Τι να πιστέψεις τελικά;

Η εικόνα του Ολυμπιακού στο TOP-16 μπορεί να πει κάποιος ότι δεν ήταν απόλυτα φυσιολογική. Δεν μπορεί μια νέα ομάδα να παρουσιάζει το σύμπτωμα αυτό στον πρώτο αγώνα(Φενέρ) και στην συνέχεια να μοιάζει με ομάδα που είναι μαζί χρόνια!

Οι νίκες και η αντίδραση των «ερυθρόλευκων» στα κρίσιμα ματς που ακολούθησαν έδωσαν σε πολλούς να καταλάβουν ότι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα έχει βρεθεί η χημεία που χρειάζεται αλλά και ότι όλοι οι παίκτες έχουν τον ρόλο τους μέσα στην ομάδα και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.

Αυτό καταρρίφτηκε πανηγυρικά στην σειρά των αγώνων με την Σιένα. Ένας εξωπραγματικός πρώτος αγώνας έκανε ακόμα πιο ισχυρή την «εικόνα» των Πειραιωτών χωρίς όμως να περιμένει κανένας αυτό που θα επακολουθούσε. Ασφαλώς δεν μπορείς να βγάζεις την μια μέρα τον Ολυμπιακό υπερομάδα και την άλλη ομαδούλα της σειράς.

Αυτά που έπαιξαν ρόλο για να φτάσουν οι «ερυθρόλευκοι» στον αποκλεισμό είναι πολλά. Πρώτο από όλα είναι η ομάδα που βρήκαν απέναντι τους που κάθε άλλο παρά τυχαία μπορεί να χαρακτηριστεί και σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια στους παίκτες της αλλά και στον Σιμόνε Πιανιτζιάνι. Ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι ο χειρισμός από τον «μαέστρο» της Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο Σέρβος τεχνικός δεν μπόρεσε(πέρα από το πρώτο ματς) να νικήσει τον Πιανιτζιάνι. Ενώ έχει δείξει ότι στα δύσκολα με την εμπειρία και την ικανότητα του έδινε λύσεις, στα συγκεκριμένα παιχνίδια δεν μπόρεσε να κάνει απολύτως τίποτα! Ο Ολυμπιακός πελαγοδρομούσε σε άμυνα και επίθεση και ειδικά στα δύο παιχνίδια στην Ιταλία βρεθήκαμε όλοι στο ίδιο έργο θεατές. Η Σιένα παθιασμένη, με την άμυνα της να «τσακίζει» και του «ερυθρόλευκους» να ψάχνουν να βρουν το τι πρέπει να κάνουν την ώρα που ο αγώνας και η πρόκριση παιζόταν! Τα εύσημα στον «Ντούντα» τα έχω δώσει πολλές φορές (δεν τα έχει και ανάγκη άλλωστε από κανέναν) γιατί τα αξίζει, η εικόνα όμως της ομάδας στα τελευταία ματς ήταν απαράδεκτη!

Οι παίκτες δεν θα μπορούσαν να μην έχουν μερίδιο ευθύνης και μάλιστα μεγάλο! Καταρχήν πολλά συγχαρητήρια στον Γκόρντον που στον πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς πήρε τον ρόλο του ηγέτη χωρίς όμως να έχει έρθει στην ομάδα με αυτή την ιδιότητα. Ο Βασίλης Σπανούλης ίσως να έκανε 2 από τα χειρότερα ματς της καριέρας του με αποτέλεσμα οι Πειραιώτες να χάνουν έναν από τους φυσικούς ηγέτες του. Η εικόνα του Βασίλη έκανε και τους υπόλοιπους να νιώθουν «άβολα» αφού τέτοιοι παίκτες σαν αυτόν, τον Παπαλουκά, τον Τεόντοσιτς, τον Μπουρούση και τον Νεστέροβιτς μπορούν να  επηρεάσουν μια αναμέτρηση μόνο και μόνο με την παρουσία τους, που όμως στους συγκεκριμένους ήταν αρνητική. Βέβαια και οι υπόλοιποι παίκτες (Μαυροκεφαλίδης, Έρτσεγκ) που είχαν προσφέρει πολλά στην μέχρι τώρα πορεία ήταν απλά ανήμποροι να αντιδράσουν σε ένα καταστροφικό σκηνικό που είχε στηθεί από το δεύτερο ματς και μετά.

Το να τα ισοπεδώνεις όλα είναι πολύ κακό πράγμα το καλύτερο από όλα είναι να έχεις ξεκάθαρους στόχους που όμως θα έχουν διευκρινιστεί από την αρχή. Η πίκρα του κόσμου είναι δικαιολογημένη διότι οι ομάδα χάρισε απλόχερα προσδοκίες που όμως στο κρίσιμο σημείο τις γκρέμισε και ουσιαστικά έχασε την «πίστη» όλων αυτών που μετά την ήττα στην δεύτερη αναμέτρηση σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν, πιστεύοντας ότι αυτή η ομάδα μπορεί να πάει στην Ιταλία και να τελειώσει εκεί ακόμα και την πρόκριση. Τι χρειάζεται τελικά η ομάδα; Ενίσχυση; Εμπειρία; Άλλον προπονητή; Άλλους παίκτες; Ή ξεκάθαρους στόχους. Τα συμπεράσματα δικά σας.