Το τέλος μιας εποχής είναι πάντα η αρχή μιας νέας

Οι αλλαγές στους «όρους και προϋποθέσεις» με τους οποίους θα απονέμεται από εδώ και πέρα η «Χρυσή Μπάλα», δεν ήταν απλά μια παραδοχή ότι έγινε ένα ακόμα χονδροειδές λάθος στην ανάδειξη του Λιονέλ Μέσι για το 2021, έναντι του Λεβαντόφσκι (που βγήκε δεύτερος) ή του Σαλάχ (που βγήκε έβδομος) ή κάποιου άλλου. Είναι ουσιαστικά ένας τρόπος επαναπροσέγγισης του ποδοσφαίρου, ένας «απογαλακτισμός» από τον Κριστιάνο και τον Μέσι, τον Μέσι και τον Κριστιάνο, που μονοπωλούν το βραβείο εδώ και χρόνια, λες και είναι οι μοναδικοί δυο «αρτίστες» που κλωτσάνε τη μπάλα.

Για να καταλάβετε το μέγεθος της «απρέπειας», θυμηθείτε ποιοι ήταν οι νικητές από το 2008 και μετά – το 2007, το είχε πάρει ο σπουδαίος Κακά:

2008 - Κριστιάνο Ρονάλντο / Πορτογαλία / Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
2009 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα
2010 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα
2011 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα
2012 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα
2013 - Κριστιάνο Ρονάλντο / Πορτογαλία / Ρεάλ Μαδρίτης
2014 - Κριστιάνο Ρονάλντο / Πορτογαλία / Ρεάλ Μαδρίτης
2015 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα
2016 - Κριστιάνο Ρονάλντο / Πορτογαλία / Ρεάλ Μαδρίτης
2017 - Κριστιάνο Ρονάλντο / Πορτογαλία / Ρεάλ Μαδρίτης
2018 - Λούκα Μόντριτς / Κροατία / Ρεάλ Μαδρίτης
2019 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα
2021 - Λιονέλ Μέσι / Αργεντινή / Μπαρτσελόνα & Παρί Σεν Ζερμέν
(Το 2020 δεν έγινε απονομή βραβείου λόγω Covid-19)

Επτά φορές Μέσι, πέντε Κριστιάνο, ένας Μόντριτς για «ξεκάρφωμα». Πουθενά Τσάβι ή Ινιέστα, κανένας Λεβαντόφσκι ή Σαλάχ, άφαντος ο Ντε Μπρόιν ή ο Φαν Ντάικ ή ο Πίρλο ή ο Σνάιντερ τη σεζόν 2009-2010 που η Ίντερ έκανε τρεμπλ και ο ίδιος πήρε από το χέρι την Εθνική Ολλανδίας στο Μουντιάλ και άλλοι διάφοροι. Γελάει ο κόσμος – αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και μετά την απομάκρυνση από το «ταμείο», ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τι θα κάνει από εδώ και πέρα το France Football; Πρώτον, θα λαμβάνει υπόψιν τη σεζόν και όχι το ημερολογιακό έτος. Με άλλα λόγια, θα εξετάζει τι κατάφερε κάποιος από τον Αύγουστο που ξεκινούν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, μέχρι το τέλος της σεζόν κι όχι από την 1η Ιανουαρίου μέχρι την 31η Δεκεμβρίου ενός έτους. Δεύτερον, θα συμμετέχουν στην ψηφοφορία περισσότεροι «ειδικοί» και μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου. Εξειδικευμένοι συντάκτες του France Football, μεγάλοι παίκτες και οι νικητές των προηγούμενων ετών, θα είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα ψηφίζουν. Τρίτον, δικαίωμα ψήφου θα έχουν οι εκπρόσωποι των 100 πρώτων χωρών στην κατάταξη της ΦΙΦΑ. Άρα, κάτι «μυρωδιάδες», όπως αυτός που δεν ψήφισε τον Λεβαντόφσκι πέρυσι, διότι «δεν έχει κατακτήσει κάποιον τίτλο με την Εθνική ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ» ή ο άλλος που στην τριάδα του συμπεριέλαβε τον Μάουντ, δεν θα ψηφίζουν, αλλοιώνοντας ουσιαστικά το τελικό αποτέλεσμα. Πολύ απλά διότι αρκετοί απ’ αυτούς είναι άνθρωποι που δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο ή βλέπουν κάποιον αγώνα όποτε τύχει, με αποτέλεσμα όταν έρχεται η στιγμή να ψηφίσουν, να ρίχνουν την ψήφο τους σε αυτόν που ξέρουν εδώ και χρόνια: τον Μέσι ή τον Κριστιάνο συνήθως. Τέταρτον, θα δίνεται βαρύτητα στις προσωπικές επιτυχίες ενός παίκτη κι όχι τόσο στις επιτυχίες με τον σύλλογο ή την Εθνική του. Αν δηλαδή κάποιος βάλει 50 γκολ μέσα σε μια σεζόν, θα έχει ισχυρό προβάδισμα ακόμα κι αν η ομάδα του τελικά δεν πήρε κάποιον τίτλο. Λογικό πέρα για πέρα, αφού η «Χρυσή Μπάλα» είναι ατομική διάκριση – και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο «πάτησε» τα 37. Και παρά το γεγονός ότι συνεχίζει ακάθεκτος να σκοράρει (το πρόσφατο χατ-τρικ κόντρα στην Τότεναμ τον έφερε στην πρώτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών), πρέπει να πάρουμε απόφαση (κι εμείς αλλά και εκείνος) ότι τα «καλά χρόνια» είναι πια πίσω του. Όσο για τον Λιονέλ Μέσι, τον τελευταίο νικητή της «Χρυσής Μπάλας», βιώνει στα 35 του καταστάσεις που δεν είχε φανταστεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του; Απαξίωση, αποδοκιμασίες, χαμηλές κριτικές από τα σάιτ και τις γαλλικές εφημερίδες και «σήκω φύγε μισθοφόρε». Άδικο; Πιθανότατα ναι. Αλλά κι εκείνος «περπατάει» στα σημαντικά παιχνίδια και δεν θυμίζει σε τίποτα τον σπουδαίο παίκτη του παρελθόντος. Πέρασαν τα ρημάδια τα χρόνια και δεν αρκεί να περιφέρεις τη «μεγαλοπρέπειά» σου στο γρασίδι, περιμένοντας ότι θα αποθεώνεσαι μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις…

Ποιο είναι το «αύριο» του ποδοσφαίρου; Ποιοι μπορεί να είναι οι επόμενοι κάτοχοι της «Χρυσής Μπάλας»; Όσο βαστάνε τα πόδια τους, Λεβαντόφσκι και Μπενζεμά μπορούν να είναι δυνατά «χαρτιά» στην ψηφοφορία, ο Σαλάχ κάνει απίθανα πράγματα για μια ακόμα χρονιά, ο Ντε Μπρόιν εξακολουθεί να οδηγεί τη Σίτι, ο Φαν Ντάικ παραμένει ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου. Αλλά – κακά τα ψέματα – Εμπαπέ και Χάαλαντ είναι τα μεγάλα projects του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Όχι του «αύριο» αλλά του «εδώ και τώρα». Κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη σιγουριά πού θα αγωνίζονται του χρόνου – για τον Εμπαπέ «βοά ο τόπος» ότι έχει κλείσει στη Ρεάλ, τον Χάαλαντ τον διεκδικούν όλες οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης (Μπαρσελόνα, Σίτι και Ρεάλ έχουν ακουστεί έντονα, μπορεί να υπάρχουν κι άλλες που κινούνται παρασκηνιακά για να αποσπάσουν την υπογραφή του). Αυτοί θα συνθέσουν πιθανότατα το νέο μεγάλο δίδυμο, το επόμενο «δίπολο» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, μια που κανένας Νεϊμάρ, Λαουτάρο, Λουκάκου, Πογκμπά ή κάποιος άλλος, δεν κατάφερε να μπει «σφήνα».

Τα γουστάρει άλλωστε ο κόσμος παγκοσμίως τα δίπολα, σε όλες τις εποχές. Πελέ ή Μαραντόνα; Τζέραρντ ή Λάμπαρντ; Γκιγκς ή Μπέκαμ; Ρονάλντο ή Ροναλντίνιο; Ζιντάν ή Ριβάλντο; – και πάει λέγοντας. Το Κριστιάνο Ρονάλντο ή Μέσι μονοπώλησε το ενδιαφέρον εδώ και σχεδόν 15 χρόνια και ήρθε πλέον η ώρα για το Εμπαπέ ή Χάαλαντ – εκτός αν καταφέρει να σπάσει αυτό το «δίπολο» κάποιος άλλος, που θα ξεπεταχτεί ξαφνικά στο ποδόσφαιρο και θα μας κάνει να ασχοληθούμε μαζί του, με τα κατορθώματά του, τα γκολ, τις ασίστ, τις ντρίπλες του και τον ηγετικό του χαρακτήρα. Μέχρι να βρεθεί όμως αυτός ο «κάποιος», το «φυντάνι» που θα μπει στον παγκόσμιο χάρτη του ποδοσφαίρου, ο «τρίτος πόλος», μακάρι να είμαστε τυχεροί και να απολαμβάνουμε θαυμαστά πράγματα από τον Εμπαπέ και τον Χάαλαντ, σε μεγάλες ομάδες, που θα τους επιτρέψουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους – διότι τα δικά τους όνειρα, είναι και δικά μας. Με την ευχή να έχουν την υγειά τους, να μείνουν μακριά από σοβαρούς τραυματισμούς, να συνεχίσουν να δουλεύουν, να γίνονται καλύτεροι, να βάζουν ολοένα και ψηλότερα τον πήχη και να ξεπερνούν τα όριά τους κάθε χρονιά, όπως έκαναν εδώ και χρόνια ο Κριστιάνο με τον Μέσι.