Κώστας Τσαρτσαρής: Από τα κοντομάνικα της Ισλανδίας στις 21 κούπες

Ούτε ο ίδιος ο Κώστας Τσαρτσαρής μπορούσε να φανταστεί πως θα… εκτοξευόταν η καριέρα του. Όταν τον Σεπτέμβριο του 1997 έμπαινε στο αεροπλάνο με το κοντομάνικό του, όντας 17 ετών, για την μακρινή και παγωμένη Ισλανδία δεν έβλεπε ούτε στα πιο… τρελά του όνειρα, πως μερικά χρόνια αργότερα θα γινόταν μέλος της αγαπημένης του ομάδας και θα κατάφερνε να φτάσει στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ξανά και ξανά και ξανά…

Τώρα, που οι τίτλοι του τέλους έπεσαν οριστικά και αμετάκλητα ο «Τσάρι»… θυμάται και προσπαθεί να αποτυπώσει στο μυαλό του το.. αντίο του κόσμου στο πρόσωπό του. Δεν ξεχνάει τις δύσκολες στιγμές, που τον έκαναν πιο δυνατό, ενώ δεν έκρυψε την συγκίνησή του όταν παρακολούθησε την προπόνηση των εφήβων στο ΟΑΚΑ, αφού θυμήθηκε το δικό του ξεκίνημα.

Ένας παίκτης που αποφασίζει να πάει να παίξει στην Ισλανδία, τι χρειάζεται για να επιστρέψει και να πάρει τα πάντα;

«Όταν είσαι 17 χρονών δεν μπορείς να σκεφτείς πολλά. Ακούς κάποιες συμβουλές κυρίως από την οικογένεια σου. Εγώ τότε θέλησα να εκμεταλλευτώ την υπόθεση «Bosman» που ήταν της μόδας τότε για να μείνω ελεύθερος από την ερασιτεχνική ομάδα στη Βέροια. Πήγαινα κυριολεκτικά στο πουθενά. Έφυγα αρχές Σεπτέμβριου με κοντομάνικο και φτάνοντας εκεί μου έδωσαν παλτά. Στην ουσία η καριέρα μου ξεκίνησε από κει. Με πήρε τηλέφωνο ο κύριος Παπαδημητρίου, προπονητής της Εθνικής Εφήβων, μου είπε θα θέλαμε να σε δούμε και έτσι ξεκίνησε όλη η ιστορία. Ένας φίλος μου, μου έκανε δοκιμαστικό στη Νήαρ Ηστ όταν προπονητής ήταν ο κύριος Πολίτης. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου. Θες από τύχη, θες από συγκυρίες...»    

Και από Δευτέρα τι κάνει ο Τσαρτσαρής;

«Από Δευτέρα θα ζήσω Σαββατοκύριακα επιτέλους. Θα δω τι ώρα νυχτώνει γιατί πάντα μπαίναμε μέρα και φεύγαμε νύχτα από το γήπεδο. Κι ελπίζω να κάθομαι με την ηρεμία μου να βλέπω τα παιχνίδια στη τηλεόραση, γιατί ακόμα και όταν ήμουν τραυματίας είχα άγχος».

Θέλεις να μείνεις στον χώρο του μπάσκετ ή να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο στη ζωή σου;

«Για πάντα θα είμαι αθλητής. Μπορεί να φεύγω από τα παρκέ αλλά ο αθλητισμός έχει τόσα και τόσα τριγύρω που θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω. Δεν ξέρω αν είναι η προπονητική γιατί στην παρούσα φάση δεν θέλω να γίνω προπονητής, αν σου φύγεις και σου λείψει κάτι θες πάλι να κολλήσεις. Θα ήθελα λίγο χρόνο να πάρω μια ανάσα και να σκεφτώ πιο ήρεμα τι θα κάνω».

Φαντάζεσαι πως θα σε αποχαιρετήσει ο κόσμος στην φιέστα;

«Ο κόσμος θα μαζευτεί για να χαρεί κάτι το οποίο κατάφερε όλη η ομάδα και μαζί να πούμε ένα αντίο. Εγώ σ’ εκείνους κι εκείνοι σε μένα. Με τον κόσμο έχουμε περάσει τόσα πολλά. Μας έχει στηρίξει στα δύσκολα και πάντα θα είμαι ένας από αυτούς».

Πώς είναι να έρχεσαι σε μία ομάδα και να φεύγεις ένα με τον κόσμο;

«Δέκα χρόνια είναι πολλά, δεν είναι λίγα. Γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά και οι σχέσεις μας δεν είναι επαγγελματικές, είναι οικογενειακές».

Μετά από τόσα χρόνια τι σημαίνει ο Παναθηναϊκός για σένα και τι πιστεύεις ότι είσαι εσύ για τον Παναθηναϊκό;  

«Ο Παναθηναϊκός για μένα είναι η οικογένεια μου, η δεύτερη οικογένεια. Εδώ πέρασα περισσότερες ώρες απ’ ότι στο σπίτι μου. Εδώ μπουσούλησαν τα παιδιά μου και είναι καημός της γυναίκας μου που δεν θα προλάβουν να με δουν να παίζω αλλά μέχρι να γινόταν αυτό θα έπαιζα με… βοηθητικό πι. Όσο για το τι είμαι εγώ για τον Παναθηναϊκό, θεωρώ ότι είμαι ένα καλό κεφάλαιο στη νεότερη ιστορία του».

Η μεγαλύτερη στιγμή…

«Ξεχωριστή στιγμή είναι ο πρώτος μου τίτλος με τον Παναθηναϊκό. Το Κύπελλο Ελλάδας στη Λάρισα γιατί μέχρι τότε είχαν μόνο έναν τίτλο στην Ισλανδία. Ήταν μια σημαντική στιγμή και μετά ακολούθησαν όλα τ’ άλλα».

Πώς αισθανόσουν στη φυσούνα το 2007 πριν από τον τελικό με την ΤΣΣΚΑ;

«Φοβερή έξαψη. Σίγουρα υπήρχε άγχος και πίεση αλλά ο παλμός ήταν φοβερός. Δεν είχαμε ξαναζήσει έτσι το ΟΑΚΑ. Είχαμε κόσμο και με την Ταού την προηγούμενη χρονιά αλλά ο παλμός στον τελικό ήταν εκπληκτικός. Τότε φυσικά είχαμε ομαδάρα, με τρομερή αυτοπεποίθηση και λέγαμε πάμε να το πάρουμε. Προερχόμουν και από τραυματισμό που με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά».

Σου έχει μείνει κάποια ιστορία στη μνήμη;

«Η μεγαλύτερη στιγμή για μένα ήταν όταν η ομάδα αποκλείστηκε στους «16» της Ευρωλίγκας και ήρθε απ’ έξω ο κόσμος και μας συμπαραστάθηκε Γνωρίζοντας ότι είμαστε σε μία χώρα που οι οπαδοί ξεφεύγουν, έχουν απαιτήσεις και υψηλές προσδοκίες. Δεν το περιμέναμε, ήταν τεράστια υπόθεση και για τη συνέχεια της ομάδας. Αν φανταστείς ότι θα γινόταν το αντίθετο τότε θα έσπαγε η αλυσίδα και θα λέγαμε τέρμα…»

Οι ξένοι παίκτες που ήρθαν, πώς αντιμετώπισαν την συμπαράσταση των φίλων του Παναθηναϊκού πριν και μετά τους αγώνες στο ΣΕΦ;

«Το έβλεπες στο βλέμμα τους. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι αυτούς. Από την άλλη είναι μια τόνωση αυτοπεποίθησης. Ένα σπρώξιμο για να συγκεντρωθείς περισσότερο. Είναι μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως και αυτό δείξει το μεγαλείο του ελληνικού αθλητισμού και του Παναθηναϊκού κόσμου»!

Τι είπες στους δικούς όταν ξεκινούσες και τώρα που σταμάτησες το μπάσκετ;

«Όταν ξεκινάς δεν λες μπαμπά θα γίνω μπασκετμπολίστας. Αυτό το βλέπεις στη πορεία. Στο τέλος κι εκείνοι λίγο ζορίστηκαν με τον τρόπο τους. Γι’ αυτούς ήταν η ζωή τους με βάση το μπάσκετ. Ήξεραν ότι μεσοβδόμαδα θα στηθούν με το τσιπουράκι τους για να σχολιάσουν όπως και το Σαββατοκύριακο. Θ’ αλλάξει η καθημερινότητα και γι’ αυτούς».

Τι θα σου λείψει από την καθημερινότητά σου στο ΟΑΚΑ;

«Δεν μπορείς να ξεχάσεις τόσα πρόσωπα. Δεν μπορείς να ξεχάσεις τον Χρηστάρα που είναι μόνιμος εδώ, γι’ αυτή τη ψυχή που είναι πάντα στο πλευρό της ομάδας. Έχει έρθει παντού μαζί μας είναι σα να βρίσκεται στον πάγκο».

Τα όνειρα τν νέων και η ΠΡΑΣΙΝΗ

Οι τελευταίες ώρες ήταν οι πιο δύσκολες για τον Κώστα Τσαρτσαρή. Ο παίκτης του «τριφυλλιού» από την μία δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του για την κατάκτηση ενός ακόμα νταμπλ, ενώ την ίδια ώρα προσπαθούσε να μετριάσει την συγκίνησή του. Μερικές ώρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος ο Κώστας Τσαρτσαρής βρέθηκε και πάλι στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων για να μαζέψει τα πράγματά του. Την στιγμή που ο «Τσάρι» έφευγε στο ΟΑΚΑ έμπαιναν οι παίκτες της Εθνικής Εφήβων.. «Αυτά τα παιδιά πρέπει να κυνηγούν το όνειρό τους μέχρι τέλους. Να δουλέψουν όσο μπορούν. Είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να παίξουν όλοι στο κορυφαίο επίπεδο. Κάποιοι όμως θα τα καταφέρουν».

Ο Τσαρτσαρής στην συνέντευξή του δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην «ΠΡΑΣΙΝΗ» λέγοντας απλά και χαρακτηριστικά. «Η εμπιστοσύνη χτίζεται. Τόσα χρόνια γνωρίζω ποιοι είστε. Με έχετε βοηθήσει όπως και γω κάποιες φορές, το αναγνωρίζω και το ξέρω και το εκτιμώ απεριόριστα».

Γεννημένος για να είναι στην κορυφή

Ήταν ο παλιότερος παίκτης στον Παναθηναϊκό μετά την αποχώρηση του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Ο Κώστας Τσαρτσαρής έφτασε στο «τριφύλλι» από το Περιστέρι το 2002, για να προσφέρει πολλές λύσεις κοντά και μακριά από το καλάθι, όντας ένα πολύτιμο γρανάζι στη μηχανή της ομάδας στην πορεία της προς την απόλυτη καταξίωση. Με τα 2.09 του μπορούσε να αγωνιστεί κοντά στο καλάθι, αλλά μπορούσε με την ίδια ευκολία να ακολουθήσει αμυντικά στην περιφέρεια και να σκοράρει για τρεις πόντους. Παίκτης που μπορεί να κάνει ότι χρειάζεται η ομάδα, ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα. Η ικανότητά του να ακολουθεί στις περιστροφές και το μυαλό του, τον έκαναν κλειδί για τον τρόπου που αγωνιζόταν και αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός.

Από τη ΓΕ Βέροιας (1993-95), στο Φίλιππο Βέροιας (1995-97), στην ισλανδική Γκρίνταβικ (1997-98), τη Νήαρ Ηστ (1998-2000) και το Περιστέρι (2000-02), ο Τσαρτσαρής έδωσε τα χέρια με τον Παναθηναϊκό το 2002. Από τότε μέχρι σήμερα ελάχιστοι τίτλοι έχουν… ξεφύγει, γράφοντας ιστορία σε κάθε επίπεδο, εντός και εκτός συνόρων. Αφήνει την ενεργό δράση πρωταθλητής και κυπελλούχος, προσθέτοντας δύο ακόμη τρόπαια στην ήδη τεράστια συλλογή του, η οποία περιλαμβάνει και δύο τριπλ κράουν. Καθόλου άσχημα για ένα παιδί που άρχισε την καριέρα του από το χάντμπολ και τη Βέροια, έγινε γνωστός μέσω Ισλανδίας για να καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό….

*Διακρίσεις: Καλύτερος νέος παίκτης του πρωταθλήματος ΕΣΑΚΕ 1999. Μέλος της καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος ΕΣΑΚΕ 2004. MVP του κυπέλλου Ελλάδας 2006, 2007, 2008

*Με την Εθνική Ομάδα: Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2005 με την Εθνική Ανδρών, Ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2006 με την Εθνική Ανδρών, 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 (Αθήνα), 2008 (Πεκίνο)

Θυμηθείτε το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Κώστα Τσαρτσαρή στην «Π»