Όταν ο Ζούμπατς ξύπνησε τo θηρίο…

Το ματς με την Κροατία, ήταν στην πραγματικότητα δυο ξεχωριστά παιχνίδια: το ένα, από την αρχή του αγώνα μέχρι το 38ο λεπτό.

Εκεί όπου μετά το αρχικό μας μουδιασμένο ξεκίνημα, πήραμε τα ηνία και τα «κλειδιά του μαγαζιού», επιβάλαμε το ρυθμό μας, βρήκαμε το σωστό το μακρινό σουτ από τα χέρια του Ντόρσεϊ, εκνευρίσαμε τους Κροάτες που έβλεπαν τα διπλό και τριπλό μαρκάρισμα στο Γιάννη να πηγαίνει «κουβά», καταφέραμε να περιορίσουμε τους κινδύνους στη ρακέτα μας παρά το γεγονός ότι δεν πάτησε παρκέ ούτε ο Παπαγιάννης, ούτε ο Κώστας Αντετοκούνμπο.

Όταν η διαφορά ανέβηκε στους 17, έμοιαζε με ένα ματς που έπρεπε απλά να διαχειριστούμε, να κάνουμε τα απαραίτητα, να βάλουμε μερικά μακρινά σουτ, να αξιοποιήσουμε τις βολές και να πάμε ήσυχοι παρακάτω.

Οι Κροάτες όμως είναι και ταλαντούχοι και πεισματάρηδες και ποιοτικοί. Με μπροστάρη την «παλιά καραβάνα» Σιμόν και εξαιρετικό Σμιθ στην επανάληψη, παρά το γεγονός ότι στο πρώτο μέρος ήταν άφαντος, ροκάνισαν τη διαφορά σπρώχνοντας στην άμυνα, βγάζοντας ενέργεια, γκρινιάζοντας στους διαιτητές και βρίσκοντας λύσεις στην επίθεση, αξιοποιώντας όσο μπορούσαν την υπεροχή τους στη ρακέτα.

Λογικό κάποια στιγμή να χάσεις τη μάχη των αιθέρων, όταν αναγκάζεσαι να παίξεις με πεντάρι κάποια στιγμή τον Αγραβάνη ή και τον Θανάση Αντετοκούνμπο κι όταν ο αντίπαλος γνωρίζει ότι ο Γιάννης δεν μπορεί να παίξει 40 λεπτά σαν «πεντάρι».

Το δεύτερο «ξεχωριστό παιχνίδι» μέσα στο ίδιο ματς, ήταν το τελευταίο δίλεπτο. Σηματοδοτήθηκε από τη φάση όπου ο Ζούμπατς ξύπνησε το θηρίο. Όταν τάπωσε το Γιάννη και φούσκωσε σαν παγόνι με το κατόρθωμά του. Πολύ καλά έκανε εκείνος από την πλευρά του, δεν είναι και μικρή υπόθεση να ταπώνεις έναν εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου, σε ένα τόσο κρίσιμο χρονικά σημείο.

Μόνο που άθελά του, πάτησε το κουμπί που άνοιξε την κλειδαριά και απελευθερώθηκε μια δύναμη σχεδόν απόκοσμη… Τι έκανε ο Γιάννης από εκεί και πέρα; Τάπα στον Ζούμπατς, «μία σου και μια μου». Ανάποδο κάρφωμα σε ένα σημείο όπου η μπάλα ζυγίζει μισό τόνο. Τάπα στον Σμιθ σε προσπάθεια για τρίποντο. Και γκολ-φάουλ που έφερε τη διαφορά στους 7 και τέλειωσε το παιχνίδι. Καληνύχτα και καλή βραδιά…

Ήταν ζόρικο το ξεκίνημα για την Εθνική, όπως περιμέναμε ότι θα είναι. Χωρίς καθόλου Παπαγιάννη και Κώστα Αντετοκούνμπο, με Σλούκα φανερά ανέτοιμο, με «κοντό» και περιορισμένο rotation, με την ανάγκη να παίξει ο Γιάννης παραπάνω λεπτά απ΄ ό,τι έλεγε ο αρχικός προγραμματισμός – και μάλιστα αποκλειστικά σαν «πεντάρι» και καθόλου σαν «τεσσάρι», έχοντας να ματσάρει δυο αξιόλογους ψηλούς, όπως είναι ο Ζούμπατς και ο Σάριτς. Με τον Καλάθη να μην πατάει καλά και με το γνωστό πρόβλημα στο τρίποντο, πλην του Ντόρσεϊ, ειδικά του πρώτου ημιχρόνου που είχε χέρι – αλφάδι.

Ακόμα κι έτσι όμως, όταν έχεις για μπροστάρη τον κορυφαίο του κόσμου ή έναν εκ των κορυφαίων (δεν θα τα χαλάσουμε εδώ…), που ζει για τέτοια παιχνίδια και γυαλίζει το μάτι του την ώρα που τρέμουν τα χέρια των αντιπάλων του, που έχει πάρει πρωτάθλημα στο ΝΒΑ που σφτάγισε ο ίδιος με μια 50άρα και τάπα στη στρατόσφαιρα, στην πραγματικότητα δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Οι άλλοι αντιθέτως, πρέπει να φοβούνται εσένα…