Ο Πάμπλο και τα «αδέρφια του»

Σίγουρα οι Άγγλοι διαιτητές οι οποίοι τον απέβαλαν 21 φορές στην 18χρονη επαγγελματική και ημιεπαγγελματική καριέρα του στα αγγλικά γήπεδα με τη φανέλα 6 ομάδων (Μπέρμιγχαμ, Γουόλσολ, Κόλτσεστερ, Σάουθεντ, Έξετερ, Κέιμπριτζ).

Στην πραγματικότητα φόρεσε τη φανέλα και έβδομης ομάδας, της Τσέλσι (1980), αλλά δεν έπαιξε ποτέ σε επίσημο αγώνα, οπότε δεν λέρωσε το μητρώο του όντας κάτοικος του «Στάμφορντ Μπριτζ».

Ο Μακ Ντόνουχ (ή Μακ Ντοναχ) ήταν ψηλός και δυνατός σέντερ-φορ, ο οποίος ανάμεσα στους καυγάδες του πάντα έβρισκε χρόνο για να σκοράρει. Γι αυτό και σημείωσε 80 γκολ στους 400 αγώνες, που πήρε μέρος στην Football League ή στην Non-League.

Σήμα- κατατεθέν του υπήρξε το μουστάκι (αλλά και οι τρομεροί αγκώνες του). Όταν πηδούσε για κεφαλιά οι αντίπαλοι πιο πολύ κοιτούσαν πώς να προφυλαχθούν, παρά πώς θα διεκδικήσουν την μπάλα.

Το παρατσούκλι του ήταν «Big Roy» αλλά όσοι είχαν το… θάρρος, τον φώναζαν με το έτερο προσωνύμιο του: «Donut» («λουκουμάς»). Στην δεύτερη θητεία του στην Σάουθεντ αναδείχτηκε σε καλτ μορφή, όχι μόνο του συλλόγου, αλλά και του τόπου.

Το 1994 έβαλε οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στο ντουλάπι αλλά όχι και το νταηλίκι. Και ως προπονητής είχε πάντα «λυμένο το ζωνάρι». Κάποτε είχε δηλώσει: «Χρειάζονται δυο για έναν καυγά. Ο ένας για να ρίχνει τις γροθιές και ο άλλος για να τις …τρώει».

Επισήμως ο Μακ Ντόνουχ έχει 13 αποβολές στην καριέρα του. Όσες και ο Στιβ Γουόλς, ο σκληροτράχηλος αμυντικός των Γουίγκαν, Λέστερ, Νόριτς Τάμγουορθ, Κόβεντρι (κυρίως όμως της Λέστερ στην οποία αγωνίστηκε 14 χρόνια, από το 1986-2000).

Θα τον έχει γνωρίσει και ο Θόδωρος Ζαγοράκης, ο οποίος υπηρέτησε τη Λέστερ την περίοδο 1998-2000. Μπροστά του ο Πάμπλο Γκαρσία μοιάζει «αγγελούδι». Ο Γουόλς, ένα θηρίο με μπόι 1.92 μ, έδειξε από νωρίς τα… μπράτσα του.

Το 1986 σε ηλικία 22 ετών, έχοντας μόλις πάρει μεταγραφή στη Λέστερ, στον αγώνα εναντίον της Σριούσμπερι, έσπασε το σαγόνι του αντίπαλου επιθετικού με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με ποινή 11 αγωνιστικών.

Με την πάροδο των χρόνων έφτασε να γίνει, όχι μόνο αρχηγός της Λέστερ αλλά και … σέντερ-φορ της. Στην πρώτη του μάλιστα σεζόν ως επιθετικός (1992-93) σημείωσε 15 γκολ. Ήταν που ήταν δημοφιλής στην εξέδρα, με το που άρχισε να σκοράρει, …παράγινε.

Ακόμη και σήμερα παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στους οπαδούς της Λέστερ και αφού απέτυχε να σταδιοδρομήσει ως προπονητής της συχνά εμφανίζεται στο Στάδιο «Γουόκερ» ως προσκαλεσμένος στα σόου, που διοργανώνονται στην ανάπαυλα των αγώνων.

Το παρατσούκλι του Γουίλι Τζόνστον ήταν “bud”, που πάει να πει «μπουμπούκι». Πιο ταιριαστό δεν θα μπορούσε να είναι καθώς ο θερμόαιμος Σκωτσέζος κατέγραψε 21 αποβολές στην 21ετή καριέρα του.

Η… χάρη του ξεκίνησε από τη Γλασκόβη και έφτασε μέχρι το Βανκούβερ. Αντίκρισε την κόκκινη κάρτα παίζοντας με 5 διαφορετικές ομάδες: 7 με την Ρέιντζερς, 6 με την Μπρόμιτς, 4 με τους Γουάιτκαπς , 3 με την Χαρτς και 1 με την εθνική Σκωτίας.

Μια φορά μάλιστα, το 1980 στον αγώνα της Ρέιντζερς με την Αμπερντίν παραλίγο να αφήσει στον τόπο τον Τζον Μακ Μάστερ. Χρειάστηκε να του δοθεί το «φιλί της ζωής» για να συνέρθει από το χτύπημα στο λαιμό, που του είχε καταφέρει ο Τζόνστον. 

Για τον σύγχρονό μας, Μάρκο Ματεράτσι, ο θρύλος λέει πως πριν να γίνει επαγγελματίας είχε ήδη στο παθητικό του 15 κόκκινες και 21 κίτρινες κάρτες. Κι επειδή δεν έβαλε μυαλό, το παθητικό του μεγάλωσε κατά την επαγγελματική του περίοδο (λέγεται πως έχει φτάσει στις 28 αποβολές).

Αξιοσημείωτη είναι και η περίπτωση του Τόμας Ρέπκα, ο οποίος στην καριέρα του αποβλήθηκε 18 φορές. Μια μάλιστα στο 1΄λεπτό του αγώνα! Δεν ήταν και το καλύτερο παιδί στην Μπάνικ Οστράβα, όπου ξεκίνησε την καριέρα του αλλά τον κακό τον δρόμο τον πήρε στην Πράγα.

Με την Σπαρτάκ αποβλήθηκε 4 φορές, με την Φιορεντίνα 5, με την Γουέστ Χαμ 4 (τις δυο στα τρία πρώτα ματς!), με την εθνική ελπίδων της Τσεχίας 1, με την εθνική ανδρών 2. Έχει πλακώσει παίκτες, προπονητές, μέχρι και … καμέραμεν…