Και οι «7» δεν ήταν υπέροχοι…

Aτλέτικο Μαδρίτης

Η αύρα που είχε την δεκαετία του ΄60 κράτησε λίγα χρόνια στην 10ετία του ΄70. Με παίκτες όπως οι Λουίς Αραγκονιές, Χαβιέ Ιρουρέτα, Γκαράτε και προπονητή τον σκληρό Χουάν Κάρλος Λορέντσο η ομάδα της Μαδρίτης κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας την σεζόν 1972-73.

Την επόμενη (1973-74) έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο οποίος έμελλε να είναι… διπλός, αφού στον πρώτο είχε έρθει ισόπαλη 1-1 (και μετά την παράταση) με την  Μπάγερν, για να χάσει πανηγυρικά (4-0) στον επαναληπτικό.

Στη συνέχεια τις τύχες της ανέλαβε ο Αραγκονιές ο οποίος ως προπονητής πλέον την επανέφερε στην κορυφή της Ισπανίας το 1977. Τρεις φορές έφυγε και γύρισε στο «Βιθέντε Καλντερόν»  ο Αραγκονιές. Στην δεύτερη θητεία του οδήγησε την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων 1986 (ήττα 3-0 από τη Ντιναμό Κιέβου).

Ο επόμενος σημαντικός άνδρας, που σημάδεψε την ιστορία της, ήταν ο πρόεδρος Χεσούς Χιλ (1987–2003). Επί των ημερών του η Ατλέτικο «τα είδε όλα». Από την κατάκτηση του νταμπλ (1996), μέχρι τον υποβιβασμό στην 2η κατηγορία το 2000.

Την τελευταία 10ετία προσπάθησε να βρει το δρόμο της αλλά η μόνη επιτυχία της ήταν η κατάκτηση του Europa League τη σεζόν 2009-10 και του Κυπέλλου Ιντερτότο δυο χρόνια πριν.

Λέγκια Βαρσοβίας

Αξιοποίησε όσο μπορούσε την χρυσή εποχή του πολωνικού ποδοσφαίρου, όταν την φανέλα της φόρεσαν «ιερά τέρατα», όπως οι Γιαν Τομασέφσκι, Κάζιμιρζ Ντέινα, Ρόμπερτ Γκάντοχα για να φτάσει έως τα ημιτελικά (1969-70) και τα προημιτελικά (1970-71) του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Στη συνέχεια, έπεσε σε παρακμή και για να κερδίσει το πρώτο της πρωτάθλημα έπρεπε να περάσουν πάνω από 20 χρόνια. Τα κατάφερε το 1994 και το 1995. Μέχρι τότε παρηγοριά της ήταν μερικά Κύπελλα Πολωνίας (1973, 1980, 1981, 1989, 1990).

Αξιοσημείωτη πορεία έκανε τη σεζόν 1990-91 στο Κύπελλο Κυπελλούχων, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Παναθηναϊκός της έφραξε το δρόμο για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ την σεζόν 1994-95.

Η συγκομιδή της φτωχή μετά το 1971. Μόλις 4 πρωταθλήματα και 10 Κύπελλα σε 40 χρόνια. Φυσικό, αφού δεν έβγαλε ποτέ τους νέους Ντέινα και τους νέους Γκάντοχα….

Άγιαξ

Ήταν να μην πάρει φόρα. Μετά το «Γουέμπλεϊ» κράτησε τα σκήπτρα στην Ευρώπη για άλλα δυο χρόνια, με τον Στέφαν Κόβατς να διαδέχεται στον πάγκο τον Ρίνους Μίχελς. Σιγά-σιγά όμως οι μεγάλοι άσοι της έφυγαν στο εξωτερικό και η ομάδα έχασε την ισχύ της.

Χάρη στους σπουδαίους προπονητές, που ανέλαβαν κατά καιρούς τις τύχες του (Ίβιτς, Κρόιφ, Μπενάκερ, Φαν Γκάαλ) και το ανεξάντλητο υλικό από τις ακαδημίες του, ο Αίαντας δεν χάθηκε από την ευρωπαϊκή πιάτσα.

Πήρε ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1987 (νικώντας την Λειψία) κι ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1992 (απέναντι στην Τορίνο) πριν επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ 1995 (κόντρα στη Γιουβέντους).

Όλα αυτά κι ενώ το 1989 είχε εξοριστεί για δυο χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις λόγω των επεισοδίων, που είχαν προκαλέσει οι οπαδοί του σε αγώνα με την Αούστρια Βιέννης. Στην Ολλανδία όμως δεν είχε πάντα την πρωτοκαθεδρία (πανηγύρισε 16 πρωταθλήματα, 12 Κύπελλα μετά το 1971).

Σέλτικ

Η χρονιά ορόσημο για την Σέλτικ ήταν το 1967, όταν κατέκτησε και τους 5 τίτλους στις διοργανώσεις που πήρε μέρος. Στα επόμενα χρόνια πήγε με κεκτημένη ταχύτητα. Με τον θρυλικό Τζοκ Στιν στο τιμόνι της έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1970 και συνέχισε να κυριαρχεί στη Σκωτία.

Σιγά-σιγά όμως χάθηκε η ευρωπαϊκή λάμψη της. Σε τελικό ξαναβρέθηκε μόνο μια φορά, το 2003 στη Σεβίλλη, όπου έχασε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ από την Πόρτο με 3-2 στην παράταση. Στην Σκωτία βεβαίως ήταν «άλλη ιστορία». Αλλά και τα 17 πρωταθλήματα και τα 15 Κύπελλα, που κατέκτησε μετά το 1971 δεν είναι πολλά (αν σκεφθεί κανείς ότι εκεί έχει μόνο έναν αντίπαλο, την Ρέιντζερς).

Καρλ Τσάις Ιένα

Είχε ονομαστεί έτσι το 1966 όταν και είχε μετατραπεί σε ένα κλαμπ στο οποίο εξελίσσονταν οι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, που ήταν προορισμένοι να στελεχώσουν την εθνική ομάδα της Ανατολικής Γερμανίας. Μέχρι το 1975 ήταν από τις ποδοσφαιρικές δυνάμεις της χώρας.

Μετά το 1971 δεν πήρε κανένα πρωτάθλημα στη χώρα, μόνο τρεις φορές το Κύπελλο (1972, 1974, and 1980). Με το εισιτήριο της τελευταίας έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων 1981, όπου ηττήθηκε 2-1 από τη Ντιναμό Τιφλίδος

Με την επανένωση των Γερμανιών το 1990, η ομάδα πήρε τον κατήφορο. Από την 2η κατηγορία, που την τοποθέτησαν το 1994, υποβιβάστηκε στην 3η κατηγορία και έκτοτε ανεβοκατεβαίνει. Ταβάνι της η 2η κατηγορία, πάτο της η 4η.

Ερυθρός Αστέρας

Ο Παναθηναϊκός του «έκλεισε το σπίτι» στο δρόμο προς το Γουέμπλεϊ αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν ο Αστέρας αποδείχτηκε πως είχε και… άλλα. Η ομάδα, που είχε δημιουργήσει ο Μίλαν Μίλιανιτς και καθοδηγούσε ο Ντράγκαν Τζάιτς, βρήκε γρήγορα άξιους διαδόχους.

Με προπονητή τον Μπράνκο Στάνκοβιτς ο Αστέρας έλαμψε ξανά στη Γιουγκοσλαβία και στην Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 όταν πήρε 2 πρωταθλήματα και έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 1979 (ηττήθηκε από την Γκλάντμπαχ).

Ωστόσο η μεγάλη στιγμή του έμελλε να έρθει 12 χρόνια αργότερα, στο γειτονικό Μπάρι, όπου, παραμονές του εμφυλίου στη Γιουγκοσλαβία, με παίκτες από όλες τις περιφέρειες της χώρας, νίκησε την Μαρσέιγ 5-3 στα πέναλτι και στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Την επόμενη χρονιά πήρε και το Διηπειρωτικό. Μετά ξέσπασε ο πόλεμος, ύστερα ήρθε ο διαμελισμός της χώρας και έμεινε ο Ερυθρός Αστέρας να «σκοτώνεται» με την Παρτίζαν για το ποιος θα κυριαρχήσει στο σερβικό ποδόσφαιρο.

Έβερτον

Η πρωταθλήτρια του 1970, έγινε ο περίγελως της Αγγλίας στα επόμενα χρόνια, τερματίζοντας στην 14η, στην 15η και στην 17η θέση της βαθμολογίας. Δεν ξανασήκωσε κεφάλι την δεκαετία του ΄70. Μέχρι που το 1984 ανέλαβε την τεχνική της ηγεσία ο Χάουαρντ Κένταλ και την οδήγησε στη χρυσή εποχή της. Με τον Άγγλο τεχνικό στον πάγκο, η Έβερτον πήρε το Κύπελλο Αγγλίας το 1984, το Πρωτάθλημα το 1985 και το 1987 και το Κύπελλο Κυπελούχων 1985 (από την Αούστρια).

Ίσως να διεκδικούσε και άλλα ευρωπαϊκά τρόπαια αν δεν μεσολαβούσε η τραγωδία στο Χέιζελ και ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων από την διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Έκτοτε μόνο το Κύπελλο Αγγλίας, που κατέκτησε το 1995, κοσμεί την τροπαιοθήκη της.