Το νέο κύμα της Ευρώπης

Σε εποχές όπου οι μεγάλοι γίνονται ισχυρότεροι και οι μικροί συρρικνώνονται, είναι ευτύχημα ότι μπορούμε να ασχοληθούμε με φωτεινές εξαιρέσεις. Με ομάδες δηλαδή που βολόδερναν χρόνια στην ανυπαρξία, στην αφάνεια και αίφνης έγιναν πρωταγωνίστριες. Ίσως  να είναι συγκυριακό γεγονός, ουδείς άλλωστε μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια που θα έχουν στο μέλλον ωστόσο δεν παύει να αποτελεί σημείο αναφοράς στο στυγνό, κυνικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Σύλλογοι  που έχουν όραμα, πλάνο, προοπτική μπορούν να τα καταφέρουν. Να αναγορευτούν  βασιλιάδες έστω  για μια νύχτα, όπως συνέβη κι εδώ στα μέρη μας, με τη Λάρισα πριν από 23 χρόνια.

Η συνταγή της επιτυχίας διαφέρει. Εξαρτάται από τη Λίγκα, από το επίπεδο της ανταγωνιστικότητας, από τους αντίπαλους. Για παράδειγμα στην Αγγλία η Μάντσεστερ Σίτι –η οποία ανήκει στη λίστα των ομάδων που θα ασχοληθούμε- πήρε τρόπαιο έπειτα από 35 χρόνια, γεγονός σημαντικό για τους οπαδούς της, αλλά μέχρι εκεί. Οι «πολίτες» είχαν επιτυχημένη χρονιά, σε δύσκολη Λίγκα, χάριν κυρίως των πολλών εκατομμυρίων που δαπάνησαν οι ζάμπλουτοι ιδιοκτήτες.  Λίγο πολύ το ίδιο συνέβη και με την Ρεάλ Μαδρίτης. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου ο δυσθεώρητος προϋπολογισμός δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.

Η Λιλ του Γκαρσία

Στη Γαλλία η Λιλ βρίσκεται μια ανάσα από τον τρίτο τίτλο πρωταθλήτριας της μακρόχρονης  ιστορίας της. Τελευταία φορά που γιόρτασε η πόλη της Βόρειας Γαλλίας ήταν το μακρινό 1954. Τώρα, είναι έτοιμη να πανηγυρίσει το δεύτερο νταμπλ έπειτα από το 1946! Πως συνέβη; Η Λιλ ανέθεσε στον Ρούντι Γκαρσία, παλιό παίκτη της ομάδας, την τεχνική ηγεσία πριν από δύο χρόνια. Η πορεία του κλαμπ επί των ημερών του σαφώς ανοδική. Στην εν εξελίξει σεζόν πήρε κεφάλι στην κούρσα από την αρχή, εστίασε στο πρωτάθλημα, εκμεταλλεύτηκε την κούραση που έβγαλαν από το Φεβρουάριο η Μαρσέιγ και η Λιόν, δίκαια βρίσκεται στο +3 από τους Μαρσεγιέζους έχοντας ματς λιγότερο. Ο Γκαρσία πήρε πίσω από τη Βαλένθια τον απογοητευμένο Ραμί, η άμυνα θωρακίστηκε ακόμη περισσότερο καθώς προστέθηκαν ο Ρόζεναλ, ενώ υπήρχαν οι σταθερές αξίες του Λαντρό, του Μπερία, του Εμερσον. Στα χαφ Καμπαγιέ, Ομπρανιάκ και ο αρχηγός Μαβουμπά έκαναν εξαιρετική σεζόν με τη διαδφορά να έγκειται στο επιθετικό κομμάτι. Ο Γκαρσία πήρε πρόπερσι τον Ζερβίνιο και πέρσι τον Μουσά Σο. Οι δύο τους έχουν πετύχει λίγο πριν από το φινάλε της σεζόν 39 γκολ!

Το… Γαλάτσι πανηγυρίζει

Στα 47 χρόνια της ιστορίας της, η Οτελούλ από το Γαλάτι, πόλη στο ανατολικό άκρο της Ρουμανίας, χρίστηκε για πρώτη φορά πρωταθλήτρια συνεχίζοντας το δρόμο που χάραξαν τα προηγούμενα χρόνια, δύο επίσης… αρχάριες σε τίτλους, η Ουνιρέα και η Κλουζ. Με προπονητή τον ρέκορντμαν συμμετοχών της χώρας, Ντορινέλ Μουντεάνου που αγωνίστηκε 136 φορές στην Εθνική, πήρε τον τίτλο έχοντας ως κύρια αντίπαλο την Τιμισοάρα. Βασίστηκε σε γηγενείς, νέους στην πλειονότητά τους, όπως τους μπακ Ράπα, Ιλιε, τον αμυντικό χαφ Νεάγκου, τον επιθετικό Ιόργα. Δεν είχε σταρ και μόλις δύο ξένοι αποτέλεσαν βασικά στελέχη στη διάρκεια της χρονιάς. Ο Βόσνιος διεθνής γκολκίπερ Γκράχοβατς και ο Αργεντινός πλέι μέικερ Βιλιάντι. Η μεγαλύτερη διάκριση της ομάδας που είχε αγωνιστεί πριν μερικά χρόνια ο Γιάκομπ, ήταν εκείνη της φιναλίστ στον τελικό Κυπέλλου του 2004.

Η γιορτή της…  μπίρας

Το Πίλσεν είναι πασίγνωστη πόλη της Δυτικής Βοημίας όχι για το ποδόσφαιρο αλλά για την περίφημη μπίρα. Φέτος ήταν μια ξεχωριστή χρονιά καθώς η ποδοσφαιρική ομάδα της περιοχής, η Βικτόρια συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής. Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι σε 10 ημέρες, όπου τελειώνει το πρωτάθλημα, η μπίρα θα ρέει άφθονη για να εορτασθεί η κατάκτηση του τίτλου, παρθενικού στην ιστορία του συλλόγου. Η Βικτόρια Πίλσεν βρίσκεται  στο +4 από τη Σπάρτα Πράγας, προβάδισμα που πήρε από το ξεκίνημα της σεζόν . Το ρόστερ απαρτίζεται μόνο από Τσέχους και τέσσερις Σλοβάκους και το διαχειρίστηκε ο 47χρονος Πάβελ Βρμπα, ασίσταντ του Βάις στην Εθνική Σλοβακίας. Τον πρώτο χρόνο, στο Πίλσεν, πήρε το Κύπελλο, στο δεύτερο, διατηρώντας τον ίδιο κορμό στην ενδεκάδα, είναι μια ανάσα από το πρωτάθλημα. Αναζητώντας, γνωστά ονόματα, το μάτι πέφτει μόνο στον τριανταπεντάρη πλέον, Πάβελ Χόρβατ, δεκάρι κάποτε της Εθνικής Τσεχίας και τον επίσης χαφ, Πετρ Γίρανεκ. Οι υπόλοιποι, από 25 έως 28 με εμπειρία στη Λίγκα της χώρας, από αυτούς ελάχιστοι οι διεθνείς.

Η επιστροφή της Βιντεότον

Προσπαθήστε να το προφέρετε. «Σεκεσφέχεβαρ». Οσο δύσκολη η αναγνωσή του, αντίστοιχη ήταν και εκείνη που κατέβαλλε η ιστορική Βιντεότον για να πάρει τον παρθενικό τίτλο της. Η ομάδα από την κεντρική Τρανσυλβανία, μία φορά και μόνο ακούστηκε εκτός συνόρων, όταν πήρε εκκωφαντική πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλου ΟΥΕΦΑ, πετώντας έξω από τη διοργάνωση τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.  Τότε, το 1985, έφτασε ως τον διπλό τελικό χάνοντας από τη Ρεάλ Μαδρίτης 3-0 και 3-1. Το 2006 κατέκτησε τον πρώτο εγχώριο τίτλο, το Κύπελλο, και πλέον  μπήκε στο κλαμπ των πρωταθλητών. Δίκαιη κατάκτηση και άνετη με οκτώ βαθμούς διαφορά από την Πάκσι και 14 από την Τρίτη Φερεντσβάρος.

Μάνατζερ ο Γκιόργκι Μέτσεϊ, εμβληματική φυσιογνωμία της Ουγγαρίας, ο οποίος  το ξεκαθάρισε ότι στα 71 του ήρθε ή ώρα να αποσυρθεί . Επικρατέστερος διάδοχος φέρεται από τα ΜΜΕ της χώρας, να είναι ο Πάουλο Σόουζα. Οσο για την ομάδα της Βιντεότον, έχει παίκτες που οι περισσότεροι παίζουν τουλάχιστον μια τριετία μαζί, μερικούς ενδιαφέροντες πιστσιρικάδες, ήδη στελέχη της εθνικής, όπως τον δεξιό μπακ Λάζαρ και τον αμυντικό μέσο Ελεκ και ελάχιστους ξένους. Τον Βραζιλιάνο φορ Αλβες και την τριμελή παροικία των Σέρβων που συγκροτούν ο γκολκίπερ Μπόζοβιτς, ο αριστερός μπακ Αντιτς και ο φορ Νίκολιτς.

Να μην ξεχάσουμε ότι στο Βέλγιο η Γκενκ έσπασε τη μονοτονία που είχαν επιβάλει τα τελευταία χρόνια η Αντερλεχτ και η Σταντάρ Λιέγης κατακτώντας, τον μόλις  τρίτο τίτλο της πρωταθλήτριας και πρώτο έπειτα από εννέα σεζόν. Στην Αυστρία η Στουρμ Γκρατς είναι πολύ κοντά, δύο στροφές πριν από το φινάλε να σπάσει τη δυαρχία των ισχυρών της Βιέννης, Ραπίντ και Αούστρια. Το παλεύει με τον ίδιο άνθρωπο στον πάγκο, τον Γερμανό Φρανκ Φόντα, από το 2006. Τελευταίος τίτλος για το σύλλογο του κοσμοπολίτικου Γκρατς, το 1999, επί των ημερών του Ιβιτσα Οσιμ. Επίσης, είναι εμφανές ότι  ξύπνησαν από τη χειμερία νάρκη χρόνων, μεγαθήρια του παρελθόντος, όπως η Μίλαν στην Ιταλία, η Ντόρτμουντ στη Γερμανία, ο Αγιαξ στην Ολλανδία.