Γκάλης: «Μόνο οι εξωγήινοι»

Ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας μίλησε στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης για την τιμητική εκδήλωση της ΚΑΕ Άρης στο Αλεξάνδρειο, το οποίο μετονομάστηκε σε «Nick Galis Hall», κι όπως χαρακτηριστικά ανέφερε μόνο ένας εξωγήινος δεν θα μπορούσε να συγκινηθεί από τα όσα βίωσε. Αναφέρθηκε, επίσης, στο σύγχρονο Άρη και την προοπτική ενασχόλησής του με την ομάδα. Αναλυτικά τα όσα είπε…

Για το τι κράτησε από τη βραδιά της 7ης Μαΐου: «Ήταν μια μαγική και συγκινητική βραδιά. Και εγώ και όσοι βρεθήκαμε εκεί δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Θέλω να ευχαριστήσω τη διοίκηση του Άρη και όσους βοήθησαν για να γίνει αυτή η γιορτή. Ήταν πολύ καλύτερα από ό,τι περίμενα. Ο κόσμος ήθελε να θυμηθεί τα παλιά, όπως κι εγώ όλα τα ωραία χρόνια που έζησα σε αυτό το χώρο».

Για τα συναισθήματα που ένιωσε στην εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του: «Είναι η αναγνώριση και η αγάπη του κόσμου που με συγκίνησαν. Το είδα και δεν ξεχνάω, όπως δεν ξεχνάει και ο κόσμος τις ωραίες στιγμές που βιώσαμε με την ομάδα. Θα πρέπει να είσαι εξωγήινος για να μη συγκινηθείς».

Για το ότι ο Άρης δεν τον είχε τιμήσει τόσα χρόνια: «Δεν είμαι άνθρωπος που θα ζητήσει κάτι ούτε θα κλαφτώ. Ήρθε, όμως, η στιγμή. Ήρθε μια ημέρα ο Λευτέρης (Αρβανίτης), που είναι πολύ καλό παιδί, κάτσαμε με την επιτροπή της εκδήλωσης και μου είπαν ότι θέλουν να με τιμήσουν».

Για την απήχηση που έχει, είκοσι χρόνια μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση: «Βοηθάει το δισδίκτυο και η εξέλιξη της τεχνολογίας σε αυτό. Με κάνει υπερήφανο. Είναι τιμή. Και εγώ και όσοι παίζουν τώρα, πρώτος μας στόχος ήταν και είναι η ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό. Έχει να προσφέρει και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο για την κοινωνία».

Για το πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί το μύθο που τον περιβάλει ακόμα και σήμερα: «Δεν είναι θέμα διαχείρισης. Είμαι ο εαυτός μου. Αυτοί που με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι είμαι απλός άνθρωπος».

Για το ότι κατάφερε να ενώσει όλους τους Έλληνες, διδάσκοντας ήθος και σεμνότητα: «Έκανα αυτό που ένιωθα. Δεν προσποιούμουν. Όλα έρχονταν μόνα τους. Δεν υπάρχει μυστικό για εμένα».

Για το εάν σήμερα, ως παίκτης, θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπάσκετ: «Ανάλογα με το υλικό που έχει ένας προπονητής παίρνει το καλύτερο από τον καθένα. Στη δική μου εποχή ο καθένας ήξερε το ρόλο του. Δεν μπορούμε όλοι να βάλουμε 40 πόντους ή να πάρουμε 40 ριμπάουντ».

Για το ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης τον χαρακτήρισε ως έναν από τους καλύτερους οργανωτές της εποχής του: «Ήταν χρονιές που βγήκα πρώτος σκόρερ και πρώτος στις ασίστ. Όταν ήρθα στην Ελλάδα είδα οι θέσεις να έχουν νούμερα. Εγώ δεν τα μπορούσα. Πώς γίνεται να είμαι πλέι μέικερ και να μη σκοράρω;».

Για τα πρώτα βήματά του στο χώρο του μπάσκετ: «Μεγάλωσα στους δρόμους του Νιου Τζέρσεϊ και της Νέας Υόρκης. Όλοι οι μεγάλοι παίκτες ξεκίνησαν στις αλάνες. Είναι η μεγαλύτερη σχολή».

Για τα «ευχαριστώ» που νιώθει ότι θέλει να πει και σε ποιους: «Δεν είναι λίγοι. Από την Αμερική, ο προπονητής μου στο πανεπιστήμιο. Παραλίγο να σταματήσω την πρώτη χρονιά επειδή δεν έπαιζα. Έφυγα για μία εβδομάδα, με έπιασε όμως και μου είπε ότι θα κάνω καριέρα. Στον Άρη, ο Τσιλιγκαρίδης, ο Πεταλίδης και άλλοι. Γενικά, δεν έχω παράπονο από κανέναν».

Για τους ανθρώπους που τον πίκραναν και παρ’ όλα αυτά δεν έχει πει ποτέ τίποτα αρνητικό για αυτούς: «Έτσι είμαι εγώ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοια. Τι νόημα έχει να τα συζητάς;».

Για τις μεγάλες Πέμπτες του Άρη, που όλοι τους παρακολουθούσαν να παίζουν στην Ευρώπη: «Ήταν η ημέρα όλης της Ελλάδας. Ακόμα και οι Αθηναίοι έβλεπαν τον Άρη. Ήταν κάτι πρωτοφανές. Πρώτη φορά έβλεπε ο κόσμος μια ομάδα να διακρίνεται τόσο πολύ στην Ευρώπη».

Για τον τωρινό Άρη και εάν μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά: «Ο κόσμος αγαπάει την ομάδα και είναι γνώστης του αθλήματος. Γιατί όχι να μην πηγαίνει για πρωταθλήματα; Χρειάζεται ανθρώπους που αγαπούν την ομάδα να ασχοληθούν».

Για το ενδεχόμενο ενεργοποίησής του στον μπασκετικό Άρη: «Εάν μπορώ να βοηθήσω με κάποιον τρόπο να το κάνω. Υπό προϋποθέσεις μπορεί να συμβεί».

Για την πίκρα του που δεν κατέκτησε έναν ευρωπαϊκό τίτλο με τον Άρη: «Θέλω να κερδίζω σε κάθε παιχνίδι που παίζω και σίγουρα θα το ήθελα. Από τη στιγμή που δεν έγινε, όμως, δεν θα κλάψω. Ήμασταν, δυστυχώς, άτυχοι σε αυτό το κομμάτι. Στο Μόναχο ήταν μία ευκαιρία, αλλά έγινε τότε μια φασαρία και χάσαμε το ρυθμό μας».