Οκτώ Ευρωμπάσκετ, χιλιάδες εικόνες!

Όταν η πρώτη σου εμπειρία είναι το… δράμα της Ντιζόν, τότε κάποιος θα νόμιζε πως ξεκινάει ένα κείμενο με πολύ… μίρλα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν ισχύει… Το μοναδικό που με στεναχωρεί σε προσωπικό επίπεδο είναι ότι δεν έχω καταφέρει –ακόμα- να ζήσω την «μαγεία» ενός Ευρωμπάσκετ από κοντά, κάτι που έχει συμβεί με το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας το 2010 και με το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας έναν χρόνο αργότερα!

Για την οικονομία του άρθρου, θυμηθείτε εδώ την πρώτη μου εμπειρία από Ευρωμπάσκετ…

Αν υπήρχε κάποιος που δεν ήξερε τον Ντιρκ, τον έμαθε καλά

Δύο χρόνια μετά λοιπόν, στο πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της νέας χιλιετίας η Εθνική ταξίδεψε με όνειρα για την Τουρκία… Η ομάδα του Κώστα Πετρόπουλου σοφότερη από τα λάθη της Γαλλίας ξεκίνησε με μία τεράστια νίκη χάρη σε τρίποντο του Αλβέρτη στην εκπνοή του αγώνα με τους πρωταθλητές Ευρώπης Ιταλούς (83-82).

Η βαριά ήττα από τους Ρώσους κόστισε την πρώτη θέση του γκρουπ και κάπως έτσι βρεθήκαμε να παίζουμε στην Αττάλεια με τους Γερμανούς, ένα νοκ-άουτ παιχνίδι για την είσοδο στην οκτάδα… Το ξεκίνημα ονειρικό. Ο φωτεινός πίνακας έγραφε 32-10 κι όλα έδειχναν ότι θα περνούσε η «επίσημη αγαπημένη» στην οκτάδα… Πώς είπατε; Ο Ντιρκ Νοβίτσκι  μαζί με τον Αντεμόλα Οκουλάγια είχαν διαφορετική άποψη και βρήκαν μπόσικη την Εθνική που είχε επαναπαυτεί. Έφτασαν στην απίστευτη ανατροπή και πήραν το ροζ φύλλο αγώνα με 80-75 στέλνοντας την «γαλανόλευκη» σπίτι της… Η ζημιά ήταν τεράστια καθώς αποκλείστηκε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 στην Ιντιανάπολη… Αυτό που μου έμεινε στη μνήμη τότε, ήταν ότι την επομένη άκουσα έναν μεγαλύτερο από μένα σε ηλικία οπαδό του Ολυμπιακού να σχολιάζει τις χαμένες βολές του Παπαλουκά λέγοντας: «Δεν πειράζει, καλύτερα που τις έχασε για να μπει στην προετοιμασία μας άμεσα». Ελληνάρες.

Σήκωσέ το αλλά… δεν

Δύο χρόνια μετά, με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο, η προσπάθεια στη Σουηδία ξεκινούσε ιδανικά με τρεις νίκες στο γκρουπ (Κροατία, Τουρκία, Ουκρανία). Από τον πρώτο γύρο θυμάμαι τρία πράγματα. Το νικητήριο καλάθι του Χαρίση (φορούσε το γρουσούζικο για τον «Ξανθό» 13 στην πλάτη) με τους Κροάτες σχεδόν σε νεκρό χρόνο, την στεναχώρια μου που δεν είδα το παιχνίδι με τους Τούρκους επειδή με είχαν πάρει μαζί τους οι γονείς μου για φαγητό, αλλά και τον… κακάσχημο Γκρέγκορι Χίζνιακ ο οποίος ήταν διεθνής με την Ουκρανία, ενώ μετά έπαιξε και στο Περιστέρι και τον… συνήθισα!

Ο προημιτελικός με την Ιταλία αποτέλεσε την τρίτη διαδοχική φορά που ένας αγώνας της Εθνικής σε Ευρωμπάσκετ θα με άφηνε τόσο στεναχωρημένο. Ένα παιχνίδι που οι διεθνείς το είχαν στα χέρια τους, αλλά το έχασαν από το δίδυμο Σοράνια, Μπουλέρι και τον Γκαλάντα… Ένας φίλος μου μετά την ήττα από τους Ιταλούς μου είχε πει: «Αυτός ο Διαμαντίδης καλός παίκτης μου φάνηκε». Ούτε εγώ, ούτε ο Χάρης μπορούσαμε να φανταστούμε την εκπληκτική πορεία που θα διέγραφε στα παρκέ ο νυν αρχηγός του Παναθηναϊκού… Μην το ξεχάσω, τότε άκουσα και για πρώτη φορά το σύνθημα: «Σήκωσέ το, το… τιμημένο» και μου άρεσε τόσο που το τραγουδούσα κρυφά στο δωμάτιό μου για να μην με ακούσουν να βρίζω…

«Χάσαμε, βάλε ποδόσφαιρο!»

Από το τουρνουά του Βελιγραδίου δεν είδα δύο παιχνίδια λόγω φροντιστηρίου. Την πρεμιέρα με τους Γάλλους και τον προημιτελικό με την Ρωσία… Μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση ότι ο καθηγητής μου στη φυσική με είχε ρωτήσει πως και πήγα στο μάθημα ενώ παιζόταν εκείνη τη στιγμή ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Φυσικά μετά από αυτή την ερώτηση απλώς του είπα ότι θα βάλω ραδιόφωνο και μου το επέτρεψε, για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί τη νίκη-πρόκριση.

Ο ημιτελικός είναι –όπως και για τους περισσότερους- ο αγώνας που έμεινε στη μνήμη… Σάββατο απόγευμα, το παιχνίδι δεν κυλάει καθόλου καλά. Με την διαφορά στους 7 πόντους και 43’’ να απομένουν, η φωνή από τον άλλο καναπέ του σαλονιού έλεγε: «Χάσαμε, βάλε να δούμε ποδόσφαιρο». Την ίδια ώρα βλέπετε έπαιζε ο Παναθηναϊκός με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ, σε αγώνα κεκλεισμένων των θυρών. Για κάποιο λόγο ήθελα να δω μέχρι τον ημιτελικό… Και τον είδα… Όταν ακούστηκαν οι φωνές μας, ακόμα και οι γυναίκες του σπιτιού που δεν ασχολούνται με τα αθλητικά πανηγύρισαν μαζί μας…

Από τον τελικό λίγα θυμάμαι, αλλά χωρίς να ντρέπομαι παραδέχομαι ότι στεναχωρήθηκα λίγο για τον διασυρμό του τεράστιου Ντιρκ Νοβίτσκι. Πολύ λίγο βέβαια μπροστά στην ανείπωτη χαρά της κατάκτησης της Ευρώπης, για δεύτερο σερί καλοκαίρι, μετά το 2004 και το θαύμα της Πορτογάλιας…

«Ποιος νίκησε ρε βλάκα; Αφού χάναμε με 12 πόντους δύο λεπτά πριν το τέλος»

Στην Ισπανία το 2007 όλοι ονειρεύονταν νέο χρυσό μετάλλιο… Από τις δύο πρώτες φάσεις έμειναν  το τρίποντο του Σπανούλη με τους Κροάτες, η βαριά ήττα από τους Ισπανούς και η ματσάρα με τους Σέρβους…

Ο προημιτελικός ήταν αγώνας που δεν θα ξεχαστεί ποτέ; Σαν τώρα να παίρνω τηλέφωνο ένα φιλαράκι και να του λέω αν είδε την απίστευτη ανατροπή που κάναμε και νικήσαμε… Η απάντησή του ήταν η εξής: «Ποιος νίκησε ρε βλάκα; Αφού χάναμε 12 πόντους δύο λεπτά πριν το τέλος με τρίποντο του Λάκοβιτς και σηκώθηκα κι έφυγα»… Λάθος, με την Εθνική Μπάσκετ δεν χάνεις ποτέ την πίστη σου. Όσο κι αν χάνει!

Απίστευτος ήταν και ο ημιτελικός που παίξαμε σπουδαίο μπάσκετ και χάσαμε οριακά από τους Ισπανούς οι οποίοι χρησιμοποίησαν όλοι τους την τέχνη για να μας κερδίσουν…

Και μετά έρχεται το… δράμα. Η Κυριακή είναι ημέρα εκλογών στην Ελλάδα. Ήταν οι πρώτες εκλογές που ψήφιζα… Ενθουσιασμένος πήγα στις 6 το απόγευμα… Ναι, μόνο που δεν έμελλε να φύγω! Όταν εμφανίστηκα κι έδωσα την ταυτότητά μου, μου γνωστοποίησαν ότι θα έπρεπε να είμαι εκεί από τα χαράματα καθώς ήμουν μέλος της εφορευτικής επιτροπής… Το γράμμα είχε πάει σε άλλη διεύθυνση, εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου και τελικά κάθισα με το ζόρι… Δεν είδα ποτέ τον μικρό τελικό και την ήττα από τους Λιθουανούς, ενώ με το ζόρι έφυγα στις 22.30 για να προλάβω την τελευταία περίοδο από τον θρίαμβο των Ρώσων… Από τότε ξεκίνησα να μην συμπαθώ ιδιαίτερα τις εκλογές!

Πρώτη δημοσιογραφική εμπειρία και πανηγυρισμοί στα γραφεία

Το 2009 με βρήκε στην εφημερίδα «Εξέδρα» να βλέπω και να γράφω για το τουρνουά. Όχι για την Ελλάδα, αλλά τα υπόλοιπα παιχνίδια και διάφορα ελεύθερα θέματα για το Ευρωμπάσκετ. Υπέροχα… Αξέχαστη στιγμή το παιχνίδι με την Γαλλία για τη δεύτερη φάση όπου ο… άγιος Νάντο Ντε Κολό έβαλε το καλάθι που δεν θέλαμε εμείς να πετύχουμε κι έστειλε την ομάδα του πάνω στην Ισπανία! Ο δικός μας προημιτελικός με τους Τούρκους ήταν δραματικός, με τον Σπανούλη να βάζει το ένα τρίποντο πίσω από το άλλο, αλλά για κάθε «βόμβα» είχε κι ένα «φτηνό» λάθος. Τελικά το 76-74 μας έστειλε στην τετράδα. Τον διασυρμό από την Ισπανία στα ημιτελικά τον έχω ήδη διαγράψει από τη μνήμη μου, ενώ το τρίποντο  του Φώτση στον μικρό τελικό με τους Σλοβένους μας έδωσε το χάλκινο μετάλλιο. Αυτό που μου έχει μείνει είναι η εμπειρία της δουλειάς στην εφημερίδα. Μοναδικό!

Με το μυαλό στον… στρατό!

Στα γήπεδα της Λιθουανίας η Εθνική έδινε τη μάχη της στο Ευρωμπάσκετ, αλλά εγώ είχα αλλού το μυαλό μου. Περίμενα το χαρτί για να μπω στον στρατό κι έτσι έβλεπα μεν τα παιχνίδια, αλλά η αγωνία είχε δώσει εν μέρει την θέση της στο άγχος για το τι θα ακολουθούσε…

Η πιο χαρακτηριστική εικόνα που μου έμεινε είναι αυτή του πατέρα μου να απορεί με τον τρόπο που σούταρε βολές ο Γιοακίμ Νοά στον προημιτελικό… «Αποκλείεται αυτός να είναι βασικός σε ομάδα ΝΒΑ». Όχι απλά είναι, αλλά θεωρείται και σούπερ ψηλός! Η πέμπτη θέση δεν άφησε ιδιαίτερες μνήμες…

Να νικάς τον… εφιάλτη σου και να αποτυγχάνεις!

Χέρι, χέρι μαζί με τον Τρινκιέρι. Ο Ιταλός δεν βρήκε εμπιστοσύνη από κανέναν κι όπως αποδείχτηκε όχι άδικα. Περίεργες επιλογές, κακό μπάσκετ, κακή διαχείριση του Σπανούλη και γενικά μία… τραγωδία.

Η νίκη επί των Ισπανών στη δεύτερη φάση θα ήταν ιστορική αν είχαμε διακριθεί… Λίγοι την θυμούνται, με χαρακτηριστικότερες εικόνες τα σουτ του Μπράμος στα κρίσιμα και την βουτιά του Μπουρούση για μία χαμένη μπάλα!

Τον… τελικό με την Σλοβενία τον είδα στο σπίτι του φίλου μου του Αντώνη μαζί με όλη την παρέα. Μέχρι το τέταρτο δεκάλεπτο δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας… Κάτι τέτοιο υποθέτω συνέβαινε και στην ομάδα… Τελικά η μεγάλη ανατροπή δεν έγινε ποτέ, ενώ ο αγώνας με την Κροατία μεσημεριάτικα κρίθηκε στη δεύτερη παράταση με διπλό αρνητικό αποτέλεσμα. Ήττα και οριστικός αποκλεισμός, ενώ άργησα στο ραντεβού που είχα στην Πανόρμου με μία κοπέλα της οποίας δεν είχα καν το κινητό για να την ενημερώσω ότι θα καθυστερούσα! Τελικά την πρόλαβα, αλλά το τρένο είχε χαθεί για την Εθνική… Κι αυτό ήταν που θυμάμαι σήμερα!

Ας πανηγυρίζουμε για το χρυσό και όχι για τις εκλογές!

Το Ευρωμπάσκετ λοιπόν ξεκινάει απόψε (5/9) κι ευχή όλων είναι στις 20 του μήνα όλοι να πανηγυρίζουν για το Κύπελλο… Διότι αν περιμένει να πανηγυρίσει κανείς για τις εκλογές με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, μάλλον θα πρέπει να κοιταχτεί σε κανέναν γιατρό!