Πού ήσουνα και πού είσαι κόουτς…

Ξεκίνησε με τον Γιάννη Κυράστα στην αυγή της 10ετίας για να φτάσει στον Ζεσουάλδο Φερέιρα στις μέρες μας. Ο Γιάννης δεν πρόλαβε να γεράσει καθώς έφυγε το 2004 στα 52 του χρόνια, μετά από μια σύντομη αλλά άνιση μάχη.

Οι υπόλοιποι όμως «ζουν και βασιλεύουν». Όχι όλοι. Ορισμένοι απλά ζουν, αφού αυτή την εποχή δεν έχουν δουλειά και περιμένουν κάποια ομάδα να τους χτυπήσει την πόρτα για να βάλουν ξανά τη φόρμα και να καθίσουν στον πάγκο.

Που βρίσκονταν όμως όλοι αυτοί το 2001, όταν ο Παναθηναϊκός ανέθετε στο Γιάννη Κυράστα την τεχνική ηγεσία της ομάδας; Και ποια διαδρομή ακολούθησαν μέχρι να φτάσουν στην Αθήνα; Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι από την ανάποδη,

Ο Σέρχιο Μαρκαριάν ήταν στο τιμόνι της εθνικής Ουρουγουάης, πόστο που κατείχε από το 1999, αλλά δεν έμελε να μείνει για πολύ, αφού προς το τέλος της χρονιάς απολύθηκε επειδή έχασε δυο αγώνες στα προκριματικά του Μουντιάλ 2002.

Δεν κάθισε για πολύ καιρό άνεργος αφού γρήγορα (Δεκέμβριος 2001) έλαβε τηλεφώνημα από τον Παναθηναϊκό.. Τότε ήταν 58 χρονών. Στα 67 του σήμερα εξακολουθεί να περνάει η μπογιά του στη Ν. Αμερική. Ο «μπαρμπα-Σέρτζιο» είναι προπονητής στην εθνική ομάδα του Περού.

Ο Φερνάντο Σάντος το 2001 ήταν αντίπαλος του Παναθηναϊκού στο ελληνικό πρωτάθλημα καθώς καθοδηγούσε την ΑΕΚ. Το καλό έργο που έδειξε στους «κίτρινους» τον έφεραν το καλοκαίρι του 2002 στον πάγκο των «πράσινων».

Ωστόσο δεν μακροημέρευσε. Απολύθηκε μόλις τον Σεπτέμβριο. Μετά γύρισε στην Πορτογαλία (Σπόρτιγκ) και το 2004 επέστρεψε στην ΑΕΚ. Ακολούθησε ένα διάλειμμα στην Μπενφίκα πριν την 3^η επιστροφή του στην Ελλάδα (ΠΑΟΚ). Σήμερα στα 57 του είναι προπονητής της Εθνικής.

Το 2001 ο Ιτζάκ Σουμ δούλευε στην Χάποελ  Κφαρ Σάμπα κάνοντας ουσιαστικά το αγροτικό του ως πρώτος προπονητής. Τότε δεν φανταζόταν ότι θα έκανε καριέρα εκτός Ισραήλ. Το διαβατήριό του ήταν η πορεία της Μακάμπι Χάιφα στο Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2002-03.

Ο Βέλιμιρ Ζάετς, που έψαχνε έναν φιλόδοξο (και φτηνό) προπονητή για να χτίσει την ομάδα από την αρχή μετά την καταστροφή της Ριζούπολης θυμήθηκε τον 43χρονο κόουτς από τους αγώνες εναντίον του Ολυμπιακού και του έδωσε το χρίσμα τον Ιούνιο του 2003..

Όμως ο Σουμ δεν στέριωσε μακριά από την πατρίδα του. Μετά τον Παναθηναϊκό δοκίμασε την τύχη του στη Βουλγαρία (Λίτεξ) και στη Ρωσία (Αλάνια) πριν επιστρέψει στο Ισραήλ. Σήμερα στα 52 του βγάζει το ψωμί του, απέναντι. Στην κυπριακή Αλκή.

Ο Ζντένεκ Σκάζνι το 2001 συνέχιζε το έργο του στην Βικτόρια Ζίσκοφ την οποία είχε αναλάβει το 1999. Το 2001 μάλιστα την είχε οδηγήσει στην μεγαλύτερη διάκριση της ιστορίας της: Την κατάκτηση του Κυπέλλου Τσεχίας.

Στην Ελλάδα έφτασε το 2002 για να δουλέψει στον ΟΦΗ. Του δόθηκε η ευκαιρία να καθίσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού όταν τον Οκτώβριο του 2004 απολύθηκε ο Σουμ αλλά τα αποτελέσματα δεν τον βοήθησαν να κρατήσει τη θέση του. Σήμερα στα 54 του χρόνια δουλεύει στη  ουγγρική Ντεμπρετσένι.

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι το 2001 βρισκόταν στην αγαπημένη του Βερόνα.  Στην ομάδα της γενέτειρας του έμεινε μέχρι το 2003, μετά έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τη Μόντενα και μετά ξεκουραζόταν στο σπίτι του στη Βερόνα όταν τον χειμώνα του 2005 δέχτηκε την πρόσκληση του Παναθηναϊκού.

Κι όταν τον Μάιο του 2006 έφυγε από την Ελλάδα, δεν χάθηκε. Κατά καιρούς όλο και κάποια ιταλική ομάδα ζητά τις υπηρεσίες του. Στα 57 του σήμερα έχει ένα καλό συμβόλαιο στην Μπολόνια.

Ο Χανς Μπάκε το 2001 αναλάμβανε το τιμόνι της Κοπεγχάγης με την οποία τα 4 επόμενα χρόνια θα κέρδιζε τα πάντα στη Δανία και θα προσέλκυε το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού (Μάιος 2006). Η περιπέτεια του στην Ελλάδα υπήρξε σύντομη (απολύθηκε τον Σεπτέμβριο) και τραυματική.

Από τότε που έφυγε δούλεψε μόνο ως βοηθός προπονητή (δίπλα στον Σβεν Γκόραν Έρικσον) στη Μάντσεστερ Σίτι και στο Μέξικο πριν δοκιμάσει ξανά ως πρώτος στη Νοτς Κάουντι. Στα 59 του σήμερα έχει βρει την Γη της Επαγγελίας στις ΗΠΑ, ως προπονητής των Νιου Γιορκ Ρεντ Μπουλς.

Ο Βίκτορ Μουνιόθ το 2001 έκλεινε την δεύτερη χρονιά του στη Βιγιαρεάλ, που τότε άρχισε να κάνει όνομα στην Ισπανία. Μετά πήγε στη Σαραγόσα, από την οποία απολύθηκε στο τέλος της σεζόν 2005-06. Ο Παναθηναϊκός (τον Οκτώβριο του 2006) ήταν η πρώτη του δουλειά εκτός Ισπανίας.

Όταν επέστρεψε το καλοκαίρι του 2007 η μπογιά του περνούσε ακόμη. Κάθισε στον πάγκο της Ουέλβα και της Χετάφε και μετά τίποτα. Έτσι αναγκάστηκε να φτάσει μέχρι τη Ρωσία για να βγάλει το ψωμί του. Η Τέρεζ Γκρόζνι όμως δεν ήταν αυτό που έψαχνε και τώρα ψάχνει πάλι για δουλειά.

Ο Ζοσέ Πεσέιρο το 2001 περνούσε τις καλύτερες μέρες του στη Μαδέιρα έχοντας ανεβάσει τη Νασιονάλ στην πρώτη κατηγορία. Η κλήση του Κάρλος Κεϊρόζ που τον ήθελε βοηθό του στη Ρεάλ Μαδρίτης δεν τον άφησε ασυγκίνητο. Ούτε και η επόμενη από τη Σπόρτιγκ Λισαβόνας.

Με τη Σπόρτιγκ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 2005, δεν κέρδισε τίποτα ωστόσο στην Πορτογαλία και την επόμενη σεζόν απολύθηκε. Στον Παναθηναϊκό ήρθε μέσω … Αλ Χιλάλ.

Από τότε είχε πιάσει πόρτα για το χειμώνα στα αραβικά κράτη. Ο Πεσέιρο, 51 χρονών, σήμερα, μέχρι πριν από μερικούς μήνες ήταν προπονητής στη εθνική Σαουδικής Αραβίας.

Ο Χενκ Τεν Κάτε το 2001 βρισκόταν στην 2η χρονιά του στη Μπρέντα. Την 3η του πρότεινε ο Φρανκ Ράικαρντ ν αναλάβει βοηθός του στη Μπαρτσελόνα. Άρχισε να μεγαλοπιάνεται. Μετά την Μπάρτσα προσελήφθηκε στον Άγιαξ. Ακολούθησε η Τσέλσι (βοηθός) και μετά ο Παναθηναϊκός.

Είχε πει ότι στα 55 θα σταματήσει την προπονητική. Στα 56 του αποταμιεύει πετροδόλαρα. Πρώτα με την Αλ Αχλι του Ντουμπάι και στη συνέχεια με την Ουμ Σαλά.

Ο Νίκος Νιόπλιας το 2001 ήταν ακόμη ποδοσφαιριστής. Εκείνη η χρονιά ήταν η τελευταία του στον ΟΦΗ. Συνέχισε και έκλεισε την καριέρα του στη Χαλκηδόνα.

Την προπονητική την εξάσκησε στις μικρές εθνικές ομάδες. Τα παράτησε όλα για να αναλάβει τον Παναθηναϊκό. Σήμερα στα 47 του ξεκουράζεται στο σπίτι του στο Ηράκλειο.

Τέλος, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα, το 2001 δούλευε στην Μπενφίκα ως βοηθός του Τονί. Όταν απολύθηκε αυτός, πήρε τη θέση του. Δεν έκατσε όμως πολύ στη Λισαβόνα. Έκανε όνομα με τη Μπράγκα και κέρδισε τίτλους με την Πόρτο. Απέτυχε παταγωδώς στη Μάλαγα. Σήμερα στα 64 του χρόνια οδηγεί τον Παναθηναϊκό.