Ανασκόπηση 2020: Ντιέγκο Μαραντόνα, το τέλος της ποδοσφαιρικής μαγείας κι ανεμελιάς (videos+photos)

Η είδηση που δεν ήθελε ποτέ κανείς ποδοσφαιρόφιλος να ακούσει ή να διαβάσει.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στις 25 Νοεμβρίου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών. Ο αιώνιος Ντιέγκο. Πολλοί παικταράδες πέρασαν από τους αγωνιστικούς χώρους, υπάρχουν ακόμα ο Μέσι και ο Ρονάλντο για τους πιο νέους, αλλά Θεός του ποδοσφαίρου ήταν μόνο αυτός ο βραχύσωμος Αργεντινός, που γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1960.

 Ποτέ άλλοτε σε 90 λεπτά δεν σημειώθηκαν δύο ανεπανάληπτα γκολ, τόσο αντιφατικά μεταξύ τους. Γκολ που συζητούνται 34 χρόνια μετά και θα συζητούνται αιωνίως. Γιατί πολύ απλά είναι η ιστορία του ποδοσφαίρου. Και ο Μαραντόνα έγραψε την ιστορία.

Μεγαλούργησε τη δεκαετία του ’80 σε μία εποχή που η τεχνολογία δεν είχε μπει ακόμα στο ποδόσφαιρο. Που το μάρκετινγκ ήταν σε βρεφικό επίπεδο. Ήταν η εποχή που ακόμα υπήρχε μαγεία και ανεμελιά. Υπήρχε σκληράδα, αλλά και αγνότητα. Υπήρχε τρέλα. Όλα αυτά τα αποτύπωνε στον αγωνιστικό χώρο ο Μαραντόνα.

Μαγεία όταν χρειαζόταν. Ώστε σε αγώνα νοκ άουτ του Μουντιάλ κι όχι σε φιλικό ή σε ένα ματς πρωταθλήματος περνούσε όλους τους αντιπάλους για να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και αν αφήσει θεατές στο Αζτέκα και εκατομμύρια τηλεθεατές με το στόμα ανοιχτό.

Αλητεία; Ναι κι από αυτό είχε. Γιατί πριν αφήσει με το στόμα ανοιχτό τον κόσμο, τον έκανε να γουρλώσει τα μάτια με το χέρι του Θεού… Κι αυτό μαγεία ήθελε. Σκόραρε με το χέρι κι έτρεχε ο… αθεόφοβος να πανηγυρίσει. Τσαμπουκά με αντιπάλους, τσαμπουκά με την ηγεσία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Αντισυμβατικός, επαναστάτης. Αλλά και χλιδάτη ζωή.

Πως γίνεται να συνδυαστούν αυτά θα αναρωτηθεί κάποιος; Γίνεται γιατί είναι ο Μαραντόνα. Ακριβώς αυτό. Συνδύαζε τα πάντα. Εκατομμύρια και life style, αλλά και βοήθεια στους φτωχούς. Παρέα με τον Κάστρο, τατουάζ του Τσε Γκεβάρα. Ακόμα και στον Πάπα αντέδρασε. Έζησε την ζωή του. Ο ίδιος ξέρει για τι μετάνιωσε. Αλλά και για πια πράγματα δεν μετάνιωσε. Τα λάθη του τα πλήρωσε ο ίδιος. Κανείς άλλος. Δεν υποχρέωσε κανέναν.

Το αντίθετο. Σκόρπισε χαρά σε εκατομμύρια κόσμο. Έκανε μία πόλη της Ιταλίας, μία ομάδα του φτωχού νότου, τη Νάπολι, να σηκώσει κεφάλι και να συζητείται παγκοσμίως. Έστειλε μία χώρα που ζει για το ποδόσφαιρο όπως είναι η Αργεντινή, στα ουράνια. Έκλαψε μαζί της στις ήττες. Ποιος θα ξεχάσει το κλάμα του στον χαμένο τελικό στο Μουντιάλ της Ιταλίας. Ήταν το χρυσό αγόρι. Ο Θεός του ποδοσφαίρου. Που αντιμετώπισε τους δαίμονές του. Ο μοναδικός αγώνας που έχασε.

Το απίθανο ζέσταμα

Όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’70, ο Μαραντόνα είναι οι παιδικές κι εφηβικές αναμνήσεις. Τότε που σε σημαδεύει ένας… μάγος. Μόνο το θρυλικό ζέσταμα στο Μόναχο, πριν τον ημιτελικό του ΟΥΕΦΑ με τη Μπάγερν να δει κάποιος θα καταλάβει πολλά. Το πώς αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο ο Ντιεγκίτο. Στους ρυθμούς του «Live is life» των Opus

Το απολάμβανε, το αγαπούσε. Γιατί η σχέση του με τη μπάλα ήταν ερωτική και δεν θα τον πρόδιδε. Ήξερε ότι θα του ανταποδώσει την τρυφερότητα που της έδινε. Δεν ένιωθε, δεν φοβόταν. Δεν αγχωνόταν. Και δίπλα του δεν φοβόντουσαν οι συμπαίκτες του. Έπαιρνε την ομάδα από το χέρι είτε ήταν η Νάπολι, είτε η Εθνική Αργεντινής και την οδηγούσε.

Η αρχή

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε ηλικία των 8 ετών εντοπίστηκε από σκάουτερ αγωνιζόμενος στην ομάδα της γειτονιάς Εστρέλια Ρόχα. Ο προπονητής Κορνέγιο είχε πει: «Όταν ο Ντιέγκο ήρθε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς για δοκιμές δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν μόλις οκτώ ετών. Τον ρωτήσαμε για την ταυτότητά του κι όταν ανακαλύψαμε ότι μας είπε την αλήθεια αφιερωθήκαμε σε αυτόν. Σε ηλικία 15 ετών, 10 μηνών και 20 ημερών αγωνίστηκε για πρώτη φορά στους Αρχεντίνος Τζούνιορς ως επαγγελματίας.

Μπόκα κι Εθνική

Την περίοδο 1977-78 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 22 γκολ. Το ίδιο και την επόμενη. Στις 9 Νοεμβρίου 1980 σημείωσε τέσσερα γκολ εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς κι αυτός ήταν ο επόμενος σταθμός του. Την ίδια χρονιά, μάλιστα, ήταν πρώτος σκόρερ όλων των πρωταθλημάτων στον κόσμο με 42 γκολ.

Στις 19/2/80 σε φιλικό της Αρχεντίνος με ομάδα της Κολομβίας σημείωσε γκολ, ξεκινώντας από το κέντρο του γηπέδου και περνώντας όποιον έβρισκε μπροστά. Αρκετά νωρίτερα φυσικά ο ομοσπονδιακός προπονητής Σέσαρ Λουίς Μενότι τον κάλεσε στην Εθνική και το ντεμπούτο του έγινε στις 27/2/77 σε φιλικό με την Ουγγαρία σε ηλικία 16 ετών και 4 μηνών. Στο Μουντιάλ του 1978 στην πατρίδα του κρίθηκε πολύ μικρός και δεν κλήθηκε

Μετά από πέντε χρόνια στην Αρχεντίνος, λοιπόν, πήγε στην Μπόκα Τζούνιορς το 1981. Το καλοκαίρι του 1982, όμως, η Μπόκα που είχε ανάγκη τα χρήματα τον πούλησε. Τον ήθελε η Γιουβέντους, αλλά ο ίδιος προτίμησε την Μπαρτσελόνα.

Έπαιξε στο Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία, αλλά δεν έφτασε έστω στα ημιτελικά. Ο Μαραντόνα έμεινε στη Μπαρτσελόνα μέχρι το 1984 και σημείωσε 38 γκολ σε 58  αγώνες. Στη Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τραυματισμούς, ενώ θωρήθηκε υπεύθυνος για επεισόδια με αντίπαλους παίκτες σε αγώνα με τη Μπιλμπάο.

Η Νάπολι

Μετακόμισε το 1984 στη Νάπολι και τότε ξεκίνησε να γράφει σελίδες δόξας. «Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπουένος Άιρες», δήλωσε στην επίσημη παρουσίασή του. Το 1987 οδήγησε τη Νάπολι στο πρώτο της πρωτάθλημα και νταμπλ. Το 1989 στην κατάκτηση του ΟΥΕΦΑ.

Η φωτογραφία του Μαραντόνα κρεμάστηκε δίπλα στον Ιησού στα σπίτια των κατοίκων της Νάπολης! Τοιχογραφίες παντού, ενώ οι γονείς έδιναν στα αγόρια το όνομά του.

Ο ίδιος ήρθε σε σύγκρουση και με τον Πάπα. Μετά την επίσκεψή του στο Βατικανό στις 9 Νοεμβρίου 1985 είπε: «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες και μετά άκουσα τον Ποντίφικα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!».

Πριν η Νάπολι πλημμυρίσει με χαρά, ήταν η σειρά της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα πήρε στην κυριολεξία την Εθνική του ομάδα από το χέρι και την οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου. Τα γκολ με την Αγγλία, αλλά και το Βέλγιο, έγραψαν ιστορία.

Ο «βασιλιάς» απολάμβανε την αγάπη του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα άρχισε να παλεύει.  Τον Μάρτιο του 1991 βρέθηκε θετικός σε κοκαΐνη σε ντόπινγκ κοντρόλ μετά τον αγώνα Νάπολι-Μπάρι. Στις 26 Απριλίου 1991 συνελήφθη σε διαμέρισμα στο Μπουένος Άιρες και κατηγορήθηκε για ναρκωτικές ουσίες. Τιμωρήθηκε με αποκλεισμό ενάμιση έτους.

Στις 6 Μαΐου η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής τιμώρησε τον Ντιέγκο 14 μήνες για χρήση απαγορευμένων ουσιών. «Ναι, έκανα χρήση κοκαΐνης. Ήθελα να ξεπεράσω το στρες και την πίεση. Έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου. Πίστεψα ότι θα με ανακούφιζε».

Το Μουντιάλ του 1990

Όλα αυτά μετά το Μουντιάλ του 1990, όπου έφτασε πάλι στον τελικό του Μουντιάλ, αλλά έχασε στον τελικό από την Γερμανία με 1-0. Την ομάδα που είχε νικήσει το 1986 με 3-2 στον τελικό. Το κλάμα του συγκλόνιζε. Πριν τον τελικό κατάφερε να διχάσει τους οπαδούς της Νάπολι. Στην πόλη που τον λάτρευαν έγινε ο ημιτελικός Ιταλία-Αργεντινή και ο ίδιος ξεκάθαρα ζητούσε να υποστηρίξουν οι Ναπολιτάνοι την ομάδα του. Πολλοί θεώρησαν ότι τότε ξεκίνησε και το σχέδιο της ποδοσφαιρικής του εξόντωσης…

Στον τελικό, στον ύμνο της Αργεντινής οι οπαδοί στις εξέδρες αποδοκίμαζαν, επειδή απέκλεισε την Ιταλία και ο ίδιος φώναξε «π… γιοι».

Το 1994 ουσιαστικά ήρθε το τέλος κι αφού αγωνίστηκε νωρίτερα στη Σεβίλλη. Εκεί κατηγορήθηκε επίσης για ξενύχτια. Ο Μαραντόνα έπαιξε στις 21/6/94 εναντίον της Εθνικής μας στην πρεμιέρα, έβαλε γκολ κι έκτοτε… Στις 29 Ιουνίου ανακοινώθηκε ότι ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος. Τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 15 μηνών. Ισχυρίστηκε ότι είχε την έγκριση να χρησιμοποιήσει το φάρμακο πριν τη διοργάνωση για να τον βοηθήσει στην απώλεια βάρους. Το γκολ με την Εθνική μας ήταν το τελευταίο του σε διεθνές επίπεδο.

Ο Μαραντόνα μετά το Μουντιάλ του 1994 γύρισε στην πατρίδα του κι αγωνίστηκε αρχικά για πέντε παιχνίδια με τη Νιούελς Ολντ Μπόις. Αλλά πλέον τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Αντί να συζητούν για το ποδόσφαιρο, συζητούσαν όλοι για τη ζωή του. Στις 7 Οκτωβρίου 1995, ο Μαραντόνα επέστρεψε στην αγαπημένη του Μπόκα κι έπαιξε κόντρα στην Σάντα Φε στο Μπομπονέρα.

Στη Μπόκα το 1997 ουσιαστικά γράφτηκε ο επίλογος. Αλλά είχε αρχίσει αρκετό καιρό πριν. Ο ίδιος ασχολήθηκε και με την προπονητική. Ήταν, μάλιστα, στον πάγκο της Αργεντινής το 2010 στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής κόντρα στην Εθνική μας. Αλλά δεν του ταίριαζε. Ο ίδιος είχε γεννηθεί για να βρίσκεται εντός των τεσσάρων γραμμών και να μαγεύει…

Στην κηδεία του οι Αργεντινοί έδειξαν τη λατρεία τους. Εκατοντάδες χιλιάδες θρηνούσαν στους δρόμους. Σε όλο τον κόσμο εκδηλώσεις. Στη Νάπολι έδωσαν το όνομά του στο γήπεδο. Η μαγεία και η ανεμελιά, η ποδοσφαιρική αλητεία του Μαραντόνα χάθηκε. Μας άφησε, όμως, πολλές αναμνήσεις.