαν τη δικιά τους αυτοκρατορία στα μέσα της δεκαετίας του 50’ αλλά και του 60’. Αλησμόνητες παραμένουν οι μάχες του Russell με τον Wilt Chamberlain, καθώς η «αντιπαλότητά» τους αποτέλεσε πρόδρομο για τη μετέπειτα κόντρα των Bird-Magic.

Ο Cousy θα αποσυρόταν το 1963, προλαβαίνοντας να πανηγυρίσει έξι πρωταθλήματα στα επτά χρόνια που έπαιξε πλάι στον Russell. Ο center των Celtics παρέμεινε στην ομάδα μέχρι το τέλος της καριέρας του, όπου κατέκτησε το τρόπαιο του πρωταθλητή άλλες πέντε φορές!

1. Michael Jordan-Scottie Pippen (1987-93 και 1994-1998), Chicago Bulls

Όταν κάποιος αναφέρεται σε κάποιο επιτυχημένο «δίδυμο» στην ιστορία του ΝΒΑ, τα πρώτα ονόματα που του έρχονται στο μυαλό είναι εκείνα των Jordan-Pippen. Είναι προφανές πως δεν χρειάζονται συστάσεις για τους δύο θρύλους των Bulls οι οποίοι κατέκτησαν παρέα έξι πρωταθλήματα, αγωνιζόμενοι σε έξι τελικούς! Αν μάλιστα ο «Air» δεν είχε σταματήσει το 1993 για να παίξει baseball, ενδεχομένως η τροπαιοθήκη τους να ήταν ακόμα μεγαλύτερη.

Στην πρώτη απόσυρση του Jordan το 1993 οι Bulls έμειναν ενωμένοι, αυτό ωστόσο δεν συνέβη και στη δεύτερη το 1998 όταν αποχώρησαν μαζικά πολλοί παίκτες συμπεριλαμβανομένων και του Pippen, βάζοντας ουσιαστικά τέλος στην ομάδα η οποία κέντρισε τα βλέμματα ολόκληρου του κόσμου και «απογείωσε» το μπάσκετ σε Παγκόσμιο επίπεδο.