Έχεις μιλήσει στα παιδιά σου για τα Γλυπτά του Παρθενώνα;

Την πρώτη φορά που μου μίλησε ο πατέρας μου για τα μάρμαρα του Παρθενώνα, ήμουν  9 ή 10 ετών. Και το πρώτο πράγμα που μου είπε, είναι πως η σωστή λέξη δεν είναι μάρμαρα αλλά γλυπτά. Έμαθα όλη την ιστορία γύρω από τους Ενετούς, τους Τούρκους, τον Έλγιν και την παράνομη δοσοληψία. Όσο μεγάλωνα μάθαινα περισσότερα πράγματα γιατί, θέλοντας και μη, το κομμάτι της επιστροφής των γλυπτών ήταν κάτι που όχι μόνο δεν πέρασε στη λήθη αλλά συνεχίστηκε με ένα σωρό διπλωματικά επεισόδια.

Χθες ήταν η πρώτη φορά που είπα τις λεπτομέρειες στον 12χρονο γιο μου. Για την ιστορία των γλυπτών, το πόσο ταυτόσημα είναι με την Αθήνα και πως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Παρθενώνα. Χάρηκα τόσο όταν τον άκουσα να λέει «άρα κάποιος ξερίζωσε ένα κομμάτι από την ιστορία μας». Γιατί είναι ακριβώς αυτό. Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να βρουν ένα εθνικιστικό κύμα σε όλο αυτό, όσο και αν προσπαθούν να το ξεφτιλίσουν, αυτό το κομμάτι της ιστορίας δεν αλλάζει. Παραμένει μία παράνομη συμφωνία ενός πρέσβη ξένης χώρας με τον τότε ηγεμόνα που είχε κατακτήσει την δική μας. Ακόμη και αν κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για την αρχαία ιστορία της Ελλάδας, ας δουν τουλάχιστον τη νομική και διπλωματική υπόσταση του όλου πράγματος.

Θυμάμαι ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, το κομμάτι των Γλυπτών ήταν κάτι που με στεναχωρούσε τόσο σαν καθηγητή ιστορίας όσο και σαν άνθρωπο. Ουσιαστικά είναι λες και κάποιος σε κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα σου προσπαθώντας να βρει χίλιες δυο δικαιολογίες για να μην σου επιστρέψει κάτι που σου ανήκει. Τελικά όμως -και ίσως αυτό φανεί περίεργο σε κάποιους- όλη αυτή η ιστορία με τα Γλυπτά, το Βρετανικό Μουσείο και τις προσπάθειες από την εκάστοτε κυβέρνηση με πρόσωπα όπως η Μελίνα Μερκούρη, μας βγήκε μόνο σε καλό. Γιατί;

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr