Οι άλλες… δυναστείες
Καλά, στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε ποια είναι η ομάδα, που έχει εγκαθιδρύσει δυναστεία στο μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Τι γίνεται όμως στις άλλες χώρες;
Ποιες ομάδες ανταγωνίζονται σε… μάκρος τη δυναστεία του Παναθηναϊκού;
Η μεγαλύτερη δυναστεία μπάσκετ στον κόσμο πρέπει να είναι αυτή, που έχτισε η Μακάμπι Τελ Αβίβ τις δεκαετίες του ΄70 και του 80΄. Με αρχιτέκτονα-προπονητή τον Ραλφ Κλάιν και παίκτες-θρύλους όπως ο Μίκι Μπέρκοβιτς, ο Μότι Αροέστι, ο Λου Σίλβερ και ο Όλσι Πέρι, η ομάδα κατακτούσε το πρωτάθλημα Ισραήλ επί 22 συνεχόμενα χρόνια.
Ξεκίνησε να σηκώνει κούπες το 1970 και σταμάτησε το 1992. Προσωρινά, όπως αποδείχτηκε, γιατί από το 1994 άρχισε νέο σερί, το οποίο έφτασε μέχρι το 2007 (13 τίτλοι). Αυτή ήταν κυρίως ομάδα του προπονητή Σβι Σερφ και των παικτών Ντόρουν Τζάμσι, Ντέρικ Σαρπ, Άντονι Πάρκερ, Νίκολα Βουϊτσιτς, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Στη Ρωσία, τη δυνατότητα να εγκαθιδρύει δυναστείες, έχει μόνο η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Την δυνατότητα αυτή είχε και επί Σοβιετικής Ένωσης, όταν όντας η ομάδα του κόκκινου στρατού, σάρωνε τα πάντα στο διάβα της. Από το 1976 έως το 1984 πήρε 9 σερί πρωταθλήματα.
Στον πάγκο της βρισκόταν τότε ο αείμνηστος, Αλεξάντερ Γκομέλσκι και στο παρκέ –ακόμη- ο θρυλικός Σεργκέι Μπέλοφ συνεπικουρούμενος από άλλους μεγάλους παίκτες όπως οι Ερέμιν, Κοβαλένκο, Γκούσεφ. Αργότερα ήρθαν, ο Μπελοστένι, ο Κουρτινάιτις, ο γίγαντας Τκατσένκο κλπ.
Η ΤΣΣΚΑ έστησε μια δεύτερη δυναστεία την δεκαετία του 1990, κατακτώντας 9 συνεχόμενους τίτλους στο διάστημα 1992-2000, με προπονητή πια τον Ερέμιν και σπουδαίους παίκτες όπως ο Καράσεφ, ο Βολκόφ, ο Μπαζάρεβιτς και άλλοι.
Διεθνοποιημένη πια σε μεγάλο βαθμό, με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο και τον Θοδωρή Παπαλουκά στο κουμάντο επανήλθε δριμύτερη το 2003 για να ξεκινήσει ένα νέο σερί τίτλων (8), που τρέχει ακόμη, φτάνοντας ως τις μέρες μας.
Ο Πέδρο Φεράντιθ ήταν αυτός που έκανε την Ρεάλ Μαδρίτης υπερδύναμη στην δεκαετία του 1960. Στηριζόμενος σε παίκτες, όπως ο Ντίαζ Μιγκέλ, ο Λόλο Σάινθ, ο Αλοσέν, ο Λιούκ ο ικανότατος τεχνικός οδήγησε τη «βασίλισσα» στην κατάκτηση 7 τίτλων στο διάστημα 1960-1966.
Ακόμη μεγαλύτερο ήταν το κατόρθωμά του μετά το 1968, όταν έχοντας υπό τις οδηγίες του, τον Αμερικανό βομβαρδιστή Μπράμπεντερ και τον μάγο-πλεϊμέικερ, Κορμπαλάν έδωσε στην Ρεάλ 10 πρωταθλήματα στη σειρά. Το σερί διέκοψε η Μπανταλόνα το 1977.
Στην Ιταλία, παρά το γεγονός ότι το Μιλάνο και το Βαρέζε έβγαλαν σπουδαίες ομάδες μεταπολεμικά, καμιά δεν κατάφερε να κερδίσει περισσότερα από 5 πρωταθλήματα στη σειρά. Τόσα πήρε η Ολύμπια Μιλάνο, γνωστή τότε ως Μπορλέτι Μιλάνο, του θρυλικού κόουτς Τσέζαρε Ρουμπινι, από το 1950 έως το 1955.
Ένα ρεκόρ, που θα ισοφαρίσει η Σιένα του Νίκου Ζήση αν κατακτήσει και τον φετινό τίτλο, αφού η ομάδα του Σιμόνε Πιανιτζάνι δυναστεύει το ιταλικό μπάσκετ από το 2006…
Η Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ έλαμψε την 3ετία 1984-86 όταν την φανέλα της φορούσαν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ο αδερφός του Αλεξάντερ, ο Τσούτουρα, ο Αράποβιτς. Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την ίδρυση της Κροατίας παίζει «μόνη» της στο πρωτάθλημα.
Χωρίς να είναι η σούπερ ομάδα του παρελθόντος, ελλείψει κυρίως ικανού αντιπάλου, πήρε 9 συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1992 έως το 2000 έχοντας πρωταγωνιστές τους Ρίματς, Μουλαομέροβιτς, Γκίρισεκ, Πρκάσιν και άλλους.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την Παρτίζαν στη Σερβία. Από πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1992, ως εκπρόσωπος της εμπόλεμης τότε Γιουγκοσλαβίας, χάρη στον προπονητή Ντούσαν Βουγιόσεβιτς και το πλούσιο σε ταλέντο ρόστερ της, έγινε το απόλυτο αφεντικό στο πρωτάθλημα Σερβίας, την 10ετία του 2000 μετρώντας 10 κατακτήσεις από το 2002 μέχρι τις μέρες μας.
Με τον ίδιο τρόπο αναδείχτηκε σε κυρίαρχη δύναμη η Ολύμπια στη Σλοβενία. Μετά την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στη Σλοβενία, οι «πράσινοι» της Λιουμπλιάνας, είτε ως Σμελτ Ολύμπια, είτε ως Ουνιόν Ολύμπια, σήκωσαν την κούπα του πρωταθλήματος 8 φορές από το 1992 έως το 1999.
