Η «χρυσή φουρνιά» της Νάουσας

Ετος ίδρυσης: 1962

Συμμετοχές στην Α’: 1

Αγώνες: 34. Νίκες: 5 Ισοπαλίες: 3. Ηττες: 26. Τέρματα: 38-76

Εδρα: Δημοτικό στάδιο Νάουσας (5.000 θέσεις)

Μεγαλύτερη εντός έδρας νίκη: Νάουσα-Αθηναϊκός 2-0

Μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη: Αθηναϊκός-Νάουσα 1-3

Μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα: Νάουσα-Ολυμπιακός 0-5

Μεγαλύτερη εκτός έδρας ήττα: Εδεσσαϊκός-Νάουσα 5-1

1^ος σκόρερ στην Α’: Μιχάλης Αλεξιάδης 8 γκολ

Ρέκορντμαν συμμετοχών: Βασίλης Αργυρίου 30

ΙΣΤΟΡΙΑ

Αρχές Αυγούστου του 1962 συμφωνήθηκε, έπειτα από αρκετές ημέρες διαβουλεύσεων,  η συγχώνευση δύο σωματείων της πόλης του Παναουσαϊκού και του Ολυμπιακού με νέο όνομα το προφανές: Νάουσα.

Ο πρώτος αγώνας ήταν με τον Αετό Σκύδρας για το πρωτάθλημα Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κεντροδυτικής Μακεδονίας. Στο τέλος εκείνης της παρθενικής χρονιάς η Νάουσα παίρνει την άνοδο για την Β’ Εθνική. Μένει για δύο χρόνια στην κατηγορία και εν συνεχεία για έξι συνεχόμενες σεζόν θα συμμετέχει στην (σημερινή) Γ’ Εθνική. Από το 1970 αρχίζει ένα ταξίδια στον κόσμο της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας, που κρατά 13 ολόκληρα χρόνια. Δύο φορές έφτασε, μάλιστα, πολύ κοντά στην υπέρβαση της ανόδου. Το 1972 τερματίζει στην 4^η θέση, ενώ το 1975 φτάνει μια ανάσα από τον στόχο, αλλά χάνει στο νήμα από τον Πιερικό. Εκείνα τα χρόνια της σταθερής πορείας στη Β’ ξεχώρισαν οι Μουρατίδης, Γιακουμής, Κωνσταντινίδης, Αργυρός, Κακούδης, Γιάννου, Μοσχονάς, Παπαδόπουλος.

Η πτώση στις αρχές των 80’ς την έφερε ένα σκαλί πιο κάτω. Στον άγνωστο κόσμο της Γ’ Εθνικής τα βρήκε σκούρα και παραλίγο να πέσει ακόμη πιο κάτω αλλά κατάφερε να σωθεί νικώντας την ύστατη ώρα 2-0 την Κοζάνη. Το ασανσέρ στο πήγαινε έλα μεταξύ Β’ και Γ’ συνεχίστηκε ως τις αρχές της επόμενης δεκαετίας.

Η χρυσή εποχή

Εν τω μεταξύ από το καλοκαίρι του1989 η νέα διοίκηση που είχε προκύψει δίνει το τιμόνι στον Αλέκο Παπαδόπουλο, πρώην ποδοσφαιριστή του κλαμπ.

Με βασικό στόχο την ανεύρεση και ανάδειξη των ταλέντων της ευρύτερης περιοχής. Ηταν ο πλέον σωστός τρόπος για να επιτευχθεί το όνειρο της Α’ Εθνικής. Αρχές των 90ς στη Νάουσα το ταλέντο περισσεύει. Μάρκος, Τρούπκος, Κυζερίδης, Κουρογεωργάκης, Βουρδογιάννης, Πασχάλης, Τσιάρτας και λίγο αργότερα ο Λάκης κι ο Σαπάνης συγκροτούν με την παρουσία των έμπειρων Τσελιόπουλου, Χατζηδάκη, Γλώσση, Ιακωβίδη, Παυλόπουλου και του αρχηγού Αλεξιάδη μια θεαματική ομάδα. Το 1991 επιστρέφει στη Β’,  έπειτα από τρελή πορεία στη Γ’ ενισχύεται με τον Βόσδου, τον Νούσια, επιστρέφει κι ο Αργυρίου από τον Πανιώνιο. Πολύ καλή η πορεία, αλλά στην τελευταία αγωνιστική δεν καταφέρνει να νικήσει τον ΠΑΣ στα Ιωάννινα, την ώρα που το αντίπαλον δέος, ο Εδεσσαϊκός περνά από το Αιγάλεω και καπαρώνει το εισιτήριο. Τη σεζόν 1992-93 όλοι στη Νάουσα ζούσαν και ανέπνεαν μόνο για την άνοδο. Τα κατάφεραν με εμφατικό τρόπο, κατακτώντας το πρωτάθλημα. Ηταν τόσο ισχυρή και «δεμένη» εκείνη η ομάδα που άφησε στο ξεκίνημα της σεζόν τον Μάρκο να πάει στον Παναθηναϊκό, ενώ τον Δεκέμβριο έφυγε κι ο Τσιάρτας για την ΑΕΚ!

Στο τελευταίο ματς το πανηγύρι άρχισε στο τερέν με το χορταστικό 6-4 επί του Εορδαϊκού και τελείωσε αργά το βράδυ με καλεσμένους τους 20.000 κατοίκους της πόλης.

Η Νάουσα εκείνο το βράδυ έγινε η δεύτερη ομάδα της περιφέρειας στην ιστορία της «μεγάλης» κατηγορίας, που ανέβηκε, δίχως να έχει τον τίτλο της πρωτεύουσας νομού. Η πρώτη ήταν ο Παναιγιάλειος.

Η διχογνωμία μεταξύ της νέας διοίκησης του Σομπατζή και του κόσμου αφορούσε στην ενίσχυση του συλλόγου. Τελικά οι ελάχιστες προσθήκες δεν βοήθησαν όσο χρειαζόταν, ο πήχης ήταν πολύ ψηλά για τη Νάουσα. Θα παραμείνει στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων σαν μια ομάδα με περίσσιο ταλέντο που αγωνιζόταν δίχως σκοπιμότητες. Φοβερή και τρομερή μπροστά, ευάλωτη στα μετόπισθεν εξ ου και τα… σκορ πόλο που καταγράφηκαν στη βραχύβια πορεία της: Παναχαϊκή-Νάουσα 5-4, Ξάνθη-Νάουσα 3-4, Εδεσσαϊκός-Νάουσα 5-1…

Τελευταία και καταϊδρωμένη πήρε το δρόμο της επιστροφής στη Β’ Εθνική. Σ' εκείνη την ομάδα ξεκίνησε τη σύντομη επαγγελματική σταδιοδρομία του ο Παναγιώτης Κατσούρης. Η Νάουσα είχε 10 παίκτες κάτω από 22 χρόνων και βέβαια το μικρότερο μέσο όρο ηλικίας από τις 18 ομάδες εκείνης της σεζόν.

Προπονητής εκείνης της ομάδας ήταν ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Συμπαίκτης του Βασίλη Χατζηπαναγή στην Παχτακόρ, ήρθε στην Ελλάδα λίγο αργότερα απ’ τον Βάσια, το 1976. Γρήγορος επιθετικός, στην ΑΕΚ δεν έγινε βασικός. Συνέχισε στον ΟΦΗ, το 1978 βρέθηκε στη Νάουσα και παρέμεινε ως το 1983, οπότε έκλεισε τη σταδιοδρομία του στη Βέροια. Ανέδειξε σπουδαίους ποδοσφαιριστές στην (πρώτη) πενταετή θητεία του, συνέχισε σε αρκετές ομάδες Β’ και Γ’, επέστρεψε στη Νάουσα το 2001, όταν ο σύλλογος είχε πάρει την κατιούσα. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το Φεβρουάριο του 2007 σε ηλικία μόλις 56 ετών.

Η κάθοδος

Η μία και μοναδική παρουσία στην Α’ Εθνική ήταν τελικά απλά ένα πυροτέχνημα. Λάθη στη διαχείριση του εξαιρετικού έμψυχου υλικού και ερασιτεχνική νοοτροπία οδήγησαν το σύλλογο ξανά στη μιζέρια των μικρότερων κατηγοριών. Η Νάουσα είχε μια χρυσή ευκαιρία να δημιουργήσει ομάδα αντίστοιχη με εκείνη της Λάρισας των ‘80ς. Προτίμησαν, όμως, όλοι οι εμπλεκόμενοι, μηδέ εξαιρουμένων των περισσότερων καλών παικτών, το εφήμερο. Η Νάουσα ήταν το σκαλοπάτι για μια καλύτερη καριέρα και πολλοί είναι η αλήθεια, την πραγματοποίησαν. Ο Τσιάρτας, ο Μάρκος, ο Λάκης, Κυζερίδης, τα αδέλφια Σαπάνη, ο Τρούπκος. Επειτα από αυτούς ελάχιστοι βγήκαν από τα σπλάχνα της ομάδας και απασχόλησαν το ευρύ κοινό. Εκλάμψεις αποτέλεσαν ο Καραλιόπουλος και ο Αρούνα Ντιάρα που πήγε απ’ τον ΟΦΗ το 2000.

Εκείνη η χρονιά ήταν η τελευταία της Νάουσας στη Β’ Εθνική. Σε τρία μόλις χρόνια, έως το 2003, πέφτει τρείς κατηγορίες. Ούτε μια δεκαετία μετά την παρουσία στην Α’, βρίσκεται στην Α’ Ερασιτεχνική! Παραμένει εκεί έως το 2009, οπότε γίνονται τα πρώτα βήματα ανάκαμψης. Πέρσι επέστρεψε στη Δ’ Εθνική.

Το ρόστερ της σεζόν 1993-94