Χαρίσης: «Καταδικασμένος ο Άρης» (photos)

Ο 34χρονος σέντερ, μαζί με τον παλαίμαχο Αστέριο Γούσιο, μίλησαν στην καθιερωμένη συνέντευξη του μήνα της ΚΑΕ. Αμφότεροι αφηγήθηκαν την πορεία τους στον αθλητισμό και τις εμπειρίες τους με την κίτρινη φανέλα. «Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που φοράμε αυτή τη φανέλα και όχι να φοβόμαστε. Μία ομάδα με την ιστορία αυτή είναι «καταδικασμένη» να κοιτάζει στο παρελθόν, μέχρι να έρθουν ανάλογες επιτυχίες», παραδέχθηκε για την παρουσία του στον Άρη ο Κώστας Χαρίσης. Αναλυτικά τα όσα είπαν στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας…

-Κύριε Γούσιο, αφηγηθείτε μας την πορεία σας στον αθλητισμό και την έλευσή σας στον Άρη, τις διακρίσεις σας με το σύλλογο και την Εθνική, έως τότε που σταματήσατε το μπάσκετ.
ΑΣΤ. Γ. «Ξεκίνησα σαν κολυμβητής στην ομάδα του Άρη, στο αγώνισμα του πρόσθιου. Στο γυμνάσιο, όμως, έπαιζα μπάσκετ και μία ημέρα πηγαίνοντας στα εγκαίνια του γηπέδου του Άρη στη Βασιλίσσης Όλγας μου λέει ο Πετράκης: «Θέλεις να παίξεις μπάσκετ;». Του απάντησα θετικά και δώσαμε ραντεβού να πάμε μια μέρα να με δοκιμάσουν κι εκεί στέριωσα. Είχα πολύ καλούς προπονητές, όπως ο Πεταλίδης, ο Φαίδων Ματθαίου, αλλά και στις εθνικές ομάδες, όπως ο Μπισνέλ, ο Μακ Γκρέγκορ και ο Νησιώτης του Πανελληνίου. Οι διακρίσεις που είχα με την ομάδα του Άρη ήταν στη Λιέγη και στη Σικελία. Το 1955 που γράφτηκα στον Άρη η ομάδα θα πήγαινε στο Βιαρέτζιο και ήταν να παίξω τα πρώτα μου παιχνίδια, αλλά τελικά δεν έγινε. Δυστυχώς, τίτλο δεν πήραμε, αλλά είχαμε τρομερή ομάδα. Είχα μπει και στο πανεπιστήμιο, έπαιζα στις ομάδες του, στη Μικτή Θεσσαλονίκης, στην Εθνική Ενόπλων, αλλά και στην Εθνική Ελλάδας. Το 1960 πήγαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, αλλά δεν προκριθήκαμε. Το 1961 στο Πανευρωπαϊκό στο Βελιγράδι αποκλειστήκαμε, αλλά μας κάλεσαν στην Τύνιδα με την Εθνική Ελλάδος στη συνέχεια. Τότε έπαθα την υπερκόπωση. Συνολικά είχα 25-30 συμμετοχές με την Εθνική. Όταν μου είπαν ότι πρέπει να σταματήσω πήρα το πρώτο πικρό ποτήρι. Το 1965, σε ηλικία 28 ετών, είπα στην ομάδα ότι σταματώ».

-Κώστα, πώς ξεκίνησε η δική σου ενασχόληση με τον αθλητισμό και πώς ήρθες στον Άρη;
Κ.Χ. «Στην ηλικία των 14 ήμουν ήδη από τα πιο ψηλά παιδιά της ηλικίας μου και με την παρότρυνση οικογενειακών μας φίλων οι γονείς μου με πήγαν στον Πανελλήνιο, που εκείνη την εποχή στην Αθήνα ήταν από τις καλύτερες ακαδημίες. Μετά τον Πανελλήνιο ακολούθησε το Παλαιό Ψυχικό και ύστερα ο Παπάγος. Στη συνέχεια πήγα στην Αμερική για τέσσερα χρόνια και γύρισα στον Ολυμπιακό. Ακολούθησε ο Ηλυσιακός στην Α2 και μετά η Ολυμπιάδα Πατρών στην Α2, αλλά και στην Α1. Ακολούθως πήγα στην ΑΕΚ για ένα χρόνο και από εκεί στον Κολοσσό για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Όταν τελείωσε το συμβόλαιό μου το 2012 από τον Κολοσσό ο κόουτς Αλεξανδρής ήρθε σε επαφή μαζί μου και μου εκδήλωσε το ενδιαφέρον του. Αφού μίλησα με τον κ. Αρβανίτη πολύ γρήγορα πείστηκα, αφήνοντας πίσω μου μια παρόμοια πρόταση του Ολυμπιακού».

-Πόσο σημαντική είναι η σκληρή δουλειά για έναν αθλητή, ώστε να καθιερωθεί με τη φανέλα του Άρη;
ΑΣΤ. Γ. «Ιστορικά, εμείς ήμασταν πολύ καλή ομάδα και οι μόνοι που χτυπούσαμε το ΠΟΚ. Πολλές φορές μας θεωρούσαν και ανώτερους από αυτούς. Είχαμε γενική καταξίωση σε όλη την Ελλάδα. Εκείνα τα χρόνια ο Άρης διακρινόταν στο ποδόσφαιρο, στο στίβο, αλλά και στην κολύμβηση. Ο αθλητής στη σημερινή εποχή πρέπει να κλείσει τα αφτιά του στις «Σειρήνες». Το άσχημο είναι ότι περνάμε κρίση τα τελευταία χρόνια σαν σύλλογος και η οικονομική κατάσταση δυστυχώς επηρεάζει. Από τη στιγμή που έχει μπει το οικονομικό κομμάτι στη μέση είναι δύσκολα τα πράγματα για τους αθλητές. Οι «Σειρήνες» είναι αυτές που μπορεί να τους κάνουν να αποπροσανατολιστούν. Πρέπει, λοιπόν, να είναι συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι στις υποχρεώσεις της ομάδας τους».
Κ.Χ. «Η δουλειά του αθλητή είναι να δουλεύει και να προπονείται, άσχετα με το ποια φανέλα φοράει. Πρέπει να βρίσκεται σε καλή σωματική κατάσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Φορώντας τη φανέλα του Άρη έχεις μια ευθύνη παραπάνω, ξέροντας ότι ποτέ δεν θα φθάσεις αυτό που έχει πετύχει η ομάδα αυτή στο παρελθόν. Δουλεύεις όσο το δυνατόν καλύτερα μπορείς, έτσι ώστε το σεβασμό που αποπνέει ο Άρης να τον κρατάς ψηλά».

-Κύριε Γούσιο, ποιος είναι ο παίκτης που σας έχει δυσκολέψει περισσότερο στην καριέρα σας;
ΑΣΤ. Γ. «Κάποια στιγμή είχα αντίπαλο τον Κόρατς, που έπαιζε στην Μπεογκράτσκι. Το1958 ήρθε στην Ελλάδα, ώστε να παίξει με κάποια αθηναϊκή ομάδα, την κέρδισε και στο γυρισμό έπαιξε μαζί μας στη Θεσσαλονίκη, όπου και κερδίσαμε, όπως και το 1961 στο Βελιγράδι. Δεν ήταν πολύ ψηλός, αλλά «βιδωνόταν» στον αέρα. Στην Ελλάδα δεν είχα κάποιον που να με δυσκόλεψε πολύ».

-Κώστα, πόσο σημαντικά είναι τα λάθη και οι ήττες στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός αθλητή;
Κ.Χ. «Είμαι της άποψης ότι μόνο τα λάθη και οι ήττες διαμορφώνουν τον χαρακτήρα ενός αθλητή. Στις νίκες όλοι πανηγυρίζουν, ενώ στις ήττες πρέπει από το πρώτο λεπτό να αναλογιστείς και να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να διορθώσεις τα λάθη σου και μόλις περάσει ένα χρονικό διάστημα να μπεις στο γήπεδο και να μην τα επαναλάβεις. Με τον τρόπο που παίζουμε εμείς, ένα παιχνίδι την εβδομάδα, έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε και να διορθώσουμε το λάθος. Άλλες ομάδες με δύο παιχνίδια την εβδομάδα έχουν μόνο δύο ημέρες μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Το πιο σημαντικό κομμάτι πάνω στα λάθη για μια ομάδα είναι να μη ρίχνει τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, αλλά να αποδέχεται ο καθένας αυτό που του αναλογεί».

-Κύριε Γούσιο, ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας με τη φανέλα του Άρη, εκείνη που σας έχει σημαδέψει;
ΑΣΤ. Γ. «Είναι το πρωτάθλημα Ελλάδας στην Αθήνα το 1958. Κερδίσαμε όλες τις ομάδες και το τελευταίο παιχνίδι με την ΑΕΚ, ήταν και το πιο δύσκολο, αλλά το χάσαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς χάθηκε αυτός ο τίτλος».

-Κώστα, έχει πίεση η φανέλα του Άρη και αν ναι πώς ένας παίκτης προσαρμόζεται ή διαχειρίζεται την πίεση αυτή;
Κ.Χ. «Όπως έχει πει και ο κόουτς Μίνιτς φέτος σε ένα μίτινγκ της ομάδας η φανέλα του Άρη έχει πίεση λόγω ιστορίας, αλλά αυτό πρέπει να βγαίνει στους παίκτες με θετικό τρόπο. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που φοράμε αυτή τη φανέλα και όχι να φοβόμαστε. Μία ομάδα με την ιστορία αυτή είναι «καταδικασμένη» να κοιτάζει στο παρελθόν, μέχρι να έρθουν ανάλογες επιτυχίες».

-Κύριε Γούσιο, ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας για μια ομάδα; Τι πρέπει να κάνει ώστε να πρωταγωνιστήσει;
ΑΣΤ. Γ. «Κατ’ αρχάς ο προπονητής παίζει σπουδαίο ρόλο, ώστε να μπορέσει να δώσει μια ομοψυχία στην ομάδα. Νομίζω ότι έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα είναι τελείως επιστημονική η συγκρότηση μιας ομάδας. Πρέπει να υπάρχει κάποιος που να βγάζει τα εσώψυχα των παικτών, γεγονός που έχει μεγάλη σημασία. Έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα πρέπει να υπάρχει και οικονομική άνεση. Εκτός από το τιμ των προπονητών, πρέπει να μπορεί η ομάδα να πλάθει τους παίκτες σύμφωνα με το σύστημα της ομαδικότητας και της ομοψυχίας. Είναι άλλοι οι καιροί τώρα, μετατοπίζονται σαν κινούμενη άμμος οι παίκτες σήμερα και δεν ξέρω εάν στενοχωριούνται τελικά».

-Κώστα, ποιες είναι οι σκέψεις σου σε ό,τι αφορά στους προσωπικούς σου στόχους, αλλά και τον Άρη;
Κ.Χ. «Σε ό,τι αφορά στον Άρη, έχω ομαδικούς στόχους. Θέλω κάθε φορά να κερδίζουμε. Πέρα από μια καλή εμφάνιση, θέλω να παίρνουμε τη νίκη και ταυτόχρονα όντας σε αυτή τη φάση της καριέρας μου θέλω η ομάδα να βγάζει νέα παιδιά και να διατηρείται το υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Σε ατομικό επίπεδο εύχομαι αυτό που εύχονται όλοι αθλητές, να υπάρχει υγεία σε εμένα και στους συμπαίκτες μου, ώστε να μπορώ να προσφέρω ανά πάσα στιγμή όσο μπορώ στην ομάδα στην οποία βρίσκομαι».

-Οι φωτογραφίες του Αστέριου Γούσιου είναι από το προσωπικό αρχείο του, με την ΚΑΕ να τον ευχαριστεί θερμά για την παραχώρησή τους: «Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Γούσιο για τις φωτογραφίες από το τεράστιο προσωπικό του αρχείο. Στην πρώτη, διακρίνεται με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος (1960) και στη δεύτερη, με τη φανέλα του Άρη (1957)».