Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Δύο χρόνια που ο «Θεός» της μπάλας δεν μένει στη Γη (videos+photos)
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Η «μαύρη» 25η Νοέμβρη του 2020 μας «πήρε» το πολυτιμότερο στολίδι που ανέδειξε ποτέ το ποδόσφαιρο - Δύο χρόνια χωρίς τον κορυφαίο όλων.
«Μαμά, είδα τον Μαραντόνα. Μαμά, είμαι ερωτευμένος»… Τραγουδούσαν οι Ναπολιτάνοι. Τραγουδούν όσοι είχαν την ευλογία να παρακολουθήσουν τον κορυφαίο όλων. Τον πιο ταλαντούχο, τον πιο βιρτουόζο, τον μεγαλύτερο ηγέτη, τον πιο «αλήτη» ποδοσφαιρικά, αυτόν που δε «μάσησε» ποτέ και πουθενά. Μπροστά σε τίποτα. Άλλωστε, ο «Θεός» τι μπορεί να φοβηθεί;
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εδώ και ακριβώς δύο χρόνια, δεν είναι ανάμεσά μας. Εκείνο το πρωινό (ώρα Αργεντινής) της 25ης Νοεμβρίου του 2020 στην περιοχή Τίγκρε του Μπουένος Άιρες, αποφάσισε πως βαρέθηκε τον πλανήτη μας. Αυτόν που περπάτησε για 60 χρόνια. Δοξάζοντας το ποδόσφαιρο στον ύψιστο βαθμό. Μετατρέποντας τον εαυτό του σε κάτι μεταφυσικό, για δισεκατομμύρια ανθρώπους. Όσους δεν έπαψαν ποτέ να θρηνούν εδώ και δύο χρόνια…
Η ανακοίνωση πως «έφυγε» το «χρυσό αγόρι» της λατινικής Αμερικής, του πλανήτη ολόκληρου, συγκλονιστική. Οι δρόμοι στην Αργεντινή παρότι τα μέτρα για την πανδημία ήταν αυστηρά, δε γινόταν να μην πλημμυρίσουν από πένθος και λατρεία, θλίψη και χαρά για το γεγονός πως πρόλαβαν όλοι τον «Θεό» πάνω σε αυτή τη γη. Περπάτησαν στα ίδια χώματα, τον είδαν με τα μάτια τους να κάνει θαύματα. Έχοντας την μπάλα στα πόδια…
Ένα «χτύπημα» για όσους τον λάτρεψαν και ποτέ δε θα πάψουν να τον λατρεύουν. Μια απώλεια που ξεπερνά τα στενά πλαίσια του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού. Όπως είχε πει ο Μαρσέλο Μπιέλσα, ο Μαραντόνα ήταν η ελπίδα για τους αποκλεισμένους, τους αδύναμους, τους φτωχούς… Ελπίδα πως μπορούν να πετύχουν. Πως μπορούν να αγγίξουν τον ουρανό μια μέρα. Κοντούλης, χοντρούλης, χωρίς πτυχία. Αλλά με Θεϊκό ταλέντο. Με μυαλό… ξυράφι. Με καρδιά γιγάντια, πάνω απ’ το ίδιο το μπόι του.
Ακόμη και στις άσχημες στιγμές του, απλά υπενθύμιζε σε όλους πως είναι… γήινος. Δεν είναι «απόμακρος Θεός». Είναι δίπλα στους πιστούς τους! Ένας απ’ αυτούς. Οι εποχές των καταχρήσεων με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τη σχέση με τη Μαφία. Μέχρι τα παιδιά που απέκτησε εκτός γάμου και τα αναγνώρισε με μεγάλη καθυστέρηση. «Θεός» παραδομένος στις ανθρώπινες αδυναμίες.
Ακόμη και μετά θάνατον, η συζήτηση αναφορικά με τα αίτια που τον οδήγησαν στο… μακρύ ταξίδι, δεν έχει σταματήσει. Οι έρευνες των αρχών για ευθύνες γιατρών, νοσοκόμων, ανθρώπων που ήταν κοντά του στους τελευταίους μήνες της ζωής του, συνεχίζονται. Οι κόρες του, Ντάλμα και Τζιανίνα, δε σταματούν να προσπαθούν να πείσουν πως ο πατέρας τους ουσιαστικά δολοφονήθηκε και δεν «έφυγε» προδομένος απ’ την καρδιά του.
Τα δύο αυτά κορίτσια που πάντα ήταν η αδυναμία του. Αλλά είχε φτάσει στο σημείο να οδηγηθεί σε δικαστική διαμάχη μαζί τους, όπως και με την πρώην σύζυγό του, Κλαούντια. Τον είχαν πείσει πως του πήραν πολύτιμα αναμνηστικά της καριέρας του. Μιας καριέρας μυθικής. Αναμνηστικά που πλέον κοστολογούνται πολλά εκατομμύρια ευρώ…
Τα άσχημα των 60 ετών που επέλεξε να βρίσκεται σε αυτό τον κόσμο, δεν ήταν παρά μόνο οι παρενθέσεις του μύθου του. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ήταν, είναι και θα είναι, αιώνια έμπνευση. Αιώνια ώθηση. Το σκίρτημα που προκάλεσε στις καρδιές όλων. Όχι μόνο των Αργεντινών, όχι μόνο των οπαδών της Μπόκα ή της Νάπολι, των βασικών ομάδων που… σήκωσε στις πλάτες του. Για να τις οδηγήσει σε στιγμές που ούτε ονειρεύονταν.
Αυτός ο τύπος που εκεί που όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές αισθάνονταν τα πόδια τους να τρέμουν και το στομάχι να σφίγγεται, με λυμένα κορδόνια… χόρευε το live is life. «Μιλώντας» στην στρογγυλή Θεά. Τη μόνη σύντροφο στη ζωή του, που δεν απάτησε ποτέ!
Έχοντας αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, οδήγησε την πατρίδα του. Ως προπονητής, ως παίκτης, ως έμπνευση για μια γενιά τεράστιων ποδοσφαιριστών, που δεν είχαν κατακτήσει τίποτα με την Εθνική. Μεταξύ αυτών το αγαπημένο του παιδί. Ο Λιονέλ Μέσι.
Το καλοκαίρι μετά το θάνατο του Ντιεγκίτο, διεξήχθη το Κόπα Αμέρικα. Στη Βραζιλία. Η «αλμπισελέστε» είχε να δει τρόπαιο μεγάλης διοργάνωσης, απ’ το 1993. Όταν ακόμη έπαιζε μπάλα το «χρυσό αγόρι». Κάπου στον ουρανό του Ρίο, πανηγύριζε με την καρδιά του όπως έκανε πάντα, το γκολ του Ντι Μαρία και την κατάκτηση του τροπαίου μετά από 28 χρόνια. Ίσως να… έβαλε και το χεράκι του, όπως τότε το 1986. Για να πάει η «κούπα» στα χέρια του Λιονέλ Μέσι.
Στην έναρξη της διοργάνωσης, μάλιστα, φάνηκε πως όλο το Κόπα Αμέρικα είναι ουσιαστικά μια τιμή και μια υπόκλιση στον Ντιέγκο Μαραντόνα…
Όσα πέτυχε στην καριέρα του με την μπάλα στα πόδια, ήταν απλά η «σφραγίδα» του. Η ύπαρξή του, μας δίδαξε. Μας έκανε να αγαπήσουμε. Να καταλάβουμε. Το σωστό και το λάθος. Το καλό και το κακό. Ποτέ δεν διάλεγε μία πλευρά. Εκτός αν αυτή ήταν το άδικο. Το πολεμούσε. Δε δίσταζε να σηκώσει το ανάστημά του στον Πάπα, ζητώντας μέχρι και να πουλήσουν τις χρυσές οροφές του Βατικανού για να φάνε τα ορφανά παιδιά του κόσμου! Δε δίσταζε να… κράζει τη FIFA. Έγινε το «κακό» παιδί των θεσμών, αλλά το λατρεμένο του κόσμου. Κι αυτό είναι που μετράει.
Ο Μαραντόνα των καταχρήσεων, των άσχημων στιγμών, δεν μειώνει στο παραμικρό τη «Θεϊκή» του φύση. Του παιδιού απ’ το Βίγια Φιορίτο, τη φτώχεια, την ανέχεια, την πείνα, που είχε ως όνειρο ζωής να παίξει και να κατακτήσει ένα Μουντιάλ. Το πέτυχε μένοντας στην ιστορία για τον τρόπο που το έκανε. Το 1986 στο Μεξικό. Τέσσερα χρόνια μετά στην Ιταλία, ως ηττημένος πάλι ήταν το πρώτο θέμα. Για την κούρσα και την ασίστ στον Κανίγια με τη Βραζιλία, για τις ύβρεις προς όσους γιούχαραν τον Εθνικό ύμνο της πατρίδας του, για το κλάμα του απ’ την αδικία μετά τον χαμένο τελικό με τη Γερμανία.
O Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, ήταν ο τυχερός που περιέγραψε το κορυφαίο γκολ όλων των εποχών. Αυτό με την Αγγλία το 1986. Διότι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σκόραρε με το χέρι κι όταν όλοι άρχισαν να τον βλέπουν καχύποπτα, ήρθε να περάσει όλη την αντίπαλη ομάδα. Για να ζητήσει τη δική του… συγγνώμη με αυτό τον τρόπο. Υπενθυμίζοντας πως είναι ένας κοσμικός Θεός!
Ο σπίκερ εκείνου του αγώνα, είχε αναρωτηθεί «από ποιο πλανήτη μας ήρθες;»! Ποτέ κανείς δεν του απάντησε. Ποτέ κανείς δεν έμαθε. Μέχρι πριν ένα χρόνο, όταν και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, βαρέθηκε τη γη και… ταξίδεψε για αλλού. Μας λείπει. Ποτέ δε θα σταματήσει να μας λείπει. Όμως ποτέ δε θα πάψει να είναι και ανάμεσά μας. Ο κορυφαίος όλων. Αυτός που έφτιαξε τη δική του κατηγορία, για να μην μπορεί να συγκριθεί με κανέναν.
Όταν οι υπόλοιποι έπαιζαν ποδόσφαιρο, επέλεγε να πληρώσει τα έξοδα των ασφαλιστικών εταιριών στη Νάπολι, για να πάει να αγωνιστεί μέσα στη λάσπη. Επειδή του το είχε ζητήσει ο πατέρας ενός παιδιού που έπρεπε να χειρουργηθεί. Όταν οι υπόλοιποι μιλούσαν για τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις, αλλά πήγαινε να αγωνιστεί προς τιμήν ενός νεαρού που καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Πλησιάζοντάς τον και λέγοντάς του στο αυτί: «Από σήμερα τα πόδια μου, είναι πόδια σου»…
Γεννήθηκε αστέρι. Έγινε το πιο λαμπρό απ’ όλα. Εδώ και ένα χρόνο, απλά «φωτίζει» τις καρδιές όλων των ποδοσφαιρόφιλων, όλων όσων θα ήθελαν να τον ξαναδούν να ντριπλάρει, να τρέχει, να μην πέφτει με τίποτα, έστω για μία φορά…
