Σούμποτιτς: «Έπαιξε ρόλο ο εγωισμός»
Θέμα εγωισμού ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς από τον Άρη, μέσα στην Προύσα, σύμφωνα με το Λευτέρη Σούμποτιτς.
Σαν σήμερα, στις 3 Απριλίου του 1997, οι Θεσσαλονικείς θριάμβευσαν απέναντι στον Τόφας κατακτώντας τον τίτλο μέσα στην Τουρκία. Ο τότε προπονητής τους Λευτέρης Σούμποτιτς, με δηλώσεις του στον Arena FM 89.4, θυμήθηκε τις στιγμές θριάμβου που έζησαν στη γείτονα χώρα και τις απέδωσε στον πληγωμένο εγωισμό τους μετά την έντονη αμφισβήτηση που δέχθηκαν για την ήττα τους στο πρώτο ματς στο Αλεξάνδρειο. Αναλυτικά τα όσα είπε…
Για τη μεγάλη επιτυχία του Άρη μες στην Προύσα: «Είναι ωραία να θυμόμαστε κάθε χρόνο την ιστορία. Ήταν πολύ μεγάλο παιχνίδι και μια πολύ μεγάλη επιτυχία μετά και το πρώτο ματς, που είπαν πως δεν σηκώνουμε το τρόπαιο. Στη Θεσσαλονίκη όλοι ασχολούνται με τον Άρη και το μπάσκετ και ο εγωισμός έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Είδαμε τους Τούρκους που πανηγύριζαν κι είχαν στα μπαλκόνια σημαίες και μπαλόνια δύο τρεις ώρες πριν και ξύπνησε ο εγωισμός μας. Θα με κερδίσεις πρώτα και μετά θα πανηγυρίσεις. Είχαμε παίκτες νικητές, που ήταν απλήρωτοι και κανένας δεν είχε ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ήταν ευκαιρία, γιατί κάποιοι ήταν και σε μεγάλη ηλικία. Όλοι οι παίκτες τα έδωσαν όλα και είχαμε πολύ ωραία ομάδα. Είχαμε δουλέψει πολύ καλά και ζούσαμε σαν οικογένεια ακόμα και εκτός γηπέδου».
Για το τέλος της αυτοκρατορίας του Άρη: «Το τέλος ήταν στο Τορίνο που έπαιξε ο Παναγιώτης, αλλά όχι ο Γκάλης και εγώ. Τότε ήταν το τέλος της αυτοκρατορίας. Υπήρχε γενιά που μπορούσε να συνεχίσει τις επιτυχίες, αλλά δεν υπήρχαν χρήματα. Μεγάλωσαν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός οικονομικά. Ο Άρης θέλει κάποιον να το σπρώξει οικονομικά γιατί είναι Άρης και δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ. Δεν έχει κάνει ο Άρης μόνο φιλάθλους για αυτόν, αλλά γενικότερα για το μπάσκετ. Πήραμε το Ευρωπαϊκό, μετά η Ελλάδα πήρε το Ευρωπαϊκό και στην Εθνική το ίδιο. Τότε ήρθε το μπάσκετ, γιατί υπήρχε μόνο το ποδόσφαιρο. Ο κόσμος του Άρη και της ΑΕΚ ξέρουν το μπάσκετ. Αυτοί ξέρουν το περισσότερο μπάσκετ στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν ιστορία. Η Θεσσαλονίκη είναι μικρή πόλη και όλοι ασχολούνταν με το μπάσκετ».
Για τη σημερινή κατάσταση του Άρη: «Βλέπω όλα τα ελληνικά προγράμματα και παρακολουθώ καθημερινά. Η διοίκηση του Άρη αξίζει συγχαρητήρια γιατί ανέλαβε την ομάδα με χρέη, τίμησε τον Γκάλη και έδωσε το όνομά του στο Παλέ, κάτι που όλοι ξέρουμε γιατί δεν γινόταν παλαιότερα. Δεν ήθελαν κάποιοι να κάνουν κουμάντο άνθρωποι από τη δική μας γενιά, επειδή ήθελαν να κάνουν τις λαμογιές τους. Ήθελαν να κάνουν κουμάντο και αν ήταν κάποιος από εμάς δεν θα μπορούσαν. Εγώ όταν ήρθα να βοηθήσω την ομάδα ούτε ζήτησα λεφτά ούτε τίποτα. Ήταν κατάντια, με την κάθαρση των ανθρώπων που κατέκλεψαν τον σύλλογο ξεκινάει μια νέα εποχή και για αυτό νιώθω αισιόδοξος».
Για τη χημεία που υπήρχε τότε στην ομάδα: «Ήμασταν πολύ καλή ομάδα, αλλά και πολύ καλοί φίλοι μεταξύ μας. Η χημεία μας ήταν φοβερή. Ως προπονητής πάντα δούλευα στη χημεία. Ήμασταν σαν οικογένεια και αδέρφια. Αυτό βοήθησε στις δύσκολες στιγμές και πιστεύω αυτό έμεινε στον Άρη. Ο Άρης πάντα ήταν μια οικογένεια με μια βαριά φανέλα».
Για το γεγονός πως δεν βρέθηκε στην γιορτή του Άρη για το Νίκο Γκάλη, πέρυσι το Μάιο: «Στη γιορτή του Άρη δεν με κάλεσε κανείς, αλλά και να με καλούσε δεν θα μπορούσα γιατί στο Λίβανο παίζαμε πέρυσι κάθε τρεις ημέρες παιχνίδι επειδή άργησε να ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Η καρδιά μου, βέβαια, ήταν εκεί».
