Παπανικολάου: «Ήθελα να μείνω στον Ολυμπιακό»

Ο Έλληνας άσος μίλησε στο «Goal» για πρώτη φορά μετά την επίτευξη της συμφωνίας με τους Ισπανούς, τόσο για το παρασκήνιο της υπόθεσης, όσο και για την μέχρι τώρα καριέρα του. Επισήμανε δε, πως η σχέση του με την Εθνική ομάδα είναι πολύ στενή και νιώθει περηφάνια όταν φορά την φανέλα με το εθνόσημο.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Παπανικολάου:

«Είναι λίγο παράξενο. Οτιδήποτε και να πεις, ο κόσμος μπορεί να το παρερμηνεύσει. Δεν έχει σημασία πώς θα το πεις εσύ ή πώς θα το καταγράψει ο δημοσιογράφος. Αυτό που έχει σημασία είναι ο αποδέκτης. Ο κόσμος δηλαδή! Αυτός έχει σημασία πώς θα εκλάβει αυτό που θα πω εγώ ή ο κάθε άνθρωπος. Οπότε εκεί υπάρχει ένα ζήτημα» τόνισε αρχικά.

Για το αν έχει κάτι να μοιραστεί για το τελευταίο δεκαήμερο, είπε: «Όχι ιδιαίτερα. Ό,τι έγινε και μεσολάβησε σε αυτόν τον χρόνο, έχει τελειώσει. Ανοίγει μία νέα σελίδα, προχωράμε μπροστά. Δεν στέκεσαι σε αυτά που σε στεναχώρησαν, σε πίκραναν ή σου προκάλεσαν πολύ μεγάλη ικανοποίηση».

Για το πώς ξεκίνησε η υπόθεση Μπαρτσελόνα, σημείωσε: «Ξύπνησα ένα ωραίο πρωί και είδα στα site ότι η Μπαρτσελόνα συζητάει με τον Ολυμπιακό. Δεν πίστεψα ποτέ ότι μπορεί να βγει κάτι από όλο αυτό. Εβλεπα ότι έχει κρατηθεί ένας κορμός, ο προπονητής είναι ίδιος και θεώρησα απίθανο ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Είδες, όμως, ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Παραξενεύτηκα, ναι! Εγώ από την πρώτη στιγμή έλεγα ότι θέλω Ολυμπιακό ή ΝΒΑ. Με το σκεπτικό ότι έχω έναν χρόνο συμβόλαιο, οπότε αν δεν μου έβγαινε το ΝΒΑ, θα ήθελα να μείνω στον Ολυμπιακό και μόνο αυτό. Δεν περνούσε ποτέ κάτι άλλο από το μυαλό μου».

Για τα δύο περιστατικά που τον καθόρισαν, υπογράμμισε: «Θα σου πω τα δύο περιστατικά που άλλαξαν τον εαυτό μου και τον τρόπο που προπονούμουν... Την πρώτη χρονιά μου στο εφηβικό του Αρη παίξαμε ένα τουρνουά με τη συμμετοχή της Καλαμαριάς, της ΑΕΚ και μίας ομάδας ακόμα. Χριστούγεννα ήταν. Παίξαμε τους αγώνες, τελειώσαμε, όλα καλά. Υπήρχε όμως ένας άνθρωπος που βιντεοσκοπούσε τους αγώνες. Πήραμε λοιπόν τα DVD κι έκατσα μία μέρα να δω τον εαυτό μου. Η πρώτη αντίδραση που είχα βλέποντας τον εαυτό μου ήταν: ''Ετσι παίζω; Αυτός είμαι; Αυτά δίνω στο γήπεδο;''.

Σκεφτόμουν Τι κάνω δηλαδή εγώ; Αυτά κάνω στο γήπεδο; Στεναχωρήθηκα. Απογοητεύτηκα και πείσμωσα συγχρόνως. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που έβλεπα. Αυτό ουσιαστικά ήταν το πρώτο κλικ που άλλαξε τα τσιπάκι. Και το δεύτερο κλικ ήταν βλέποντας την οικονομική κατάσταση που υπήρχε στο σπίτι, όπου υπήρχε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Οπότε μου έδινε τη δύναμη να συνεχίσω και μέσα από τη δουλειά μου να βοηθήσω την οικογένειά μου. Αυτά ήταν τα δύο κλικ που άλλαξαν το τσιπάκι και μου έδιναν όρεξη να δουλεύω και να βελτιώνομαι. Είχα και σπουδαία πρότυπα όμως ως συμπαίκτες. Οπως ο Βασίλης (Σπανούλης) που είναι πραγματική ευλογία να τον έχεις δίπλα σου. Να τον βλέπεις να τα δίνει όλα σε κάθε προπόνηση, να κάνει έξτρα πράγματα, να προσπαθεί συνεχώς. Ακόμα και όταν εμείς, οι μικροί, κάναμε ατομικές αυτός ερχόταν να κάνει σουτ. Ε, μετά, πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να μη γίνει πρότυπο;».
 
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Η αλήθεια είναι ότι τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα αρκετός κόσμος είχε την εντύπωση ότι είμαι ένας παράξενος χαρακτήρας, ότι είμαι κωλόπαιδο, όπως ακριβώς το είπες... Ο καθένας μπορεί να έχει μία άποψη ή να μην έχει καθόλου άποψη. Οταν ακούει συνεχώς, όμως, για κάποιον ότι είναι έτσι, θέλοντας και μη θα περάσουν στο μυαλό του τα σχόλια που ακούει γενικώς και η πρώτη αντίδραση θα είναι συνώνυμη αυτής. Δεν ξέρω αν είμαι κωλόπαιδο. Ρώτα τον κόσμο που συναναστρέφομαι και με ξέρουν καλά. Προς Θεού, δεν λέω ότι η συμπεριφορά μου κάποιες φορές, και ιδιαίτερα στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό, δεν ήταν ανάρμοστη. Ηταν! Παρουσίασα έναν πολύ κακό εαυτό κι αυτό που έβγαλα δεν ήταν καθόλου επαγγελματικό. Δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου.

Κι αυτό οφείλεται στο αγωνιστικό κομμάτι, όπου δεν μου έβγαινε το παιχνίδι κι όλο αυτό μου προκαλούσε νεύρα. Ισως να μην έχω την πείρα να διαχειριστώ μία τέτοια κατάσταση, κατά την οποία ο Ολυμπιακός που ήρθε ως πρωταθλητής Ευρώπης επέστρεψε στην Ελλάδα και δεν του πήγε τίποτα καλά στους τελικούς. Κι αυτό που συζήτησα με τους δικούς μου ανθρώπους ήταν ότι πρέπει από εδώ και πέρα να το έχω στο μυαλό μου. Είναι ένα κομμάτι εμπειρίας πολύτιμο. Με πείραξε η συμπεριφορά μου στους τελικούς. Αισθάνθηκα άσχημα, να πω συγγνώμη είναι το λιγότερο που μπορώ και θα ήθελα να κάνω, αλλά όλοι θα γυρίσουν και θα πουν ότι ''ο Παπανικολάου λέει συγγνώμη τώρα Τότε τι έκανε ο μεγάλος;''. Οπότε δεν έχει νόημα να πω κάτι παραπάνω. Το πιο απλό που μπορείς να κάνεις είναι να πεις συγγνώμη στους συμπαίκτες, στους αντιπάλους, παντού. Αλλά όταν δεν έχεις φερθεί σωστά πρέπει να δεχτείς και το κράξιμο ως αποτέλεσμα των πράξεών σου. Από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Προσωπικά ξέρω τι έχω κάνει λάθος και δεν θα ξανασυμβεί. Ηταν μία πολύτιμη εμπειρία για εμένα".
 
Για την καριέρα του σημείωσε: «Χρειάζεται τύχη για να παίξεις μπάσκετ, να φτάσεις σε κάποιο επίπεδο. Όταν ήρθα στον Ολυμπιακό είχα προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη που σε θέμα αρχών και μπάσκετ ήταν από τους καλύτερους προπονητές που θα μπορούσαν να βρεθούν στον δρόμο μου για να μου διδάξουν αυτά τα δύο πράγματα. Η επόμενη χρόνια ήταν κομβική δεδομένου ότι βρέθηκε στην ομάδα ο κόουτς Ιβκοβιτς. Αυτό που λέω είναι ότι το μπάσκετ χρειάζεται και τύχη. Ηταν τύχη το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε δίπλα μας εκείνη τη χρονική στιγμή. Για όλα τα νέα παιδιά. Θα μπορούσε να έρθει ένας άλλος προπονητής, που να θελήσει την απόκτηση ενός ξένου στις δικές μας θέσεις. Να φέρει και τον Κέσελ και μετά ψάξε βρες εμάς τους μικρότερους. Ο Ντούντα επέλεξε να πάει με τους μικρούς. Πιστεύω ότι δικαιωθήκαμε και τον δικαιώσαμε. Είχα στήριξη όμως και από την οικογένειά μου. Που είναι είναι πολύ βασική. Το κάθε παιδί άλλωστε είναι ο καθρέφτης των γονιών του. Εμένα με φτιάχνει πολύ να αναγνωρίζω ότι βελτιώνομαι και μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα. Είναι μέσα στο μυαλό του καθενός όλη αυτή η διαδικασία. Και πόσο συγκεντρωμένος είναι στον στόχο του».

Για τη σχέση του με την Εθνική, επισήμανε: «Όταν καταφέρεις να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που φοράς, τότε καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Οταν φοράς αυτό (τεντώνει με το δεξί χέρι του την μπλούζα στο σημείο που γράφει HELLAS) δεν είσαι ο παίκτης του Ολυμπιακού ή της Μπαρτσελόνα. Οταν φοράς το εθνόσημο είσαι ο Κώστας και μέσα από το πρόσωπό σου καθρεφτίζονται 11 εκατομμύρια Ελληνες. Οταν καταφέρνεις να είσαι μέσα στους 17 καλύτερους παίκτες της χώρας σου, σε οποιαδήποτε ηλικία, είναι ένα τεράστιο προνόμιο και μεγάλη ευλογία. Πολύ περισσότερο δε, όταν το νιώθεις κιόλας πολύ έντονα».