Γράμμα από το Ισραήλ: «Τις νύχτες ξυπνάμε και πάμε στα καταφύγια»

Την κατάσταση επικρατεί τις τελευταίες μέρες στη χώρα του αποτυπώνει με τον δικό του τρόπο ο δημοσιογράφος της αθλητικής ιστοσελίδας israelhayom.co.il, Γιακόβ Μέιρ, στέλνοντας στο Onsports, ένα γράμμα από το Ισραήλ...

«Την ώρα που έγραφα αυτό το άρθρο, ένα 6χρονο Ισραηλινό αγόρι σκοτώθηκε στο σπίτι του από ρουκέτα, την οποία εκτόξευσε η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, προκειμένου σκόπιμα να σκοτώσει και να τραυματίσει αθώους αμάχους.

Είμαι σοκαρισμένος, ένα γλυκό αγόρι, που δεν είχε καν ακόμη τον χρόνο να γευτεί οτιδήποτε από την ζωή που τον περίμενε, σκοτώθηκε μέσα στο σπίτι του, μόνο και μόνο επειδή ήταν Εβραίος.

Εδώ στο Ισραήλ δεν ζούμε εύκολες ημέρες. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες ήμασταν υπερήφανοι (και είμαστε ακόμη υπερήφανοι), που το Κράτος του Ισραήλ ήταν το πρώτο στον κόσμο που βγήκε από την κρίση του κορονοϊού.

Ενώ, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου ζουν σε lock down, το Ισραήλ ήδη επιτρέπεται να γεμίζουν κατά 100% τα γήπεδα και είχε διαμορφωθεί μια ατμόσφαιρα σχετικά με το μεγάλο παιχνίδι στην ποδοσφαιρική σεζόν ανάμεσα στην Μακάμπι Χάϊφα και την Μακάμπι Τελ Αβίβ την Κυριακή, που μας θύμισε τα μεγαλύτερα ντέρμπι στον ελληνικό αθλητισμό. Περιμέναμε τη στιγμή αυτή εδώ και 1,5 χρόνο.

Φωτογραφία ντοκουμέντο του Γιακόβ Μέιρ: Οι παίκτες της Χάποελ Τελ Αβίβ τη στιγμή που βρίσκονται στο καταφύγιο, γιατί την ώρα που χτύπησε ο συναγερμός τους έπιασε πάνω στην προπόνηση.

Και μέσα σε δυο-τρεις ημέρες όλα γύρισαν ανάποδα. Εκατοντάδες πύραυλοι εκτοξεύτηκαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, σκοτώνοντας επτά ανθρώπους (Εβραίους, Άραβες και εργαζόμενους από την Άπω Ανατολή). Χθες τη νύχτα ξυπνήσαμε στις 3 και κατεβήκαμε στα καταφύγια γιατί έπεφταν ρουκέτες κοντά στο σπίτι μας.

Χρειάστηκε να πάμε στα καταφύγια τέσσερις φορές. Σήμερα η αδερφή μου ήρθε σε μας μαζί με τα δυο μικρά παιδιά της, ώστε να μπορέσουμε να την βοηθήσουμε σε περίπτωση που υπάρχουν νέοι συναγερμοί και ρουκέτες. Το βράδυ πήρα τη μικρή μου ανιψιά στα χέρια και κατέβηκα μαζί με τους γείτονες στο καταφύγιο, ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να το ξανακάνουμε στη μέση της νύχτας.

Χθες πήγα να δω έναν αγώνα μπάσκετ και την ώρα του αγώνα χτύπησαν οι συναγερμοί. Όλοι οι παίκτες ξάπλωσαν στο παρκέ με τα χέρια πάνω από τα κεφάλια τους και δίπλα μου καθόταν ένας Άραβας εργαζόμενος. Προσευχηθήκαμε και οι δυο, ο καθένας στο δικό του Θεό, να περάσουν όλα ήρεμα και να μην πάθει κακό κανένας από τους δυο μας.

Οι Αμερικανοί παίκτες έτρεμαν από τον φόβο τους, δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα, και λίγη ώρα αργότερα είχαν ήδη ζητήσει από τους μάνατζερ τους να τους αγοράσουν αεροπορικά εισιτήρια για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κανείς δεν είναι θυμωμένος μαζί τους, είναι απόλυτα κατανοητό.

Τα σχολεία έχουν κλείσει στις περισσότερες περιοχές της χώρας και τα παιδιά μένουν στο σπίτι φοβισμένα και αγχωμένα, όπως άλλωστε και οι γονείς τους. Ακόμη, οι περισσότερες αθλητικές εκδηλώσεις έχουν αναβληθεί μέχρι την αρχή της ερχόμενης εβδομάδας, σύμφωνα με τις οδηγίες του στρατού και της αστυνομίας.

Την Πέμπτη επρόκειτο να διεξαχθεί ο τελικός Κυπέλλου μπάσκετ ανάμεσα στην Μακάμπι Τελ Αβίβ και την Μακάμπι Ρισόν, αλλά το ματς αναβλήθηκε για τουλάχιστον μια εβδομάδα, όπως και άλλα παιχνίδια σε διάφορα αθλήματα.

Όποιος δεν έχει έρθει στο Ισραήλ (σας προτείνω να έρθετε όταν τελειώσει όλη αυτή η ανακατωσούρα, αφού έχουμε σπουδαία χώρα), μπορεί να νομίζει ότι έχουμε τον ισχυρότερο στρατό στην περιοχή και ότι στην πραγματικότητα οι εχθροί μας στην Γάζα είναι τα θύματα.

Αλλά όσοι έχουν έρθει εδώ γνωρίζουν ότι κανένα έθνος δεν επιθυμεί την ειρήνη, όσο το Ισραήλ. Ακόμη και τώρα, που σκοτώνονται σε διάφορα μέρη της χώρας γυναικόπαιδα, κάθε φορά που τα αεροπλάνα των ενόπλων μας δυνάμεων πηγαίνουν στην Γάζα για να σκοτώσουν τρομοκράτες, απευθύνουν προειδοποίηση στους αθώους κατοίκους να εκκενώσουν την περιοχή. Υπάρχει άλλος στρατός στον κόσμο που κάνει κάτι τέτοιο;

Φανταστείτε τι θα έκαναν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, εάν δεχόταν επίθεση η Ουάσιγκτον, τι θα έκανε ο ρωσικός στρατός εάν κάποιος είχε την ιδέα να επιτεθεί στην Μόσχα ή πως οι Γάλλοι ή οι Βρετανοί θα αντιδρούσαν εάν κάποιος σκεφτόταν να χτυπήσει το Παρίσι ή το Λονδίνο.

Γράφω για εσάς αυτό το άρθρο και προσεύχομαι να τελειώσει ο πόλεμος και να μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια ειρηνική και ήρεμη ζωή. Ας μας απασχολούν τα αποτελέσματα των αγαπημένων μας ομάδων στον αθλητισμό ή η ανησυχίες μας για την δουλειά μας και όχι η μοίρα μας και η ίδια μας η ζωή».