Ούκιτς: «Πολλοί με είπαν κωλόπαιδο»

Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς μεγάλωσε σε ένα διαμέρισμα 30 τετραγωνικών στο Σπλιτ με αγάπη για το μπάσκετ και τη ροκ μουσική.
Διαβάστε την συνέντευξη του άσου του Παναθηναϊκού:

Η ιστορία με τα ονόματα που του έδωσε ο πατέρας του είναι γνωστή... Ροκ-ο (από τη λατρεία για τη ροκ μουσική), Λέν-ι (εξαιτίας του Τζον Λένον). «Εγώ γεννήθηκα το 1984 και η μπάντα του πατέρα μου δημιουργήθηκε το 1988. Δεν μεγαλώσαμε άνετα. Μόλις γεννήθηκα ο πατέρας μου έπρεπε να βρει έναν τρόπο να με θρέψει κι έτσι έπιασε δουλειά σε ένα ταχυδρομείο. Τέσσερα χρόνια αργότερα ήρθαν οι Daleka Obala, το γκρουπ με το οποίο έγινε γνωστός ως ντράμερ».

Το ραντεβού έγινε στην Κηφισιά, αμέσως μετά το... κονσέρτο τυμπάνων σε 4/4 που έδωσε στο Frangelico στη φιέστα του Παναθηναϊκού. Σε μία συζήτηση μεταξύ δύο αγνώστων, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς προγραμματισμένες ερωτήσεις. Χύμα. Οπου ο Ρόκο Λένι Ούκιτς έβγαλε τον εαυτό του, αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ενας πολύ ενδιαφέρων ροκ τύπος, με φοβερές ευαισθησίες αλλά κι άποψη.

Η εικόνα του βγάζει κάτι παράξενο. Οσοι δεν τον ξέρουν μιλούν για έναν τύπο που ασχολείται μόνο με την πάρτη του, ότι... «Είμαι ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου». Ηξερα πολύ καλά ότι δεν ήταν έτσι, αλλά... «Κι εγώ το ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν είμαι κλειστός χαρακτήρας. Απλά δεν μου αρέσει να βγαίνω, δεν είμαι άνθρωπος της νύχτας, όπου κάθε άτομο βγάζει έναν άλλον πιο τρελό εαυτό. Αρα, είναι δύσκολο να με συναντήσεις σε τέτοια φάση. Είμαι έτσι από 10 ετών και δεν έγινα στην πορεία. Δε διανοείσαι πόσοι έχουν εμφανιστεί να μου πουν ότι πριν με γνωρίσουν πίστευαν ότι είμαι κωλόπαιδο. Δεν ζητώ από κανέναν να του αρέσω με το ζόρι.

 Είμαι απλά ένας πολύ ευθύς χαρακτήρας. Δεν θα κάνω τίποτα μόνο και μόνο για να σε ευχαριστήσω. Αν μπορώ να κάνω κάτι, θα το κάνω, αν όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία. Στο ΝΒΑ δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στις σχέσεις με τον κόσμο. Υπάρχει, δε, ένας περίφημος μαρκετινίστικος κανόνας που λέει ότι ο φίλαθλος χρειάζεται τρία δευτερόλεπτα για να σε συμπαθήσει ή να σε αντιπαθήσει. Δε συμφωνώ με αυτό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Αν βγάλεις μία φωτογραφία μαζί του και χαμογελάσεις, θα γίνεις είδωλό του, θα σε αγαπήσει. Αν όχι, θα σε θεωρεί τον μεγαλύτερο μ...α που υπάρχει. Αυτός όμως δεν είναι ο χαρακτήρας σου. Είναι η ικανότητά σου να διαχειριστείς τον κόσμο. Εγώ αν δεν είμαι στην καλύτερη διάθεση, αν η ομάδα μου έχει χάσει, δεν μπορώ να προσποιηθώ και να χαμογελάσω βγάζοντας μία φωτογραφία. Τι να κάνω; Δεν θα αλλάξω τον εαυτό μου για να αρέσω».

 «Ντικέμπε Μουτόμπο μπλα μπλα μπλα...»
 
Ο τύπος που βλέπατε με το «10» στην πλάτη της πράσινης φανέλας είναι ιδιαίτερος άνθρωπος, αλλά φιλήσυχος κι εξαιρετικός χαρακτήρας. Με άποψη όμως. Και γνώση. Γνώση που σόκαρε ακόμα και τον Στεφάν Λάσμε... «Είναι αλήθεια ότι ξέρεις κάθε κουραστική λεπτομέρεια γύρω από το μπάσκετ» τον ρώτησα (γνωρίζοντας ήδη την απάντηση). «Ναι!» απάντησε με χαμόγελο... «Ποια είναι η πιο αχρείαστη πληροφορία που έχει καρφωθεί στο κεφάλι σου εδώ και χρόνια;» συνέχισα. «Χα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω αλλά θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Μία μέρα ήμουν με τον Λάσμε και άλλους συμπαίκτες μας...

 Με ρώτησε λοιπόν ο Στεφ πώς γίνεται κι έχω μεσαίο όνομα. Του φάνηκε παράξενο...Του εξήγησα την ιστορία και μετά του είπα: “Εχεις κι εσύ μεσαίο όνομα, έτσι δεν είναι;”. Και μου λέει... “Ελα ρε... Είμαι από την Αφρική. Εχω πάνω από 10 μεσαία ονόματα”. Και του απαντώ: “Σωστά, όπως ο Ντικέμπε Μουτόμπο Μπολόντο, Μουκάμπα, Ζαν Ζακ Γουαματόμπο. Με κοίταξε παράξενα με το στόμα ανοιχτό. “Μη μου πεις ότι ξέρεις όλα τα ονόματα του Μουτόμπο;” μου είπε. “Ε, ναι! Τα ξέρω”. Οτιδήποτε διαβάζω από μικρή ηλικία κολλάει στο μυαλό μου, δεν το ξεχνάω ποτέ. Και ίσως να τα θυμάμαι μέχρι να... τρελαθώ τελείως! Ή μέχρι να γεράσω».

 «Εγώ και ο Αρτζι»
 
Να ξεκινήσουμε από τα ατράνταχτα δεδομένα. Ο Ούκιτς και ο Λάσμε ήταν οι πρώτοι παίκτες που ο Πεδουλάκης ήθελε να φέρει στον Παναθηναϊκό. Οταν η συζήτηση ήρθε στον κόουτς, ο Κροάτης μου είπε: «Ο,τι σου πω είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Ειλικρινά. Η συνεργασία μαζί του στην αρχή ήταν δύσκολη. Πραγματικά δύσκολη. Σε αυτή την ομάδα είχα έναν ρόλο που δεν είχα αναλάβει ποτέ στο παρελθόν. Επρεπε να μαρκάρω πάντα τον καλύτερο αντίπαλο γκαρντ κι αυτό μου κατανάλωνε πολλή ενέργεια. Δεν έπαιζα πικ εν ρολ, διότι έχουμε τον Διαμαντίδη, ο οποίος είναι ο καλύτερος πικ εν ρολ παίκτης της Ευρώπης.

 Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα μεγάλο χρόνο συμμετοχής, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω. Δε μου αρέσει αν ακούω ότι όλα για εμένα άλλαξαν στον τελικό του Κυπέλλου. Οχι, δεν ήταν αυτό το turning point. Αυτό που έγινε στο Κύπελλο ήταν το αποτέλεσμα μία διαδικασίας που ξεκίνησε μία εβδομάδα νωρίτερα. Πριν από τον τελικό είχαμε την Μπάμπεργκ στο ΟΑΚΑ. Επαιξα περίπου 10 λεπτά. Αισθανόμουν όμως ότι το πρόβλημα δεν ήταν ότι έχανα τα σουτ ή ήμουν εκτός ρυθμού ή έκανα λάθη. Ενιωθα βαθιά μέσα μου ότι δεν υπήρχε χώρος να κάνω αυτά που μπορούσα. Επίσης έβλεπα ότι κάθε φορά που εγώ δεν ήμουν καλός η ομάδα είχε πρόβλημα.

 Μετά από εκείνο το ματς είχαμε τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, όπου έπαιξα 10 λεπτά και ακολούθησε το Ρέθυμνο πριν από τον τελικό. Τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου: “Αρκετά, Ρόκο. Εως εδώ ήταν με την προσπάθεια να ικανοποιήσεις τους πάντες και να είσαι καλό παιδί”. Ασφαλώς και δεν θα ταχθώ ποτέ εναντίον της ομάδας, ούτε με ενδιαφέρει να σκοράρω 30 πόντους και να γράψω τους συμπαίκτες μου στα παλιά μου τα παπούτσια. Αλλά από την άλλη πλευρά ήταν αδύνατον να ικανοποιώ τους πάντες. Τότε ήταν που άρχισα να παίζω όπως ήξερα.
 
Είμαι σίγουρος όμως ότι ο κόουτς είχε κάποιο πλάνο για εμένα. Δεν μου το είπε ποτέ. Ούτε αυτός ούτε κάποιος άλλος. Είμαι σίγουρος όμως. Μάλλον κάτι έκανε επίτηδες έστω κι αν εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ξέρω ότι ο κόουτς με γούσταρε. Αν δεν ήθελε, δεν θα ήμουν εδώ. Απλά έπρεπε να κάνουμε κάποιες διορθώσεις. Εν κατακλείδι μόνο καλές κουβέντες μπορώ να πω για τον κόουτς. Κι όχι διότι εξελίχθηκε επιτυχημένα η σεζόν. Οκ, κάποιες φορές ήταν πιο δύσκολη η συνεργασία, κάποιες άλλες όχι. Αλλά ως περσόνα είναι εξαιρετικός. Είναι ευθύς, μπορεί να μιλήσεις μαζί του όποια στιγμή θέλεις. Ηταν δίκαιος. Δεν θα σου έλεγε ποτέ όχι. Και κάθε φορά που είχα ανάγκη να του μιλήσω ήταν εκεί πάντα να με ακούσει. Είναι αντράκι».

 ΑΤΑΚΕΣ

 «Δεν διαβάζω πόρταλ και φόρουμ. Τι να διαβάσω; Αφού ξέρω ότι αυτό που με ξεσκίζει μία μέρα, θα με αποθεώνει την άλλη και θα με ξανασκίζει την επόμενη. Στον 21ο αιώνα, λόγω ίντερνετ, όλοι έχουν άποψη. Με αφήνει αδιάφορο. Ξέρω ποιος είμαι. Γι' αυτό διαβάζω μόνο επίσημα και στατιστικά. Τα στατιστικά, είναι νούμερα, αγνή γνώση. Οχι άποψη»
 
«Για τους περισσότερους παίκτες της Ευρωλίγκα δεν χρειάζομαι το σκάουτινγκ. Δεν το έχω ανάγκη. Ξέρω για τους περισσότερους παίκτες τι μπορούν να κάνουν. Για παράδειγμα, αν χρειαστεί να μαρκάρω τον Σπανούλη, δεν χρειάζεται να μου δώσει κάποιος πληροφορίες. Ξέρω καλά τι θα κάνει. Εχω παίξει μαζί του 20 φορές. Αν μαρκάρω τον Γιουλ επί παραδείγματι, ξέρω ότι θα πάει δεξιά μέχρι να χτυπήσει τοίχο, ότι θα επιδιώξει να τρέξει το γήπεδο, ότι θα παίξει με συνέπεια στην άμυνα. Τι άλλο να ξέρω;»

 «Στον Παναθηναϊκό ο κόουτς και οι συνεργάτες του έκαναν τρομερή δουλειά στο σκάουτινγκ. Στο παρελθόν όμως είχα προπονητές που δεν έδιναν πολύ μεγάλη βάση και στην προπόνηση, έρχονταν και μου έλεγαν... “Εϊ Ρόκο... Για πες... Χουέρτας... Τι θα κάνουμε με αυτόν;”. Και τους έλεγα όλες τις λεπτομέρειες. “Αντε πάμε παιδιά. Ακούσατε τι κάνουμε” έλεγε μετά στους παίκτες. Οχι όμως στον Παναθηναϊκό. Αυτό δεν συνέβη ποτέ»

 «Αυτό που θα σου πω μπορεί να ακουστεί πολύ εγωιστικό, αλλά δεν με απασχολεί καθόλου. Ηξερα βαθιά μέσα μου και το πίστευα όσο δεν φαντάζεσαι ότι αυτή η ομάδα θα μπορούσε να κερδίσει τίτλους και να παίξει πολύ καλύτερα, αν εγώ έπαιζα καλύτερα. Κι αυτό φάνηκε στο τέλος. Διότι αυτή η ομάδα σχεδιάστηκε με τέτοιον τρόπο»
 
 «Τα παιδιά δεν χρειάζονται τίποτα. Μόνο αγάπη, λίγο φαγητό και ελάχιστο χώρο να παίζουν. Ακόμα και σε κάστρο να μεγαλώσουν, αν υπάρχουν προβλήματα στην οικογένεια, θα μισήσουν τα πάντα» (ο Ρόκο έγινε πατέρας σε ηλικία 23 ετών)

«Είμαι αυτοδίδακτος στη μουσική. Εμαθα μερικά πράγματα από τον πατέρα μου, αλλά δεν έκανα μαθήματα. Παίζω ντραμς από 3-4 ετών. Πολύ καιρό πριν παίξω μπάσκετ. Ξέρω τις νότες, αλλά χρειάζομαι χρόνο για να καταλάβω τις παρτιτούρες. Στη ροκ μουσική, όμως, έτσι συμβαίνει πάντα. Οι περισσότεροι είναι αυτοδίδακτοι. Είναι μέρος της κουλτούρας»

«Θα πλήρωνα το μισό συμβόλαιό μου να παίξω ένα βράδυ με τους Red Hot Chilli Peppers. Αλλά αυτό είναι όνειρο και όχι κάτι μπορεί να γίνει πραγματικότητα»