Χεζόνια: «Εύκολη απόφαση για μένα το αν θα μείνω στον Παναθηναϊκό»

Ο Μάριο Χεζόνια δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του που φοράει πλέον τη φανέλα του Παναθηναϊκού και ήταν πραγματικός χείμαρρος στην εκπομπή «Τζάμπολ» της ΕΡΤ.

«Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τέτοια υποδοχή, ειδικά με το λοκντάουν και τα μέτρα που πρέπει να τηρούνται. Ωστόσο έφθανα να πάρω τις βαλίτσες μου και μου χτυπούσαν την πλάτη. Κατάλαβα ότι αμέσως κυριαρχεί η τρέλα στο σωματείο» είπε ο Κροάτης και συνέχισε με αναφορά σε παλιότερα χρόνια: «Είχα την ευτυχία να έχω τον Ναβάρο στην ομάδα και να παίξω κάποιες φορές ως αντίπαλος με τον Διαμαντίδη. Τότε ήμουν 16 ετών. Όποιος θέλει να πετύχει κάτι, θα πρέπει να παρακολουθεί στενά παίκτες, όπως ο Διαμαντίδης, ο οποίος είναι ένας θρύλος της Euroleague.

Θυμάμαι το Final Four του 2011, αυτή η ομάδα μου άρεσε από παλιά. Έτσι, λοιπόν βρέθηκα με τους οπαδούς της Θύρας 13 και αργότερα, μετά από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, όταν ο Διαμαντίδης έσπρωξε τους παίκτες να πάνε στον κόσμο, έζησα και εγώ αυτή την τρέλα με τον κόσμο του Παναθηναϊκού».

Για το φημολογούμενο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού παλαιότερα: «Ο πατέρας μου δεν μίλησε απευθείας με τον Ομπράντοβιτς ή τον Παναθηναϊκό. Ωστόσο, ίσως να το έκανε κάποιος από τους προπονητές μου και να τους είπε να με προσέξουν».

Για το ντεμπούτο του, που είναι να γίνει αύριο με την Μπαρτσελόνα, είπε: «Ευχαριστώ τον προπονητή και την ομάδα που δεν ήταν σκληροί μαζί μου. Είμαι αγύριστο κεφάλι και ήθελα να παίξω και στο Βερολίνο και με τον Άρη».

Για το ΝΒΑ και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τόνισε: «Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε και στη φούσκα. Είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τύπος. Στην Αμερική τα γιγαντώνουν αυτά, γιατί περισσότερο τους αρέσουν τα highlight. Βέβαια αυτά συμβαίνουν και είναι λογικό να γίνει viral αυτή η φάση».

Όσο για το αν θα μείνει και τη νέα σεζόν είπε: «Για μένα είναι μία εύκολη απόφαση το αν θα μείνω και του χρόνου στον Παναθηναϊκό. Εγώ θα μιλήσω με την ομάδα, ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν αντί για μένα. Το σκεφτόμουν το πράσινο και στο Πόρτλαντ και στο Ορλάντο που ήμουν και να που έγινε πραγματικότητα».